Shamloo

من

مدایحِ بی صله| احمد شاملو (تا سالِ 1369)

My taste...

Poerty

wood

. . . عصر پاییز ، زیر بارون ، خداحافظ

Mohammadreza Hedayati - Asre Paeez

عاشقانه
ترانه های کوچک غربت
- احمد شاملو
موسیقی: Your Soul by Ibrahim Maalouf

Asheghaneh- Ahmad Shamlou - عاشقانه- احمد شاملو

ما دوتا باید با همدیگه باشیم

مثل قایقی که زنجیره آب

مثل شبنم تو خواب گل سرخ

مثل شب که مهربون میشه با خواب

اسم تو مثل غبار نشسته رو تن من

با تو خورشید خونه میسازه زیر پیرهن من

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

دست تو نوازش دستای گرم بچه هاست

دست من خواهش دستامو بگیر رو به خداست

تن من پیچک و دستای تو دیواره براش

دیوار دوست داره که پیچک بخوابه رو شونه هاش

اسم تو تا وقتی  آتیش میزنه خون من و

دیگه هیچکس نمیبینه زمستون من و

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

واسه مسافر تنم نگات

مثل مقصدی رسیده میمونه

واسه سیمرغ تویی مثل کوه قاف

واسه تشنه ای نمای رودخونه

واسه ماهیا تویی بزرگترین رود خدا

رودی که ماهیارو به دریا می رسونه

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

تو فقط بگو که عاشقت منم

تا ابد تو رو پرستش بکنم

فریدون فرخزاد و نوش آفرین - پیچک.MP3

سکوت سرشار از ناگفته هاست | احمد شاملو

Mazhar Xaleghi Shirin Gyan  شیرین گیان مظهر خالقی

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

سودای تورا زمانه می بس باشد

هرگوش تو را ترانه می بس باشد

در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا

ما را سر تازیانه ای بس باشد

شهرام ناظری یادگار دوست

Mohammadreza Hedayati - Kashki


بردی از یادم . دادی بر بادم . با یادت شادم
دل به تو دادم . در دام افتادم . از غم آزادم
دل به تو دادم . فتادم به بند
ای گل بر اشک خونینم نخند
سوزم از سوز نگاهت هنوز
چشم من باشد به راهت هنوز

چه شد آنهمه پیمان . که از آن لب خندان
بشنیدم و هرگز خبری نشد از آن

کی آیی به برم . ای شمع سحرم
در بزمم نفسی . بنشین تاج سرم . تا از جان گذرم

پا به سرم نه . جان به تنم ده
چون به سر آمد . عمر بی ثمرم

نشسته بر دل غبار غم . زآنکه من در دیار غم
گشته ام غمگسار غم

امید اهل وفا تویی . رفته راه خطا تویی
آفت جان ما تویی

شاعر: پرویز خطیبی: آهنگساز: مهدی خالدی: دستگاه: آواز بیات اصفهان
بردی از یادم . دادی بر بادم . با یادت شادم
دل به تو دادم . در دام افتادم . از غم آزادم
دل به تو دادم . فتادم به بند
ای گل بر اشک خونینم نخند
سوزم از سوز نگاهت هنوز
چشم من باشد به راهت هنوز
بردی از یادم . دادی بر بادم . با یادت شادم
دل به تو دادم . در دام افتادم . از غم آزادم
دل به تو دادم . فتادم به بند
ای گل بر اشک خونینم نخند
سوزم از سوز نگاهت هنوز
چشم من باشد به راهت هنوز

چه شد آنهمه پیمان . که از آن لب خندان
بشنیدم و هرگز خبری نشد از آن

کی آیی به برم . ای شمع سحرم
در بزمم نفسی . بنشین تاج سرم . تا از جان گذرم

پا به سرم نه . جان به تنم ده
چون به سر آمد . عمر بی ثمرم

نشسته بر دل غبار غم . زآنکه من در دیار غم
گشته ام غمگسار غم

امید اهل وفا تویی . رفته راه خطا تویی
آفت جان ما تویی

بردی از یادم . دادی بر بادم . با یادت شادم
دل به تو دادم . در دام افتادم . از غم آزادم
دل به تو دادم . فتادم به بند
ای گل بر اشک خونینم نخند
سوزم از سوز نگاهت هنوز
چشم من باشد به راهت هنوز
 

