▨ بخش دوم از بهترین شعرهای معاصر زبان فارسی با صدای خودِ شاعر
▨ شعرها در تلگرام و در فضای پادکست نیز منتشر می‌شود. ما را با نام «شعر با صدای شاعر» بیابید.
▨ پالایش و تنظیم از شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و صدای شاعران بزرگ معاصر را پالایش شده و با کیفیت بشنوید

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت دوم

تحویل سال ۱۳۴۴ از رادیو و دوبیتی اسماییل خویی، با صدای داریوش اقبالی

▨ شعر از: اسماعیل خویی
▨ با صدای: رادیو ایران، داریوش اقبالی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز

تحویل سال ۱۳۴۴ شمسی | قطعه نوروز غمگین

▨ نام شعر: گریهٔ بی‌سود
▨ شاعر: پروین اعتصامی
▨ با صدای: پروین اعتصامی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
باغبانی، قطره‌ای بر برگِ گل
دید و گفت این چهره جای اشک نیست

گفت؛ من خندیده‌ام تا زاده‌ام
دوش، بر خندیدنم بلبل گریست

من همی خندم به رسم روزگار
کاین چه ناهمواری و ناراستی‌ست

خندهٔ ما را، حکایت روشن است
گریهٔ بلبل، ندانستم ز چیست

لحظه‌ای خوش بوده‌ایم و رفته‌ایم
آن‌که عمر جاودانی داشت، کیست

من اگر یک روزه، تو صد ساله‌ای
رفتنی هستیم، گر یک یا دویست

درس عبرت خواند از اوراق من
هرکه سوی من، به فکرت بنگریست

خُرّمم، با آن‌که خارم همسر است
آشنا شد با حوادث هرکه زیست

نیست گل را فرصت بیم و امید
زان‌که هست امروز و دیگر روز نیست
▨
پروین اعتصامی
متخلص به پروین

پروین اعتصامی | گریه بی سود | صدای صدیقه کامور

▨ نام شعر: بازگردان تن سرگشته
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
دور از شهر و دیار خود شدم با تیرگان هم‌خانه، آه از این بدانگیزی!
داغ حسرت می‌گذارد باقی عمر مرا هر دم!
من ز راه خود به در بودستم آیا؟
فاش کردم رازهایی را
یا نگفتم آن‌چه کان شاید...
شمعی آیا بر سرِ بالین‌شان روشن شد از دستم؟
زیرکلهٔ سرد شب در راه
لکهٔ خونی به کس دادم نشانی؟
سخت می‌ترسم که این خاموش فرتوت
سقف بشکافد
بر سرِ من!
خاکدان هم‌چون دل عفریت مرده گنده دارد تن
در برِ من!
هر زمان اندیشم از من در جهان چیزی نمانَد غیر آهی
هم به هم‌چند سری مو، راه جستن
در بساطِ خشک خارستان نیابم نقشهٔ راهی.
ای رفیق روزِ رنج بینوایی!
از کدامین راه بر سوی فضای تیرگان این راه را دادی درازی؟
ازهمان ره رو به گل‌گشت دیاران بازگردان این تن سرگشته‌ات را
و «سناور*» که طلای زرد را مانَد به هنگامِ گلِ خود
بگسلد از خنده‌هایش بر مزار تو گلوبند.
▨
نیما یوشیج
شهریور ماه ۱۳۲۱
ـــــــــــ
پی‌نوشت: به گویش مازندرانی به صنوبر، سناور می گویند.

نیما یوشیج | بازگردان تن سرگشته | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: خونریزیِ خزان
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
چگونه دوست ندارم من این دیاران را
که هر شقایقش آیینه‌ای است یاران را

تمامِ هستیِ من در شطِ سَحَر جاری‌ست
چو یاد آورم آن روشنی‌تباران را

سپیده آینه‌گردانِ روحشان بادا!
که روشنایِ دگر داد روزگاران را

بهارِ زخمیِ این باغ، دلکش است هنوز
اگرچه نغمه به لب خشک شد هزاران را

قبایِ میرغضب سبز و خنجرش سُرخ است
مخور فریبِ دروغ این سیاهکاران را

بهوش باش که خونریزیِ خزان کوشد
که روحِ باغ فرامُش کند بهاران را
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی

