"برمی‌گردیم، با شنونده‌ی بعدی صحبت می‌کنیم
سلام
بگید که از کجا تماس می‌گیرید."

تماسم از دلِ فتنه‌ست
از زمان که من رو طی کرد
خط انداخت رو این پیکر
یه خلافم پُرِ پیگرد
فشار تا حدی می‌ده سیقل
آیا باقیش نمی‌آره نکبت؟
حتی انگشت به دهنِ حیرت که
کی اومد؟
کِی موند؟
کِی بود؟
کِی رفت؟
هر دفعه بیرون می زنم از جلدم یه هیکل با تهدید ایستاده بین‌ام
یه جوری با تحقیر نگام می‌کنه که تنگ می‌شه کُلِ کشور
توی حالتی مث هیپنوتیزم می‌رم و عرق می‌باره به کُلِ چهره‌ام
یک لحظه ببخشید
چیه پای تلفن‌ام باش توی تُنگت فعلاً
من فاصله ها رو می بلعم
تنهایی از تنهایی می‌ترسم
دائماً رادیوم روشنه چون
از صدای تویِ سرم می‌لرزم
می‌خوام در برم از قصه‌ی سرزنش
به صدای خانمِ قصه‌گو می‌چسبم
سِر
چند ساعت روی صندلی بی‌حرکت
دیو می‌گه هرچی هستم غلطه
شادی و رقصم غلطه
زبونش خشک و طلبکاره
بهم میگه زبون و حرفم غلطه
غلط غلط غلط غلطه
بدنم تب توی سر جهنم
گوشم افتاده گوشه‌ی رینگ
دره‌ی قلبم دَرَکه

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

انگاری کُلِ وجودش کینه‌ست
من پُرِ نقصم اون بی‌نقص
پُرِ دست و پاست من بی‌دست
آس و پاس و بی‌کس
روحم حکمِ تقضیه‌اشه
نصفشو خورده
پیِ بقیه‌اشه
من کُلِ آپارتمان رو آتیش می‌کشم
تا بلکه بسوزه ریشه‌اش
مایوسم
مایوسم
مگه غلامِ حلقه به گوشم؟
کی چی من رو اینطوری مجبور کرد
تا از هر چیزی که دوست دارم دور شم؟
دیدی گاهی کابوس می بینی، که باید در بری هر طوری هست
می‌خوای داد بزنی و در نمی‌آد کلمه‌ات؟
توی بیداریم اینطور فلج‌ام
وای الاناست ظاهر بشه
ماه وقتی که حاضر می شه
راهِ آسمون کامل می‌شه
ایا این جادو باطل می‌شه؟
همسایه پائینی‌ها دلخورن
پائین می ره صدای دلهره‌ام
باید ماهی‌ام رو از تنگ دربیارم
زیرِ تختم قایمش کنم

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

Tamas

زنجیرِ هنجار هنوزم چفتِ مچِ پام بود و من پائینی می‌رفتم و قبله پشت بام بود
می‌مُردم قدِ همه خدایانِ تاریخ
چه جمله‌ها که تو سوگِ سقطِ نقطه‌هام بود
زدم بیرون و پشت سرم موند شهرِ من به جا
پُرِ حفره‌هایی که بود جایِ قتلِ خنده‌ها
ترس بود و تردید
قرض بود و تهدید
زمان خشک می‌شد توی شک به لحظه‌ها
امید تو قحطی مُرد از فرطِ گشنگی
همه خط
من یکی، مونده پشتم رد نقطه‌چین
گرسنگی می‌گفت یالا خودتون رو هُل بدین
سفره‌ها می‌سوختن زیرِ داغیِ سُربِ دین
می‌گفتن : ول کنین این خود آزارِ نکته‌بین که جلو همه منطق‌هامون گذاشته یه خب که چی
تهفه نیست که نه
هنوز معلوم نیست که داره ذوقِ چی
مُرده از درون
زندگی با شوقِ چی؟
من که واسه‌ی رسیدن نمی‌رفتم احمق ها
من از دستِ نرسیدن‌هام فرار بودم
شما عشق می‌ورزیدین به پالون و قاطر
من سوار بودم اگه هم قطار بودم
اگه پائیز رفیقِ اشک های چَشمم نبود
زمستون علتِ یخِ قلبم نبود
اگه تابستون پوستِ منو نکَنده بود
چه می‌دونین؟
شاید من بهار بودم

