شعر { پیاله دور دگر زد } از نصرت رحمانی

شبْ چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید
سخی تن
□
گویی گل مرا
دستی غریب سرشته است
واندیشه ی مرا
یغماگری
در شاهراه باد نشانده است
□
و غمگنانه ترین سرنوشت را 
دستانی آشنا 
برکتیبه ی روحم
به خطی غریب نبشته است
□ 
شب چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید 
سخی تن
□ 
آن باغ کوچه های معطر را 
ذهن پریش من ز یاد زدوده است
در سینه ام مکاو که ...، سطلی است جای قلب
لب ریز از کثافت و مدفوع خاطرات
□
در شهر های کودکی من 
پیری عصا به دست در گاهواره غنوده است
لالا بخواب کودک آهن
لالا بخواب کودک باروت
بگذار چهره ها دروغ بگویند
دیگر عصا شناسنامه ی پیری است
□
لا لا بخواب...،
لالا بخواب...،
شب چشم
بنگر چگونه دست تکان می دهم
گویی مرا برای وداع آفریده اند!
کنج لبان من
نام کدام گمشده ای جای مانده است
نامی ...،
کز آن شکفته گل یاس؟
□ 
مویت کلاف دود
میعاد درکجاست؟ 
میعاد آخرین
در پنبه زار حاشیه ی نیل؟
در کعبه؟
در پکن؟
در کوه طور
در سخره های خنده ی بودا
یا در حرمسرای سرای محمد؟
□
شب چشم
مویت کلاف دود 
دامن سپید 
سخی تن
□
بنگر چگونه دست تکان می دهم 
گویی مرا برای وداع آفریده اند!
خنجر شکست
در لای کتف من
مویت کلاف دود
بدرود! 
□
نوبت ز ما گذشت
شب از دریچه های چشم تو تابید
پیاله دور دگر زد!
خنجر نشست 
تا دسته پشت «رُم» 
«رُم» در «سزار» مرد
تهمت عصای توست «بروتوس»
□
حق با کسی ست که پیروز است 
حق دادنی است، نه
حق حق گرفتنی است
ایمان خریدنی است 
وطن را حراج کن!
□
حق با کسی است که از پشت 
شمشیر می زند 
تاریخ جنده خانه ی خونینی است 
بر این قباله ی جعلی 
باور مبند
حق 
حق
با کسی ست که با من
شیون کشیده است:
- اناالحق
□ 
شب چشم
بگذار چهره ها دروغ بگویند
دیگر عصا شناسنامه ی پیری است
شیرین فسانه ای است
روزی عصای موسی عمران ــ
شد اژدها
امروز اژدها
در دست ما عصاست
بازی تمام گشت 
پیاله دور دگر زد
از دوستی و عشق
بهتان گزیده شد.
□
در پشت نام «رُم»
پنهان مکن رسالت خود را
اینان که در «سنا» ی نشستند 
این پاسدارهای حرمت و آزادی
با دامن تو تبرئه کردند خویش را
□
محکوم جرم ندامت نگاه کن
در جای اتهام نشستند عادلان
در دستهایشان
تهمت غریب عصای مرصعی است
بگذار چهره ها دروغ بگویند
□ 
بازی تمام گشت
اینک تو و «سزار»
فاتحان جنده خانه ی تاریخ گشته اید
در پشت نام «رُم»
تنها عمیق شکافی است
□
شب چشم
مویت کلاف دود
دامن سپید
سخی تن
آنک منم
فرزند قرن های پیاپی
و قاره های گمشده در اعصار
از یاد برده موطن خود را
وز ذهن خود زدوده قرن آهن و خون را
□
آنک منم 
بنگر چگونه دست تکان می دهم 
گویی مرا برای وداع آفریده اند
و با عصا
آرام در گاهواره غنوده ام
هان کاتبان،ثبّات ها
من را برای نسل های پیاپی صادر کنید
اینک منم شناسنامه ی تاریخ!

مرا برای وداع آفریده‌اند / شعر و صدای نصرت رحمانی

Far Horizons

Bearing

Composer, Singer and song writer: Hesam Jey
Cover Art Design: Hesam Jey

Special Thanks to: BeatByDani for Mix and Mastering this track

——————

Lyrics:

Swimming in the sea of faces
All searching for their places

I can’t seem to find mine
No matter how hard I try

When I drown my mind
Only then I could fly

Searching for something I can’t define
Through the deserts, mountains and tides I wander

La la la la la… where I belong?
Is there a place where I belong for long?

