فقط گوش کن

آی ای آزادی اگر روزی به سرزمین ما رسیدی با شادی بیا
با چادر سیاه و تحجر و ریش نیا
با چادر سیاه و تحجر و ریش نیا
با آواز و موسیقی و رنگ بیا
با تفنگ های بزرگ در دست کودکان کوچک نیا
با گل و بوسه و کتاب بیا
از تقوا و جنگ و شهادت نگو
از انسانیت و صلح و شهامت بگو

دکلمه آزادی با صدای داریوش

با همکاری بنان، عبادی، کسایی، خالدی، ورزنده، همدانیان

اشعار متن برنامه از حکیم سنایی، غزل از فخرالدین عراقی، مولوی، ابوالحسن ورزی، زهره

=====================================================

(زهره)
تنها تویی، تنها تویی در خلوت تنهاییم
تنها تو میخواهی مرا با این همه رسواییم
ای یار بی همتای من، سرمایه سودای من
گر بی تو مانم وای من، وای از دل سوداییم
گرچه درون آتشم با یاد روی تو خوشم
از غم قدح هامیکشم، وه از این قدح پیماییم
جان گشته سر تاپا تنم،از ظلمت تن ایمنم
شـد آفتاب روشنم، پیدا به ناپیداییم
من از هوس ها جسته‌ام،از آرزوها رسته‌ام
مرغ قفس بشکسته‌ام، از فر بی‌پرواییم

گلهای رنگارنگ برنامه ی شماره ۱۰۳ – دشتی

آواز همایون شجریان
۲۰ امرداد ۱۴۰۰
برداشت صدا از ویدیوی اینستاگرام همایون شجریان

اشارات نظر
نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست

سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

سایه
هوشنگ ابتهاج

Homayoun Shajarian (Nashavad) همایون شجریان - اشارات نظر

غلام‌رضا دادبه_ای دل | ĞolāmRezā Dādbeh_Ey-Del

استاد محمدرضا لطفی: تکنوازیِ تار در شوشتری

داریوش - آی آزادی - Dariush - Ay Azadi

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست
بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است
ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست
هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست
ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست
این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است
کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست
چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست
تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

ساز و آواز - معمای هستی

▨ نام شعر: می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را
▨ شاعر: قیصر امین‌پور
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
می‌خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می‌جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل
یا آنچنان که بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با چون تو پُرسشی چه نیازی جواب را

قیصر امین‌پور | می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

▨ نام شعر: پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنیست
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: فریدون فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
دلم گرفته‌است
دلم گرفته‌است

به ایوان می‌روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده‌ی شب می‌کشم
چراغ‌های رابطه تاریک‌اند
چراغ‌های رابطه تاریک‌اند

کسی مرا به آفتاب
معرّفی نخواهدکرد
کسی مرا به میهمانیِ گنجشک‌ها نخواهدبرد
پرواز را به‌خاطر بسپار
پرنده مُردنی‌ست
▨ 
فروغ فرخ‌زاد
از دفتر شعر تولدی دیگر (شامل شعرهای ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۲)
ـــــ
پی‌نوشت: این شعر، آخرین شعر فروغ فرخزاد است.

