▨ نام شعر: سپهر بایگان (پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‌کند) 
▨ شاعر: شهریار
▨ با صدای: شهریار
▨ موسیقی: بداهه‌نوازی ِ سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم این شعر: شهروز
_____________
پیرم و گاهی دلم یاد ِ جوانی می‌کند
بلبل ِ شوقم هوای نغمه‌خوانی می‌کند

همتم تا می‌رود ساز ِ غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‌کند

بلبلی در سینه می‌نالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گل‌فشانی می‌کند

ما به داغ عشقبازی‌ها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمک پرانی می‌کند

نای ما خاموش ولی این زهره‌ی شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شبانی می‌کند

گر زمین دود ِ هوا گردد همانا آسمان
با همین نخوت که دارد آسمانی می‌کند

سال‌ها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می‌کند

با همه نسیان تو گویی کز پی ِ آزار ِ من
خاطرم با خاطرات ِ خود تبانی می‌کند

بی‌ثمر هر ساله در فکر ِ بهارانم ولی
چون بهاران می‌رسد با من خزانی می‌کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیل‌ام ساختند
آنچه گردون می‌کند با ما، نهانی می‌کند

میرسد قرنی به پایان و سپهر  ِ بایگان
دفتر ِ دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان نشکنید
ورنه قاضی در قضا نامهربانی می‌کند

 ـــــــــــــــــــــ
سید محمدحسین بهجت تبریزی
متخلص به شهریار

شهریار | پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‌کند | نسخه‌ی کمانچه

بُت : هادی آرمین Bot : Hadi Armin

▨ نام شعر: اشارات نظر (نشود فاش کسی آنچه میان من و توست)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
‌نشود فاش ِ کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه‌رسان من توست

گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مَرد ِ ره ِ عشق ندید
حالیا چشم ِ جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت ِ راز ِ دل ِ ما کس نرسید
همه جا زمزمه‌ی عشق ِ نهان ِ من و توست

این همه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان ِ من و توست
 
گو بهار ِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

نقش ِ ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل
هرکجا نامه‌ی عشق است نشان من و توست

 سایه ز آتشکده‌ی ماست فروغ مَه و مهر
وه از این آتش ِ روشن که به جان من و توست
──────
هوشمگ ابتهاج این غزل را در بیست سالگی سروده است.

هوشنگ ابتهاج | اشارات نظر | نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

▨ نام شعر: من چه گویم که غریبست دلم در وطنم
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
♬ پالایش و تنظیم: شهروز

♬ این شعر توسط شاعر به «محمدرضا لطفی» تقدیم شده
♬ موسیقی پس زمینه، سه‌تار نوازی بداهه کیهان کلهر در موزه آبگینه است
────────♬────────
پیشِ سازِ تو من از سِحر سخن دم نزنم
که زبانی چو بیان تو ندارد سخنم

ره مگردان و نگه دار همین پرده ی راست
تا من از راز سپهرت گرهی باز کنم

صبر کن ای دل غمدیده که چون پیر حزین
عاقبت مژده ی نصرت رسد از پیرهنم

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

شعر من با مدد ساز تو آوازی داشت
کی بود باز که شوری به چمن در فکنم

همه مرغان هم آواز پراکنده شدند
آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم

نی جدا زان لب و دندان چه نوایی دارد؟
من ز بی همنفسی ناله به دل می شکنم

بی تو آری غزل «سایه» ندارد «لطفی»
باز راهی بزن ای دوست که آهی بزنم

هوشنگ ابتهاج | من چه گویم که غریبست دلم در وطنم

▨ شعر: شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت
دوباره گریه‌ی بی‌طاقتم بهانه گرفت

شکیب درد ِ خموشانه‌ام دوباره شکست
دوباره خِرمن خاکسترم زبانه گرفت

نشاط زمزمه، زاری شد و به شعر نشست
صدای خنده، فغان گشت و در ترانه گرفت

زِهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
نگاه کرد و دو چشم ِ مرا نشانه گرفت