I fought my way out of the sea
Struggled to take a breath, tried to be free

But the waves crashed down, threatening to drown
But I made it out, left the chaos behind

Now I’m stranded in a desert land
Where life is scarce and it’s hard to stand

The sun beats down, the wind howls around 
I’m lost and alone, with no sign of hope 

Where I belong?

Is there a place that I can call home?

Lost in the void and unknown 

Will I ever find my way back home?

Ciphered Soul

Who By Fire - Leonard Cohen

Instrumental Version Link:
https://soundcloud.com/user-76291714/under-the-rose-instr/s-TCdNTVMn9F6?utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing&si=94c46dc2fb4f425d9b6b7ee469bef04e

Words: John Oxenford (1812 to 1877). Tune: Under the Rose. Singing, guitar and sound editing by Alan Thompson 2025.  Another of the songs of bygone eras. For a listing of these songs on  Youtube and SoundCloud: https://www.songsofbygoneeras.com/


Under the Rose sung

نگاهی به زندگی ابراهیم منصفی

ابراهیم منصفی ، شاعر ، خنیاگر ، نویسنده و هنرمند پرآوازه ی هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند.ابراهیم به قول خود زاده ی عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.

ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره ی متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد. او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی های ماه محرم تجربه کرده بود در این روزها جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی گذاشت تا آنجا که عطش سیری ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.”[۱] از سال ۱۳۴۷ بود که مجلات معتبری مانند خوشه و فردوسی نسبت به درج شعرهای آزاد او اقدام کردند.

حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال ها به کارگردانی حسن بنی هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه ی اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده ی آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است ، همچنان که در عرصه ی بازیگری موفقیت های چشمگیری را به دست می آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می داد. او که با موسیقی ملت های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند. منصفی در عرصه ی سرودن ترانه های بومی با اقبال به سمت ترانه هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد ، اجرای ساده و بی شیله پیله ی او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.

در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه ی جنوبی روی آوردند و زمینه ی ادامه ی این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.

منصفی زندگی سراسر پرفراز و نشیب داشته و بی گمان همین مساله در شعر او نیز تاثیر عمیقی به جای گذاشته است. او که در دوره ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده است به واسطه ی فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دهه ی پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری های فراوانی گذراند. درخشان ترین دوره برای خلق آثار قابل تامل منصفی مربوط به دهه ی چهل می شود که وی پس از آن دیگر نتوانست آن شعرهای درخشان را تکرار کند.

او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی پایانی کرد.

منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی اش پایان داد.

Ebrahim Monsefi-Yarom-neta-1

Beirut, NBE/ دوستانه خواهشمندم دوستان خارج از ایران حتماً نسخه‌ی اصلی آلبوم را تهیه‌ کنند و یا آن را از آیتیونز خریداری کنند.
آدرس خرید آلبوم آوازهایی از شرق / NBE Ensemble , Namjoo / 2018

آدرس خرید از آیتیونز: itunes.apple.com/tt/album/voices-…ive/id1253993551
و
goo.gl/qs6G3Q

در صورت تصمیم برای فروش این آلبوم یا پرداخت وجه آن در ایران، محسن نامجو آن را از طریق وب‌سایت www.mohsennamjoo.com و کانال تلگرام زیر شما را در جریان خواهد گذاشت
t.me/MohsenNamjooFanClub

t.me/podcats

Voices From The East

Beirut Arranged By Misha Sporck Live, NBE Ensemble

“حمالان پوچی
(Olafur,SanaMoosa,Shamlou) Mashup
.مرزهای دشوار تحمل را شکستند

_ !تکبير برادران

هم‌سرايان وحدت 

با حنجره‌های بی‌اعتقادی 

.حماسه‌های ايمان خواندند

_ !تکبير برادران

کودکان شکوفه 

.افسانه‌ی دوزخ را تجربه کردند

_ !تکبير برادران

ما با نگاه ناباور

.فاجعه را تاب آورده‌ايم

هيچ‌کس برادر خطاب‌مان نکرد 

.و به تشجيع ما تکبيری بر نياورد

تنهايی را تاب آورده‌ايم و خاموشی را 

و در اعماق خاکستر 

می‌تپيم”


― شاملو


هي يا يما ودعيني قبل ما امشي
ما تدري بعثراتي وانا امشي

يا آيد المراكب إيد وامشي
عسا الله نلحق ظعن الحباب

يا يما ودعيني قبل ما روح
ما تدري بعثراتي وانا روح

ما صبر صبري لا يوسف ولا نوح
ولا أيوب لمنوا ابتلى

حمالان پوچی

Astor Piazzolla - Chquilin De Bachin (Timeless Tango)

Chiquilin De Bachin(Astor Piazzolla)

Lullaby - Hossein Alizade

ما نمی دانیم این شاعر کیست و حتی نمی دانیم اسم شعرش چیست. فقط لقبش را می دانیم که «بیداد خراسانی» ست  و تصویرش را در یوتیوب دیده ایم که یک «غزل مثنوری» را با شوری وصف ناشدنی می خواند. .
به این شعر جاندار گوش دهیم.

