melo

Hall of Fame

Still smells like June

Buried Gold

04 Daeman (feat. Behzad Leito & Zakhmi)

09 Noghte Joosh (feat. Mehrad Hidden)

CatchyBeatz first album with 12 tracks with several artists including Behzad Leito, Reza Pishro, Mehrad Hidden, Koorosh, Sina Mafee, Mamadon, Armani, RenaPlay, Sepehr Khalse, Poboon, Madgal and Gdaal
آلبوم اتصالی

Etesali "AvangTv.Com"

Sooski(ft Sepehr Khalse)

Boodi Yaram - Sepehr Khalse ( Feat. Sijal & Hoomaan )

Listen to "Dopamine" on other platforms:
https://Li.sten.to/dpmn

Producer : Omid Honarvar
Music Production : Shayar
Chorus : Darab
Cover Art : Delgado / Emadbrz

توکه باشی دیگه جا هیشکی خالی نی
پیشت انقدر خوبم انگار حسم عادی نی
از همون اولین بار که همو دیدیم
فهمیدم معتادت میشم مثه کوکائینی
تو خود‌ِ دوپامینی , دو دو دوپامینی 
ساعتم بزار بره اصلا هیچ خیالی نی
من فقط باتو باشم مهم نی کجا میریم 
حس میکنم یه خوابه چون شبیه
بیداری نی

ورس‌۱ :


جز تو کسیو نیستم اخه
مگه دنیا یدونه از تو بیشتر داره؟ 
تو با همه ،  همه چیت فرق داره
باشی مگه آدم چیزی کم‌ داره؟
هنو مثل باره اول
میبینمت میره بالا ضربانه قلبم
هنو میشم ماته خندت
دوپامین یعنی دستات لای دستم
بهم نزدیک تری‌ از رگه گردن
به درک  اگه همه رفتن 
باتو ترس تو دلم نیس لب درم، 
تو بغلت هنو واسم یه جای امن هست
بهم بد میچسبی
عین سیگاره بعده مستی
هردفعه از این در میرفتی
‌دلم گروگان تو بود تا برمیگشتی
ببین ، از تو فقط همین یکی هست
این آدما حتی شبیت نمیشن
خیلیا دورم رفتن اومدن ولی
جز تو چشام همه رو غریبه دیدن
هی ، منو تو یه ابسنته سبز
بندازیم تو اتوبان مست نصفه شب‌
سلامتیت پیکو همش سیک‌ برم
حتی وقتی پیشمی‌‌ میشه تنگت‌ دلم



توکه باشی دیگه جا هیشکی خالی نی
پیشت انقدر خوبم انگار حسم عادی نی
از همون اولین بار که همو دیدیم
فهمیدم معتادت میشم مثه کوکائینی
تو خود‌ِ دوپامینی , دو دو دوپامینی 
ساعتم بزار بره اصلا هیچ خیالی نی
من فقط باتو باشم مهم نی کجا میریم 
حس میکنم یه خوابه چون شبیه
بیداری نی



ورس ۲ : 
انقد خوبیم تو خوابیم انگار
اگه بدونی بهم میده چه حالی چشمات
تو اومدی عشقو دادی بم یاد
تو این شهر که ادما شدن ماشین حساب
باتو  باید راه رفت پیاده
پیاده رو باتو میشه هتله پنج ستاره
تو فرشته ای ، آدم زیاده
باتو میشه خوشبخت بود تو خاورمیانه
نیس تو این کره مثلت
باتو یه اتاقه دو در دو خوده پنته
تو‌ باره ساقیای شهر پره جنسه
ولی های تر از همشونه دوزه چشمت
حتی نباشه هیچی جیبم
باتو مثل سرمایه دارا سیس میگیرم
عشقه تو‌ سرمایه
نیاد اون روزو ببینم که نیستی پیشم نه
جای  معنی عشق
باید اسمه تورو توی لغت نامه نوشت
تورو دارم جای هرچی ندارم 
انگار جز تو اصلا هیچی نمیاد به چش
یادم نمیره تکو تنها
بودم ،  تو شبیه معجزه رسیدی از راه
عشق میکنم مثه بچه ها
هنو میگم دوست دارم میگی چندتا؟


توکه باشی دیگه جا هیشکی خالی نی
پیشت انقدر خوبم انگار حسم عادی نی
از همون اولین بار که همو دیدیم
فهمیدم معتادت میشم مثه کوکائینی
تو خود‌ِ دوپامینی , دو دو دوپامینی 
ساعتم بزار بره اصلا هیچ خیالی نی
من فقط باتو باشم مهم نی کجا میریم 
حس میکنم یه خوابه چون شبیه
بیداری نی

Dopamine

Tell Me Why

House of Mirrors

Und der Wind pfeift

Some moments never fade.