امید عافیتم بود؛ روزگار نخواست
قرار عیش و امان داشتم، زمانه گرفت

زِهی بخیل ستمگر که هرچه داد به من
به تیغ، باز ستاند و به تازیانه گرفت

چو دود، بی سر و سامان شدم که برق ِ بلا
به خرمن‌ام زد و آتش در آشیانه گرفت

چه جای گُل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
ازین سَموم نفس‌کُش که در جوانه گرفت

دل گرفته‌ی من همچو ابر بارانی
گشایشی مگر از گریه‌ی شبانه گرفت

هوشنگ ابتهاج | شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت

▨ (نام شعر: یادگار (هرگز از مرگ نترسیدم من
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
این شعر بعدا توسط شاعر بازنویسی شده و نسخه‌ی نهایی که به صورت متن منتشر شده، با این نسخه‌ی صوتی، با کم و بیشی‌هایی دارد
ـــــــــــــــــــــ
هرگز از مرگ نترسیدم من 
مگر امروز که لرزید دلم
داشتم با کیوان
درد دل می‌کردم
یادم آمد ناگاه 
آخرین مانده‌ی از آن جمع پریشانم من 
چه کسی از تو سخن خواهد گفت؟
چه کسی خواب تو را خواهد دید؟
چشم خندانش برقی زد؛
سایه جان ما هستیم
ما صدای سخن عشقیم 
یادگار ِ دل ِ ما
مژده‌ی پیروزی انسان است

(متن شعر بعدا کامل تر شده و توسط شاعر منتشر شده)
کلن - خرداد ۱۴۰۰

هوشنگ ابتهاج | یادگار (هرگز از مرگ نترسیدم من)

▨ نام شعر: آخرین دیدار
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ موسیقی: برف روی کاج‌ها از کارن همایونفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر، غزلی است که حسین منزوی، برای برادر کوچک‌ترش سروده است. برادرش حسن منزوی، به دلیل فعالیت سیاسی، در سوم آذرماه تیرباران شد و به ضرب چهار گلوله به دیار دیگر پرواز کرد. در این شعر، منزوی با توجه به رد شدن گلوله از پیکر برادر و خونین شدن هر دو سوی پیراهن او پس از اصابت گلوله، آن چهار زخم را هشت گل دانسته است.
 منزوی در چندین شعر دیگر هم به این غم بزرگ اشاره کرده؛ از جمله در غزل «ای دوست» که آن هم با صدای شاعر موجود است و می‌توانید بشنوید
ــــــــــــــــــــــــ
خاک باران خورده آغشته‌ست با بوی ِ تنت
باد بوی آشنا می‌آورد از مَدفنت

زنده‌ای؛ در هر گیاه ِ تازه کز خاکت دَمَد
گر چه می‌دانم که ذره‌ذره می‌پوسد تنت

عصر ِ تلخی بود عصر ِ آخرین دیدارمان
آخرین باری که دستم حلقه شد بر گردنت

مهربان بودی و آن ایمان ِ دریایی هنوز
موج می‌زد در «خدا پشت و پناهت» گفتنت

آخرین دیدار گفتم؟ عذر می‌خواهم عزیز
آخرین باری که دیدم؛ غرق خون دیدم منت

با دهان ِ نیم‌باز انگار می‌خواندی هنوز
خیره در آفاق ِخونین، چشم ِ باز ِ روشنت

صبح بود اما هوا دلگیر و بغض‌آلود بود
آسمان گویی سیه پوشیده بود از مردنت

گل به سوکت جامه‌ی جان تا به دامان می‌درید
باد در مرگ تو می‌زارید و می‌زد شیونت

بی‌خزان است آن بهار ِ سرخ تو در خاطرم
آن که از خون هشت گل رویاند بر پیراهنت

با تمام سروهایت دیده‌ام در بوستان
با تمام ارغوان‌ها دیده‌ام در گلشنت

نیستی بالا بلند اما چه خوش پیچیده است
در همه جنگل طنین ِ نعره‌ی شور افکنت

زنده‌ای و سیل خونت می‌کَنَد بیخ ستم
ای تو فرهادی دگر با تیشه‌ی بنیان کَنت

حسین منزوی | آخرین دیدار

▨ شعر: بگذر شبی ز خلوت این همنشین درد
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
___________________
بُگذر شبی به خلوت ِاین همنشین ِ درد
تا شرح آن دهم که غمت با دلم چه کرد