زنده یاد دلکش - بردی از یادم

غزلیات حافظ با صدای احمد شاملو
موسیقی: فرهاد فخرالدینی


هواخواه توام جانا و میدانم که میدانی

kurdish lullaby_ mazhar khaleghi لالایی کُردی- مظهر خالقی

Bon Jovi - Hallelujah

مدایح بی صله

موسیقی: «نەسیمەکەی سەردی پاییزی» ترانه ای دلنشین از استاد مظهر خالقی

مظهر خالقی: نەسیمەکەی سەردی پاییزی

از شعرها: مدایح بی‌صله
پس آنگاه زمین به سخن درآمد
و آدمی، خسته و تنها و اندیشناک بر سرِ سنگی نشسته بود پشیمان از کردوکار خویش
و زمینِ به سخن درآمده با او چنین می‌گفت:
ــ به تو نان دادم من، و علف به گوسفندان و به گاوانِ تو، و برگ‌های نازکِ ترّه که قاتقِ نان کنی.
انسان گفت: ــ می‌دانم.
پس زمین گفت: ــ به هر گونه صدا من با تو به سخن درآمدم: با نسیم و باد، و با جوشیدنِ چشمه‌ها از سنگ، و با ریزشِ آبشاران؛ و با فروغلتیدنِ بهمنان از کوه آنگاه که سخت بی‌خبرت می‌یافتم، و به کوسِ تُندر و ترقه‌ی توفان.
انسان گفت: ــ می‌دانم می‌دانم، اما چگونه می‌توانستم رازِ پیامِ تو را دریابم؟
پس زمین با او، با انسان، چنین گفت:
ــ نه خود این سهل بود، که پیام‌گزاران نیز اندک نبودند.
تو می‌دانستی که من‌ات به پرستندگی عاشقم. نیز نه به گونه‌ی عاشقی بختیار، که زرخریده‌وار کنیزککی برای تو بودم به رای خویش. که تو را چندان دوست می‌داشتم که چون دست بر من می‌گشودی تن و جانم به هزار نغمه‌ی خوش جوابگوی تو می‌شد. همچون نوعروسی در رختِ زفاف، که ناله‌های تن‌آزردگی‌اش به ترانه‌ی کشف و کامیاری بدل شود یا چنگی که هر زخمه را به زیر و بَمی دلپذیر دیگرگونه جوابی گوید. ــ آی، چه عروسی، که هر بار سربه‌مُهر با بسترِ تو درآمد! (چنین می‌گفت زمین.) در کدامین بادیه چاهی کردی که به آبی گوارا کامیابت نکردم؟ کجا به دستانِ خشونت‌باری که انتظارِ سوزانِ نوازشِ حاصلخیزش با من است گاوآهن در من نهادی که خرمنی پُربار پاداشت ندادم؟
انسان دیگرباره گفت: ــ رازِ پیامت را اما چگونه می‌توانستم دریابم؟
ــ می‌دانستی که من‌ات عاشقانه دوست می‌دارم (زمین به پاسخِ او گفت). می‌دانستی. و تو را من پیغام کردم از پسِ پیغام به هزار آوا، که دل از آسمان بردار که وحی از خاک می‌رسد. پیغامت کردم از پسِ پیغام که مقامِ تو جایگاهِ بندگان نیست، که در این گستره شهریاری تو؛ و آنچه تو را به شهریاری برداشت نه عنایتِ آسمان که مهرِ زمین است. ــ آه که مرا در مرتبتِ خاکساریِ عاشقانه، بر گستره‌ی نامتناهی‌ کیهان خوش سلطنتی بود، که سرسبز و آباد از قدرت‌های جادویی‌ِ تو بودم از آن پیش‌تر که تو پادشاهِ جانِ من به خربندگی آسمان دست‌ها بر سینه و پیشانی به خاک بر نهی و مرا چنین به خواری درافکنی.