شفیعی کدکنی |خونریزی خزان

▨ نام شعر: از آسمانِ یاسمن‌ها
▨ شاعر: محمدرضا شفیعی کدکنی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
می‌بینمت در جامهٔ سبز چمن‌ها
می‌چینمت از نازبرگِ نسترن‌ها

می‌جویمت در جویبارِ شادِ باران
می‌بویمت از آسمانِ یاسمن‌ها
می‌پویی از هر سو زلال و زنده چون جوی
می‌شویی از خاطر ملالِ زیستن‌ها
▨
تو در کجای این زمینی من کجایم
در دورتر جایم ز تو تنها و تنها
حجم زمین را و زمان را می‌فشارم
تا با تو برگردم بدان آمد شدن‌ها

صبح جوانی را و راهِ زندگی را
هم‌راز بودن با تو گرمِ آن سخن‌ها
شعر از زبانِ برگ‌ها، در کوچه خواندن
کوچیدن از بازارِ تنگِ ما و من‌ها.
▨
هر چند رنج و پیچ و تابِ سوختن بود
عشق و جوانی چون کویری با گَوَن‌ها
از عمر اگر یک روز و گر صد سال باقی‌ست
بادا فدای لحظه‌ای زان سوختن‌ها
▨ 
محمدرضا شفیعی کدکنی
آذر ماه ۱۳۷۷
از کتاب نامه‌ای به آسمان صفحه ۳۷۱

شفیعی کدکنی |از آسمان یاسمن ها

▨ نام شعر: شبت خوش باد من رفتم (غزل شماره ۲۴۰)
▨ شاعر: سنایی غزنوی
▨ با صدای: شهروز
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تو را دل دادم ای دلبر، شبت خوش باد، من رفتم
تو دانی با دل غم‌خور، شبت خوش باد، من رفتم

اگر وصلت بگشت از من روا دارم روا دارم
گرفتم هجرت اندر بر شبت خوش باد من رفتم

ببردی نور روز و شب بدان زلف و رخ زیبا
زهی جادو زهی دلبر شبت خوش باد من رفتم

به چهره اصل ایمانی به زلفین مایهٔ کفری
ز جور هر دو آفت‌گر شبت خوش باد من رفتم

میان آتش و آبم ازین معنی مرا بینی
لبان خشک و چشمِ تر شبت خوش باد من رفتم

بدان راضی شدم جانا که از حالم خبر پرسی
ازین آخر بود کمتر شبت خوش باد من رفتم
▨
سنایی
غزل شماره ۲۴۰
─────♬ ─────
شعر با صدای شاعر | @schahrouzk

سنایی غزنوی | شبت خوش باد من رفتم

▨ نام شعر: واقعیت رویای من است
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
واقعیت خواب‌های من است
خونِ رویای من
برگ‌تر از سبز – سبزتر از برگِ گیاه
که با دشنهٔ تلکس خبرگزاری‌‌ها
خنجر کلمات روزنامه
نمی‌ریزد

واقعیت رویای من است
آن‌جا هیچ‌کس نمی‌داند که سیلی چیست؟
و چاقو
شرمندهٔ تیغش نه.
در خیال‌بافی ذهن من، ترور نمی‌شود لبخند
کشته نمی‌شود سهراب
بر زانوان پیر پیرمرد رفته است لبخند
تکه‌های تن هر که می‌میرد
در اخبار رادیو – برصفحهٔ تلویزیون
آن‌‌جا
آفریقا(فرق نمی‌کند: خاورمیانه
آسیای دور)
درخواب‌های من باز می‌گردد به گهواره و گریه
آن‌‌ها بزرگ می‌شوند – در خواب‌‌های من
به مدرسه می‌روند و آب می‌خورند و انار- درخواب‌های من
و درخت اناری دوباره می‌روید
از کتابی که مانده روی رف

آن‌ها در خانه‌ای ساده، بچه‌دار می‌شوند و
روزی
بر سپید ساده بستری ساده
کنار مردمی ساده
با تعریف ساده‌ای از مرگ، می‌میرند
اما دریغ
واقعیت، نه خواب‌‌های من است – نه رؤیای تو
نه خیال‌بافی من – نه آرزوی تو
همین تو که روزنامه می‌خوانی
و گاهی شعر مرا
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۶

