اولین موزیکی که بعد این همه سال تکونم داد

Nabz

Naraftan

خزون
کلام و اجرا: دیگرد و سوال
آهنگساز: نجوا
میکس مسترینگ: سعید دهقان
جلد: پن دار

ورس اول (دیگرد)
نه میشه کاشت نه داشت نه برداشت
گوشه ی لب مرده میزد تو قبر تبخال
آفتاب که بود واسمون یه روز نماد فردا
یادآور چیک عرق سگ‌دو شد تو گرما
فرقی نداره چی میشه نباید بذاریم دست رو دست
از دید گنده ها که مردم جرم نخ دندونن
اسلحه نعره میکشید ما رد شدیم از رو هم
اسطوره پهلوون یا لوطی تو کنج پستو حبس
مردم علیه مردم
ذلت پشت ذلت
ققنوسی بلند نشد از اون خاکستر ملت
شاه که عاشقت بود شهرزاد بگو تموم نشد قصه ت ؟
حاجر عروسی گرفت تو چشماشه برق نفرت
چرخ تاریخ شد پنچر موندیم له زیرش بی حرکت 
چه شعری از این تلخ تر ؟ که میهن یه مرز بود!
توی مغزم و این عشق عافت زده بود وبال رفتن
انگار منم بودم یه مادر با قاب عکس که میرفتم مزار بچه م 
که سور زدید به ضحاک 
از خاک بودید پست تر
که مار شونه هاتون زایید اژدهای هفت سر
برگ آرزو پژمرد تو سینه کاشتید خنجر
وقتی که آدما قتل رو لطیفه کردن
شبیه شکنجه میشد طنین خنده ت 
اون که رفیق صدات میکرد ازت جمع میکرد مدرک
دارا جاسوس فقر زن پاسوز مرد
بحث داغ روز؟ بهترین رپر گنگ!
از اون خزون که آسفالت رو با خون شستید
 و پای درختامون چال شد تابوت خورشید
خزون موند
خزون نمیرفت
خون خزون تو جون باغ رخنه میکرد
شاخه ی درخت به ساقه ش دشنه میزد
میمکن از خونمون و باز تشنه میشن

همخوان:
خزون بگو چی می خوای تو از جونمون؟
خزون بهار شد زرد شد خونمون
خزون بگو چکارت کرده بودیم؟ که ریخت همه پوست موند استخونمون
خزون آتیش زدی به دودمونمون
خزون بهار شد زرد شد جونمون
خزون بگو چکارت کرده بودیم که ریخت همه پوست موند استخونمون

ورس دوم (سوال)

یا دروغه اینکه از خاکیم و از گل
یا این خاک خصومت داره با خودش و نسلش
یه گربه ی کور واسه غذا میزد پرسه
با عشوه میاد سمتت و بعد چنگ میزد رو دستت
شکمش پر از رویا شد آروغ آرزو
نعره میزد پابکوب سیره شکم پاسبون
فرش قرمز خونیش فقط پاخور ناله بود
کفش اونا آهنی پا من چارق پاره بود
عزا شد روزگار همه ختمیم
نقطه سر خط تو پلک بزن باز ته خطیم
نفس تو سینه گندید
بغض نبود چاره وقتی روحمو درد مچاله کرد و درمون شد تسلیم
فهمیدم حبسیم تو حلقوم خشمیم زنده تو گور ترس
شرقی همیشه غمگینه
یا دروغه اینکه بنی آدمیم
یا پر از نفرتیم از خود که رو هر تنی تاولیم
نمونده دست و یاوری نمونده حرف و باوری
چی میشه سهم عشق که لقمه چرب ماتمیم
هنوزم دلتنگم برسه اون روز خوبت
هی شکوفه رشد کرد رو شاخه ها عطر خونته
بارون زد بی امون فقر هنوز توی جونته
نبود رنگین کمون تو جفت هوا که روی بومته
گذشته عمر قرن رو صورتت رد درد
ترک شد رود خشک پوستت شکسته تر
از خط اخم تا خال چونم زیر رقص اشک
هیزم جهنمته چوب لای چرخ من
تو تاریکی مطلق که روز نمیزاد
یه دختر که به حرف کسی گوش نمیداد
سقوط هر برگ یه کشته میداد
دامن گلیشو چتر کرد زیر یه درخت
مستونه چرخ زد که غنچه میخوام

