Farshad-Sily

خون 
__________________
‌‎ آهنگساز و خواننده
مازيارخَواجيان(عموماز)

رَپ
فرشاد

بَك وُكال
مریم 

‌‎
مهندسي صدا، ميكس و مستر
اوتانیو استودیو 
__________________
آرت وُرک
چارکچی

گرافیک
ایمان صفایی

The Middle East
©2022 Maziyar Khavajiyan, AmooMazz

Khoun (Blood)

Maziyar Khavajiyan - Khoun X Farshad

"به نظرم تو از همه بهتر می‌نویسی. کسی به گَردِ پات هم نمی‌رسه. قلمت از همه بهتره. از همه بهتر می‌نویسی. از همه بهتر. بهترین نویسنده‌ای که تا حالا دیدم."

نداره پیشرَوی سقف
برای تیزترین مغز
ببین عظمتِ کوه‌های یخ رو
که با همه چیت غریبه‌ست
گُم و گیج دریده‌ست
تو جایی که با مداد می‌شکنیم دست
کودن‌ها اکتفا می‌کنند به شُهرت
واسه من همیشه چیزِ بیشتری هست
نداره پیشرَوی سقف
توی جناقِ سینه‌ی جدالِ بی‌وقفه
تا تلفات ندی مثلِ کلاسِ بی‌درسه
این فردیت مثلِ یک سلاحِ بی‌نقصه
طوری که یا می‌کُشی یا کُشته می‌دی
سرِ همینه که دور و ورَم جنازه می‌رقصه
شکسته‌ها شکست ناپذیر‌ اند
سُستیتون یه لباسِ قناسِ بی‌رنگه

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"

سر منم
و برتر منم
سنگر خودم
همسنگر منم
فعلِ رفتن خودم
و کَندن منم
و کولاکِ آینده ی قبلاً منم
هم خونواده من
هم همسر منم
هم عجله‌ام
خودِ صبر کردن منم
وکیلم و قاضی
حاکم و محکوم
هم طناب من هم گردن منم
وسطِ پهنه‌ی قطبِ نبوغ
من می‌رونم سورتمه همراهِ دَه تا سگم
شما گم می‌شین تو جهانِ پهناورم
تفریقِ توی جمع ها منم
از توده‌های قطب
به توله های اُستوا
ظهورِ ترسناکِ معنا منم
من شکار می‌کنم از آب‌های زیرِ یخ
نابغه‌ی توی سرما منم
فراتر از افق‌های پلیدی و خوبی
بیرون از خونه‌های قدیمی و چوبی
توی جمعِ خفیف‌ها غرور چه به جاست
منم کورانِ سازنده‌ی غریبی و دوری
صاحبِ نیروهای بدونِ سرپرست
تصویری از من میشه نشونِ منطَقه‌م
حالا دیگه خودِ پُلِ اضطراب منم و یقه‌م وایستاده صاف به زورِ گردنم

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب

Ghotb

من یه جمله‌ی ضد ام
که تو کمینمه نقطه
عددها به باد می‌رن تا بگیره نسیمَم به چُرتکه
حقیقتش رو بخوای غریب‌ام به کُلِت و جریمم به جُرمت
جوری میخِ غرورم رو کوبیدم که فرو نمی‌ریزه حتی اگه کُلِ زمین هم بجنبه
به نظرتون من عجیبم یه خُرده
شما ورثه‌های وصیتِ مُرده
یه جمله‌ی ضد ام
واسه دفع کردنِ هرچی نصیحتِ خُرده
پلِکان رو دوست دارم و نمی‌خوره سلیقم به رتبه
مثلِ باری که گذاشته شریعت به گُرده
اجازه می‌دم احساسِ شدیدم یه جوک شه
تو این بداهه بودن و وضعیتِ مُضحک
آزادیِ من کنجکاوی‌هامه
شرم اگه پا برهنه پریدم به چُرتت
یه جمله‌ی ضد ام
همون زنده‌ای که پریشبش مُرده
از چشمهای خودم
یه مژگان دادم
اینه هدیه‌م به مُژده
ببرش به دلِ طبیعتِ خوشگل
که من تنها راه و مسیرم به قطبه و پُرِ شک و تردیدم به تغییرِ جمعی
وقتی عوض نمی‌شه هیچ کسی بعدِ مشکل
کتاب می‌میره اگه قریحه‌م بِخُشکه

