شعر

Melo

▨ شعرهای عاشقانه ادبیات معاصر ایران با صدای خود شاعر
▨ مجموعه شعرهای عاشقانه برای آنهایی که در دریای عشق غوطه‌ورند 
▨ پالایش و تنظیم: شهروز

شعر عاشقانه | شعرهایی برای عاشقان

▨ بخش دوم از بهترین شعرهای معاصر زبان فارسی با صدای خودِ شاعر
▨ شعرها در تلگرام و در فضای پادکست نیز منتشر می‌شود. ما را با نام «شعر با صدای شاعر» بیابید.
▨ پالایش و تنظیم از شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و صدای شاعران بزرگ معاصر را پالایش شده و با کیفیت بشنوید

دکلمه | شعر با صدای شاعر | بخش دوم

شعر زندگی

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت دوم

و ما را بنگر بیدار، که هُشیوارانِ غمِ خویشیم.

Poetry & ETC.

شعر زیبای " انس و جن" با صدای استاد شهریار

تحویل سال ۱۳۴۴ از رادیو و دوبیتی اسماییل خویی، با صدای داریوش اقبالی

▨ شعر از: اسماعیل خویی
▨ با صدای: رادیو ایران، داریوش اقبالی
♬ پالایش و تنظیم: شهروز

تحویل سال ۱۳۴۴ شمسی | قطعه نوروز غمگین

▨ نام شعر: وعده‌ی دیدار زیر پنجره
▨ شاعر: منوچهر آتشی (سرنا)
▨ با صدای: منوچهر آتشی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
بدرود یار
وعده‌ی دیدار زیر پنجره
▨
از سمت ِ کوچه‌باغ می‌آیم
با موی ِ خیس
زیر شرشر ِ باران
امشب -چوپار- زیر پنجره
▨
بی رمزی و کلامی می‌آیم
می‌ایستم چو سایه سروی کج
شاید نبینی‌ام
شاید ببینی‌ام - پس باران و تیرگی -
با پشت قوز کرده
و چشم‌های عاشق ِ تب‌دار زیر پنجره
▨
شاید نبینمت
شاید ببینمت
از پشت شیشه‌های مه‌آلود
ـ ای ماه ِ در حصار ـ
در گیسوی شلالِ نگون‌سار، زیر پنجره
▨
بی حرفی و سلامی
- رمز حضور این است -
(جز من نمی‌تواند باشد)
وقتی به گوش خود شنیدی
آواز عاشقانه‌ی تلخی را
- آویخته به شرشر ِ باران -
با ناله‌های زخمی گیتار، زیر پنجره
▨
بدرود یار
وعده‌ی دیدار
زیر پنجره

منوچهر آتشی | وعده‌ی دیدار زیر پنجره

▨ نام شعر: غم هات مبارک باد
▨ شاعر: لایق شیرعلی
▨ با صدای: لایق شیرعلی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در تاب و تبت بینم، بی‌خوابِ شبت بینم
هر لحظه و هر ساعت، حالِ عجبت بینم
دارا شده‌ای ای دل، غم‌هات مبارک باد!

از سنگ شرر خواهی، از یار نظر خواهی
از موی مدد جویی، از عشق اثر خواهی
بینا شده‌ای ای دل، پیدات مبارک باد!

لبریز هوس‌هایی، سرشار تمنایی
در سینه نمی‌گنجی از شوق دل‌آرایی
احیا شده‌ای ای دل، احیات مبارک باد!‌

پهنای جهان گردی، پیدا و نهان گردی،
گه سبزه‌صفت رقصی، گه برگ خزان گردی
«عاشق شده‌ای ای دل صودات مبارک باد»

طغیان دگر داری، جولان دگر داری
سر می‌زنی بر سینه، طوفان دگر داری
دریا شده‌ای ای دل، دریات مبارک باد!