انسان، اندیشناک و خسته و شرمسار، از ژرفاهای درد ناله‌یی کرد. و زمین، هم از آنگونه در سخن بود:
ــ به‌تمامی از آنِ تو بودم و تسلیمِ تو، چون چاردیواری‌ خانه‌ی کوچکی.
تو را عشقِ من آن‌مایه توانایی داد که بر همه سَر شوی. دریغا، پنداری گناهِ من همه آن بود که زیرِ پای تو بودم!
تا از خونِ من پرورده شوی به دردمندی دندان بر جگر فشردم همچون مادری که دردِ مکیده شدن را تا نوزاده‌ی دامنِ خود را از عصاره‌ی جانِ خویش نوشاکی دهد.
تو را آموختم من که به جُستجوی سنگِ آهن و روی، سینه‌ی عاشقم را بردری. و این همه از برای آن بود تا تو را در نوازشِ پُرخشونتی که از دستانت چشم داشتم افزاری به دست داده باشم. اما تو روی از من برتافتی، که آهن و مس را از سنگپاره کُشنده‌تر یافتی که هابیل را در خون کشیده بود. و خاک را از قربانیانِ بدکنشی‌های خویش بارور کردی.
آه، زمینِ تنهامانده! زمینِ رهاشده با تنهایی‌ خویش!
انسان زیرِ لب گفت: ــ تقدیر چنین بود. مگر آسمان قربانی‌یی می‌خواست.
ــ نه، که مرا گورستانی می‌خواهد! (چنین گفت زمین).
و تو بی‌احساسِ عمیقِ سرشکستگی چگونه از «تقدیر» سخن می‌گویی که جز بهانه‌ی تسلیمِ بی‌همتان نیست؟
آن افسونکار به تو می‌آموزد که عدالت از عشق والاتر است. ــ دریغا که اگر عشق به کار می‌بود هرگز ستمی در وجود نمی‌آمد تا به عدالتی نابکارانه از آن‌دست نیازی پدید افتد. ــ آنگاه چشمانِ تو را بر بسته شمشیری در کَفَت می‌گذارد، هم از آهنی که من به تو دادم تا تیغه‌ی گاوآهن کنی!
اینک گورستانی که آسمان از عدالت ساخته است!
دریغا ویرانِ بی‌حاصلی که منم!
شب و باران در ویرانه‌ها به گفتگو بودند که باد دررسید، میانه‌به‌هم‌زن و پُرهیاهو.
دیری نگذشت که خلاف در ایشان افتاد و غوغا بالا گرفت بر سراسرِ خاک، و به خاموشباش‌های پُرغریوِ تُندر حرمت نگذاشتند.
زمین گفت: ــ اکنون به دوراهه‌ی تفریق رسیده‌ایم.
تو را جز زردرویی کشیدن از بی‌حاصلی‌ خویش گزیر نیست؛ پس اکنون که به تقدیرِ فریبکار گردن نهاده‌ای مردانه باش!
اما مرا که ویرانِ توام هنوز در این مدارِ سرد کار به پایان نرسیده است:
هم‌چون زنی عاشق که به بسترِ معشوقِ ازدست‌رفته‌ی خویش می‌خزد تا بوی او را دریابد، سال‌همه‌سال به مُقامِ نخستین بازم

پس آنگاه زمین به سخن در‌آمد - شاملو

@HAATAARI ساخته شده توسط حامد طاری
دانلود: https://t.me/haataari/45
|
Shamloo and Hans Zimmer - Rumi
شاملو و هانس زیمر - مولانا
|

کاور اختصاصی موزیکخانه
|
اشعار:

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم
در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من
به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی
مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو
بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند
که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند
که گم کنی که سر چشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت
نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم
|
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست
وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

(www.PlayMusic.Pro)

Shamloo and Hans Zimmer - Rumi | شاملو و هانس زیمر - مولانا

يک مايه در دو مقام

به لئوناردو آلیشان

۱
دلم کَپَک زده، آه
که سطری بنویسم از تنگیِ‌ دل،
همچون مهتاب‌زده‌یی از قبیله‌ی آرش بر چَکادِ صخره‌یی

زِهِ جان کشیده تا بُنِ گوش
به رها کردنِ فریادِ آخرین.

□

کاش دلتنگی نیز نامِ کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی:
نامِ کوچکی
تا به مهر آوازش می‌دادی،
همچون مرگ
که نامِ کوچکِ زندگی‌ست
و بر سکّوبِ وداع‌اش به زبان می‌آوری
هنگامی که قطاربان
آخرین سوتش را بدمد
و فانوسِ سبز
به تکان درآید:
نامی به کوتاهیِ‌ آهی
که در غوغای آهنگینِ غلتیدنِ سنگینِ پولاد بر پولاد
به لب‌جُنبه‌یی بَدَل می‌شود:
به کلامی گفته و ناشنیده انگاشته
یا ناگفته‌یی شنیده پنداشته.

□

سطری
شَطری
شعری
نجوایی یا فریادی گلودَر
که به گوشی برسد یا نرسد
و مخاطبی بشنود یا نشنود
و کسی دریابد یا نه که «چرا فریاد؟»
یا «با چه مایه از نیاز؟»
و کسی دریابد یا نه که «مفهومی بود این یا مصداقی؟
صوت‌واژه‌یی بود این در آستانه‌ی زایشی یا فرسایشی؟
ناله‌ی مرگی بود این یا میلادی؟
فرمانِ رحیلِ قبیله‌مردی بود این یا نامردی؟
خانی که به وادی برکت راه می‌نماید
یا خائنی که به کج‌راهه‌ی نامرادی می‌کشاند؟»

و چه بر جای می‌مانَد آنگاه
که پیکانِ فریاد
از چِلّه
رها شود؟ ــ:

نیازی ارضا شده؟
پرتابه‌یی به در از خویش
یا زخمی دیگر به آماجِ خویشتن؟

و بگو با من بگو با من:
که می‌شنود
و تازه
چه تفسیر می‌کند؟

۲
غریوی رعدآسا
از اعماقِ نهانگاهِ طاقت‌زدگی:
غریوِ شوریده‌حال‌گونه‌یی گریخته از خویش
از بُرج‌واره‌ی بامی بی‌حفاظ…

غریوی
بی‌هیچ مفهومِ آشکار در گمان
بی‌هیچ معادلی در قاموسی، بی‌هیچ اشارتی به مصداقی.

به یکی «نه»
غریوکشِ شوریده‌حال را غُربت‌گیرتر می‌کنی؛
به یکی «آری» اما
ــ چون با غرورِ همزبانی در او نظر کنی ــ
خود به پژواکِ غریوی رهاتر از او بَدَل می‌شوی:
به شیهه‌واره‌ی دردی بی‌مرزتر از غریوِ شوریده‌سرِ به بام و بارو گریخته‌ــ
و بیگارِ دلتنگی را
به مشغله‌ی جنون‌اش
میخ‌کوب می‌کنی.

۹ مرداد
۱۳۶۸

 Madayehe Bi Seleh (www.VavMusic.com) 

دلم کپک زده، آه ـ احمد شاملو ـ‌ مدایح بی‌صله

گوشه دیلمان در آواز دشتی باصدای بنان و شعر سعدی, رهی معیری به همراه :روحالله خالقی, جواد معروفی, مرتضی محجوبی، پرویز یاحقی


گوشه دیلمان آواز دشتی - استاد بنان

Madayeh Biseleh

손디아 - 악마가 너의 이름을 부를 때 OST Part 6 (tvN 수목드라마)
Download Single (MP3 - 320kbps):
***If you see a warning. Please just click on More options, next click on Continue onwards
Mediafire>>>http://q.gs/EwtvV
Sondia - When The Devil Calls Your Name OST Part.6
Release Date: 2019.08.22

Track List:
01. 그대는 슬픔이 아니다 
02. 그대는 슬픔이 아니다 (Inst.)