Still Smells Like June is a memory in denim and sunlight — a song about old ticket stubs, borrowed spoons, and the kind of summer you still carry in your clothes.

Turn it up, close your eyes, and smell the season again.

Manche Momente verblassen nie.

Still Smells Like June ist eine Erinnerung in Jeans und Sonnenlicht – ein Song über alte Kinokarten, geliehene Löffel und einen Sommer, der immer noch in deiner Jacke steckt.

Laut aufdrehen, Augen schließen – und der Juni ist wieder da.

Still Smells Like June

Late September Heart is a quiet story of almosts — the words not said, the looks held a second too long, the song left hanging in the air. Set against a backdrop of worn leather booths and late-night jukebox hum, this track leans into a slow-burning country-blues feel. It’s the kind of song that doesn’t raise its voice, but lingers like smoke — steady, honest, and full of the things we don’t say. For nights when something stirs, even in silence. For what almost was.

Late September Heart erzählt leise von allem, was fast passiert wäre – Worte, die in der Kehle stecken bleiben, Blicke, die zu lange halten, ein Song, der in der Luft hängen bleibt. Der Sound: rau und warm, wie eine Jukebox in einem Diner kurz vor Feierabend. Country-Blues in seiner stillsten Form – ehrlich, zurückgenommen, und voller unausgesprochener Dinge. Für Nächte, in denen etwas bleibt. Auch wenn nichts geschieht.

Late September Heart

nothing but stories is a quiet song about what remains.

About people we meet, places we leave, and the memories that follow us like shadows in soft light.
It’s a folk-inspired reflection on life and its fading edges — tender, grounded, and unafraid of silence.

Sometimes the most powerful stories are the ones we live without knowing it.


nothing but stories ist ein leiser Song über das, was bleibt.

Über Menschen, denen wir begegnen, Orte, die wir verlassen – und Erinnerungen, die uns wie Schatten im weichen Licht begleiten.
Ein von Folk inspirierter Blick auf das Leben und seine Ränder – zart, geerdet, und nicht scheu vor der Stille.

Manchmal sind es gerade die Geschichten, die wir nie erzählen wollten, die am meisten bedeuten.


nothing but stories

A voice like autumn light and late-night tea.

In Late September Heart, Mary Jane Dawson captures the quiet moments that echo the loudest — a stolen glance, a lingering silence, a love that might be, but isn’t yet. With poetic lyrics and a warm, melancholic sound, this song feels like walking home alone under streetlights after an almost-romance.

For fans of intimacy, stillness, and the kind of songs that stay with you long after the last note fades.


Eine Stimme wie Herbstlicht und nächtlicher Tee.

In Late September Heart fängt Mary Jane Dawson jene leisen Momente ein, die am lautesten nachhallen – ein flüchtiger Blick, ein stummes Verstehen, eine Liebe, die fast entsteht, aber noch nicht beginnt. Poetisch, warm und melancholisch klingt dieser Song wie ein nächtlicher Heimweg unter Straßenlaternen nach einer Beinahe-Romanze.

Für alle, die Stille, Tiefe und Lieder lieben, die noch lange nach dem letzten Ton wirken.

No One Tells You When It Starts is about the kind of change that doesn’t make a sound. A street corner, a faded memory, a version of yourself that never quite arrived — this is a story told in fragments. It’s not about the big moments, but the quiet unraveling of what once felt permanent. Some things slip away without warning. And some words stay stuck inside, long after it’s too late to say them.



No One Tells You When It Starts erzählt von den Veränderungen, die still passieren. Eine Straßenecke, eine Erinnerung, eine Version von dir selbst, die nie ganz geworden ist – dieser Song spricht von Momenten, die niemand bemerkt, und doch alles verändern. Nicht das Große, sondern das leise Verschwinden steht im Mittelpunkt. Manches geht, bevor man es merkt. Und manches bleibt ungesagt, bis es zu spät ist.


No one tells you when it starts

Berlin is not a love song.
It’s a memory you can’t hold,
a spark that burned too fast,
a night that felt more real than most days.

This track captures the wild pulse of a moment —
when someone walks into your life like a storm
and leaves before the sky clears.

You were Berlin.
Not the city. The feeling.


