Lotfi - Taknavazi - Esfahan

Facebook: https://www.facebook.com/pages/ManoHA/311091475575312?ref=bookmarks

Rahi Be Soye To

https://facebook.com/SohrabSepehriOfficial

Sohrab Sepehri یادی از سهراب سپهری از ایرج گرگین

PAINKILLER (SLOW + REV)

Bitabe Raftan

Bitabe Raftan_Arash Bayat

احمد بحرینی عزیز، سال‌ها پیش این متن خوبش رو برای یک پادکست دوستانه و خصوصی خونده بود. این قسمت از پادکست اما ماندگار شد توی قلب شنوندگان محدودش. حیف بود که در فضای عمومی، منتشر نکردیمش. با اجازه ازش، اینجا آپلودش میکنم، برای همه کسانی که مبتلا به دوستی‌های عمیق مجازی هستند. دوستی‌هایی با جبر جغرافیایی.
.
میکسش رو با موسیقی پس‌زمینه‌ش امیرحافظ انجام داده بود که دیرزمانی است اطلاعی ازش نیست. آخرین بار شنیدیم که عاشق لیلایی شده در بندر و از شیراز رفت به سمت بندر و دیگه خبری ازش نشد.

به یاد آن جمع و هیاهوهایش.

احمد بحرینی - مجازی نبوسم، چه کنم؟

صبح، حوالی ده یازده، توی کارگاه داشتم کار می‌کردم و چون صدای پرنده‌ها میومد، گفتم صدای این فضا رو ضبط کنم. اون وسط یه جاش هم با خودم شعری خوندم که خوب شد. نهایتا اون قسمت رو بریدم و یه آهنگ انداختم روش و نتیجه‌ش شد این.

شب تنهاییم در قصد جان بود
خیالت لطفهای بی کران کرد
صبا گر چاره داری وقت وقت است
که درد اشتیاقم قصد جان کرد

ردپای بهار، پشت پنجره کارگاهم

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

Aghazi Digar

Tension

Tension | تنش

Modara

نگارينا دل و جانم ته داري

همه پيدا و پنهانم ته داري


نمي دونم که اين درد از که ديرم

همين دونم که درمانم ته داري

همين دونم که درمانم ته داري

Mohammadreza Shajarian جان عشاق سوز و گداز

بانگ‌نوا عنوان سری جدید برنامه‌های رادیو شهرزاد است. این برنامه نویسندگانی از سه نسل را گرد هم آورده: شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر از نشریه‌ی وزین ادبی بانگ و امین انصاری از رادیو شهرزاد که در کنار مهنوش راد تولید و اجرای این پادکست را به عهده دارند.   

موسیقی:
تو مرو با صدای میلاد درخشانی
به روی آب اثر پیمان سلیمی

موسیقی پس‌زمینه:
Music: https://www.purple-planet.com

https://baangnews.net
http://amin-ansari.net
http://radioshahrzad.com

ردپای بهار، پشت پنجره کارگاهم

MMPouya