همخوان:
خزون بگو چی می خوای تو از جونمون؟
خزون بهار شد زرد شد خونمون
خزون بگو چکارت کرده بودیم؟ که ریخت همه پوست موند استخونمون
خزون آتیش زدی به دودمونمون
خزون بهار شد زرد شد جونمون
خزون بگو چکارت کرده بودیم که ریخت همه پوست موند استخونمون

خرید

Daygard x Soall - Khazoon [ prod. Najwa ]

من یه جمله‌ی ضد ام
که تو کمینمه نقطه
عددها به باد می‌رن تا بگیره نسیمَم به چُرتکه
حقیقتش رو بخوای غریب‌ام به کُلِت و جریمم به جُرمت
جوری میخِ غرورم رو کوبیدم که فرو نمی‌ریزه حتی اگه کُلِ زمین هم بجنبه
به نظرتون من عجیبم یه خُرده
شما ورثه‌های وصیتِ مُرده
یه جمله‌ی ضد ام
واسه دفع کردنِ هرچی نصیحتِ خُرده
پلِکان رو دوست دارم و نمی‌خوره سلیقم به رتبه
مثلِ باری که گذاشته شریعت به گُرده
اجازه می‌دم احساسِ شدیدم یه جوک شه
تو این بداهه بودن و وضعیتِ مُضحک
آزادیِ من کنجکاوی‌هامه
شرم اگه پا برهنه پریدم به چُرتت
یه جمله‌ی ضد ام
همون زنده‌ای که پریشبش مُرده
از چشمهای خودم
یه مژگان دادم
اینه هدیه‌م به مُژده
ببرش به دلِ طبیعتِ خوشگل
که من تنها راه و مسیرم به قطبه و پُرِ شک و تردیدم به تغییرِ جمعی
وقتی عوض نمی‌شه هیچ کسی بعدِ مشکل
کتاب می‌میره اگه قریحه‌م بِخُشکه

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

من به بدبینیم مغرورم
نیروهم رو میگیرم از نبودنِ امید
تفاله های پوچی تو من داد می‌زنن همینه ضرورتِ تولید
از درونم ببُرید
همه‌ی زیست‌ها که نتونستید رو
گفتم حتی اگه دندون‌هام زبونم رو جوئید
من چیزی به جز نوشته‌هام نمی‌شم
نقطه انتهای من نیست
 قبولم بکنید
هنوز هم سبزم تو وسط‌های پائیز
بنیانِ متنِ حرکت‌ام قبلِ جا به جایی
جلو سواره نظامِ روشن فکریِ زرد
شعله می‌سازم با نفس‌های خالیم
صدا می‌زنمتون هست‌های بی‌سبب
فروشنده های جمله های بیشرف
روی مبل‌های راحتی با حرف‌هایی واسه تختخواب
من یه فلکه مخالفت ام وا می شم روتون
جوری خوش خط‌ ام که انشاء می‌شم روتون
مبل‌های راحتی و حرف‌هایی واسه تختخواب
نه نشستم نه که خوابیدم روتون
روبروتون می‌ایستم تا ابد تمام قد
زنده باد خُشکیِ جزیره
نه به دروغِ باطراوت
آسودگی نئشگی می‌زاد
درود به سختیِ تداومِ مهارت
رَدل من رو توی ضدیت ببین
یه مستاجرِ بی‌ملیت نشین
لبریزِ علت‌ام علیت بچین
ردِ من رو از این کیفیت بگیر
من از دلِ سنگ روئیدم
شکاف می‌دم دلِ پاراگراف
به اعتراض‌هام راه می‌دم
به اختلاف‌هام، دلم خوش نیست به اشتراک‌هام
ضدیت
من نورل تویل دلِ چراهام

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

آب و هوای من هوای تغییره
که زنگ می‌ده به تمامِ زنجیرِت
تو فهرست نمی‌آم چون خرابه تحلیلش و من اون شوکِ توی صفحه‌هام
اگه بده شرایط تغییرت و صادر بشه جوازِ تخریبت بیوفتی می‌ده زمانه ترتیبت
می‌کنه جواهر تقدیمت
یا که حل می‌شی تو سوادِ جمعی که می‌کنه توی قواره تعریفت
ضدیت تو دمایِ منفیمه
گرمایِ پوشالیِ شما من رو میخواد زمانِ تحویله
من ول می‌شم کشِ همه مراحل در می‌ره
یه کابوسِ آشفته که هیچ منبعی نیست برای تعبیرش و مخالفم با توده‌ی هوای سمی که با تبلیغش
عقاید جمع می‌شه و آدمیزاد مُنکِر روی همه دقایق لم می‌ده
حواسش حل می‌شه
یه دهن که به کُلِ این شرایط نه میگه
من خبرِ دست اولم جراید تعطیله
نمایِ نزدیکِ یه ایده که با بالا پائینِ همه‌ی قواعد ور می‌ره
مقاومت پیامِ تب می‌شه
جمله‌ی ضد جایی خم شده که به کُلِ وقایع خندیده
پاره کننده‌ی فضای تحمیله