گه حال من آموزی، گه در غمِ خود سوزی
گه شعله زنی پیچان، تا هستی‌ام افروزی
زیبا شده‌ای ای دل، دنیات مبارک باد!
▨
لایق شیرعلی

Дар тобу табат бинам, бехоби шабат бинам,
Ҳар лаҳзаву ҳар соат ҳоли аҷабат бинам,
Доро шудаӣ, эй дил, ғамҳот муборак бод!
Аз санг шарар хоҳӣ, аз ёр назар хоҳӣ,
Аз мӯй мадад ҷӯйӣ, аз ишқ асар хоҳӣ,
Бино шудаӣ, эй дил, пайдот муборак бод!
Лабрези ҳавасҳоӣ, саршори таманноӣ,
Дар сина намегунҷӣ аз шавқи дилорое,
Эҳё шудаӣ, эй дил, эҳёт муборак бод!
Паҳнои ҷаҳон гардӣ, пайдову ниҳон гардӣ,
Гаҳ сабзасифат рақсӣ, гаҳ барги хазон гардӣ,
«Ошиқ шудаӣ, эй дил, савдот муборак бод!»
Туғёни дигар дорӣ, ҷавлони дигар дорӣ,
Сар мезанӣ дар сина, тӯфони дигар дорӣ,
Дарё шудаӣ, эй дил, дарёт муборак бод!
Гаҳ ҳоли ман омӯзӣ, гаҳ дар ғами худ сӯзӣ,
Гаҳ шӯъла занӣ печон, то ҳастиям афрӯзӣ,
Зебо шудаӣ, эй дил, дунёт муборак бод!
▨
Лоиқ Шеръалӣ

لایق شیرعلی | غم‌هات مبارک باد | Лоиқ Шералӣ

▨ نام شعر: ای عشق (پنج رباعی عاشقانه در ستایش عشق) 
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
ای عشق! شکسته‌ایم، مشکن ما را
این‌گونه به خاکِ ره میافکن ما را
ما در تو به چشمِ دوستی می‌بینیم
ای دوست! مبین به چشمِ دشمن ما را
▨
ای عشق! پناهگاه پنداشتمت
ای چاهِ نهفته، راه پنداشتمت
ای چشم سیاه، آه، ای چشم سیاه!
آتش بودی؛ نگاه پنداشتمت
▨
ای عشق! غمِ تو سوخت بسیار مرا
آویخت مسیح‌وار بر دار مرا
چندان که دلت خواست بیازار مرا
مگذار مرا ز دست، مگذار مرا!
▨
ای عشق! در آتشِ تو فریاد خوش است
هرکس که در آتشِ تو افتاد خوش است
بیداد خوش است از تو، وز هستی ما
خاکسترکی سپرده بر باد خوش است
▨
ای دل به کمالِ عشق آراستمت
وز هرچه به غیر عشق پیراستمت
یک عمر اگر سوختم و کاستمت
امروز چنان شدی که می‌خواستمت
▨
فریدون مشیری
از دفتر شعر دیار آشتی

فریدون مشیری | ای عشق

▨ نام شعر: ما جهانی درون جان بودیم
▨ شاعر: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ با صدای: م. آزاد (محمود مشرف آزاد تهرانی)
▨ موسیقی: olafur arnalds
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــــــــ
شب، طلوعِ ستارگان بودیم
و غروبِ کبوده‌های بلند
،ما در آن چشمه‌سارِ مینایی
.روی با رویِ آسمان بودیم

شب‌گذاران در آن طلوع سپید
راه زی خلوتِ رزان بردند
هر چه بود آن صدایِ عریان بود،
ما درونِ صدا نهان بودیم

ابر نیلوفرانه برمی‌خاست،
باد نیلوفرانه می‌آسود
شادی بینشانگی با ما،
هر چه بودیم بی‌گمان بودیم

با تو ای دوست شادمانی ما،
پایکوب و ترانه‌خوانی ما
با نشان تو بی‌نشانی ما،
با تو بیداری و پری‌واری
وز تو نیلوفرانه‌رفتاری
بید را شادیِ نگونساری
با تو رودِ برهنگی جاری
وه! چه بیدار و شادمان بودیم 
▨ 
م. آزاد
از مجموعه شعر با من طلوع کن
چاپ شده به سال ۱۳۵۲

