بیا ای آرام جون
 ای نامهربون
 کجا حویم نشون کویت رو یار گلم
بگردم من خم ابرویت را یار گلم

Yar Golom

شرم تان باد ای خداوندان قدرت، بس کنید
بس کنید از این همه ظلم و قساوت بس کنید
ای نگهبانان آزادی
نگهداران صلح
ای جهان را لطف تان تا قعر دوزخ رهنمون
سرب داغ است این که می بارید بر دلهای مردم
سرب داغ
موج خون است این که می رانید بر آن کشتی خودکامگی را موج خون
گرنه کورید و نه کر
گر مسلسل های تان یک لحظه ساکت می شوند
بشنوید و بنگرید
بشنوید این وای مادرهای جان آزرده است
کاندرین شب های وحشت، سوگواری می کنند
بشنوید این بانگ فرزندان مادر مرده است
کز ستم های شما هر گوشه زاری می کنند
بنگرید این کشتزاران را که مزدوران تان
روز وشب با خون مردم ،آبیاری می کنند
بنگرید این خلق عالم را که دندان بر جگر
بیدادتان را ،بردباری می کنند
دست ها از دست تان ای سنگ چشمان بر خداست
گرچه می دانم
آنچه بیداری ندارد
خواب مرگ بی گناهان است و وجدان شماست
با تمام اشکهایم ،باز،نومیدانه خواهش می کنم
بس کنید
بس کنید
فکر مادرهای دلواپس کنید
رحم بر این غنچه های نازک نورس کنید
بس کنید

Shajarian- Parissa - Moj E Khun

محمد رضا شجریان- دلبر صنمی شیرین

چشمات چه مهربونه
رنگ آسمونه
دستهات که چتر عشقه
به سر من یه سایبونه
از چشمام می ریزه
اشک دونه دونه
قصه من و تو 
همه جا ورد زبونه
شعرعاشقونه ام
پیچیده خونه به خونه

چرا نازنین من
خیال آفرین من
گلی دست این و اونه؟
خودش پیش منه
حیف که دلش پیش دیگرونه 

چشمات چه مهربونه

برزو ارجمند- چشمات چه مهربونه

Tasnife Doosh Doosh

زمن نگارم خبر ندارد

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

تصنیف دشتی مرا رها کن

گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را،گله ها را،گله ها را
چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین سخت ترین زلزله ها را،زلزله ها را،زلزله ها را
پرنقش تر از فرش دلم بافته ای نیست
بس که گره زد به گره زد به گره حوصله ها را حوصله ها را حوصله ها را
یک بار تو هم ای عشق من از عقل میندیش
یک بار تو هم ای عشق من از عقل میندیش
بگذار که دل حل کند این حل کند این مساله ها را مساله ها را مساله هارا

وضعیت سفید

‌بهار آمد٬ سوار آمد به مرکب نوروز٬ خورشید تابان‌، یوهو
خوشم٬ خوشم که عمر دی سرآمد و رنجم بگرفته پایان٬ یوهو
بیا که خوش کنم دلم به روی تو ٬ شادم کن٬ در این نوبهاران
دور سرما رفته٬ غم به یک جا رفته٬ پا بکوبید یاران
به من و تو بادا سال نو فرخنده
به سال نو گردد ما را لب پر خنده
ستاره بختت چون مهر تابنده
به همه کسان به همه یاران خوش و خرم روزگاران
پای هفت سین رو به آیینه خوش تر چه باشد
شمع و جمع و جام زرینه خوش تر چه باشد
عیدی از آن یار دیرینه خوش تر چه باشد
میرم در آغوشش٬ می گویم در گوشش ٬ صد سال به این سال ها
‌بهار آمد٬ نگار آمد٬ بر آمد از نوروز٬ خورشید زیبا
خوشم٬ خوشم٬ که عمر غم سرآمده ، قلبم پر شد از رویا
بیا که سر کنم گلم کنار تو عمرم تازه شد در بهاران
برف و سرما رفته ، غم ز دنیا رفته دست افشانید یاران

