▨ بخش دوم از بهترین شعرهای معاصر زبان فارسی با صدای خودِ شاعر
▨ شعرها در تلگرام و در فضای پادکست نیز منتشر می‌شود. ما را با نام «شعر با صدای شاعر» بیابید.
▨ پالایش و تنظیم از شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و صدای شاعران بزرگ معاصر را پالایش شده و با کیفیت بشنوید

دکلمه | شعر با صدای شاعر | بخش دوم

هوشنگ چالنگی

شعر و آهنگ

Fereydoun Moshiri - Kooche  فريدون مشيری - کوچه
با صدای خود استاد

Fereydoun Moshiri - Kooche  فريدون مشيری - کوچه

لطفا در صفحه فیسبوک (موسیقی خوب بشنویم) همراه ما باشید
...........................
اشعار مارگوت بیکل
ترجمه و صدای : احمد شاملو
موسیقی : بابک بیات

مارگوت بیکل / احمد شاملو / بابک بیات _ سکوت سرشار از ناگفته هاست

▨ نام شعر: واقعیت رویای من است
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
واقعیت خواب‌های من است
خونِ رویای من
برگ‌تر از سبز – سبزتر از برگِ گیاه
که با دشنهٔ تلکس خبرگزاری‌‌ها
خنجر کلمات روزنامه
نمی‌ریزد

واقعیت رویای من است
آن‌جا هیچ‌کس نمی‌داند که سیلی چیست؟
و چاقو
شرمندهٔ تیغش نه.
در خیال‌بافی ذهن من، ترور نمی‌شود لبخند
کشته نمی‌شود سهراب
بر زانوان پیر پیرمرد رفته است لبخند
تکه‌های تن هر که می‌میرد
در اخبار رادیو – برصفحهٔ تلویزیون
آن‌‌جا
آفریقا(فرق نمی‌کند: خاورمیانه
آسیای دور)
درخواب‌های من باز می‌گردد به گهواره و گریه
آن‌‌ها بزرگ می‌شوند – در خواب‌‌های من
به مدرسه می‌روند و آب می‌خورند و انار- درخواب‌های من
و درخت اناری دوباره می‌روید
از کتابی که مانده روی رف

آن‌ها در خانه‌ای ساده، بچه‌دار می‌شوند و
روزی
بر سپید ساده بستری ساده
کنار مردمی ساده
با تعریف ساده‌ای از مرگ، می‌میرند
اما دریغ
واقعیت، نه خواب‌‌های من است – نه رؤیای تو
نه خیال‌بافی من – نه آرزوی تو
همین تو که روزنامه می‌خوانی
و گاهی شعر مرا
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۶

بیژن نجدی | واقعیت رویای من است

▨ نام شعر: و تو هم روزی پير می شوی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
و تو هم روزی پير می‌شوی
اما من
پير تر از اين نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بيايی
و از برابر من بگذری
زيبا
پير شده
آراسته به نوری
که از تاريکیِ من
دريغ کرده‌ای
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | و تو هم روزی پیر می‌شوی

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی؟
از بس غلتید
تخته‌سنگِ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابهٔ او ما نیز بوده باشیم؟

برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جادهٔ خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی؟
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بهار

▨ نام شعر: آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
او را ز گیسوان بلندش شناختند
 ای خاک! این همان تنِ پاک است؟
 انسان همین خلاصهٔ خاک است؟
وقتی که شانه می‌زد
 انبوهِ گیسوانِ بلندش را
تا دوردستِ آینه می‌راند
 اندیشهٔ خیال‌پسندش را
او با سلام صبح
خندان، گلی ز آینه می‌چید
دستی به گیسوانش می‌برد
شب را کنار می‌زد
 خورشید را در آینه می‌دید
اندیشهٔ بر آمدنِ روز
بارانی از ستاره فرو می‌ریخت
در آسمان چشم جوانش
آنگاه آن تبسمِ شیرین
در می‌گشود بر رخِ آیینه
از باغ آفتابی جانش
 دزدان کور آینه افسوس
 آن چشم مهربان را
 از آستان صبح ربودند
 آه ای بهار سوخته!
 خاکسترِ جوانی
تصویرِ پر کشیدهٔ آیینهٔ تهی
با یاد گیسوان بلندت
 آیینه در غبار سحر آه می‌کشد
مرغانِ باغ بیهده خواندند
هنگامِ گل نبود
▨
هوشنگ ابتهاج مختلص به هـ.ا.سایه
از دفتر آهی و راهی

هوشنگ ابتهاج | آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)

▨ نام شعر: آفتاب می‌شود
▨ شاعر: فروغ فرخزاد
▨ با صدای: یاسمن زعفرانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
نگاه کن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره‌قطره آب می‌شود
چگونه سایهٔ سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کن!
تمام هستی‌ام خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌برد
مرا به دام می‌کشد
نگاه کن!
تمام آسمان من
پر از شهاب می‌شود

تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی
ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها
مرا ببَر امید دلنواز من
ببَر به شهر شعرها و شورها

به راه پُر ستاره می‌کشانی‌ام
فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ‌رنگ ساده‌دل
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بی‌کران، به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیرپا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره‌قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای‌لایِ گرم تو
لبالب از شرابِ خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من
نگاه کن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود
▨
از کتاب مجموعه سروده‌های فروغ فرخزاد
انتشارات شادان، چاپ اول
صفحهٔ ۲۳۰

فروغ فرخ‌زاد | آفتاب می‌شود | صدای یاسمن زعفرانلو

▨ نام شعر: وقت باریدن
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
 وقت باریدن باران ای دوست
هرکسی تنهاست
توی تنهایی
پسری را باران شاعر کرد
دختری را گریاند
پشت این پنجره، من می‌شنوم
ریزش باران، تنهایی را می‌خوانَد
ریزش باران، تنهایی را می‌گوید


وقت باریدن باران بود
که کسی را از از مرز
باد با خود آورد!
وقت باریدن باران بود
که جوانی لاغر ظاهر شد در کوچه
و زنی نادم شد
وقت باریدن باران بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
بیست و پنجم مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۳۵

هوشنگ چالنگی | وقت باریدن

▨ نام شعر: میراث
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نمی‌توانم گفت،
با تو این راز نمی‌توانم گفت
- در کجای دشت، نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند-

آرام!
آرام!
از کوه اگر می‌گویی
آرام‌تر بگوی!

بارِ گریه‌ای بر شانه دارم!

برکه‌ای که شب از آن آغاز می‌شود
ماهی اندوهگین می‌گردد و
رشد شبانه‌ی علف
پوزه‌ی اسب را مرتعش می‌کند

آرام!
آرام!
از دشت اگر می‌گویی
گیاهی که در برابر چشم قد می‌کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک! پیشاپیشِ گله می‌آید

آه می دانم !
اندوه خویشتن را من صیقل نداده‌ام!
بتاب، رویای من!
بر گیاه و بر سنگ،
که معراج تو را آراسته‌ام من.

گرگی که تا سپیده‌دمان بر آستانه‌ی ده می‌ماند 
بوی فراوانی در مشام دارد!

صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود.

ستاره‌ها از حلقومِ خروس
تاراج می‌شوند
تا من از تو بپرسم!
اکنون، ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهیِ جنگل است که پلکِ مرا
بر یالِ اسب می‌خواباند
و ستاره‌ای غیبت می‌کند
تا سپیده‌دمان را به من باز نماید.
میراثِ گریه، آه
در قوم من
سینه‌به‌سینه بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۱
ــــــــ
تذکر: متن خوق منطبق بر خوانش شاعر است و با متن چاپ شده در کتاب، کم و بیشی‌هایی دارد.

هوشنگ چالنگی | میراث

▨ نام شعر: اکنون کدام مذهب
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
هولِ کدام گرداب
موی بر سر تو سپیده کرده است
ای خسته از تلالؤی بی‌درختی!

به هنگامی که از گرداب‌ها 
می‌آمدم
قومی که خزه از کاکل من می‌سترد
منقرض شده بود.

از سموران محتاط پرس
روزگارانی را
که با دهان پلنگ نفس می‌کشیدم
بر گذشته، بر گذشته
اکنون ای برادران!
لحظه‌ای فانوس را نگه را دارید
تا من از گریه‌ی موعود خلاص یابم.
سراغ مهتاب را 
در قصری متروک
از کدام کنیز می‌گیری؟
به هنگامی که بر تن من
از هولی که با من رفته سخن می‌گوید!

اکنون کدام مذهب 
از قوم من 
عریان‌تر است ؟
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۴

هوشنگ چالنگی | اکنون کدام مذهب

▨ نام شعر: از ابرها
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
از ابرها
آن تکه که تویی
نخواهد بارید
مِه همان خواهد بود
چشم‌بسته وُ فرورونده
که بهتر ببیند
پرنده‌ی گلگون را وُ
تنها پرنده‌ی گلگون

نَه این‌که هر لحظه شکوفاترست
بر فرقِ اسبِ رهگذر
 نه چکمه‌های کوچکش
که به گونه‌های او مهمیز می‌زنند.
▨ 
هوشنگ چالنگی
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۱۴۴

هوشنگ چالنگی | از ابرها

▨ نام شعر: شهادت
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
به کردار ابری ببار اگر می‌باری
که سرود باران در منقار مرغی سرگردان است
.
سراسیمه سلام
اگر آن‌چه بر یال اسب می‌جنبد، سپیده‌دمان است.