م. آزاد | ما جهانی درون جان بودیم

▨ نام شعر: عشق عمومی
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ موسیقی از: hans zimmer
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
اشک رازی‌ست
لبخند رازی‌ست
عشق رازی‌ست
اشکِ آن شب لبخندِ عشقم بود.
□
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی...
من دردِ مشترکم
مرا فریاد کن.
□
درخت با جنگل سخن می‌گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می‌گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه‌های تو را دریافته‌ام
با لبانت برای همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هایت با دستانِ من آشناست.
در خلوتِ روشن با تو گریسته‌ام
برایِ خاطرِ زندگان،
و در گورستانِ تاریک با تو خوانده‌ام
زیباترینِ سرودها را
زیرا که مردگانِ این سال
عاشق‌ترینِ زندگان بوده‌اند.
□
دستت را به من بده
دست‌های تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن می‌گویم
به‌سانِ ابر که با توفان
به‌سانِ علف که با صحرا
به‌سانِ باران که با دریا
به‌سانِ پرنده که با بهار
به‌سانِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید
زیرا که من
ریشه‌های تو را دریافته‌ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.
▨ 
احمد شاملو - ۱۳۳۴
از دفتر شعر هوای تازه
چاپ شده به سال ۱۳۳۶

احمد شاملو | عشق عمومی (اشک رازیست)

Mani Beats - Dreams (2015)
http://itun.es/ru/ZBAk5

Sense

آرام باش عزیز من 
آرام باش
 حکایت دریاست زندگى
 گاهى درخشش آفتاب، برق و بوى نمک، ترشح شادمانى
 گاهى هم فرو می‌‏رویم، چشم‏های‏مان را می‌بندیم، همه جا تاریکى است
 آرام باش عزیز من
 آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم
 و تلألوی‌ آفتاب را می‌بینیم
 زیر بوتەاى از برف
 که این دفعه
 درست از جائى که تو دوست دارى طالع می‌شود
آرام باش عزیز من
آرام باش

آرام باش / شمس لنگرودی

Black And Blue by Archive

برف مي بارد؛
برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ.
كوه ها خاموش،
دره ها دلتنگ،
راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ...
بر نمي شد گر ز بام كلبه ها دودي،
يا كه سوسوي چراغي گر پيامي مان نمي آورد،
ردِّ پاها گر نمي افتاد روي جاده ها لغزان،
ما چه مي كرديم در كولاكِ دل آشفته ي دم سرد؟
آنك، آنك كلبه اي روشن،
روي تپه، روبه روي من...


در گشودندم.
مهرباني ها نمودندم.
زود دانستم، كه دور از داستان خشم برف و سوز،
در كنار شعله ي آتش،
قصه مي گويد براي بچه هاي خود عمو نوروز،
« ... گفته بودم زندگي زيباست.
گفته و ناگفته، اي بس نكته ها كاينجاست.
آسمان باز؛
آفتاب زر؛
باغ هاي گل؛ دشت هاي بي در و پيكر؛


سر برون آوردن گل از درون برف؛
تاب نرم رقص ماهي در بلور آب؛
بوي عطر خاك باران خورده در كهسار؛
خواب گندم زارها در چشمه ي مهتاب؛
آمدن، رفتن، دويدن؛
عشق ورزيدن؛
در غم انسان نشستن؛
پا به پاي شادماني هاي مردم پاي كوبيدن؛


كار كردن، كار كردن؛
آرميدن؛
چشم انداز بيابان هاي خشك و تشنه را ديدن؛
جرعه هايي از سبوي تازه آبِ پاك نوشيدن؛


گوسفندان را سحرگاهان به سوي كوه راندن؛
هم نفس با بلبلان كوهي آواره خواندن؛
در تله افتاده آهوبچگان را شيردادن و رهانيدن؛
نيم روز خستگي را در پناه دره ماندن؛


گاه گاهي،
زيرِ سقفِ اين سفالين بام هاي مه گرفته،
قصه هاي درهم غم را ز نم نم هاي باران ها شنيدن؛
بي تكان گهواره يِ رنگين كمان را
در كنار بام ديدن؛


يا، شب برفي،
پيشِ آتش ها نشستن،
دل به رؤياهاي دامن گير و گرمِ شعله بستن...