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

پوستِ لبم خشک بود
می‌کَندمش خونِ کُلِ تاریخچه‌ام می‌پاچید بیرون
خاطره چی بود؟
وقتی خشکسالی به درونت حمله کرد
چی رو می‌کاری بیرون ها؟
یک جهان از تراژدی سُر می‌خورد از گودیِ پایِ چشمم به طرفِ گودالِ گونه‌ام و چاله چوله های صورتم و تهنشین می‌شد توی کُدورتم
آه زندگی رفوزت‌ام
کرکس‌های نفرینِ منحوس بالا سرم می‌پلکیدن
تو ارتفاع
در انتظارِ مرگ
گیجِ رسیدن
یک دنیا توی سینه‌ام لونه داشت
یک جهان کشته می‌دادم اگه می‌ترکیدم
هر دستم شروع کرد به لرز کردن
توی محدوده‌ی رعشه از ترس‌های مرد افکن
برخوردم به یه دست خط
نوشته بود دری پیدا نمی‌کنی تو مسیرِ در رفتن
حسِ توی بد خطیش خشکوندم و سردم کرد
چی کشیده تو خطِ خاطراتِ بدمصب
نقشه ریخته بود؟
یا نقشه ریخته بودن روش؟
شاید اصلاً پریده بود پائین با خیالِ برگشتن
مبهوت و مات بدونِ ایده
انتهای برگه نوشته بود می‌خوام برگردم
پشت کاغذ نوشته بود که خورشید مُرده
سرم رو بالا کردم ماه بهم لبخند زد

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

BozorgRahe Matrouk

بهم یاد ندادن
سوزنِ بودن رو که فرو کردن توم اجازه‌ی فریاد ندادن
دورِ دهنم موند جای پنجه‌هاشون
ترس می‌وزید از لایِ نعره‌هاشون
من میونِ کاکتوس‌ها قد کشیدم
خارها بالا تا پائینم رو خط کشیدن
یه مرزِ فرضی
که هیچوقت ازش رد نمی‌شم
بهم یاد ندادن
ممکن چیه، امکان ندارم
شرمه بروزم
چطور می‌تونم پنهان نباشم
قدبلندتر از سقفِ عبورام
صدایِ شکستنِ شانِ حضورام
توی مجلسِ حُضارِ مُسن
چقدر خورشید مُرد تو نوشته‌هام
آواره‌ی قعرِ غروبم
چقدر کشتم احساس قبلِ ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشت‌هام رو پاک کرد دستِ انکار
کلی تابلویِ کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شرِ اجبار
چاره‌ی ترسِ از آزادی چیه؟
اگه دلتنگِ حبس شی بعدِ زندان؟
بهم یاد ندادن
قصه‌هام کافی نیست
من کافی نیستم
لابد هیچ فرقی با اشتباه ندارم
آینه‌ی قدیمی نشون نمی‌ده منو اگه روی صورتم یه نقاب نذارم
چه نویسنده‌ای ام که هنوز که هنوزه یه کتاب ندارم؟
نکنه استعداد ندارم؟
از کجا حسِ ناب درآرم؟

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی
انگار
از گورستونِ ای کاش
بلند شد دود از روحِ من
در من که ریخته خونِ شهر

رو تصویرهای تارِ زندگیِ گذشته‌ی من که از پارازیت پُره
همیشه یه پیرمرد ظاهر می‌شه و رویا رو میندازه بالا می‌جوئه
شومی از لبخندش می‌ریزه و بعد جسدِ رویا تف می‌کنه درست مرکزِ تصویر
تاریخچه‌ای که آینده رو گذاشته مقصدِ تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی؟
با چه مقیاسی کنم رده بندی؟
وقتی زنده موندن اوجِ هنر بود
چطوری می‌تونم بگم دستمه تصمیم؟
معتادم به مصرفِ تقدیر
پس می‌دم فِسی به تختم بیندید
زبونه‌های آتیشِ گناهم
شعله‌ور تو جهنمِ تقصیر
جَوونی گم
هم‌صحبتی رو که بیخیالم، هم‌زبونی گم
تا که مژه‌های دلبر می‌خورد به هم طوفانِ احساس من رو می‌برد
توی خطه‌ای که عشق یه لکه‌ی ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم می‌سوزه ولی بهش حق نمی‌دم
با این که کُشتم قبولیم رو
خورد بهم قرعه
باد من رو برد با یه سرفه از میراثِ حُقه
رو پوستِ سرطانیِ شهرم
از آسمون می‌باره غُده
چرکِ کهولت پخشه رو پوسته
روبروی آبرو می‌بازه غرش
یکسانی بود ارزشِ برتر
که همیشه می‌زد زیرآبِ جنبش
سایه‌های با نگاه‌های خشمگین بهم غلابن
تمسخر به دست
همیشه مشغولِ هُل دادن
هُل دادن، تا افتادم من
توی تورِ تارِ بی‌سامان‌ها
بی‌شروع و بی‌پایان بازها
آخر شکل گرفت خمیرِ من لایِ بینوایان
بی‌ ژان وال ژان‌ها