خون می‌رود نهفته از این زخم ِاندرون
ماندم خموش و آه؛ که فریاد داشت درد

این طُرفه بین که با همه سیل ِ بلا که ریخت
داغ ِمحبت تو به دل‌ها نگشت سرد

من برنخیزم از سر راه ِوفای تو
از هستی‌ام اگرچه برانگیختند گرد

روزی که جان فدا کنمت باورت شود؛
دردا که جز به مرگ، نسنجند قدر مَرد

ساقی بیار جام ِصبوحی که شب نماند
وان لعل ِفام، خنده زد از جام ِلاجورد

باز آید آن بهار و گل سرخ بشکفد
چندین مثال از نفس سرد و روی زرد

در کوی او که جز دل بیدار ، ره نیافت
کی می‌رسند خانه پرستان خوابگرد

خونی که ریخت از دل ما ، سایه حیف نیست
گر زین میانه ، آب خورد تیغ هم نبرد

هوشنگ ابتهاج | همنشین درد

▨ نام شعر: بهار آمد (سرود ساربان)
▨ شاعر: استاد شهریار
▨ با صدای: استاد شهریار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خوانَد
به گوشم ناله‌ی بلبل هزاران داستان خوانَد

قفس بگشا و پروازش ده این بَد طوطی ِ خاموش
که گلبانگ ِهم‌آوازش سوی هندوستان خوانَد

به مرغان ِبهاری گو که این باغ خزان‌دیده
دگر مرغش عزاخوان است و آواز خزان خوانَد

دل ِ وامانده‌ام بس همرهانش کاروانی شد
همه رِنگی به آهنگ ِدَرای کاروان خوانَد

مگر پروانه مطرح بوده و شب‌های افسانه
که شمع ِداستان ما را به جمع ِدوستان خوانَد؟

چه دستانی‌ست با این گوژپشت ِپیر ِتاکستان
که دل در عالم مستیش سرو ِراستان خوانَد

چه ناز-آهنگ ساز ِدل که هم دل‌ها به وجد آرد؛
اگر از تازه‌ها گوید و گر از باستان خوانَد

هنوزت غنچه‌ پیچیده است، از این برگ‌ها چون گل
کتابی کن که دل، هم بازبان هم بی‌زبان خوانَد

اگر تار ِدل و مضراب ِسوز ِ عاشقان داری
به سازی پنجه کن جانا که سیمش جاودان خوانَد

به پشت اشتران کن شهریارا بار ِ مولانا
که شمست مرحبا‌گویان سرود ِساربان خوانَد
▨
 سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار
_____________
این شعر توسط شاعر به آقای دکتر مرتضای شمس تقدیم شده و بعدا بیت هایی در این باره به آن اضافه شده است که در این خوانش موجود نیست..
متن فوق از روی صدای شاعر پیاده شده و با شعر چاپ شده در کتاب این شاعر، کم و بیشی هایی دارد

شهریار | بهار آمد

▨ نام شعر: خلوتِ انس
▨ شاعر: استاد شهریار
▨ با صدای: استاد شهریار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیرم و خواهش ِدل؛ خلوت ِاُنسی که در آنجا
جز زبان ِمن و گوش ِدل ِجانانه نباشد