با کِشی و قوصی ظریف
می رقصید پیشِ چشمم
قلبم سینه‌ام رو شکافت
فهمیدم چیه دلبر
بیرون زدم از غار
مصلوبِ شروعِ قمار
افتادم توی چشماش
دروازه‌های خمار
دست رو نشون داد قلب رو ربود
پا رو تکون داد مغز رو ربود
چاله‌ی نافِش خورد منطقم رو
بند به بندِ من رو ربود
بهم گفت که "ازم شعر نمی‌گی؟"
گفتم از شعر که شعر نمی‌گن
خندید گفت "رنگت پریده"
گفتم فوت کنی زنده می‌شم
آروم با کمر یه چرخی زد
برگشت دید نگام یه ور دیگه‌ست
فهمید حسِ گناه می‌خوردَم
گفت "طفلکی رو ببین چه ترسیده‌ست"
تاب داد موهاش رو
گفت "کی گفته لذت نبری؟ زندگی نمی‌ارزه به در به دری، اصلاً کی گفته نازم رو کم بخری؟"
گفتم یادم نیست
مالِ قدیمه
دلیل همینه که حالِ من اینه
انگاری لطافت رشدم نمی‌ده
علتِ احساسِ لالِ من اینه
"یعنی حرفات گوش نمی‌خوان؟ آوازه‌ش توی شهرها پیچیده، هوا سردتر میشه‌ها، یعنی گرمای آغوش نمی‌خوای؟"
حرف زد
ریخت ترسم
بهم دستبرد زد در رفت
من آواره توی شهرِش
اون آوازِ نابِ مقصد

رسیدیم به یه باغ پیشِ ابرها
به درخت‌هاش تاب زیر مهتاب
با گروهِ کُری از جیرجیرک‌ها
که یه کلبه‌ی چوبیِ بی‌رمق داشت
نشست رو تاب گفت "هُلَم می‌دی؟"
بدونِ هیچ حرفی هُلِش دادم
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
با موهاش یادِ خودم افتادم
رفتم به طرفِ هیزُم با تبر
نمی‌ساختش مغزم با تنم
گفت "خوشم می‌آد کم حرفیا، به نظرت من گنج‌ام یا خطر؟"
کُلی کُنده چوب شکستم
حس می‌شد جای خالیِ تردید
از پشت بازوم رو لمس
گفت "به قدِ کافی شکستی"
سکوت شد
آتیشِ کلبه رو به راه کردم
از آینه‌ی صد تیکه‌ی روی طاقچه
از صد تا جهان نگاش کردم
گاردم افتاد
تو آرامشِ زن بودنش کُلِ داد و فریادم افتاد
جانم افتاد
اعتراضِ سازم افتاد
"تموم کن این نگرانی"
نوازشم کرد گفت "در امانی"
تا اومدم جمله‌ی بعد رو بگم
بوسه رو لبهای خامم افتاد
در هم تنیدن تنهامون
سکوت بود و نفس‌هامون
بعدِ باز شدنِ درِ قفسِ لذت
گوشم رفت روی نُتِ قلبش
گفت "حالا بگو آرزوت چیه"
گفتم اینجا زمان شه متوقف
خندید
بشکن زد
بعدش جهان نبود متحرک

"بلند شو، بلند شو بلند شو
تکون بخور
خجالت بکش
خجالت بکش
عشق که بره تو نیست
پاشو
پاشو برو بیرون
دل بکن
دل بکن
پاشو برو بیرون
دل بکن
خجالت بکش
بهش دست نزن
به درد نخور
برو بیرون"