ما فرشته نیستیم - برزو ارجمند

من بی تو - برزو ارجمند

عاشق _ احسان خواجه امیری

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

 که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

 من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

 و خاصیت عشق این است

 کسی نیست

 بیا زندگی را بدزدیم آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیزها را ببینیم

ببین عقرباک های فواره در صفحه ساعت حوض

زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

 مرا گرم کن

و یک بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد

و باران تندی گرفت

 و سردم شد آن وقت در پشت یک سنگ

اجاق شقایق مرا گرم کرد

در این کوچه هایی که تاریک هستند

 من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم

من از سطح سیمانی قرن می ترسم

 بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است

مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد

مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات

اگر کاشف معدن صبح آمد صدا کن مرا

 و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد

 و آن وقت

حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم و افتاد

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد

بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند

در آن گیر و داری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست

بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

و آن وقت من مثل ایمانی از تابش استوا گرم

 ترا در سر آغاز یک باغ خواهم نشانید

صدا کن مرا صدای تو خوب است

ماه بالای سر آبادی است 
اهل آبادی در خواب 
 روی این مهتابی خشت غربت را می بویم 
باغ همسایه چراغش روشن 
 من چراغم خاموش 
 ماه تابیده به بشقاب خیار به لب کوزه آب 
غوک ها می خوانند 
مرغ حق هم گاهی 
کوه نزدیک من است : پشت افراها سنجد ها 
وبیابان پیداست 
سنگ ها پیدا نیست گلچه ها پیدا نیست 
سایه هایی از دور مثل تنهایی آب مثل آواز خدا پیداست 
نیمه شب باید باشد 
دب کبر آن است : دو وجب بالاتر از بام 
 آسمان آبی نیست روز آبی بود 

یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب زود از آب درآرم 
یاد من باشد کاری نکنم که به قانون زمین بر بخورد 
 یاد من باشد فردا لب جوی حوله ام را هم با چوبه بشویم 
یادمن باشد تنها هستم 
 ماه بالای سر تنهایی است 

سهراب سپهری

یاد من باشد - سهراب سپهری


من دراین تاریکی
فکر یک بره روشن هستم
که بیاید علف خستگی ام را بچرد
من دراین تاریکی
امتداد تر بازوهایم را
 زیر بارانی می بینم
 که دعاهای
نخستین بشر را ترکرد
من در این تاریکی
 درگشودم به چمنهای قدیم
به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم
من در این تاریکی
ریشه ها را دیدم
و برای بته نورس مرگ آب را معنی کردم

حجم سبز سهراب

اهل کاشانم 
 روزگارم بد نیست 
تکه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی
مادری دارم بهتراز برگ درخت 
 دوستانی بهتر از آب روان 
 و خدایی که دراین نزدیکی است 
لای این شب بوها پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب روی قانون گیاه
 من مسلمانم 
قبله ام یک گل سرخ 
جانمازم چشمه مهرم نور
 دشت سجاده من 
 من وضو با تپش پنجره ها می گیرم
 در نمازم جریان دارد ماه جریان دارد طیف 
سنگ از پشت نمازم پیداست 
 همه ذرات نمازم متبلور شده است 
 من نمازم را وقتی می خوانم 
که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو 
 من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم 
پی قد قامت موج 
 کعبه ام بر لب آب 
 کعبه ام زیر اقاقی هاست 
 کعبه ام مثل نسیم می رود باغ به باغ می رود شهر به شهر 
حجرالاسود من روشنی باغچه است 
 اهل کاشانم
 پیشه ام نقاشی است 
 گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ می فروشم به شما 
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است 
 دل تنهایی تان تازه شود 
چه خیالی چه خیالی ... می دانم 
پرده ام بی جان است 
 خوب می دانم حوض نقاشی من بی ماهی است 