گل و ریحان بهارست و دل آن نیست که در وی
یاد ری نشکُفد و قصه‌ی ریحانه نباشد

رگی از دل بگشاییم؛ که این حقّه‌ی خونین
چه اناری که در او خنده‌ی یک دانه نباشد

شمع ِقندیل ِفلک خواهم و شب‌های زمستان
شاهدی هم که به غم، وحشی و بیگانه نباشد

خانه‌ای خلوت و ییلاقی و دور از کس و ناکس
که صدایی به جز از سوسک در آن خانه نباشد

شب ِتعطیلی و امنیت و جمعیت ِخاطر
هم به دل وسوسه‌ی مسجد و میخانه نباشد

ماه از شیشه‌ی در تافته و روزنه بسته
شمع هم گوشه گرفتست که پروانه نباشد

باد در پنجره‌ها عربده سر داده به سوزی
که برون کردن ِسر، جرات ِدیوانه نباشد

پشت بر پشتی و دل فارغ و لم داده به کرسی
نشئه‌ها تخت ولی ساقی و پیمانه نباشد

نشئه‌ای خاطره‌انگیز که در سینه بجوشد
یاد ِیاری که چون او گنج به ویرانه نباشد

گوش خوابانده به من، با دهن ِباز، حریفی
که به شیرینی او شاهد ِ فرزانه نباشد

ابروان جنگلی و چشم قلندر وَش ِما را
خلسه در چنته ولی خواب در انبانه نباشد

نقد ِسودای محبت که زه بی‌مایگی آنجا
بیع ِ باغ ِبغل و بوسه‌ی بیعانه نباشد

الغرض؛ ساز ِسخن باشد و دمساز و دگر هیچ
لب ِمن باشد و جز گوش به کاشانه نباشد

تا من آن سوز ِغم ِعشق به سازی کنم آغاز
که به شبگیری او ناله‌ی مستانه نباشد

سرگذشتی‌ست مرا تالی افسانه ولیکن
این حقیقت به سرم آمده، افسانه نباشد     

کمک ِحافظه هم شرط کن آن حاشیه آری
گیسو افشان نتوان کردن اگر شانه نباشد

پنبه در گوش ِمصاحب کنم از روده درازی
چه کند پیر ِجهان دیده که پر چانه نباشد
▨
 سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار
────── ♪ ──────

شهریار | خلوتِ انس

▨ نام شعر: نمی‌دانم کیم
▨ شاعر: مشفق کاشانی
▨ با صدای: مشفق کاشانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چون حبابی خانه بر دوشم، نمی‌دانم کیم
خالی از دریاست آغوشم، نمی‌دانم کی‌ام

دود ِشمع ِکُشته‌ام، در انجمن پیچیده‌ام
در عزای خود سیه‌پوشم نمی‌دانم کیم

تا پیام از گوهر ِخود گیرم از گرداب وحی
پای تا سر چون صدف گوشم نمی‌دانم کیم

سایبان ِسایه‌ی کمرنگ خود گم کرده‌ام
یاد ِاز خاطر فراموشم، نمی‌دانم کیم

مرغ ِآتش‌بال ِ پر افشانده بر خاکسرتم
خشم ِآتشگاه ِخاموشم، نمی‌دانم کیم

داغ هرجا گُل کند باغِ شقایق می‌شود
بر سَر ِهر داغ می‌جوشم، نمی‌دانم کیم

سر به صحرا می‌گذارم تا شهیدستان ِ دوست
نای ِ چوپان، بانگ ِچاووشم،، نمی‌دانم کیم

زان می ِباقی که ساقی ریخت در پیمانه‌ام
طاقت از دل شد، ز سر هوشم، نمی‌دانم کیم

گاه تبریزم کند افسون به شعر ِشهریار
گاه با افسانه در یوشم، نمی‌دانم کیم

رازی از عین القضاتم، رمزی از شکوی الغریب
خانی از خون ِ سیاووشم، نمی‌دانم کیم
▨
عباس کی‌منش مشهور به مشفق کاشانی 
متخلص به مشفق

مشفق کاشانی | نمی‌دانم کیم

شنیدن شعرهای معاصر، با صدای خود ِشاعر 
در بخش پلی لیست‌ها، شعرها به تفکیک شاعر آمده
ـــــــــــــــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاه‌داشت این آثار ادبی ارزشمند، برای علاقمندان ِحال و آینده است. از این مجموعه آثار هرگز در این پلتفرم یا سایر پلتفرم‌ها، درآمد مالی ایجاد نشده و نخواهد شد. ضمنا اگر مواردی از اشعار منتشره، ناقض حقوق کپی رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
ـــــــــــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از  این شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌فرمایید سپاسگزارم.
ـــــــــــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو
▨ یوتیوب

هوشنگ ابتهاج | شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت

Schahrouz

Related tracks