Aghoush Pt1

بهم یاد ندادن
سوزنِ بودن رو که فرو کردن توم اجازه‌ی فریاد ندادن
دورِ دهنم موند جای پنجه‌هاشون
ترس می‌وزید از لایِ نعره‌هاشون
من میونِ کاکتوس‌ها قد کشیدم
خارها بالا تا پائینم رو خط کشیدن
یه مرزِ فرضی
که هیچوقت ازش رد نمی‌شم
بهم یاد ندادن
ممکن چیه، امکان ندارم
شرمه بروزم
چطور می‌تونم پنهان نباشم
قدبلندتر از سقفِ عبورام
صدایِ شکستنِ شانِ حضورام
توی مجلسِ حُضارِ مُسن
چقدر خورشید مُرد تو نوشته‌هام
آواره‌ی قعرِ غروبم
چقدر کشتم احساس قبلِ ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشت‌هام رو پاک کرد دستِ انکار
کلی تابلویِ کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شرِ اجبار
چاره‌ی ترسِ از آزادی چیه؟
اگه دلتنگِ حبس شی بعدِ زندان؟
بهم یاد ندادن
قصه‌هام کافی نیست
من کافی نیستم
لابد هیچ فرقی با اشتباه ندارم
آینه‌ی قدیمی نشون نمی‌ده منو اگه روی صورتم یه نقاب نذارم
چه نویسنده‌ای ام که هنوز که هنوزه یه کتاب ندارم؟
نکنه استعداد ندارم؟
از کجا حسِ ناب درآرم؟

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی
انگار
از گورستونِ ای کاش
بلند شد دود از روحِ من
در من که ریخته خونِ شهر

رو تصویرهای تارِ زندگیِ گذشته‌ی من که از پارازیت پُره
همیشه یه پیرمرد ظاهر می‌شه و رویا رو میندازه بالا می‌جوئه
شومی از لبخندش می‌ریزه و بعد جسدِ رویا تف می‌کنه درست مرکزِ تصویر
تاریخچه‌ای که آینده رو گذاشته مقصدِ تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی؟
با چه مقیاسی کنم رده بندی؟
وقتی زنده موندن اوجِ هنر بود
چطوری می‌تونم بگم دستمه تصمیم؟
معتادم به مصرفِ تقدیر
پس می‌دم فِسی به تختم بیندید
زبونه‌های آتیشِ گناهم
شعله‌ور تو جهنمِ تقصیر
جَوونی گم
هم‌صحبتی رو که بیخیالم، هم‌زبونی گم
تا که مژه‌های دلبر می‌خورد به هم طوفانِ احساس من رو می‌برد
توی خطه‌ای که عشق یه لکه‌ی ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم می‌سوزه ولی بهش حق نمی‌دم
با این که کُشتم قبولیم رو
خورد بهم قرعه
باد من رو برد با یه سرفه از میراثِ حُقه
رو پوستِ سرطانیِ شهرم
از آسمون می‌باره غُده
چرکِ کهولت پخشه رو پوسته
روبروی آبرو می‌بازه غرش
یکسانی بود ارزشِ برتر
که همیشه می‌زد زیرآبِ جنبش
سایه‌های با نگاه‌های خشمگین بهم غلابن
تمسخر به دست
همیشه مشغولِ هُل دادن
هُل دادن، تا افتادم من
توی تورِ تارِ بی‌سامان‌ها
بی‌شروع و بی‌پایان بازها
آخر شکل گرفت خمیرِ من لایِ بینوایان
بی‌ ژان وال ژان‌ها