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی

Moteassefam Ft. Maziyar Khavajian

سکوتی ممتد
کر کننده بود سوتِ گوش
بی‌رمق
زُل به دیوارِ روبرو
از زیرِ در
وارد می‌شد یه ردِّ خون
سُر خورون، کهنه، پر جنب و جوش
مارپیچ گونه
مرموز
احوالِ خونه، مثِ هر روز
گم
چاره
کاغذها
پاره
قهوه، قهوه
کافئینِ آواره
آینه‌ها رو به دیوار
لامپ‌های خونه بیکار
کف پُرِ خاکستر
سقف خاطره بیمار
اکنون روی زانو نشست، گذشته داد فتوا
تنهایی، تنهایی، تنهایی، تنها
ردِ خون داشت قد می‌کشید
بوی بلوا می‌اومد از حمله‌ی رعشه به پیکر
پوست غرقِ عرق
ساعت رو عقب می‌کشید دستِ لحظه‌ی ولگرد
هیچ جمله‌ای واسه دردِ دل نبود
تغییرِ شکل می‌داد سرکوبِ این همه نعره به دل درد
ناخوانا صفحه ی لذت
خون داشت قد می‌کشید تو اتاق
داغ، جوش، پُرِ دادِ حباب
جلو اتحادِ چاله و چاه
گلو بسته بود راهِ بُزاغ
کُلی حضورِ بدونِ بدن افتاده بودن به جونِ تنم
اون ورِ پُلِ اضطراب ایستاده
گردنم صاف به زورِ یقه‌ام
یه کلاغ با صورت خورد به پنجره
گردن رو چرخوند جغدِ سرنوشت
نزولِ رسوبِ نحسی می‌شد حس
یه قدم مونده تا شعله‌ور بشه
صدای پچ‌پچِ وِردی عجیب رقصید آغشته به سرعتِ ترس
صدتا دست معلق شد رو هوا
اشاره کردند به پشت سرِ من
برگشتم
خون شده بود تبدیل
یه هیبت
بلند قد
چهار دست
نُه تا پا
تَکیده صورت
دو تا شاخ
کرخت
لزج
بی‌چشم
بی‌گوش
بی‌دهن
ولی بدصدا
کی ... کی هستی؟
"کی نه، چی"
از کجا می‌آی، اینجا چی می‌خوای
"ماورای فعل خواستن‌ام، من خودِ دارم‌ام"
من که... من که بهت کافرم
"عه، متاسفانه نمی‌شه که بشه باورم"
از کدوم دوزخی؟ از کجا اومدی؟
"از کجا نه ابلَه، از کِی"
با چه وِردی، با چه سحری؟ تو کدوم جادو از دنیای غیبی؟
"من رو با خُرافه‌هات یکی نَدون، نیومدم از غیب"
حتما خوابم، این یه کابوسه
یک بوسه از ترسِ منحوسه
"اَه، یک نگاه به زندگیت کن
تویی اون که نحسه
ببین همه رهات کردن
گُم بی‌نقشه"
حقیقت نداره، مثلِ شومیِ خونی که جوشیده تو قعرِ سُرفه‌ی تاریخ
پس تو هم تموم کن این اذیت‌هات
"دیگه نبینم که صدات رو بردی بالا، نبینم‌ ها"
"بی‌عمل، بزدل، ترسو، بی‌جَنَم، بی‌رمق، بی‌ریخت، بدتیپ، بی‌نمک، منفور، بی‌استعداد، سربار، بی‌وجود، وصله‌ی ناجور، بی‌رگ، بیشعور، بی‌لیاقت، بازنده، افسرده، بی‌هنر، بی‌بخار، گوشه‌گیر، بیفکر، بی‌سخن، بی‌عرضه، بی‌فایده، هرچی هست زیادیته، بی‌حرکت خفه شو فکر کردی چی حالیته؟"
خشکم زد
دیو دوباره خون شد
خزید
روی تن
و رفت
تویِ من
زدم بیرون

Taskhir

The Queen of Empires

MARAUDA - Avoidable Cause (DEDHYP Remix)

Miracle

Warrior

کجا برم
شعر و اجرا: فرحان
آهنگ:  کدیورساند
جلد: عرفان
اردیبهشت ۱۴۰۴

www.instagram.com/farhaninjanist

قسمت اول :
کجا برم به کی بگم؟ 
اگه تا فردا مسافرم به کی بگم؟
من از همه شاکیم شکایتمو به خدا بگم به کی بگم؟
از همه شاکیم اگه دادگاهی نیست 
همچیم صدامه جز داد راهی نیست
میخوابم غریبم ،بی خوابم غریبم
بیدار تو خونه ای که هیچ آشنایی نیست