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

من به بدبینیم مغرورم
نیروهم رو میگیرم از نبودنِ امید
تفاله های پوچی تو من داد می‌زنن همینه ضرورتِ تولید
از درونم ببُرید
همه‌ی زیست‌ها که نتونستید رو
گفتم حتی اگه دندون‌هام زبونم رو جوئید
من چیزی به جز نوشته‌هام نمی‌شم
نقطه انتهای من نیست
 قبولم بکنید
هنوز هم سبزم تو وسط‌های پائیز
بنیانِ متنِ حرکت‌ام قبلِ جا به جایی
جلو سواره نظامِ روشن فکریِ زرد
شعله می‌سازم با نفس‌های خالیم
صدا می‌زنمتون هست‌های بی‌سبب
فروشنده های جمله های بیشرف
روی مبل‌های راحتی با حرف‌هایی واسه تختخواب
من یه فلکه مخالفت ام وا می شم روتون
جوری خوش خط‌ ام که انشاء می‌شم روتون
مبل‌های راحتی و حرف‌هایی واسه تختخواب
نه نشستم نه که خوابیدم روتون
روبروتون می‌ایستم تا ابد تمام قد
زنده باد خُشکیِ جزیره
نه به دروغِ باطراوت
آسودگی نئشگی می‌زاد
درود به سختیِ تداومِ مهارت
رَدل من رو توی ضدیت ببین
یه مستاجرِ بی‌ملیت نشین
لبریزِ علت‌ام علیت بچین
ردِ من رو از این کیفیت بگیر
من از دلِ سنگ روئیدم
شکاف می‌دم دلِ پاراگراف
به اعتراض‌هام راه می‌دم
به اختلاف‌هام، دلم خوش نیست به اشتراک‌هام
ضدیت
من نورل تویل دلِ چراهام

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

آب و هوای من هوای تغییره
که زنگ می‌ده به تمامِ زنجیرِت
تو فهرست نمی‌آم چون خرابه تحلیلش و من اون شوکِ توی صفحه‌هام
اگه بده شرایط تغییرت و صادر بشه جوازِ تخریبت بیوفتی می‌ده زمانه ترتیبت
می‌کنه جواهر تقدیمت
یا که حل می‌شی تو سوادِ جمعی که می‌کنه توی قواره تعریفت
ضدیت تو دمایِ منفیمه
گرمایِ پوشالیِ شما من رو میخواد زمانِ تحویله
من ول می‌شم کشِ همه مراحل در می‌ره
یه کابوسِ آشفته که هیچ منبعی نیست برای تعبیرش و مخالفم با توده‌ی هوای سمی که با تبلیغش
عقاید جمع می‌شه و آدمیزاد مُنکِر روی همه دقایق لم می‌ده
حواسش حل می‌شه
یه دهن که به کُلِ این شرایط نه میگه
من خبرِ دست اولم جراید تعطیله
نمایِ نزدیکِ یه ایده که با بالا پائینِ همه‌ی قواعد ور می‌ره
مقاومت پیامِ تب می‌شه
جمله‌ی ضد جایی خم شده که به کُلِ وقایع خندیده
پاره کننده‌ی فضای تحمیله

با کِشی و قوصی ظریف
می رقصید پیشِ چشمم
قلبم سینه‌ام رو شکافت
فهمیدم چیه دلبر
بیرون زدم از غار
مصلوبِ شروعِ قمار
افتادم توی چشماش
دروازه‌های خمار
دست رو نشون داد قلب رو ربود
پا رو تکون داد مغز رو ربود
چاله‌ی نافِش خورد منطقم رو
بند به بندِ من رو ربود
بهم گفت که "ازم شعر نمی‌گی؟"
گفتم از شعر که شعر نمی‌گن
خندید گفت "رنگت پریده"
گفتم فوت کنی زنده می‌شم
آروم با کمر یه چرخی زد
برگشت دید نگام یه ور دیگه‌ست
فهمید حسِ گناه می‌خوردَم
گفت "طفلکی رو ببین چه ترسیده‌ست"
تاب داد موهاش رو
گفت "کی گفته لذت نبری؟ زندگی نمی‌ارزه به در به دری، اصلاً کی گفته نازم رو کم بخری؟"
گفتم یادم نیست
مالِ قدیمه
دلیل همینه که حالِ من اینه
انگاری لطافت رشدم نمی‌ده
علتِ احساسِ لالِ من اینه
"یعنی حرفات گوش نمی‌خوان؟ آوازه‌ش توی شهرها پیچیده، هوا سردتر میشه‌ها، یعنی گرمای آغوش نمی‌خوای؟"
حرف زد
ریخت ترسم
بهم دستبرد زد در رفت
من آواره توی شهرِش
اون آوازِ نابِ مقصد