آري، آري، زندگي زيباست.
زندگي آتش گهي ديرنده پابرجاست.
گر بيفروزيش، رقص شعله اش در هر كران پيداست.
ورنه، خاموش است و خاموشي گناه ماست.»


پيرمرد، آرام و با لبخند،
كنده اي در كوره ي افسرده جان افكند.
چشم هايش در سياهي هاي كومه جست وجو مي كرد؛
زير لب آهسته با خود گفت وگو مي كرد:


« زندگي را شعله بايد برفروزنده؛
شعله ها را هيمه سوزنده.
جنگلي هستي تو، اي انسان!


جنگل، اي روييده آزاده،
بي دريغ افكنده روي كوه ها دامان،
آشيان ها بر سرانگشتان تو جاويد،
چشمه ها در سايبان هاي تو جوشنده،
آفتاب و باد و باران بر سرت افشان،
جان تو خدمت گرِ آتش...
سربلند و سبز باش، اي جنگلِ انسان!


« زندگاني شعله ميخواهد»، صدا سرداد عمو نوروز،
شعله ها را هيمه بايد روشني افروز.
كودكانم، داستان ما ز آرش بود.
او به جان خدمت گزار باغ آتش بود.


روزگاري بود؛
روزگار تلخ و تاري بود.
بخت ما چون روي بد خواهان ما تيره.
دشمنان برجان ما چيره.
شهرِ سيلي خورده هذيان داشت؛
بر زبان بس داستان هاي پريشان داشت.
زندگي سرد و سيه چون سنگ؛
روزِ بدنامي،
روزگار ننگ.
غيرت اندر بندهاي بندگي پيچان؛
عشق در بيماري دل مردگي بي جان.


فصل ها فصلِ زمستان شد،
صحنه ي گلگشت ها گم شد، نشستن در شبستان
در شبستان هاي خاموشي،
مي تراويد از گلِ انديشه ها عطر فراموشي.


ترس بود و بال هاي مرگ؛
كس نمي جنبيد، چون بر شاخه برگ از برگ.
سنگر آزادگان خاموش؛
خيمه گاه دشمنان پرجوش.


مرزهاي مُلك،
همچو سرحدّات دامن گسترانديشه، بي سامان.
برج هاي شهر،
همچو باروهاي دل، بشكسته و ويران.
دشمنان بگذشته از سرحدّ و از باور...
هيچ سينه كينه اي در بر نمي اندوخت.
هيچ دل مهري نمي ورزيد.
هيچ كس دستي به سوي كس نمي آورد.
هيچ كس در روي ديگر كس نمي خنديد.


باغ هاي آرزو بي برگ؛
آسمان اشك ها پربار.
گرم رو آزادگان در بند؛
روسپي نامردمان در كار...


انجمن ها كرد دشمن؛
رايزن ها گردِ هم آورد دشمن؛
تا به تدبيري كه در ناپاك دل دارند،
هم به دست ما شكستِ ما برانديشند.
نازك انديشان شان، بي شرم،-
كه مباداشان دگر روزِ بهي در چشم،-
يافتند آخر فسوني را كه مي جستند...
چشم ها با وحشتي در چشم خانه
هر طرف را جست وجو مي كرد؛
وين خبر را هر دهاني زيرِ گوشي بازگو مي كرد.


« آخرين فرمان، آخرين تحقير...
مرز را پروازِ تيري مي دهد سامان!
گر به نزديكي فرود آيد،
خانه هامان تنگ،
آرزومان كور...
ور بپرّد دور،
تا كجا؟ ... تا چند؟ ...
آه! ... كو بازوي پولادين و كو سرپنجه ي ايمان؟»


هر دهاني اين خبر را بازگو مي كرد؛
چشم ها،بي گفت و گويي، 
هر طرف را جست و جو مي كرد.»


پيرمرد، اندوهگين، دستي به ديگر دست مي ساييد. 
از ميان دره هاي دور، گرگي خسته مي ناليد.
برف روي برف مي باريد.
باد بالش را به پشتِ شيشه مي ماليد.