بیژن نجدی | واقعیت رویای من است

▨ نام شعر: و تو هم روزی پير می شوی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
و تو هم روزی پير می‌شوی
اما من
پير تر از اين نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بيايی
و از برابر من بگذری
زيبا
پير شده
آراسته به نوری
که از تاريکیِ من
دريغ کرده‌ای
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | و تو هم روزی پیر می‌شوی

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی؟
از بس غلتید
تخته‌سنگِ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابهٔ او ما نیز بوده باشیم؟

برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جادهٔ خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی؟
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بهار

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
برف رد قدم‌ها را پاک می‌کند
و گم‌شدگان نه به جایی می‌رسند
نه به مبدأ خود بازمی‌گردند
گمشدگی در برف شکلی است از چهرۀ زندگی
روشنایی خوفناکی است
دامی سفید
گسترده
که به تاریکی راه می‌‌برد
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | برف

▨ نام شعر:  نقشه های جهان
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
نقشه‌های جهان به چه درد می‌خورند؟
نقشه‌های تو را دوست دارم
که برای من می‌کشی
خطوط مرزی و رودخانه‌ها ... متروها ... خانه‌ها
نقشهٔ کوچکت را دوست دارم
که دیده‌بانان چهارسویش
از برج مراقبه با صدای بلند با هم صحبت می‌کنند
و من این‌سو تا آن‌سویش را
با غلتی طی می‌کنم .
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | نقشه‌های جهان

▨ نام شعر: حکایت بارانی بی امان است
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حکایت بارانی بی‌امان است
این‌گونه که من
دوستت می‌دارم.

شوریده‌وار و پریشان
بر خزه‌ها و خیزاب‌ها
به بی‌راهه و راه‌ها تاختن

بی‌تاب، بی‌قرار
دریایی جستن
و به سنگ‌چینِ باغِ بسته‌دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
چون خونی در دل
که همواره 
فراموش می‌شود.

حکایت بارانی بی‌قرار است
این‌گونه که من
دوستت می‌دارم.
▨
شمس لنگرودی
شعر دوم از دفتر نت‌هایی برای بلبل چوبی

شمس لنگرودی | حکایت بارانی بی‌امان است

▨ نام شعر: بیداری
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرونِ در، تو منتظرم بوده باشی
و بی‌آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان درآریم

چه بود بیداری
که زندگی‌اش نام کرده بودند.
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بیداری

▨ نام شعر: دو شعر کوتاه
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
۱
برخاسته‌ام از خواب
در پلکم تویی
و نمی‌دانم کجایی 

۲
دلتنگی
خوشهٔ انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی سربسته بماند
مستت می‌کند اندوه
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | دو شعر کوتاه

▨ نام شعر: پیام به نا آمدگان
▨ شاعر: عالمتاج قائم مقامی
▨ با صدای: مریم کوشا
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
۱
ای به دنیای ما نیامدگان!
گر نمی‌آمدید، خوش‌تر بود

خاصه آن‌را که در کتاب ازل
سرنوشتی به نام مادر بود

کاش این دسته در مشیمهٔ مام
مانده بودی اگر میسر بود

تا که خالی شدی ز شرِ بشر
این زمین، کش نه شور و نه شر بود.
* * *
تو نمی‌آمدی، درین شک نیست،
اختیارت به دست خویش ار بود

بسته شد نطفه‌ بی ارادهٔ تو
که مشیت بر آن مقرر بود

نه به دلخواه در رحم رفتی
که در آن ره، پدرت رهبر بود

نه برون آمدی از آن به مراد
که‌ت برون آمدن مقدر بود.

کاش بالای فکر سرکش من
با تقاضای عصر هم‌بر بود

یا که مغزی چنان‌که هست مرا
در سر مرد نفس‌پرور بود

یا درین سر، به جای مغزِ فهیم
مغز خر بود، مغز اَستر بود

ور مجسم نمی‌شدی، باری
آرزوی دلم مصور بود
* * *

هله ای در جهان نیامدگان!
هستی ما ز مرگ بدتر بود

رنج ما را اگر نوشتندی
مثنوی را هزار دفتر بود

مرگ در کام ما ز تلخی عمر
دلنشین‌تر ز شهد و شکّر بود

کار ما بود در کف دو خدا
کان یکی اکبر، این یک اصغر بود

آن خدا بر فلک که یزدان است
این خدا بر زمین که شوهر بود.