از همچی شاکیم از تنهاییم تا پیشِ توم
اَ خودم دوسالگیم، دوازده،بیست و دوم
از الانم از صدام نوشته هام اَ خوندنم
حتی این استدیو این میکروفون 

نزار بگن رفیق نیمه راهیم  
از اینجا از این شهر این خونه شاکیم
فرش نمیشه نخ به نخی که تو جیبمه
طنابم نمیشه فقط ریه هامو گاییدن 

اَ حافظم چیزهایی که از یادم نمیره
اَ رفتن اَ  موندن بیزارم به این شکل
از این جهان از این روندی که شد
از تاریخ و زمان که دیگه هیچوقت ۲۰سالم نمیشه

اَ خط به خط کتابام 
اَ هرچی مشکیه حتی از لباسام
اَ ۹ ماه خون و جگرت پای منی که همه آرزو هاتو بگاد

نشد مثل وطنم صبور شم مامان
هرچی می‌خواستی نشد همون شب مامان 
شاید ازت دور شم 
بیام مثل باتن بغل تو جوون شم مامان

بمیرم تموم شم 
تو زندگی بعدی یادم بدی موندن 
هرچی که می‌خواستی نشد همون



قسمت دوم:
از هرچی می‌شنوی ازم یا می‌شنوم 
از هرچی فکرشو کنی غمگین‌ترم 
به روت نیاوردم که رفتنم
نزدیک‌تر بود اَ پیرهنم

بهای موندن عذاب تو دستامون هیچ جهلی اندازه مغزامون نیست 
آفتیم به رفتن شکوفه ها 
تف به پاییزی که بیشتر از برگا خون ریخت

دلگیرم اَ حالم دیگه 
کلیش ولی هوا چشام ابریه
میلیون ها نوشته رو از برم 
چند بیت شعرمو یادم میره

همیشه انگاری یچیزی کمه
آروم میگیری یا میگیرنت
بی طرف بی شرفه حالا مهم نی
کجا می‌خواد باشه یا چی تنش

داری تنش با زمان و پول 
شاید این جهان مکان ماها نبود
شاید ما اشتباه اومدیم اتفاقی
تا به رنجیم از این و از اون

نه هیچ جا میموند نه پر میکشید
نه صاف میشد دلم با هر پیچشی
۹ سالم بود گفتم از من دیگه گذشت
بقیش کجام باشه نزدیک سیم

کجا برم درست شه؟
بیزارم اَ اصلاح و حذبا و جنبش
اینجا یا اونور چه فرقی میکنه
همیشه یه غریبم لا این همه ....

کجا برم به کی بگم
دلم نیست هرجایی که اونجا میرسم 
اَ خاک نبودم به خاک میرم 
اونجا با کرما تنیده شم

میرم اگه مصلوبم به خونم
میرم اگه مجبورم بخونم
مشکوکم به بودن به نفس کشیدنم
مشکوکم به خونم 

اَ گلوم به گریه ها شک دارم
زنده ام به زنده ها شک دارم
زیستن یه اتفاق بود 
واسچی انگیزمو زنده نگه دارم .

Farhan - Koja Beram

From that soil where once humans were shaped...
Now it has turned to rusted dust; this soil is corroded—do not build with it...
From such dust, no more humans shall be formed!

Rust in Dust

برای مامان که "آفتاب" زندگیه

Written, Performed, Mixed & Mastered by AmiirSardaar
Platforms Manager: Arshixam

- - - - - - - - -

Lyrics:

آفتاب
میندازه سایه تو رو زمین
انگار
میپرم جفت پا روی مین
تیکه تیکه میشم و
منفجر میشم بین

زندگی
کلش انگار واست آسونه
جفت چشات
انگار همه چیو میدونه
آسمون شبیه تو
بدون ابر صاف و آرومه

یادمه اون موقه ها
به کار دنیا قهر میکردم
الانم سرد میشم
تو دستامو میگیری و من بر میگردم

هیچ جا نمیرم بی تو
هیچ جا من ندیدم شبیه تو
قول میدم که کل دنیارو
میرقصونم به سازت

آفتاب
میندازه سایه تو رو زمین
انگار
میپرم جفت پا روی مین
تیکه تیکه میشم و
منفجر میشم بین

Aftaab

Persian Producer, Writer & Storyteller Based in isfahan.

Rust in Dust

Fallka