Sondia - 그대는 슬픔이 아니다 (악마가 너의 이름을 부를 때 - When the Devil Calls Your Name OST Part 6)

정경호, 손디아 - 악마가 너의 이름을 부를 때 OST Part 8 (tvN 수목드라마)
Download Single (MP3 - 320kbps):
***If you see a warning. Please just click on More options, next click on Continue onwards
Mediafire>>>http://q.gs/Exfba
Jung Kyung Ho, Sondia - When The Devil Calls Your Name OST Part.8
Release Date: 2019.09.05

Track List:
01. 그대 떠나 없는 거리 (Live Ver)
02. 그대 떠나 없는 거리 (Live Ver) (Inst.)

정경호 (Jung Kyung Ho), Sondia - 그대 떠나 없는 거리 (Live Ver) [When the Devil Calls Your Name OST Part 8]

پرتوی که می‌تابد از کجاست؟
 یکی نگاه کن
 در کجای کهکشان می‌سوزد این چراغِ ستاره تا ژرفای پنهانِ ظلمات را به اعتراف بنشاند:
 انفجارِ خورشیدِ آخرین
 به نمایشِ اعماقِ 
غیاب
 در ابعادِ دلهره.

 □

 آن
 ماه نیست
 دریچه‌ی تجربه است
 تا یقین کنی که در فراسوی این جهازِ شکسته‌سُکّان نیز
 آنچه می‌شنوی سازِ کَج‌کوکِ سکوت است.

 تا
 یقین کنی.
 تنها
 ماییم
 ــ من و تو ــ
 نظّارِگانِ خاموشِ این خلأ
 دل‌افسردگانِ پادرجای
 حیرانِ دریچه‌های انجمادِ همسفران.

 دستادست ایستاده‌ایم
 حیرانیم اما از ظلماتِ سردِ جهان وحشت نمی‌کنیم
 نه
 وحشت نمی‌کنیم.

 تو را من در تابشِ فروتنِ این چراغ می‌بینم آن‌جا که تویی،
 مرا تو در ظلمتکده‌ی ویران‌سرای من در می‌یابی
 این‌جا که منم

از کتاب مدایح بی صله 

پرتوی که می تابد از کجاست

سروده‌ي مارگوت بيكل
ترجمه‌ي احمد شاملو

Ahmad  Shamloo   - Sokoot Sarshar az Nagoftehast

آن پریشانی شبهای دراز و غم دل همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

شعر از رحیم معینی کرمانشاهی
 آهنگ از علی تجویدی
آهنگ در اصفهان

دلکش - تنها منشین


چه بی تابانه می خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی، نو زین
که قرارش نیست
و فاصله
تجربه ئی بیهوده ست
بوی پیرهنت
این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله
سردند
دست، در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را، رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است...

Ahmad Shamloo - Che Bitabane Mikhahemat

چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!

بر پشت سمندی

گویی، نو زین

که قرارش نیست

و فاصله

تجربه ئی بیهوده ست

بوی پیرهنت

این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله

سردند

دست، در کوچه و بستر

حضور مانوس دست تو را می جوید

و به راه اندیشیدن

یاس را، رج می زند

بی نجوای انگشتانت

فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند

در بستری که عشق تشنگیست

زلال شانه هایت

همچنانم اتش می دهد

در بستری که

عشق

مجابش کرده است

 

شاملو


che Bitabaneh Mikhahamatاحمد شاملو‏ چه بی تابانه می خواهمت

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

پرتوی که می تابد از کجاست

Javad Sharifian