۲
روزگار شما نیامدگان
به امید خدای خوش‌تر باد

خانهٔ عیش ما سیه‌دل بود
کاخ عمر شما منور باد

{شاخ آمالتان همیشه بهار
نخل امیدتان برآور باد}

بر شما دختران آینده
زندگی جمله نور و شکّر باد

از سرشک غم و نشاط شراب
چشمتان خشک و کامتان تر باد

اختران را اگر اثر باشد
روزتان خوش ز سیر اختر باد

{آسمان را دگر شود رفتار
زندگی را نظان دیگر باد}

زن برون آید از اسارت مرد
ور فراتر نشد، برابر باد

من نگویم که همچو ما، آن مرد
خار در پای و خاک بر سر باد

قرنها بوده جنس زن مقهور
قرنها جنس زن مظفر باد
* * *
▨
عالمتاج قائم‌مقامی
متخلص به ژاله
از کتاب دیوان عالمتاج قائم‌مقامی (ژاله)، انتشارات ما، ۱۳۷۴: ۱۴۵

عالمتاج قائم مقامی | پیام به ناآمدگان | صدای مریم کوشا

▨ نام شعر: بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما
▨ شاعر: قیصر امین پور
▨ با صدای: قیصر امین پور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما
نه بر لب، بلکه در دل گُل کند لبخندهای ما

بفرمایید هر چیزی همان باشد که می‌خواهد
همان، یعنی نه مانند من و مانندهای ما

بفرمایید تا این بی‌چراتر کار عالم؛ عشق
رها باشد از این چون و چرا و چندهای ما

سرِ مویی اگر با عاشقان داری سرِ یاری
بیفشان زلف و مشکن حلقهٔ پیوندهای ما

به بالایت قسم، سرو و صنوبر با تو می‌بالند
بیا تا راست باشد عاقبت سوگندهای ما

شب و روز از تو می‌گوییم و می‌گویند، کاری کن
که «می‌بینم» بگیرد جای «می‌گویند»های ما

نمی‌دانم کجایی یا که‌ای، آنقدر می‌دانم
که می‌آیی که بگشایی گره از بندهای ما

بفرمایید فردا زودتر فردا شود، امروز
همین حالا بیاید وعده ی آینده‌های ما
▨
قیصر امین‌پور
از دفتر شعر دستور زبان عشق

قیصر امین‌پور | بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما

▨ نام شعر: آن بهاری باغ‌ها و این زمستانی بیابان
▨ شاعر: محمدعلی بهمنی
▨ با صدای: محمدعلی بهمنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
___________
ناگهان دیدم كه دور افتاده‌ام از همرهانم
مانده با چشمانِ من دودی به جای دودمانم

ناگهان آشفت كابوسی مرا از خواب كهفی
دیدم آوخ قرن‌ها راه است از من تا زمانم

ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی
گرچه ویران خاكش اما آشنا با خشت جانم

ها... شناسم! این همان شهر است شهر كودكی‌ها
خود شكستم تک‌چراغِ روشنش را با كمانم

می‌شناسم این خیابان‌ها و این پس كوچه‌ها را
بارها این دوستان بستند ره بر دشمنانم

آن بهاری باغ‌ها و این زمستانی بیابان
ز آسمان می‌پرسم آخر من كجای این جهانم؟

سوز سردی می‌كشد شلاق و می‌چرخاند و من
درد را حس می‌كنم در بند بندِ استخوانم

می‌نشینم از زمینِ سرزمین بی‌گناهم
مشت خاكی روی زخم خون‌فشانم می‌فشانم

خیره بر خاكم كه می‌بینم ز كرت زخم‌هایم
می‌شکوفد سرخ گل‌هایی شبیه دوستانم

می‌زنم لبخند و بر می‌خیزم از خاک و بدین‌سان
می‌شود آغاز فصل دیگری از داستانم
▨
محمدعلی بهمنی
___________
به شما پیشنهاد می‌کنم آلبوم صوتی «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» را از بیپ تیونز تهیه کنید. این آلبوم شامل ۱۳ غزل ناب، با صدای شاعر است.