فروغ فرخ‌زاد | پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنیست

▨ نام شعر: آیه های زمینی
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد
▨ موسیقی: برف روی کاج‌ها از کارن همایونفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
تذکر: چند سطر از شعر اصلی، در این خوانش موجود نیست. انگار پس از این خوانش، شعر کامل تر شده و بعد منتشر شده است
ــــــــــــــــــــــــ
آنگاه
خورشید سرد شد
و برکت از زمین‌ها رفت
و سبزه‌ها به صحراها خشکیدند
و ماهیان به دریاها خشکیدند
و خاک مردگانش را
زان پس به خود نپذیرفت
شب در تمام پنجره‌های پریده رنگ
مانند یک تصور مشکوک
پیوسته در تراکم و طغیان بود
و راه‌ها ادامه‌ی خود را
در تیرگی رها کردند
دیگر کسی به عشق نیندیشید
دیگر کسی به فتح نیندیشید
و هیچکس
دیگر به هیچ‌چیز نیندیشید
در غارهای تنهایی
بیهودگی به دنیا آمد
خون بوی بنگ و افیون میداد
زن‌های باردار
نوزادهای بی‌سر زاییدند
و گاهواره‌ها از شرم
به گورها پناه آوردند
چه روزگار تلخ و سیاهی
نان، نیروی شگفت رسالت را
مغلوب کرده بود
پیغمبران گرسنه و مفلوک
از وعده‌گاه‌های الهی گریختند
و بره‌های گمشده‌ی عیسی
دیگر صدای هی‌هی چوپانی را
در بهت دشت‌ها نشنیدند
در دیدگان آینه‌ها گویی
حرکات و رنگ‌ها و تصاویر
وارونه منعکس می‌گشت
و برفراز سر دلقکان پست
و چهره‌ی وقیح فواحش
یک هاله‌ی مقدس نورانی
مانند چتر مشتعلی می‌سوخت
مرداب‌های الکل
با آن بخارهای گس ِمسموم
انبوه بی‌تحرک روشنفکران را
به ژرفنای خویش کشیدند
و موش‌های موذی
اوراق زرنگار کتب را
در گنجه‌های کهنه جویدند
خورشید مرده بود
خورشید مرده بود و فردا
در ذهن کودکان
مفهوم گنگ گمشده‌ای داشت
آن‌ها غرابت این لفظ کهنه را
در مشق‌های خود
با لکه‌ی درشت سیاهی
تصویر می‌نمودند
مردم
گروه ساقط مردم
دلمرده و تکیده و مبهوت
در زیر بار شوم جسدهاشان
از غربتی به غربت دیگر می‌رفتند
و میل دردناک جنایت
در دست‌هایشان متورم می‌شد
گاهی جرقه‌ای، جرقه‌ی ناچیزی
این اجتماع ساکت بی‌جان را
یکباره از درون متلاشی می‌کرد
آنها به هم هجوم می‌آوردند
مردان گلوی یکدیگر را
با کارد می‌دریدند
و در میان بستری از خون
با دختران نابالغ
همخوابه می‌شدند
آن‌ها غریق وحشت خود بودند
و حس ترسناک گنهکاری
ارواح کور و کودنشان را
مفلوج کرده بود
پیوسته در مراسم اعدام
وقتی طناب ِ دار
چشمان پرتشنج محکومی را
از کاسه با فشار به بیرون می‌ریخت
آن‌ها به خود فرو می‌رفتند
و از تصور شهوتناکی
اعصاب پیر و خسته‌شان تیر می‌کشید
اما همیشه در حواشی میدان‌ها
این جانیان کوچک را می‌دیدی
که ایستاده‌اند
و خیره گشته‌اند
به ریزش مداوم فواره‌های آب
شاید هنوز هم
در پشت چشم‌های له‌شده، در عمق انجماد
یک چیز نیم زنده‌ی مغشوش
بر جای مانده بود
که در تلاش بی‌رمقش میخواست
ایمان بیآورد به پاکی آواز آب‌ها
شاید، ولی چه خالی بی‌پایانی
خورشید مرده بود
و هیچکس نمی‌دانست
که نام آن کبوتر غمگین
کز قلب‌ها گریخته، ایمان است
آه، ای صدای زندانی
آیا شکوه یاس تو هرگز
از هیچ سوی این شب منفور
نقبی به سوی نور نخواهد زد؟
آه، ای صدای زندانی
ای آخرین صدای صداها