« صبح مي آمد – پيرمرد آرام كرد آغاز، -
پيشِ روي لشكر دشمن سپاهِ دوست؛
دشت نه، دريايي از سرباز...


آسمان الماسِ اخترهاي خود را داده بود از دست
بي نفس مي شد سياهي در دهان صبح؛
باد پر مي ريخت روي دشت باز دامن البرز.


لشكر ايرانيان در اضطرابي سخت دردآور،
دو دو و سه سه به پچ پچ گرد يكديگر؛
كودكان بر بام،
دختران بنشسته بر روزن،
مادران غمگين كنارِ در.


كم كَمَك در اوج آمد پچ پچ خفته.
خلق، چون بحري برآشفته،
به جوش آمد؛
خروشان شد؛
به موج افتاد؛
برش بگرفت و مردي چون صدف
از سينه بيرون داد.


« منم آرش، -
چنين آغاز كرد آن مرد با دشمن؛ -
منم آرش، سپاهي مردي آزاده،
به تنها تير تركش آزمون تلختان را
اينك آماده.


مجوييدم نسب، -
فرزند رنج و كار؛
گريزان چون شهاب از شب،
چو صبح آماده ي ديدار.


مبارك باد آن جامه كه اندر رزم پوشندش؛
گوارا باد آن باده كه اندر فتح نوشندش.
شما را باده و جامه
گوارا و مبارك باد!
دلم را در ميان دست مي گيرم
و مي افشارمش در چنگ، -
دل، اين جام پر از كينِ پر از خون را؛
دل، اين بي تاب خشم آهنگ...


كه تا نوشم به نامِ فتح تان در بزم؛
كه تا كوبم به جام قلب تان در رزم!
كه جامِ كينه از سنگ است.
به بزم ما و رزم ما، سبو و سنگ را جنگ است.


درين پيكار،
در اين كار،
دل خلقي است درمشتم،
اميد مردمي خاموش هم پشتم.


كمان كهكشان در دست،
كمان داري كمان گيرم.
شهاب تيزرو تيرم؛
ستيغ سربلند كوه مأوايم؛
به چشم آفتاب تازه رس جايم.
مرا تير است آتش پر؛
مرا باد است فرمان بر.


وليكن چاره را امروز زور و پهلواني نيست.
رهايي با تن پولاد و نيروي جواني نيست.
در اين ميدان،
بر اين پيكان هستي سوز سامان ساز،
پري از جان ببايد تا فرو ننشيند از پرواز.»


پس آن گه سر به سوي آسمان بركرد،
به آهنگي دگر گفتار ديگر كرد:


« درود، اي واپسين صبح، اي سحر بدرود!
كه با آرش تو را اين آخرين ديدار خواهد بود.
به صبح راستين سوگند!
به پنهان آفتاب مهربار پاك بين سوگند!
كه آرش جان خود در تير خواهد كرد،
پس آنگه بي درنگي خواهدش افكند.


زمين مي داند اين را، آسمان ها نيز،
كه تن بي عيب و جان پاك است.
نه نيرنگي به كار من، نه افسوني؛
نه ترسي در سرم، نه در دلم باك است.»


درنگ آورد و يك دم شد به لب خاموش.
نفس در سينه ها بي تاب مي زد جوش.


« ز پيشم مرگ،
نقابي سهمگين بر چهره، مي آيد.
به هر گام هراس افكن،
مرا با ديده ي خون بار مي پايد.
به بال كركسان گرد سرم پرواز مي گيرد،
به راهم مي نشيند، راه مي بندد؛
به رويم سرد مي خندد؛
به كوه و دره مي ريزد طنين زهرخندش را،
و بازش باز مي گيرد.


دلم از مرگ بي زار است؛
كه مرگ اهرمن خو آدمي خوار است.
ولي، آن دم كه ز اندوهان روانِ زندگي تار است؛
ولي، آن دم كه نيكي و بدي را گاه پيكار است؛
فرو رفتن به كام مرگ شيرين است.
همان بايسته ي آزادگي اين است.