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی

Moteassefam Ft. Maziyar Khavajian

سکوتی ممتد
کر کننده بود سوتِ گوش
بی‌رمق
زُل به دیوارِ روبرو
از زیرِ در
وارد می‌شد یه ردِّ خون
سُر خورون، کهنه، پر جنب و جوش
مارپیچ گونه
مرموز
احوالِ خونه، مثِ هر روز
گم
چاره
کاغذها
پاره
قهوه، قهوه
کافئینِ آواره
آینه‌ها رو به دیوار
لامپ‌های خونه بیکار
کف پُرِ خاکستر
سقف خاطره بیمار
اکنون روی زانو نشست، گذشته داد فتوا
تنهایی، تنهایی، تنهایی، تنها
ردِ خون داشت قد می‌کشید
بوی بلوا می‌اومد از حمله‌ی رعشه به پیکر
پوست غرقِ عرق
ساعت رو عقب می‌کشید دستِ لحظه‌ی ولگرد
هیچ جمله‌ای واسه دردِ دل نبود
تغییرِ شکل می‌داد سرکوبِ این همه نعره به دل درد
ناخوانا صفحه ی لذت
خون داشت قد می‌کشید تو اتاق
داغ، جوش، پُرِ دادِ حباب
جلو اتحادِ چاله و چاه
گلو بسته بود راهِ بُزاغ
کُلی حضورِ بدونِ بدن افتاده بودن به جونِ تنم
اون ورِ پُلِ اضطراب ایستاده
گردنم صاف به زورِ یقه‌ام
یه کلاغ با صورت خورد به پنجره
گردن رو چرخوند جغدِ سرنوشت
نزولِ رسوبِ نحسی می‌شد حس
یه قدم مونده تا شعله‌ور بشه
صدای پچ‌پچِ وِردی عجیب رقصید آغشته به سرعتِ ترس
صدتا دست معلق شد رو هوا
اشاره کردند به پشت سرِ من
برگشتم
خون شده بود تبدیل
یه هیبت
بلند قد
چهار دست
نُه تا پا
تَکیده صورت
دو تا شاخ
کرخت
لزج
بی‌چشم
بی‌گوش
بی‌دهن
ولی بدصدا
کی ... کی هستی؟
"کی نه، چی"
از کجا می‌آی، اینجا چی می‌خوای
"ماورای فعل خواستن‌ام، من خودِ دارم‌ام"
من که... من که بهت کافرم
"عه، متاسفانه نمی‌شه که بشه باورم"
از کدوم دوزخی؟ از کجا اومدی؟
"از کجا نه ابلَه، از کِی"
با چه وِردی، با چه سحری؟ تو کدوم جادو از دنیای غیبی؟
"من رو با خُرافه‌هات یکی نَدون، نیومدم از غیب"
حتما خوابم، این یه کابوسه
یک بوسه از ترسِ منحوسه
"اَه، یک نگاه به زندگیت کن
تویی اون که نحسه
ببین همه رهات کردن
گُم بی‌نقشه"
حقیقت نداره، مثلِ شومیِ خونی که جوشیده تو قعرِ سُرفه‌ی تاریخ
پس تو هم تموم کن این اذیت‌هات
"دیگه نبینم که صدات رو بردی بالا، نبینم‌ ها"
"بی‌عمل، بزدل، ترسو، بی‌جَنَم، بی‌رمق، بی‌ریخت، بدتیپ، بی‌نمک، منفور، بی‌استعداد، سربار، بی‌وجود، وصله‌ی ناجور، بی‌رگ، بیشعور، بی‌لیاقت، بازنده، افسرده، بی‌هنر، بی‌بخار، گوشه‌گیر، بیفکر، بی‌سخن، بی‌عرضه، بی‌فایده، هرچی هست زیادیته، بی‌حرکت خفه شو فکر کردی چی حالیته؟"
خشکم زد
دیو دوباره خون شد
خزید
روی تن
و رفت
تویِ من
زدم بیرون

Taskhir

Buy Zurvan EP: pelakrecords.com/zurvan
.
Rapper: @Bamdadamman
Producer: @Yarapelak
Mix&Mastering: @Yarapelak
Artwork: @Noorcreate
.

میون خلائی که هیچ چیز نبود
یعنی هیچ بود و هیچ بود و هیچ بود و هیچ
شروع و پایان و زندگی و مرگ نه
من تنها بودم و من بود و من
نه رنج بود و درد نه انزجار بود
جهان تو فکر من به عادتش تو خواب بود
زبون من چرخید گوشم صدا شنید
و این ایده، نقطه‌ی انفجار بود
چشم زدم بهم دیدم تیله‌ها رنگ رنگ
منظم، متعادل، محرک به هر سمت
تو دامنم یه سیاره افتاد از خاک و باد
آبی و شاد، سبز و روشن‌نژاد
ماهی تو دلش شنا کرد پرنده پر زد
حس کردم روح میوه‌هاشو مثل فرزندم
هزاران هزاره به تماشا نشستم
تا بچه‌هاش زبون وا کردن به اسمم

خدای سنگ بودم، خدای مَه و خورشید
و خدایی بودم که خوب و بد آفرید
خدای تن خدای سر، کلام و عقل
یه خط صاف، بی‌ بازگشت به عقب
همیشه جاری بودم همیشه تو سفر
همیشه کنارشون موندم با بودنم
یاد دادن نسل به نسل خندیدن و فهمیدن
چه کوتاه و بلندپرواز روح زمین رو دیدن
از خاکش گرفتن، به خاکش بخشیدن
تو طبیعت افسار بذر رو به نظم کشیدن
با تنور شدن اهلی، از وحشی ترسیدن
با تمدن و اخم دیوار دور هم کشیدن
من قصه‌ی بچه‌های مادرِ زمین رو دیدم