Berlin ist kein Lovesong.
Es ist eine Erinnerung, die man nicht festhalten kann,
ein Funke, der zu schnell verglüht,
eine Nacht, die echter war als viele Tage.

Dieser Track fängt den rohen Puls eines Moments ein –
wenn jemand wie ein Sturm ins Leben rauscht
und wieder verschwindet, bevor der Himmel aufreißt.

Du warst Berlin.
Nicht die Stadt. Das Gefühl.

Berlin

You said, “Don’t ask me where I’m from”
Lit a smoke and bit your thumb
Your laugh was sharp, your eyes were wired
A fuse that never once got tired

You moved like you were on parole
Stole my drink, then stole my soul
Said, “This night’s got teeth, don’t blink”
And vanished faster than I think

You were Berlin
Not the city, but the sin
Midnight cigarette grin
Chaos under my skin
You were Berlin
No beginning, no win
Just a storm I ran into
And hoped would never end

We broke a lock to climb a roof
Screamed the stars like it was proof
That some things shine when they’re about to fall
And some don’t need a name at all

Your boots kicked sparks, your voice cut air
You kissed like truth, but didn’t care
Said, “Nothing’s real that lasts too long”
Then vanished in a fading song

You were Berlin
Not the skyline, but the spin
A dare wrapped in a hymn
No mercy, only grin
You were Berlin
No reason, no skin
Just a heat that pulled me in
And left me high as sin

And if you vanish in the morning—
Then Berlin was real for a night

Berlin

No Time to Run drifts through a world that forgets its shape. Clocks soften, rivers climb, the sky confesses. In stillness, the end arrives—not with thunder, but like morning light. A quiet gaze holds as everything begins to slip. No farewell. No escape. Just the turning.


No Time to Run wandert durch eine Welt, die ihre Form verliert. Uhren schmelzen, Flüsse steigen, der Himmel gesteht. Das Ende kommt nicht mit Donner, sondern wie Morgenlicht. Ein stiller Blick bleibt, während alles kippt. Kein Abschied. Kein Entkommen. Nur das Drehen der Welt.

No Time to Run

PANOPTICUM is a sharp, rebellious track that stares straight into the eyes of modern life.
Surveillance, distraction, digital numbness – this song doesn’t lecture, it observes.
With fast-paced lyrics and a cinematic pulse, Panopticum paints a world that feels too familiar to ignore.
It’s not about noise – it’s about clarity.
No clichés. No escape. Just a quiet fire burning underneath.
This is not just a song – it’s a mirror.


PANOPTICUM ist ein messerscharfer, rebellischer Track, der der Gegenwart direkt ins Gesicht blickt.
Überwachung, Reizüberflutung, digitale Taubheit – dieser Song erhebt nicht die Stimme, er sieht genau hin.
Mit treibenden Zeilen und filmischer Atmosphäre zeichnet Panopticum ein Bild der Welt, das zu vertraut ist, um wegzuschauen.
Keine Floskeln. Kein Entkommen. Nur ein leises Feuer, das unter der Oberfläche brennt.
Das ist nicht einfach ein Song – das ist ein Spiegel.

Panopticum

A quiet song with a strong heart.
Lara Wolff captures the beauty of letting go without bitterness – gentle, grounded, and honest.
Her voice carries the calm after the storm, with every word landing exactly where it should.


Ein leiser Song mit starkem Kern.
Lara Wolff erzählt vom Loslassen ohne Groll – sanft, klar und ganz bei sich.
Ihre Stimme klingt wie Ruhe nach dem Sturm – und jedes Wort trifft genau.

Could If I Wanted

“The Cold Don’t Lie” is a dust-covered journey through backroads, motel rooms, and quiet regrets. With razor-sharp lines like “Steerin’ by feel, not direction” and “The cold don’t lie like the heat you gave,” this song captures the raw honesty of running from a past that still burns. It’s not a love song—it’s what comes after. A soundtrack for anyone who’s ever driven just to forget.

„The Cold Don’t Lie“ ist ein staubiger Trip durch Hinterland, Motels und unausgesprochene Abschiede. Mit Zeilen wie „Steerin’ by feel, not direction“ und „The cold don’t lie like the heat you gave“ erzählt der Song von der Klarheit nach dem Sturm – wenn man weiterzieht, nicht aus Freiheit, sondern weil es keine Wahrheit mehr gibt, die bleibt. Kein Liebeslied – sondern das, was danach kommt.

Could If I Wanted

BRO