با چشمان مسافری
که از سال‌های - هیمه - و- گرگ - می‌آید
می‌نگرم
بلوطی را که اینک پلک می‌گشاید

خواب از نژادی دشمن است
که تا دیده برهم می‌نهم
عریان‌ترین خنجر را بر گلوی دوست می‌بینم
با پرنده‌ای می‌آویزم
ــ بدان‌گونه غم‌آلود ــ
که گریبان اولین ستاره را به گریه بگیرم

آمیزش صدایی را می‌شناسم
[در برنج‌زاری که آوای پرنده‌ایش می‌آراست
و انارستانی که گریانی در آن بود]

اکنون
تنها شکوفه‌ای به شهادت کافی‌ست
که من همیشه گریان بودم.
▨ 
هوشنگ چالنگی
آبان ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۶۲

هوشنگ چالنگی | شهادت

▨ نام شعر: تو پرنده‌ی نقره‌گون
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
تو پرنده‌ی نقره‌گون و
گل‌های صخره را نخواهی دید

این‌جا
که سایه‌های اشباحی
تن به مرگ نمی‌سپرند

پس کنار این سوت‌های بخشنده
که می‌گذرند و
نفس این نقره
که فرومی‌ریزد
بمان و نگاه کن
گیاهی بومی را
که روح اقلیمی خویش به تماشا نهاده‌ است

اما من دورم دور و
می‌توانم درین یال‌ها بخزم و
مرگ را تحقیر کنم

برخاسته‌ام
ولی به یاد نمی‌آرم
خلوتی را که برای وداع داشتم

کمان کشیده می‌شود و من
شانه‌هایم را از آهی طولانی
بیرون می‌برم.
▨ 
هوشنگ چالنگی
از دفتر شعر زنگوله‌ی تنبل

هوشنگ چالنگی | تو پرنده‌ی نقره‌گون

به نظر من یه خونه هرجایی می‌تونه باشه
می‌تونه بالای یه ساختمون بلند باشه. 
می‌تونه توی یه کوچه قدیمی که زیر یه بازارچه‌ست باشه. 
می‌تونه بزرگ یا می‌تونه کوچیک باشه. 
می‌تونه برای هرکس مفهومی داشته باشه یا هر رنگی داشته باشه. 
می‌تونه به رنگ آجر یا به رنگ شیشه و سنگ باشه. 
می‌تونه رنگ قرمز یا به رنگِ ... 

ولی من ...، یعنی بهتر بگم ما، معتقدیم خونه هرچی که باشه، باید سبز باشه. 

بله، سبز و همیشه سبز! 

خسرو شکیبایی-خانه ی سبز

جشن چشمان تو شد اغاز

و سپس گلها

آنچنان وجد کنان خندیدند

که به منقار طلایی همه ی مرغان

خنده را از همه جا چیدند

پر زنان،رقص کنان کوچیدند

 

 

پرده خود را به کناری زد

در،درخشان شد و بگشاد،سپس

جشن چشمان تو شد آغاز

روح،چون باغ شفق،شعله کنان بشکفت

 

 

گام برداشتی از گام درون باغ

غنچه ها پرده دریدند زپرده،سرمست

وشکوفان گشتند

خارها حتی

ناگهان گل کردند

تا به چشمان تو گویند،سلام

رنگها گام تورا تهنیتی خواندند

 

 

جشن چشمان تو شد آغاز

چشمه اندام تو را در خود شست

دست سودی تو به گیسوی بلند بید

گیسوی سبز و بلند

واژگون از ته آب افشان شد

چشمه بالید به خود،رقصان شد

 

 

بازگشتی و به من گفتی:((مجنون!برویم؟))

 

 

 ((به کجا لیلی من؟))پرسیدم

((به کجا؟))پرسیدم

((به کجا؟آخر از این باغ کجا،لیلی من؟))

 

گام برداشتی دور شدی!

---------------------------
*چشم بگشادم و دیدم کس نیست

زیر یک بید سیاه خشک

در بیابانی تنها،با حرص

**خارها را چو گل میبوسم
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A M, [01.07.20 20:19]
ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار،
زیرا،
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
و آن مخمس زیبا را
– انگشت‌های ناب بلندت را –
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
من
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه‌ی خودم،
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی،
بر سفره‌های خالی کفترها،
بسیار بار، اما،
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا هست
Memke و اسم موزیک Moln
A M, [01.07.20 20:21]
به #براهنی و به روزهای سرد تابستان این سال شوم

به کجا لیلی من, به کجا ؟

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

Fereydoon Moshiri-فریدون مشیری

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

هوشنگ چالنگی | تو پرنده‌ی نقره‌گون

Schahrouz Kabiri