رسیدیم به یه باغ پیشِ ابرها
به درخت‌هاش تاب زیر مهتاب
با گروهِ کُری از جیرجیرک‌ها
که یه کلبه‌ی چوبیِ بی‌رمق داشت
نشست رو تاب گفت "هُلَم می‌دی؟"
بدونِ هیچ حرفی هُلِش دادم
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
با موهاش یادِ خودم افتادم
رفتم به طرفِ هیزُم با تبر
نمی‌ساختش مغزم با تنم
گفت "خوشم می‌آد کم حرفیا، به نظرت من گنج‌ام یا خطر؟"
کُلی کُنده چوب شکستم
حس می‌شد جای خالیِ تردید
از پشت بازوم رو لمس
گفت "به قدِ کافی شکستی"
سکوت شد
آتیشِ کلبه رو به راه کردم
از آینه‌ی صد تیکه‌ی روی طاقچه
از صد تا جهان نگاش کردم
گاردم افتاد
تو آرامشِ زن بودنش کُلِ داد و فریادم افتاد
جانم افتاد
اعتراضِ سازم افتاد
"تموم کن این نگرانی"
نوازشم کرد گفت "در امانی"
تا اومدم جمله‌ی بعد رو بگم
بوسه رو لبهای خامم افتاد
در هم تنیدن تنهامون
سکوت بود و نفس‌هامون
بعدِ باز شدنِ درِ قفسِ لذت
گوشم رفت روی نُتِ قلبش
گفت "حالا بگو آرزوت چیه"
گفتم اینجا زمان شه متوقف
خندید
بشکن زد
بعدش جهان نبود متحرک

"بلند شو، بلند شو بلند شو
تکون بخور
خجالت بکش
خجالت بکش
عشق که بره تو نیست
پاشو
پاشو برو بیرون
دل بکن
دل بکن
پاشو برو بیرون
دل بکن
خجالت بکش
بهش دست نزن
به درد نخور
برو بیرون"