توی غار خزیدن
از این شاخه به اون شاخه جهیدن
و به تماشای عقاب رویای پریدن دیدن
همه آرزوهاشون رو توی نقش می‌کشیدن
تو موسیقی رودخونه صدای نی شنیدن
سرنیزه‌ی تیز رو نشون به دل میگیرن
هیچکدوم نمیدونن کی سیرمونی میگیرن
چه سخت به دنیا میان و راحت میمیرن
خودشون رام شدن، طبیعت رو رام ندیدن
ریشه‌ی تنفر رو دَووندَن از ترس دَوییدَن
خون چکید تو کاسه شد مرهم زخم
چه عمیق و پر چرکه جراحت ابدیت
یه سری مَلّاک شدن یه سری تاجر
خیلی‌ها سرباز، اندکی گوشه گیر و عاقل
سیاهچال واسه نادم شکنجه واسه زندان
شمشیرها کوفته شدن بین کلی پُتک و سندان
زدن زمین شخم به وسعت کلاغ‌ها با جرأت
به مترسک‌های پَروار داروغه ندادن فرصت
به ظاهر عظیم ولی شُل و پوکن دُوَل
آغاز و پایان هیچ و هیچ، رسم چرخ کهن
روزگار آدم‌ها داس مرگ دست گرفت
زودتر از زمان مقدر، قدر رقم گرفت
از وقتی بشر دوتا تاس سنگی زد بهم
جرقه زد به چارچوب آتشش شَرَر گرفت
چرخ ساخت و زد زیر بار گاو و الاغ
از رودِ زندگی‌بخش کشید نهری به باغ
چکش داد کوبید به بیدادِ بشر
اسب و پیل رام کردم واسه نبرد و تَشَر
هر شهری خدایی ساخت هر دِهی کدخدایی
به عشق کجا رفتن کشتی داره ناخدایی؟
تو روی هم زدن تیغ به کمر هم کوفتن
با تیر و کمون پای دشمن رو به زمین دوختن
رو پشت چهارپا از هم سر و دست بریدن
دوتا پای استوارشون رو زنجیر کشیدن
تا زندن اسیرن راه آدمی همینه
پر پیچ‌وخم، مرگه راحت آرمیدن

زل زده به من یه سرخپوست با دماغ کج
نماد شکست رفیق زمین دوست شب
میگه «کجا کج رفتم که اینه عاقبت
چرا قوی شریف رو میکشه تو این باغ‌وحش؟
نبودی جای من، نبوده عدالت
رسم نوازش این جهان سراسر بداهه‌‍ست
مثل من زیاده، تشنه‌ی یه جرعه
اجدادم مُرده، نَوادِگانم مُرده
انقراض یعنی بازدَم، دَم یعنی بقا
هوس‌باز یعنی آدم، دمدمی مزاج
کلی خیره موندن زردپوست تا سیاه‌سر
هرچی سکه طلاتر رنگ برده سیاه‌تر
من که دست ندارم! بیاد کاری ازش بر!»
گفتم کارمو کردم فقط ناظرم تا آخر
به مرور رشد میدم، در دمی میکشم
قادر مطلق منم، با غمی می‌خوشم
هنوز تو نور دیده می‌رقصند این دو شمع
حقیقت انسان نیست پی بیش و کم 
درکی فراتره پشت استخون جمجمه‌‍ش
حکایت میخ و سنگ، فانیه سیم و زر
با سکوت و صبر می‌فهمه زبانِ جهان
تو زمان محدود عمرش ساکن و دوان
هرچی بدونه بیشتر می‌فهمه هیچی ندونه
بیرونت می‌جوشه علم ولی آگاهی درونه
اراده‌ی آدمی اینه حتی با جسم ناقص
میشه پُر روح بی‌کرانش با مِهر خالص
اشک و لبخند می‌تونن دو روی یه سکه‌‍شَن
با احترام به طبیعت و استادی عاشق
زُروانه قاصر از وصف این دوپا
موجودی مدعی و ناطق و اهلِ قیل‌ و قال
ولی مرام من اینه وقت رفتنش که شد
تو بگو هیچ‌وقت نبوده انگار، هیچ کجا!