کاشان | قریه چنار | تابستان 1343

صدای پای آب سهراب

چه محفل آرائی چه شیرین سخنی
نمی کنم باور که مهمان منی 
نمی کنم باور که با خنده خود 
سکوت سنگین را چنین می شکنی
قدم نهادی در خانه من 
شد از تو روشن کاشانه من 
سبو بی افکن پیاله بشکن
که باده مستی ندهد
خوشا به حالی که خود مجالی
به می پرستی ندهد
تو نور چشمانه منی بر دو چشمم قدمت
مرو از این خانه مرو تا نمیرم زغمت
به کنارم تو بمان به شام تارم تو بمان

به کنارم تو بمان

وقتی می یای صدای پات از همه جاده ها میاد
انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد
تا وقتی که در وا میشه لحظه دیدن میرسه
هر چی که جادس رو زمین به سینه من می رسه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رسم 
به هر چی میخوام می رسم 
وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم ؟
گلهای خابالودرو واسه کی بیدار بکنم ؟
دسته کبوترای عشق واسه کی دونه بپاشه ؟
مگه تن من می تونه بدون تو زنده باشه ؟
ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رسم 
به هر چی میخوام می رسم 
ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رسم 
به هر چی میخوام می رسم 
عزیزترین سوغاتی غبار پیراهن تو
عمر دوباره منه دیدن و بوییدن تو
نه من تو رو واسه خدا نه از روی هوس می خوام
عمر دوباره منی تو رو واسه نفس می خوام

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رسم 
به هر چی میخوام می رسم 
ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رسم 
به هر چی میخوام می رسم 

وقتی می یای صدای پات از همه جاده ها میاد
انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد
تا وقتی که در وا میشه لحظه دیدن میرسه
هر چی که جادس رو زمین به سینه من می رسه

ای که تویی همه کسم بی تو میگیره نفسم 
اگه تو رو داشته باشم به هرچی میخوام می رس

ای که تویی همه کسم - برزو ارجمند

سر رای برگشتنت آینه می‌کارم

گلدونای دلتنگو رو پلّه میزارم

لحظه‌های بی‌ قصه رو طاقت ندارم

چشم من به راه عشقه، رفتنت گناه عشقه

اون روی سیاه عشقه

ای ماه من، ماه من تو چاه عشقه

یادمه اون شب که رفتی‌ چشمو بستم، شیشه عمر جوونیمو شکستم

تا به تو پیغام دلجوئی فرستم

اسمتو با شیشه کندم روی دستم

درد اومد (ای درد ‌ای یاد یار)، داد اومد (ای درد ‌ای یاد یار)

درد اومد داد اومد

دلبر شیاد و مستم

اما من دلبر نداشتم، غیر تو دلبر نداشتم

حال اول درد عشقه ‌ای ماه من

کاری با آخر نداشتم

سر رای برگشتنت آینه می‌کارم

گلدونای دلتنگو رو پلّه میزارم

لحظه‌های بی‌ قصه رو طاقت ندارم

چشم من به راه عشقه، رفتنت گناه عشقه

اون روی سیاه عشقه

ای ماه من، ماه من تو چاه عشقه

یادمه اون شب که رفتی‌ چشمو بستم، شیشه عمر جوونیمو شکستم

تا به تو پیغام دلجوئی فرستم

اسمتو با شیشه کندم روی دستم

درد اومد (ای درد ‌ای یاد یار)، داد اومد (ای درد ‌ای یاد یار)

درد اومد داد اومد

دلبر شیاد و مستم

اما من دلبر نداشتم، غیر تو دلبر نداشتم

حال اول درد عشقه ‌ای ماه من

کاری با آخر نداشتم




ای درد ای یاد یار

دست به جان نمی رسد تا به تو برفشانمش
بر که توان نهاد دل تا زتو واستانمش

تن به قضا سپرده ام پای رضا فشرده ام
ور بروم کجا روم چاره جز این ندانمش

دست به جان نمی رسد

موسم گل ، دوره ی حسن
یک دو روز است در زمانه
ای به دل آرامی به عالم فسانه
ای که ز تو مانده نکویی نشانه
خاطر عاشقان را میازار
خوش نباشد ز معشوقه آزار
گر بسوزد شمعُ پروانه را با زبانه 
چون شود روز ، شمع و شب را نبینی نشانه
می کنی صید ، مرغِ بسته
می زنی سنگ بر شکسته
میکشی با تیغ ستم یار خسته
خسته دلان یکسره در خون نشسته
میکشی با تیغ ستم یار خسته
خسته دلان یکسره در خون نشسته