فروغ فزخراد | آیه های زمینی | پالایش شده

آواز و سه تار: پرویز مشکاتیان
شعر: هوشنگ ابتهاج


امشب همه غمهای عالم را خبر کن!
بنشین و با من گریه سر کن، گریه سر کن
ای میهن ، ای انبوه اندوهان دیرین
ای چون دل من ، ای خموش گریه آگین
در پرده های اشک پنهان ،کرده بالین
ای میهن ،ای داد
از آشیانت بوی خون می آورد باد
بربال سرخ کشکرت پیغام شومی است
آنجا چه آمد بر سر آن سرو آزاد؟
ای میهن ، ای غم
چنگ هزار آوای بارانهای ماتم
در سایه افکند کدامین ناربن
ریخت خون از گلوی مرغ عاشق؟
مرغی که می خواند مرغی که می خواست پرواز باشد …
ای میهن ،ای پیر
بالنده ی افتاده، آزاد زمینگیر! 
خون می چکد اینجا هنوز از زخم دیرین تبرها .
ای میهن!
در اینجا سینه ی من چون تو زخمی است .
در اینجا، دمادم دارکوبی بر درخت پیر می کوبد،
دمادم

تصنیف سرو آزاد - پرویز مشکاتیان

شجریان_به جز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمیدانم

▨ نام شعر: در طراوت و نابودی حادثه
▨ شاعر: احمدرضا احمدی
▨ با صدای: احمدرضا احمدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــ 
با اطمینان می‌فهمیدم چرا رنج، بوسه می‌شد

گفتگوی جهاتِ شمال و جنوب کافی نبود تا عشق را دشنام دهم
شب همان‌قدر پهناور بود، که درخت از شدت سرما، از من لباس بخواهد
که من چشمان را کامل کنم
که خواب را، خفته در یک سطرِ باران، ببینم.
کدام خطر جنگ بود که من هر روز سردتر، در یک لبخند تکرار می‌شدم؟
من، وفادار به سرنوشت میلیون‌ها انسان نبودم
که نه من آن‌ها را در خواب دیده بودم
و نه آن‌ها مرا در بیداری.

در دل می‌گفتم:
لباس نو که پوشیدم، قفل را که با عطر گشودم
میان قلب‌ها فرق نخواهم نهاد
رسوایی را کفن خواهم کرد
و لبخند را آن‌قدر ادامه خواهم داد
تا قلبم سرنوشت همهٔ قلب‌ها باشد.

طبل من کجا بود؟
صدای فرتوتِ من بوسه می‌خواست
بوسه می‌خواست تا شفا را، از بیماری‌های کاملِ بهار بیاورد
و من، حتی در خطرناک‌ترین دروغ‌ها، خویش را باور می‌کردم
حس من متون غم‌انگیزِ خطرناکی بود که از من، تنها، حرفه می‌خواست
من از میان جمعیت، خودم را بدست می‌آورم
خودم را انتخاب می‌کردم
تا شفا یابم.

می‌خواستم مؤدبانه گریبانِ یک عطر، یک پروانه، یک کلید
و یک گاوآهن را بگیرم
تا این وظایفِ هولناکِ صبح و شب را
به آن‌ها
تلقین کنم
و در باران مرخص شوم.

اما عقیده‌ام گمنام بود
آخرین حرفم از تقدیر بیم داشت
و عمرم
-بی‌اغراق-
کفافِ مرا نمی‌داد.
در را آهسته بستم
خود را در درگاه کاشتم

توقعات باکرهٔ من شباهتی به سال‌ها و روزها نداشت.

اکنون قدرت و حکمرانیِ من
فقر لبخندی در طراوت و نابودی حادثه است.
▨
احمدرضا احمدی
از دفتر شعر «وقت خوب مصائب»

احمدرضا احمدی | در طراوت و نابودی حادثه

« If I Never Sing Another Song » es una balada pop escrita originalmente por Alexandra . La llamó « Illusionen » (traducción del alemán al inglés; Ilusiones ). Don Black y Udo Jürgens aportaron y modificaron posteriormente la canción . [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] El cantante inglés Matt Monro fue el primero en grabar y publicar la canción en inglés, con la producción de John Burgess. [ 4 ] [ 5 ] [ 6 ]

Fondo

If I never sing another song

در من زنداني ستم گري بود كه به آواز زنجيرش خو نميكرد
من با نخستين نگاه تو آغاز شدم


نخستین درد

سه تار و دف / مثنوی نوا / استاد جلال ذوالفنون

مثنوی و ضربی نوا

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

فروغ فرخ‌زاد | پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنیست

Schahrouz Kabiri

Recent comments

n.g

ARKPOTTERHEAD1995

Related tracks