جای انسان خالی
ببینه بعد تولد و مرگ فصل رو
جای انسان خالی
ببینه تعادل از ریشه‌ها تا برگ رو
جای انسان خالی
ببینه صلح ممکن شده
جای انسان خالی
نبودش واسه نابودی مشکل شده
جای انسان خالی
ببینه شهاب‌سنگ چجوری زخم میزنه
جای انسان خالیه
بشنوه سکوت از خوشحالی چَه میزنه
جای انسان غمه
غم نبودن فردی که منو درک کنه
جای انسان مرگه
تو لحظه‌ای که حس بدنش رو ترک کنه
جای انسان سلاح
دست، پا، سر، زبون قطع کنه
جای انسان قحطی
با سیلی صورت سرخش رو زرد کنه
جای انسان سبو
پر از چشمه های آب شیرین تورو مست کنه
جای انسان قایق
دریای بی صاحبش رو فتح کنه

در دایره‌ی قسمت ما نقطه‌ی تسلیمیم» (حافظ)«

بجز خاطراتم نیست هیچ جایی جای اون
(...)
متاسفانه باقی شعر اینجا جا نشد...!

Zurvan

Buy Zurvan EP: https://pelakrecords.com/zurvan
.
Rapper: @Bamdadamman
Producer: @Mahourprod
Mix&Mastering: @Yarapelak
Artwork: @Noorcreate
Publisher: Pelak Records
.
میزنه هم خون می‌جوشه دمنوش
دندوناش و گوشت لاش یادت میاره چند بود
قیمت انسان بالغ، بستگی داره، به چی؟
هممم خب مثلا بگم شوش
رد میکنی که بده آدم برّه بذار
هفت‌تیر کشیدن مملکت بپا نره بگا
این سرود ملّیه از تو فاضلاب تهران
تو سوال داری جواب میدم چرا میگن بهم بام
اول نشون بده رو ضرب با من میزنی کله
بعد نشونت میدم قیمت روزنامه تو دکه
بعد باهم میریم یه دور دورِ میدونِ اصلی
می‌پرسم آزادی کجاست؟ هیشکی هم بلد نیست
وقتی گشنه شدیم میزنیم یه فست‌فود چرب
بعد میریم نرمش سر چک میزنیم شرطی
بدون گرمی سردی، خریدارته خب چندی؟
قفسِ جهان ازت می‌خواد مبارزِ رزمی
ببین میفهمی؟ بشنو میگم چی
میاد یه هیولا که تشنه خونه وحشی
میزنه زمین رو شخم با فتوحات جدی
نه رستم حریفشه نه سردار ملّی
نه فارسی میفهمه نه چینی نه عبری
میزنه هم خون، به چه میلی!
هممم واسه فرارت هم دیره
تو بچه آخرالزمانی چه پدرت پیره!
تَهِ دیگه سوخته از دیده به دل نشست
این چی میگه؟
یه دیوه؟ نه بدتر از دیوه
غیوره، شجاعه، خَمِ پهلوون میگیره
ساختمون ساندویچه واسش، نوشابه قیره
شایعه شده آقازادش دیوِ سپیده
جوهر پلیدیه همصدای این غریزه
صد مردِ یَلِ این قبیله رو حریفه

«سرش چون سرِ پیل و مویش دراز
دهان پر ز دندان‌های گراز
دو چشمش سپید و لبانش سیاه
تنش را نشایِست کردن نگاه»
(شاهنامه فردوسی)

بینم آشنایی داری با اژدها یا نه؟
نفسم مرگه دوتا بالم گردبادِ اعمالم
آدم‌ها افسانه می‌بافن و می‌گفتن درباره‌ام
که عمر من قد جهانه، جوان و سرحالم
برعکس زمین که میبینی خشکه مثل لب راوی
فلجه قانون مدرن تا کُدِ حمورابی
این آشوب ناگزیره، سر به تن نزاره
چه تو آب چه تو خشکی چاره بقا فراره
گاهی دوست داری ملت رو به توپ ببندی مهلک
ولی همسایت می‌بینتت و بهش میگی مخلص
اونکه چیزی نگفته بود، تعطیلیا دربست!
تو آدمی احمق، باد نده غبغب
بهت یاد میدم رموز سلطه
که بشی سلطان دل‌های پر ز عقده
پر ز کینه، پُرّ، پر از پدیده
همیشه گشنه که عینهو غذا ندیده
صبور واسه مردم میشه پیامبر کفر
بهت یاد میدم چوبِ جَهله زورِ حرفِ تو
فقط کافیه بخوای، جنگه معطلِ طبلِ تو
ای شاهِ جهانگیر، رقصِ سکه‌ها به ضربِ تو
قلمِ اندیشه بشکن، تا میتونی سر بِبُر
بی بهونه نه! خدا و خون رو حربه کن
کتابی بنویس که مُفَسِرهات باشن دست پر
اسمش رو بذار به قبله‌‌ی عالمت سجده کن
تموم راهکارش رو میذارم کف دست تو
دستت رو به خون بشور، خوناب رو شراب مزه کن
زیر سُم ستور و دَد خرابه ارگِ تو
زمین مدافع محل فاجعست، حمله کن!