موسم گل


چه خوش صید دلم کردی، به‌‌نازم چشم مستت را    
 که کس آهوی وحشی را، از این خوش‌تر نمی‌گیرد

خدا را رحمی ای لیلی، که مجنون سر کویت  
   دری دیگر نمی داند، رهی دیگر نمی‌گیرد

خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت
دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد

با عاشقان بی‌دل تا چند ناز و عشوه   
بر بی‌دلان مسکین تا کی جفا و زاری

از عشقت ای نگارم در سوز و التهابم   
گر حال من بدانی دانم که رحم و آری

من هم به عشقت ای دل پابند و بیقرارم 
خون شد دلم خدایا زین صبر و بی قراری

 

آهوی وحشی _چهارگاه

شنیده ام عزم سفر کرده ای
هوای دلدار دگر کرده ای
مهر مرا ز سر بدر کرده ای
تورو به خدا اگه میشه تنها نرو
اونجا که میری نمیدونم کجاست
زمین شادیه یا جای غماست
خاک غریبه هست و یا آشناست
بگذر از این سفر تو بی من نرو


به راه دور نرو تو افسرده شی
رنج سفر نبینی آزرده شی
گُلی میترسم که تو پژمرده شی
تورو به خدا اگه میشه تنها نرو
بگذر از این سفر تو بی من نرو
شنیده ام عزم سفر کرده ای
هوای دلدار دگر کرده ای
مهر مرا ز سر بدر کرده ای
بگذر از این سفر تو بی من نرو
شهری که میری نمیدونم کجاست
زمین شادیه یا جای غماست
خاک غریبه هست و یا آشناست
تورو به خدا اگه میشه تنها نرو


به راه دور نرو تو افسرده شی
رنج سفر نبینی آزرده شی
گُلی میترسم که تو پژمرده شی
تورو به خدا اگه میشه تنها نرو
بگذر از این سفر تو بی ما نرو
شنیده ام عزم سفر کرده ای
هوای دلدار دگر کرده ای
مهر مرا ز سر بدر کرده ای
تورو به خدا اگه میشه تنها نرو..

یه شهر دور


های های های های دل تنگ من
پیش دوست پیش دوست شده ننگ من

ره کجاست ره کجاست پای لنگ من
ره کجاست ره کجاست پای لنگ من

تصنیف پای لنگ  - آلبوم معمای هستی

ای پریچهره بگو چرا نهان شدی
ترک من گفتی چه آتشی به جان زدی
روز و شب گریم به یاد خاطرات تو
راحت جان تو بودی عشق پنهان تو بودی
روزگاری دل به دام تو فتاده بود
همدم شب هام رباب و جام و باده بود
همچون پروانه به گرد شمع رو به تو
جام دل شعله ور بود گریه ها تا سحر بود
ناگهان بهاران خزان شد چهره ات ز دیده نهان شد 
ناگهان بهاران خزان شد چهره ات ز دیده نهان شد
ابر چشمم خون فشان شد
غم عشقت آتش به جان شد
ماه من ماه من
ای پریچهره بگو چرا نهان شدی
ترک من گفتی چه آتشی به جان زدی
روز و شب گریم به یاد خاطرات تو
راحت جان تو بودی عشق پنهان تو بودی
روزگاری دل به دام تو فتاده بود
همدم شب هام رباب و جام و باده بود
همچون پروانه به گرد شمع رو به تو
جام دل شعله ور بود گریه ها تا سحر بود


Popular tracks by Mahshid Solatian