محمدعلی بهمنی | آن بهاری باغ‌ها و این زمستانی بیابان

▨ نام شعر: موسیقی
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پيانو می شُپَند يک شوپن به پشت يک پيانو    و ما نمی شنويم

 و ما نمی شنويم

 
                                                         و ما نمی شنويم


 و ما نمی شنويم


 وما وَما    وَما    وَمانمی
 شنويم     وَما    شنويم         وَما نمی

 

 شنويم    نمی شنويم     وَيک شوپن به پشت يک نمی شنويم     که می شپند
                                              که می
 وَ
 وَ
 وَما نمی شنويم م م م م...

 
 به پشت يک     نو می شپند     شوپن     نمی شپند     شو    وَپن     شوپن
 نمی نمی نمی نمی نمی ش     می شپند      وَکه     که می شنويم   نمی شنوی ی ی ی م م

 
▨
هفتم اسفند ماه ۱۳۷۲ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۱۱۱

رضا براهنی | موسیقی (پیانو)

▨ نام شعر: خطبهٔ اردیبهشت
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مریم کوشا
▨ موسیقی: تکنوازی کیا طبسیان در ماهور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
منشور فرودین چو زمان رد کند همی
اردیبهشت تکیه به مسند کند همی

گوید که فرودین، رضی اللهُ عَنه، رفت
تا در بهشت خانۀ سرمد کند همی

او گفته بود ابر کند حیلتی که خاک
کافورها بَدَل به زُمرَّد کند همی

فرشی لطیف گسترد و نقشهای نغز
در آن ز لعل و بُسَّد و عَسجَد کند همی

در آن شگفت‌فرش به بس نقش و بس نگار
آذین‌های دلکشِ بی‌حدّ کند همی

اشجار را به نسبت خَود سبزجامه‌ای
زینت‌فزای و نقشگرِ قد کند همی

بهر شکو‌ه‌پوشان، هم زآن نَسیجِ وَحد
جامه‌یْ دوم مهیا بر ید کند همی


جدّم بهار گفت: که بایست فرودین
«عالم بسانِ خلدِ مُخلد کند همی«

اما دریغ او نتوانست کارها
چونان‌که گفته بود بدو جد کند همی

ما آمدیم اینک و خرداد راضی است
کین سلطنت برادرِ ارشد کند همی

خرداد مَه، برادر من، کودکی‌ست خُرد
باید به کار کوشش ممتد کند همی

ما آمدیم از پس ناکام فرودین
هَوَّز مقام از پسِ اَبجَد کند همی

باید کنون سحاب شتابد به سوی بحر
چون قاصدی که روی به مقصد کند همی

وز کودکانِ بحر به دامانِ خویش در
دوشیزه بار بر سرِ امْرَد کند همی

آرد بر این بساط بپاشد به رایگان
بر کوه و دشت بخشش بی‌عد کند همی

ریزد به چشمِ اَرمدِ آلاله دُرِّ تَر
اَبيَض قرينِ اَحمَر و اَسوَد کند همی

شاید که خونِ دیدۀ آلاله کم شود
رفعِ رَمَد ز لالۀ اَرمَد کند همی

و اندر غیابِ ابر، به لبخنده، آفتاب
گیتی بسانِ زرّین مِطرَد کند همی

آید نسیم و لرزه درافتد به سبزه‌ها
چون زلفِ جویبار مُجعّد کند همی

و آن بیدبُن که طُرّه فروهشته هر طرف
طرّه‌ىْ بُلندِ خویش معقَّد کند همی

گه مفردات موی کند جمع و گاه باز
آن جمع را پریشد و مفرد کند همی

بلبل ز ره درآید و دستان‌سُرا شود
منزل به شاخِ وَردِ مُوَرَّد کند همی


سوگندها خورد که نبوده‌ست بی‌وفا
سوگندِ خود به نغمه مؤَكَّد کند همی

زاغِ پلید، گل را بر رَغمِ زندواف
با قیل و قالِ خویش مردَّد کند همی

دلْ بید را بسوزد و تهدیدِ زاغ را