هزاران چشم گويا و لب خاموش
مرا پيك اميد خويش مي داند.
هزاران دست لرزان و دل پرجوش
گهي مي گيردم، گه پيش مي راند.


پيش مي آيم.
دل و جان را به زيورهاي انساني مي آرايم.
به نيرويي كه دارد زندگي در چشم و در لبخند،
نقاب از چهره ي ترس آفرين مرگ خواهم كند.»


نيايش را، دو زانو بر زمين بنهاد.
به سوي قله ها دستان ز هم بگشاد؛
« برآ، اي آفتاب، اي توشه ي امّيد!
برآ، اي خوشه ي خورشيد!
تو جوشان چشمه اي، من تشنه اي بي تاب.
برآ، سرريز كن، تا جان شود سيراب.
چو پا در كام مرگي تندخو دارم،
چو در دل جنگ با اهريمني پرخاش جو دارم،
به موج روشنايي شست و شو خواهم؛
ز گل برگ تو، اي زرينه گل، من رنگ و بو خواهم.


شما، اي قله هاي سركش خاموش،
كه پيشاني به تندرهاي سهم انگيز مي ساييد،
كه بر ايوان شب داريد چشم انداز رؤيايي،
كه سيمين پايه هاي روز زرين را به روي شانه مي كوبيد،
كه ابر آتشين را در پناه خويش مي گيريد؛
غرور و سربلندي هم شما را باد!
اميدم را برافرازيد،
چو پرچم ها كه از باد سحرگاهان به سر داريد.
غرورم را نگه داريد،
به سان آن پلنگاني كه در كوه و كمر داريد.»


زمين خاموش بود و آسمان خاموش.
تو گويي اين جهان را بود با گفتار آرش گوش.
به يال كوه ها لغزيد كم كم پنجه ي خورشيد.
هزاران نيزه ي زرّين به چشم آسمان پاشيد.
نظر افكند آرش سوي شهر، آرام.
كودكان بر بام؛
دختران بنشسته بر روزن؛
مادران غمگين كنار در؛
مردها در راه.
سرود بي كلامي، با غمي جان كاه،
ز چشمان بر همي شد با نسيم صبح دم هم راه.
كدامين نغمه مي ريزد،
كدام آهنگ آيا مي تواند ساخت،
طنين گام هاي استواري را كه سوي نيستي مردانه مي رفتند؟
طنين گام هايي را كه آگاهانه مي رفتند؟


دشمنانش، در سكوتي ريشخند آميز،
راه وا كردند.
كودكان از بام ها او را صدا كردند،
مادران او را دعا كردند.
پيرمردان چشم گرداندند.
دختران، بفشرده گردن بندها در مشت،
همرهِ او قدرت عشق و وفا كردند.
آرش، امّا همچنان خاموش،
از شكاف دامن البرز بالا رفت.
وز پي او،
پرده هاي اشك پي در پي فرود آمد.»


بست يك دم چشم هايش را عمو نوروز،
خنده بر لب، غرقه در رؤيا.
كودكان، با ديدگان خسته و پي جو،
در شگفت از پهلواني ها.
شعله هاي كوره در پرواز،
باد در غوغا.


« شام گاهان،
راه جوياني كه مي جستند آرش را به روي قله ها، پي گير،
بازگرديدند،
بي نشان از پيكر آرش،
با كمان و تركشي بي تير.
آري، آري، جان خود در تير كرد آرش. 
كار صدها صد هزاران تيغه ي شمشير كرد آرش.


تير آرش را سواراني كه مي راندند بر جيحون،
به ديگر نيم روزي از پي آن روز،
نشسته بر تناور ساق گردويي فرو ديدند.
و آنجا را، از آن پس،
مرزِ ايران شهر و توران بازناميدند.


آفتاب،
در گريز بي شتاب خويش،
سال ها بر بام دنيا پا كشان سر زد.