Aghoush Pt1

سکوتی ممتد
کر کننده بود سوتِ گوش
بی‌رمق
زُل به دیوارِ روبرو
از زیرِ در
وارد می‌شد یه ردِّ خون
سُر خورون، کهنه، پر جنب و جوش
مارپیچ گونه
مرموز
احوالِ خونه، مثِ هر روز
گم
چاره
کاغذها
پاره
قهوه، قهوه
کافئینِ آواره
آینه‌ها رو به دیوار
لامپ‌های خونه بیکار
کف پُرِ خاکستر
سقف خاطره بیمار
اکنون روی زانو نشست، گذشته داد فتوا
تنهایی، تنهایی، تنهایی، تنها
ردِ خون داشت قد می‌کشید
بوی بلوا می‌اومد از حمله‌ی رعشه به پیکر
پوست غرقِ عرق
ساعت رو عقب می‌کشید دستِ لحظه‌ی ولگرد
هیچ جمله‌ای واسه دردِ دل نبود
تغییرِ شکل می‌داد سرکوبِ این همه نعره به دل درد
ناخوانا صفحه ی لذت
خون داشت قد می‌کشید تو اتاق
داغ، جوش، پُرِ دادِ حباب
جلو اتحادِ چاله و چاه
گلو بسته بود راهِ بُزاغ
کُلی حضورِ بدونِ بدن افتاده بودن به جونِ تنم
اون ورِ پُلِ اضطراب ایستاده
گردنم صاف به زورِ یقه‌ام
یه کلاغ با صورت خورد به پنجره
گردن رو چرخوند جغدِ سرنوشت
نزولِ رسوبِ نحسی می‌شد حس
یه قدم مونده تا شعله‌ور بشه
صدای پچ‌پچِ وِردی عجیب رقصید آغشته به سرعتِ ترس
صدتا دست معلق شد رو هوا
اشاره کردند به پشت سرِ من
برگشتم
خون شده بود تبدیل
یه هیبت
بلند قد
چهار دست
نُه تا پا
تَکیده صورت
دو تا شاخ
کرخت
لزج
بی‌چشم
بی‌گوش
بی‌دهن
ولی بدصدا
کی ... کی هستی؟
"کی نه، چی"
از کجا می‌آی، اینجا چی می‌خوای
"ماورای فعل خواستن‌ام، من خودِ دارم‌ام"
من که... من که بهت کافرم
"عه، متاسفانه نمی‌شه که بشه باورم"
از کدوم دوزخی؟ از کجا اومدی؟
"از کجا نه ابلَه، از کِی"
با چه وِردی، با چه سحری؟ تو کدوم جادو از دنیای غیبی؟
"من رو با خُرافه‌هات یکی نَدون، نیومدم از غیب"
حتما خوابم، این یه کابوسه
یک بوسه از ترسِ منحوسه
"اَه، یک نگاه به زندگیت کن
تویی اون که نحسه
ببین همه رهات کردن
گُم بی‌نقشه"
حقیقت نداره، مثلِ شومیِ خونی که جوشیده تو قعرِ سُرفه‌ی تاریخ
پس تو هم تموم کن این اذیت‌هات
"دیگه نبینم که صدات رو بردی بالا، نبینم‌ ها"
"بی‌عمل، بزدل، ترسو، بی‌جَنَم، بی‌رمق، بی‌ریخت، بدتیپ، بی‌نمک، منفور، بی‌استعداد، سربار، بی‌وجود، وصله‌ی ناجور، بی‌رگ، بیشعور، بی‌لیاقت، بازنده، افسرده، بی‌هنر، بی‌بخار، گوشه‌گیر، بیفکر، بی‌سخن، بی‌عرضه، بی‌فایده، هرچی هست زیادیته، بی‌حرکت خفه شو فکر کردی چی حالیته؟"
خشکم زد
دیو دوباره خون شد
خزید
روی تن
و رفت
تویِ من
زدم بیرون

Taskhir

Rapper: Bamdad
Producer: Tahrang @tahrangrap
Mix&Mastering: Yarapelak @yarapelak
Artwork: Noor @Noorcreate
Publisher: Pelak Records
Lyrics:
فکر کنم باید تیکه‌هامو از خودم بکنم
تا خودی نمونه که بخوام به هواش بپرم
هیچی قند نمیشه واسه این کام پر زهر
وقتی گم میشم تو خودم از خودم گم تر
انگار نوک شمشیر تا دم دسته رفته تو
افقی جر داده شکمم پاره یجور
که کف دستم شده تخت خواب روده‌هام
سرپام تا گلو غرق خون، گوشم از زوزه‌ها
سیر از اضطراب ، طرد شدن از اجتماع
انسان و معمای سیاهچالِ انتها
بی‌باور و کم‌سواد، دست به دستِ باد
یه مستانه رقصه قاتل انضباط
کشنده، کمر شکسته، دل که پوکه
خورد شده دستی که همیشه سازش کوکه
از بامداد و صدای چیک چیکِ آشپزخونه
این ریتم یه باتلاقه که منو می‌کِشه تو خودش
تا غروب، صدای رُفت و روب کفِ جمجمه
یه تیکه دیگه هم ازم مُرد، چال شد تو خودش
چالش کن تو خودت احمق، رو پُله جفت‌پات
که نه مُردی نه زنده فقط کندی خود رو از خودت
یه ت مونده که تک و تنهاست و ترسو
تمام حقیقتش اینه که باشه جنگجو
چه دست و پا زدنی وقتی تمومش مسخرست
کش اومدن این زجر طلسم عقربه‌ست
تفرق یه عادته تو وجودم نه استثنا
هرچی شعر نوشتم تو عمرم بوده استفراغ
نه از خاکستر دلم که سوخته اثریه
نه اسید تنفر تو معدم جای غلطی
غلط منم که خودمو فروختم
تنمو جر دادم لبامو بهم دوختم
ندیدم جز وفا از سگ، و سگ‌ها
بهترین دوست‌های منن تو فصل سرما


