Javad Maroufi - Raast Panjgah | جواد معروفی - راست و پنجگاه

Ba to (گاه سرایی)

چیزی آغاز شده است. به صدای دانشجویان دانشکده‌ی علوم پایه‌ی دانشگاه فردوسی مشهد گوش کنیم که گفتند: «این دیگه اعتراض نیست/ شروع انقلابه». به طنین «مرگ بر ستمگر/ چه شاه باشه چه رهبر» در دانشگاه تهران و خیابان جمالزاده و اراک و اهواز و دانشکده‌ی علوم پایه‌ی دانشگاه گیلان و بهبهان، از دیوارهای تهران و مهرشهر گوش دهیم. فریاد «نان کار آزادی/ پوشش اختیاری» را در خیابان‌های رشت و گوهردشت بشنویم و بیش و پیش از همه پژواک «زن، زندگی، آزادی» را از همه‌جا و هر کجا. در تداوم خیزش بزرگ دی‌ماه، گام بلند دیگری برداشته‌ایم و به تجربه‌ای نو برای روزهای نو مجهز شده‌ایم. این در مسیریم، در حرکت به سمتی که «نور انقلاب» سر خواهد زد. این را خوب می‌دانیم.
اولین اجرای «سرود فردای نو» زمانی منتشر شد که هنوز «بچه‌های اعماق» شکل نگرفته بود. روزهای پر امیدی که دوست داشتیم هسته‌ای خودبنیاد برای تولید موسیقی و سرود انقلابی شکل بگیرد که سرانجام گرفت. اینک اجرای نو از سرود فردای نو، در این روزهایی که همه‌چیز نوین است به آنجایی بازمی‌گردد که به آن تعلق دارد، به صدای جمعی سازمان‌یافته‌ای که مسیرش را از درون کوره‌ها می‌گشاید.

سرود فردای نو (اجرای نو برای روزهای نو) | بچه‌های اعماق

Cheltan Chelanan 1 | ۱ چِل‌تن چِلانان

▨ نام شعر: هی قرص هی دوا بس کن 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________
هی قرص، هی دوا، بس کن! این زندگی ست؟ آری؟ نه
بهبود ِ جسم ِ ویران را هیچ انتظاری داری؟ نه

فردا چگونه خواهد بود؟ دنیا درست خواهد شد؟
خورشید رقص خواهد کرد، در عین سوگواری؟ نه

مهتاب در سرابُستان، هر شب حریر خواهد بافت؟
صبح از کرانه خواهد تافت، با شال نقره کاری؟ نه

فقر و فساد و فحشا را، از این خرابه خواهی راند؛
تا عیش و امن و تقوا را، سوی سرا بیاری؟ نه

مقتوله‌های مسکین را ، کز بُضع* خویش نان خوردند
بر گور اگر گذر کردی، نان ِ دگر گذاری؟ نه

هی قرص، هی دوا، بس کن، این شرق شرق ِشلاق است
هر ضربه را، یقین دارم؛ با نبض می‌شماری، نه؟

هی نغمه‌ساز آزادی، می‌بینمت که بیماری
نه نه نمی‌توانی تا، دستی ز دل برآری. نه

بالابلند ِ پویا را، ننگ است ضعف و بیماری
گر آخرین دوا خواهی؛ مرگ است و شرمساری نه

برخیز و چهره رنگین کن؛ تا باز نوجوان باشی
پیش عدوی بدخواهت خواری مباد و زاری نه

در آخرین نبرد ای زن! فرمان‌پذیز ِ آتش باش
دست ِ به خود گشودن هست، گر پای ِ پایداری نه
▨ 
سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران
————-
* بضع؛ با ضمه ب و سکون ض به معنی آلت تناسلی زن است.

سیمین بهبهانی | هی قرص هی دوا بس کن

▨ نام شعر: پیراهن ِ واژه (زخمی، بیرون تنها)
▨ شاعر: منوچهر آتشی
▨ با صدای: منوچهر آتشی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
________
حضور ِ نخستینت بی‌واسطه بود
از هجای حیرتم
نام گرفتی
زخمی بودی در اندرون
كه تو را با خویش به هر سو می‌بردم

نام كه یافتی آرام شدم
پیراهن ِ واژه را كه پوشیدی
جدا شدی از من
تا حضورت ابدی باشد در حوالی‌ام
تا مرا هر سو بگردانی
این بار تو

اكنون اما
تنها نامت را می‌دانم
زخمی
بیرونِ تن
و
وسوسه‌ی درد را
به نام صدات می‌كنم
تا شعرها بنویسم
از نام‌های فراوانت
▨ 
منوچهر آتشی
پاییز ۱۳۶۹