متن کامل
«گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است!
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟!
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید
آیینه دل از دَم دوران مکدر است
فردایتان چکیده امروز زندگی است
امروزتان طلیعه فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد!
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است!
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات
روز نخست، موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود، عَلَم گرفت
در عرصه ستیز، رجزخوان حق شدم
بر فرق شام تیره، عمود فلق شدم
مغموم و دل‌شکسته و رنجور و خسته‌ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته‌ام
پاییز بی‌کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دوپهلو سروده‌ام
من ریزه‌خوار سفره ناکس نبوده‌ام
من وامدار حکمت اسرارم ای عزیز!
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز!
من از دیار بیهقم، از نسل سربه‌دار
شمشیر آب‌دیده میدان کارزار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می‌شوم
قبضه به دست تیشه فریاد می‌شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
کوش فلک ز ناله «بیداد» کر شود
در شهر هرچه می‌نگرم غیر درد نیست
حتا به شاخ خشک دلم، برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می‌شود
با صد زبان به کفر من اقرار می‌شود
با هر اذان صبح به گلدسته‌های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می‌شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می‌شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه‌لب
هر روز روز واقعه تکرار می‌شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق؟!
دیدم در انزوای خزان، باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل، داغ عشق را
دیدم به حکم خار، به گل‌ها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه امید می‌زنند
شلاق شب به گُرده خورشید می‌زنند
دیدم که گرگ، بره ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم «هُبَل» به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونقِ بازارِ برده بود
دیدم خدا به غربت خود، زار می‌گریست
در سوگ دین، به پهنه رخسار می‌گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالَم است؟!»
از بس سرودم و نشنیدید، خسته‌ام
من از نگاه سرد شما دل‌شکسته‌ام
ای از تبار هرچه سیاهی، سرشت‌تان
رنگ جهنم است تمام بهشت‌تان
شمشیرهای کهنه خود را رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی‌شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال، همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه، بیداد کرده‌اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده‌اید
مَردم! در این سراچه به‌جز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم! حدیث خوردن شرم و قیِ حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم! خدانکرده مگر کور گشته‌اید؟!
یا از اصالت خودتان دور گشته‌اید؟!
تا کی برای لقمه نان، بندگی کنید؟!
تا کی به زیر منت‌شان زندگی کنید؟!
اشعار صیقلی‌شده تقدیم کس نکن!
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن!
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده‌ای!
دُرّ دَری نثار ره خوک کرده‌ای!
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من!
حتا اگر که بت بپرستی عزیز من!
اینان که از قبیله شوم سیاهی‌اند
بیرق به دست شام غریب تباهی‌اند
گویند این عجوزه شب، راه چاره است!
آبستن سپیده صبحی دوباره است!
ای خلق! این عجوزه شب، پا به ماه نیست!
آبستن سپیده صبح پگاه نیست!
مردم! به سِحر و شعبده در خواب رفته‌اید
در این کویر تشنه، پیِ آب رفته‌اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره‌اید؟!
در جستجوی نور کدامین ستاره‌اید؟!
مردم! برای هیبت‌مان آبرو نماند
فریاد دادخواهی‌مان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته‌اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته‌اند
در موج‌خیز حادثه، کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه، رمق ناله می‌کند
از حجم این سروده، ورق ناله می‌کند
اندوه این حدیث، دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرْف جنون کشید
«هَل مِنْ مبارز» از بُن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن، دعا کنیم!
از عمق جان، خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت، در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر باشیم
در صبر غم، به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله خود را عوض کنیم
با خشت عشق، کعبه‌ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر، محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه بن‌بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت، از ابتدا کنیم
با این یقین که از پسِ یلدا سحر شود
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم!»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ibcZ7xjG4Zo

Ciphered Soul

hesam jey

Recent comments

Felasophy

Zishan Muhammad

Zishan Muhammad

Akira

Related tracks