فکرم بیدار شد تموم تنم خواب رفت
اشک از رخم بار بست به وطن باد رفت
هرکی تو قبرستون دلم خودشو جا کرد
دنبال من نگشت دنبال خودش و پاش رفت
من چه سود بود برام از این همه شکستن
چاره چیه تنومندم به غرور نرفتن
ظهور این همه کلام از غیبت چشم بود
مردمک فلک خیسه از هیبت عشق
هرکی پی قدرته ظاهر فریب نهان زشت
قدرت محبت قطرست که یاور کِشت بود
عصر سریع رسیدن به مقصدِ جهیدن
یه زندونه که زنده‌ها توش میله‌ای ندیدن
و هرکی مرد آسوده بود و میراثش جاودان
این ملوان خسته کشتی رو سپرد به بادبان
با متانت و نرمی گفت از این موج هم میگذرم
تو آب آزاد فکرم از جزیره‌ها میپرم
تا وقتی هستم کار میکنم جون میکنم
تا وقت نبودم آغوشم رو به گورم می‌تَنَم
اگه قبلش بشه ساحلِ دستاشو بگیرم
هیچی نمیخوام زین جهانِ بدقولِ بی‌شرف
از سکه کندم از خودنمایی کندم
هم پستم هم بلندم هم طعمه هم کمندم
رهایی یه گره کور زد به بند بندم
بهای نوره مرگ مشعل تو بورانِ سردم
هنوز رود عمر نریخته به دریای پایان
روح صداقت نمی‌بازه به زبانِ نادان
هنوز می‌تونم پاشم چه بد چه خوب و شادان
طلوع میکنه خورشید از دل غمگساران
وقتی رسیدن وهمه ولی مسیر سبزه
چشم بدوز به افق و مرزش همین بسه
هیچ گنجی نیست جز درون و قناعت به درد
مگر به آتیش محبت ببازه فصل سردت
.

Fasle Sarma [Prod. Tahrang]

[INTRO]
L… O… V… E…
You only spell it once you’re dizzy off the high
But you don’t really understand it,
‘Til you’re left choking in the sigh
‘Cause when commitment burns out
And the fairytale falls apart
You learn the silent definition,
Leaving One Very Empty in the dark

[VERSE 1]
They never tell you that love feels like a funeral when it’s over
That shaking hands and shattered hope, feel colder than October
You search your bed for fingerprints that don’t exist anymore
Stare at the ceiling, tryna remember
Who the hell you were before
You lose appetite for breathing, but crave closure like a drug
Feel nostalgia in your bones, but hatred in every hug
You want them back and gone, at the same exact time
‘Cause healing ain’t a straight line, it’s a violent grind

[PRE-CHORUS]
You gave pieces of your soul, thinking it’d make you whole
Not knowing how sacrifice can collapse your control
You poured gold in their cracks, but they shattered your art
Now that same word L-O-V-E, is branding your heart

[CHORUS]
L-O-V-E, LEAVING ONE VERY EMPTY
When those promises decay, when forever turns to memory
It don’t fade out soft, it collapses like a war
And the silence after heartbreak
Feels louder than before
L-O-V-E, ain’t just roses and a spark
It’s learning how to keep breathing
When it leaves you in the dark

[VERSE 2]
You keep rewriting old messages like they’ll rewrite the past
Hoping attachment could resurrect something that was never built to last
You replay every last laugh, every whisper of their name
And you can’t tell if you want them back
Or just want someone else to blame
Every love song feels like mockery, every quiet room a tomb
You start bargaining with a ghost that ain’t comin’ back soon
You scream “why wasn’t I enough?” as if pain has logic
But love never ends soft, it always ends toxic

[BRIDGE]
No one warns you that heartbreak ain’t just grief, it’s withdrawal
‘Cause you weren’t addicted to the person
You were addicted to how they made you feel at all
And now you’re shaking in the vacancy they carved inside your chest
Nothing scarier than emptiness, where love once manifested

[FINAL CHORUS]
L-O-V-E, LEAVING ONE VERY EMPTY
But the emptiness is sacred, the cocoon before you’re set free
‘Cause love don’t define you, love just amplifies your soul
If it leaves you hollow,  it just showed you what they stole
L-O-V-E,  ain’t the ending, it’s the spark
But some flames must burn you first
Before you ever see the dark turn into dawn

[OUTRO]
L… O… V… E…
It left me broken — but it didn’t leave me dead
Leaving One Very Empty…
Was just clearing space for what’s ahead.

