به  جوخه های طنابِ دار و اعدام نگاه کن که چگونه نمی گذارند خورشید زیبا و فروزان طلوع کند
نگاه کن که چگونه نمی گذارند به بوستان آینه کبوتر اشتی و صلح آرام گیرد
آرزو وخواب شیرین کودکان دریا را مادران آواره به خاک  می سپارند
چه کسی می تواند در این سرزمین مانع آمدن باران و گل باشد
تفنگ در دستان تو گهواره ایست ی که برایش لایی لایی می خوانی 
تا سرزمین و میهن در آغوش بیارامد و بخوابد، تا سپیده بزند

انگشت هایت مانند رودخانه هایی هستند که زیر خاک ترانه می خوانند
 تا خاک سرخ میهن به این  فصل خزان گل را به بار نشاند
لحظه ای که گلوله ی دشمن دیرین قامت بلند ترا زخمی می کند 
گویی چون دریایی هستی وماهی قرمز به اغوشت  می آرامد
بند بند گیسوان  لخت  وابریشمی تو شلعه ی درخشان خورشید است به میان شبهای تیره وتار
تو بید مجنونی هستی پرنده می داند که بیدمجنون ایستاده و سرپا میمیرد
خواب ها و ارزوهای تو  بزرگ می شوند ،قد راست می کنند و جلوی سیل مرگ می ایستند
تا تو باشی و پراونه باشد روح ازادی نخواهد مرد
----------
سه‌یری به‌ره‌ی سێداره‌ که‌ن نایانه‌وێ هه‌تاو هه‌ڵبێ
 له‌ دارستانی ئاوێنه‌ کۆتری ئاشتی ئۆقره‌ بگرێ 

خه‌ونی مناڵانی ده‌ریا،دایکی ئاواره‌ ئه‌نێژن 
کێ ده‌توانێ له‌م وڵاته‌ ڕێ له‌ باران و گوڵ بگرێ

 تفه‌نگی ده‌ستی تۆ لانکه‌و لایه‌لایه‌ی بۆ ده‌خوێنی
 تا نیشتمان له‌باوه‌شتا هه‌تا کازیوه‌ دێ بنوێ

 په‌نجه‌کانت ده‌ ڕووبارن له‌ خاکیشا سروود ئه‌ڵێن
 تا خاکی سووری نیشتمان له‌ ئه‌م پاییزه‌ گوڵ بگرێ

 که‌ گولله‌ی دوژمنی دێرین به‌رزی باڵات زامدار ئه‌کا ئه‌ڵێی ده‌ریایت و ماسی سوور له‌ باوه‌شتا ئۆقره‌ ده‌گرێ

 تاڵ به‌ تاڵی قژێ خاوت گزنگی خۆری شه‌وگارن تۆ شۆره‌بیت مه‌ل ده‌زانێ شۆره‌بی به‌ پێوه‌ ده‌مرێ

 خه‌ونه‌کانت باڵاده‌که‌ن ڕێگه‌ی لافاوی مه‌رگ ئه‌گرن تا تۆ بوویت و په‌پووله‌ بێ ڕۆحی ئازادی نامرێ

کازیوه - کاوه فتحی

Ehsan Soltani