«سرش چون سرِ پیل و مویش دراز
دهان پر ز دندان‌های گراز
دو چشمش سپید و لبانش سیاه
تنش را نشایِست کردن نگاه»
(شاهنامه فردوسی)

Akuman

رپکن : کابوس
آهنگساز : سعید دهقان
میکسنگ و مسترینگ : سعید دهقان
طراح جلد : منطق
تاریخ انتشار : 
پنج شنبه - ۲۳ خرداد ۱۳۹۸
۱۳۹۸/۰۳/۲۳

کلیک کنید"Buy"برای حمایت از این اثر میتوانید روی کلید

Rapper : Kaboos
Music : Saeed Dehghan
Mixing&Mastering : Saeed Dehghan
Artwork : Mantegh
Release Date : 
Thursday - 2019 13 June
2019-06-13

Kaboos - Migzaran Rooza [Produced By Saeed Dehghan]

Falaki - Ben [Prod. Motreb]

نسخه
شعر و اجرا : دیگرد
آهنگسازی و تنظیم : سعید دهقان
طراح جلد : حب
تاریخ انتشار : سیزدهم آذر نود و هشت
.
.
.

متن آهنگ
قست اول
یه صدایی از توم
جیغ میکشه هر روز
دیو زیر تختم خط 
میندازه رو دستم
صبحونه م دو پرس جنونه از 
مرز تعادل رد شم
زنجیرامو پاره کنم 
لخت تو خیابون
حر کت
چشم نظاره گر
راوی یه زبون تلخ
شعر من یه نسخه س 
مرهم بشه پا چش کبود شهر
زورمون نمیرسید میخندیدن
قه قه
دندون لق کرم خورده ی حسرت
نه راه رفتنی 
نه راه برگشت
از من دیوونه میپرسن
چرا و چند و چون تلو خوردن
جواب تلخ دیوونه ؟
کجا رو گرفتم کجا رو بردم ؟
زد زیر پاش رو خالی کرد از کمر پرت شد رو آسفالت تشنه
زل زد تو افق به چشم آفتاب
افتاد به سکته

غنیمت این جنگ تباهی بود
انتظار این فصل طولانی بود 
اون
زنده شد به این مستی تا خط آخر خوند
شهر میسوخت اون دور کله ش دود

خاور رو گاییدن چه میان چه دور
سوپورا خسته ن وطن زباله دونه
گذشته ده سال
بخواب با ساعتت آویزون موند
به ایران پاندولتون
عشق
طناب لخت این وصل
با نفرت بکوب به این طبل
آزاد میرقصم رو این مرز
باد باز دست کشید به ریشم
دنیا زندونه به این فرض
خود خواسته باس سر به نیست شم
کفتار به گرگ نهیب زد
زوزه هات کلیشه ست
میلولم مثل کرم لا کوچه های این شهر 
هر
کثافتی که هست رو با چشمام میلیسم
کشتار روان
کباب میشه روح
آشپزباشی 
میفروشیمون سیخی چند ؟
خونه م تو کویر این مرز ریه هاش خشکه
میبلعید عربده هام رو شنزار گشنه
این عمق تعفنه
خوب نگاش کن از دور
مریضم کرد 
ولی
نکردم پشت بش

غنیمت این جنگ تباهی بود 
انتظار این فصل طولانی بود 
اون
زنده شد به این مستی تا خط آخر خوند
شهر میسوخت اون...

واسه تو نوشتم
همه ش همینجاست
رو دیوارای کاهگلی
میکشن سیمان 
لا جهنم زجر
تو برزخ بی حسی
برنامه ی فردا چیه ؟
سنگ کاغذ قیچی!
حضورت فاسده پشت نقاب مشکیت 
درد تو دوریه درد من درد بغض نزدیک 
که اگه اسلحه بودم
اسمم می شد دمپر
تن من آرشه ست
کشورم کمونچه ی کلهر
شکارچی زد شکار رو
ضجه زد پا طعمه ش
تف به سیاستی که تهش رسید به کشتن
پطروس انگشت رو فرو کرد تو سوراخ خورشید 
به آسمون نگاه میکنم
حس کنم تو تنگم

...

Daygard - Noskhe [Prod. by Saeed Dehghan]

Producer, Composer , Hip-Hop Artist Based In Tehran

Taskhir

Farshad

Recent comments

Parnia

Yasin

Yasin

Mmdjvt

Related tracks