L-O-V-E (LEAVING ONE VERY EMPTY)

Falaki - Ben [Prod. Motreb]

آهنگساز، میکس و مسترینگ : فرشاد
جلد : یگانه اسفندیاری
تهیه شده در استودیو فرشاد
پاییز ١٣٩٨
________________________________________________________
؛[قسمت اول]؛
شنا میکنم تو استخرِ خاکسترِ شور و اشتیاق
بی نهایت چشم از اینورِ در بی خبر
زیرِ نظر با نگاه های بی ثمر
آتیشِ سینم خندید به کبریتای بی خطر
جهانو میبینم از چشمیِ درِ خونم
انتهای همه خیابونا سرِ کوچن
من خمارِ دودِ زندگیم
نه مستی جوابمو میده نه که نئشه بودن
نه که نشه بودن، هستم
خزه های سبزِ زندگی باعث کهولتمن
تو صورتمن، شاخه بعد شاخه خشک میشیم ما
چه بی رحمه این خاک
حتی ابراش پیِ جذبِ رطوبتمن
من ایستادم لای عبورِ این عابرا
بزنم سیلی تو گوشِ کدومِ این قاتلا
بوی بدِ چرکِ جوشِ دروغِ این ظاهرا
نیمه هارو ولش بگو کدومِ لیوانِ ما
دیوونگیمو بگم به کدومِ این عاقلا
دلم باشه خوش به شعرِ کدومِ این شاعرا
نگاه های پشت در خورده میگیرن ازم
همه ی تلاشم غروبه این ماجراست

؛[همخوان]؛
بی شمار نشد و گذاشتم پشتِ سر
بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس
رحم نداره این روزگارِ کینه دوز
بی شمار نشد و گذاشتم پشتِ سر
بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس
رحم نداره این روزگارِ کینه دوز

؛[قسمت دوم]؛
همین حوالی کردن سلاخی
پولش تخس شد تو صرافی
میاد بوی تبانی
از رو گوشتای سوخته عصاره ی خلق
روی سیخ های کبابی میشه تغذیه ی قوانین
کلاتو قاضی کن از من ایراد بگیر
ولی یه بارم که شده بیا خودت بازی کن
یه بارم به جای من از دستِ خودت شاکی شو
یه بار سرِ انفعالِ تو وجودت قاطی کن
قالیچتو بیار فرش بیارم برات
یه چایی بریز که قند بیارم برات
توی گوشِ من فریادِ امنیت نزن
خونه نشون بده خودم سقف میسازم براش
اونقدر دلم پره که توش چیزی نمیشه جا
به سینه ها چطور راه وا کردن کلیشه ها
سینه هارو قفل زدن و دادن کلید به ما
باز کردیم حالا ماییم و صدای آژیر
ما موندیم و خطای کم خطایی
ما موندیم و نورِ قرمز، ما موندیم و شبای بی قراری
ماییم و دِین واژه ها به دوشمون
لای اراجیف، ماییم و نوای بی نوایی
زوزه ی شومِ اگزوزه دنیاها
جغرافیا میریزه خونِ رویاها
توی تاریخِ آتیش کی سوزوند کی سوخت
این لباسِ قناسُ کی برید کی دوخت
منم مرثیه ی نارضایتی

؛[همخوان]؛
بی شمار نشد و گذاشتم پشتِ سر
بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس
رحم نداره این روزگارِ کینه دوز
بی شمار نشد و گذاشتم پشتِ سر
بی شمار نمیشه ی دیگه پیشِ روم
لرز میکنه بدنم ولی درس میگیرم از ترس
رحم نداره این روزگارِ کینه دوز