منوچهر آتشی | پیراهن ِ واژه | با صدای شاعر

▨ نام شعر: پاسخ (هیچ می‌دانی چرا چون موج)
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
هیچ می‌دانی چرا چون موج
در گریز از خویشتن پیوسته می‌کاهم؟
ـزان که بر این پرده‌ی تاریک،
این خاموشیِ نزدیک،
آنچه می‌خواهم نمی‌بینم
وآنچه می‌بینم نمی‌خواهم.
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی
متخلص به میم سرشک
از مجموعه شعر آیینه‌ای برای صداها

شفیعی کدکنی | پاسخ

به نظر من اون تیکه ای که سامان اربابی میخوند اضافی بود. .واسه همین دراوردمش.محسن نامجو حق مطلب رو ادا کرده نیاز نبود کسی دیگه کمکش کنه

Mohsen Namjoo - To Kojaei

▨ نام شعر: مرغ غم
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
روی این دیوار غم، چون دود رفته بر زبر
دائما بنشسته مرغی، پهن کرده بال و پر
که سرش می‌جنبد از بس فکر غم دارد به سر.

پنجه‌هایش سوخته؛
زیر خاکستر فرو،
خنده‌ها آموخته؛
لیک غم بنیادِ او.

هر کجا شاخی‌ست برجا مانده و بی‌برگ و نوا
دارد این مرغ کدر بر رهگذار آن صدا.
درهوای تیره‌ی وقت سحر سنگین به جا.
او نوای هر غمش برده از این دنیا به در،
از دلی غمگین دراین ویرانه می‌گیرد خبر.
گه نمی‌جنباند از رنجی که دارد بال و پر.

هیچکس او را نمی‌بیند، نمی‌داند که چیست.
بر سرِ دیوار این ویرانه‌جا فریاد کیست.
و به جز او هم در این ره مرغ دیگر راست زیست.


می‌کشد این هیکل غم از غمی هر لحظه، آه
می‌کند در تیرگی‌های نگاهِ من نگاه
او مرا در این هوای تیره می‌جوید به راه.

آهِ سوزان می‌کشم هر دم در این ویرانه من
گوشه بگرفته منم، در بندِ خود، بی‌دانه من
شمع چه؟ پروانه چه؟ هر شمع هر پروانه من.

من به پیچاپیچ این لوس و سمج دیوارها
بر سر خطی سیه چون شب نهاده دست و پا
دست و پایی می‌زنم چون نیمه‌جانان بی‌صدا.

پس بر این دیوارِ غم، هر جاش بفشرده به هم،
می‌کشم تصویرهای زیر و بالاهای غم
می‌کشد هر دم غمم، من نیز غم را می‌کشم.

تا کسی ما را نبیند
تیرگی‌های شبی را
که به دل‌ها می‌نشیند،
می‌کنم از رنگِ خود وا.

ز انتظارِ صبح با هم حرف‌هایی می‌زنیم
با غباری زردگونه، پیله بر تن می‌تنیم
من به دست، او با نُگِ خود، چیزهایی می‌کنیم .
▨ 
نیما یوشیج
آبان ۱۳۱۷

نیما یوشیج | مرغ غم | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: جاده خاموش است
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
جاده خاموش ست، از هر گوشه‌ی شب هست در جنگل.
تیرگی (صبح از پی‌اش تازان)
رخنه‌یی بی‌هوده می‌جوید
یک نفر پوشیده در کنجی
با رفیقش قصه‌ی پوشیده می‌گوید

بر در شهر آمد آخر کاروان ما زه راه دور -می گوید-
با لقای کاروان ما، (چنان کآرایش پاکیزه‌اش هر لحظه می‌آراست).
مردمان شهر را فریاد برمی‌خاست
آن‌که او این قصه‌اش در گوش، اما
خاسته افسرده‌وار از جا
شهر را نام و نشان هر لحظه می‌جوید.
و به او افسرده می‌گوید:
مثل این که سال‌ها بودم در آن شهر نهان مأوا»
مثل این‌که یک زمان در کوچه‌یی از کوچه‌های او
داشتم یاری موافق شاد بودم با لقای او«.

جاده خاموش‌ست اما هم‌چنان شب هست در جنگل
تیرگی (صبح از پی‌اش تازان)
رخنه می‌جوید
یک نفر پوشیده بنشسته
با رفیقش قصه‌ی پوشیده می‌گوید.
▨ 
نیما یوشیج
هفتم اسفند ماه ۱۳۲۸

نیما یوشیج | جاده خاموش است | صدای احمد کیایی

در برابر باد

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

نیما یوشیج | مرغ غم | صدای احمد کیایی

Schahrouz Kabiri