اوراقِ خود چو تیغِ مهَنَّد کند همی

پوپک، مگر خبر شود، آید به سوی باغ
چون عابدی که روی به مَعبد کند همی

خواند ترانه‌ای و به بلبل دهد مدد
تأیید قول‌های مُؤیَّد کند همی

گل عاقبت بخندد و باور کند ز دوست
وز خنده بوی مشک، مُصعَّد کند همی

خندد به روی عاشقِ خود تا ز پیش بیش
او را به قیدِ عشق، مُقَیَّد کند همی

بلبل به شوق آید و خندد به روی زاغ
چون مؤمنی که خنده به مُرتَد کند همی

پوپک سرودِ خویش مکرّر کند که باز
بلبل حدیثِ عشق مجدد کند همی

ابرِ مَطير نقطه بشوید ز حرفِ ذال
گل را به عشقِ پاک خوش‌آمذ کند همی

آید صدای زَنجَره، زان‌سان که کودکی
تكرارِ حرفِ سينِ مشدّد کند همی

ُدقُد کند برابرِ دیوار، ماکیان 
حسرت خورَد چو فکرتِ فَدفَد کند همی

جغدِ پلیدِ شوم گریزد به مرغزن
تا نوحه‌های خویش به مَرقد کند همی

قمری فصیح خطبۀ اردیبهشت را
تکرار همچو مُقری و موبد کند همی

گاهی خطیب‌وار در آن خطبه کردنش
کامی ز آبِ تازه در اورد کند همی

- اردیبهشت‌ماه بهشتی‌ست راستین
رای مرا به عیش مُسَدَّد کند همی

- گویم که باده خوردنِ این ماه، واجب است
تا کیست آنکه گفتِ مرا رد کند همی؟ 

گر شیخ منکر است، بهیمه‌ست، کیست تا
فکرِ رکاب و کهنه و مِقوَد کند همی؟

شب‌های ماهتاب، به اردیبهشت‌ماه
مِی مَرد را چو روحِ مجرّد کند همی
 
گفتم من این قصیده پِیِ آزمونِ طبع
تا چون بنای شعر مُشیّد کند همی؟

گفتم چنانکه گفت هنرمندِ دامغان
«نوروز روزگار مجدد کند همی»

سالم فزون ز بیست نَه و طبعم اینچنین
قصرِ قصیده صرحِ مُمَرَّد کند همی

اورنگِ شعر بر زِبَرِ شَعریان نهد
کلکم که پایگه سرِ فرقد کند همی

داند حریف‌مرد که طبعی توانگر است
کاوراق ازین وتیره مُسوَّد کند همی

یارد «امید» نیز چنین دست و پنجه نرم
با احمدِ بن قوصِ بِن احمد کند همی

اما هنر به هستیِ مردی دهد فروغ
کاو دُرِّ پاک و تازه مُنَضَّد کند همی

زیرا متاعِ شعر چو دوشیزه بود و نغز
گوینده را به نام مُؤبَّد کند همی 
▨
مهدی اخوان ثالث (متخلص به م. امید)
کریم‌آباد ورامین - اردیبهشت ماه ۱۳۲۸
از دفتر شعر ارغنون

مهدی اخوان ثالث | خطبه اردیبهشت

▨ نام شعر: آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
او را ز گیسوان بلندش شناختند
 ای خاک! این همان تنِ پاک است؟
 انسان همین خلاصهٔ خاک است؟
وقتی که شانه می‌زد
 انبوهِ گیسوانِ بلندش را
تا دوردستِ آینه می‌راند
 اندیشهٔ خیال‌پسندش را
او با سلام صبح
خندان، گلی ز آینه می‌چید
دستی به گیسوانش می‌برد
شب را کنار می‌زد
 خورشید را در آینه می‌دید
اندیشهٔ بر آمدنِ روز
بارانی از ستاره فرو می‌ریخت
در آسمان چشم جوانش
آنگاه آن تبسمِ شیرین
در می‌گشود بر رخِ آیینه
از باغ آفتابی جانش
 دزدان کور آینه افسوس
 آن چشم مهربان را
 از آستان صبح ربودند
 آه ای بهار سوخته!
 خاکسترِ جوانی
تصویرِ پر کشیدهٔ آیینهٔ تهی
با یاد گیسوان بلندت
 آیینه در غبار سحر آه می‌کشد
مرغانِ باغ بیهده خواندند
هنگامِ گل نبود
▨
هوشنگ ابتهاج مختلص به هـ.ا.سایه
از دفتر آهی و راهی

هوشنگ ابتهاج | آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت دوم

Schahrouz Kabiri