ماهتاب،
بي نصيب از شبروي هايش، همه خاموش،
در دل هر كوي و هر برزن،
سر به هر ايوان و هر در زد.
آفتاب و ماه را درگشت
سال ها بگذشت.
سال ها و باز،
درتمام پهنه ي البرز،
وين سراسر قله ي مغموم و خاموشي كه مي بينيد،
وندرون دره هاي برف آلودي كه مي دانيد،
رهگذرهايي كه شب در راه مي مانند
نام آرش را پياپي در دل كهسار مي خوانند،
و نياز خويش مي خواهند.


با دهان سنگ هاي كوه آرش مي دهد پاسخ.
مي كندشان از فراز و از نشيب جاده ها آگاه؛
مي دهد اميد،
مي نمايد راه.»


در برون كلبه مي بارد.
برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ.
كوه ها خاموش،
دره ها دل تنگ.
راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ...
كودكان ديري است در خوابند،
در خواب است عمو نوروز.
مي گذارم كنده اي هيزم در آتش دان.
شعله بالا ميرود پرسوز..

سیاوش کسرائی - آرش کمانگیر

▨ نام شعر: واقعیت رویای من است
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
واقعیت خواب‌های من است
خونِ رویای من
برگ‌تر از سبز – سبزتر از برگِ گیاه
که با دشنهٔ تلکس خبرگزاری‌‌ها
خنجر کلمات روزنامه
نمی‌ریزد

واقعیت رویای من است
آن‌جا هیچ‌کس نمی‌داند که سیلی چیست؟
و چاقو
شرمندهٔ تیغش نه.
در خیال‌بافی ذهن من، ترور نمی‌شود لبخند
کشته نمی‌شود سهراب
بر زانوان پیر پیرمرد رفته است لبخند
تکه‌های تن هر که می‌میرد
در اخبار رادیو – برصفحهٔ تلویزیون
آن‌‌جا
آفریقا(فرق نمی‌کند: خاورمیانه
آسیای دور)
درخواب‌های من باز می‌گردد به گهواره و گریه
آن‌‌ها بزرگ می‌شوند – در خواب‌‌های من
به مدرسه می‌روند و آب می‌خورند و انار- درخواب‌های من
و درخت اناری دوباره می‌روید
از کتابی که مانده روی رف

آن‌ها در خانه‌ای ساده، بچه‌دار می‌شوند و
روزی
بر سپید ساده بستری ساده
کنار مردمی ساده
با تعریف ساده‌ای از مرگ، می‌میرند
اما دریغ
واقعیت، نه خواب‌‌های من است – نه رؤیای تو
نه خیال‌بافی من – نه آرزوی تو
همین تو که روزنامه می‌خوانی
و گاهی شعر مرا
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۶

بیژن نجدی | واقعیت رویای من است

▨ نام شعر: و تو هم روزی پير می شوی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
و تو هم روزی پير می‌شوی
اما من
پير تر از اين نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بيايی
و از برابر من بگذری
زيبا
پير شده
آراسته به نوری
که از تاريکیِ من
دريغ کرده‌ای
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | و تو هم روزی پیر می‌شوی

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی؟
از بس غلتید
تخته‌سنگِ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابهٔ او ما نیز بوده باشیم؟

برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جادهٔ خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی؟
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بهار

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
برف رد قدم‌ها را پاک می‌کند
و گم‌شدگان نه به جایی می‌رسند
نه به مبدأ خود بازمی‌گردند
گمشدگی در برف شکلی است از چهرۀ زندگی
روشنایی خوفناکی است
دامی سفید
گسترده
که به تاریکی راه می‌‌برد
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | برف

▨ نام شعر: حکایت بارانی بی امان است
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حکایت بارانی بی‌امان است
این‌گونه که من
دوستت می‌دارم.

شوریده‌وار و پریشان
بر خزه‌ها و خیزاب‌ها
به بی‌راهه و راه‌ها تاختن

بی‌تاب، بی‌قرار
دریایی جستن
و به سنگ‌چینِ باغِ بسته‌دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
چون خونی در دل
که همواره 
فراموش می‌شود.

حکایت بارانی بی‌قرار است
این‌گونه که من
دوستت می‌دارم.
▨
شمس لنگرودی
شعر دوم از دفتر نت‌هایی برای بلبل چوبی

شمس لنگرودی | حکایت بارانی بی‌امان است

▨ نام شعر: بیداری
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرونِ در، تو منتظرم بوده باشی
و بی‌آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان درآریم

چه بود بیداری
که زندگی‌اش نام کرده بودند.
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بیداری

▨ نام شعر: آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
او را ز گیسوان بلندش شناختند
 ای خاک! این همان تنِ پاک است؟
 انسان همین خلاصهٔ خاک است؟
وقتی که شانه می‌زد
 انبوهِ گیسوانِ بلندش را
تا دوردستِ آینه می‌راند
 اندیشهٔ خیال‌پسندش را
او با سلام صبح
خندان، گلی ز آینه می‌چید
دستی به گیسوانش می‌برد
شب را کنار می‌زد
 خورشید را در آینه می‌دید
اندیشهٔ بر آمدنِ روز
بارانی از ستاره فرو می‌ریخت
در آسمان چشم جوانش
آنگاه آن تبسمِ شیرین
در می‌گشود بر رخِ آیینه
از باغ آفتابی جانش
 دزدان کور آینه افسوس
 آن چشم مهربان را
 از آستان صبح ربودند
 آه ای بهار سوخته!
 خاکسترِ جوانی
تصویرِ پر کشیدهٔ آیینهٔ تهی
با یاد گیسوان بلندت
 آیینه در غبار سحر آه می‌کشد
مرغانِ باغ بیهده خواندند
هنگامِ گل نبود
▨
هوشنگ ابتهاج مختلص به هـ.ا.سایه
از دفتر آهی و راهی

هوشنگ ابتهاج | آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)

▨ نام شعر: پروانگی های مقدس
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تذکر: «پروانه» نام کوچکِ همسر شاعر است.
ـــــــــــــــــــــ
در گودِ خیال و خیابان و تاریکی
نئون راه می‌رود
با طرحی از تنِ پروانه...
«مبل‌فروشی پروانه»
که بوی تو در آن نشسته است
بوی روشن و خاموش
خاموش و روشن تو.

در میدان و آن‌سوی شیشه‌ی اتوبوس
پشت پرده‌ی باران
نئون راه می‌رود
»چایخانه‌ی پروانه»
کاش صبحانه‌ای با تو در دلِ شب.

تهران و خیابان فردوسی
آسمانی پر از بُراده‌هایِ سرخ نئون...
«عتیقه فروشی پروانه»
پروانه‌های روی زره
بر تیغه‌ی شمشیر و جامی از نقره.

حالا، صبحِ تهران است
و شکسته‌های خاموشِ نئون ریخته بر آسفالت.
«آرایشگاه پروانه»
چشمانِ بی‌سرمه
نیمرخ تو
عطر دورِ حنا
و نگاهی پر از آبِ مروارید
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۹۶

بیژن نجدی | پروانگی‌های مقدس

Release date: 2011-07-25
Magik Muzik 929-0
Amurai featuring Sean Ryan - Killing Me Inside
1. Original Mix
2. Intro Mix
3. Daniel Wanrooy Remix
4. Amurai's Yerevan Mix
5. Acoustic Mix
6. Radio Edit

Amurai presents his brand new release entitled "Killing Me Inside" on the Magik Muzik imprint with a stunning vocal performance by Sean Ryan.

What most of the true electronic dance aficionados will immediately recognize, is that ATB once did a fabulous and highly acclaimed cover version of "Killing Me Inside" and Mr Sam initially selected this ear-catcher for his Opus Quarto mix-compilation. Now Amurai finally presents us the full original version of this fantastic vocal gem. Written and produced by Amurai, "Killing Me Inside" paints the story of an intensely emotional struggle caused by the paradox of self-interest versus self-sacrifice in a relationship. Amurai's production fits tightly in the established ISOS sound of today: a touching and carefully programmed backing track, full of chilling synth- and string arrangements, everything of course perfectly carried by the haunting vocals of Sean Ryan.

The remixes are a joy to own and will serve various purposes. The deeply moving acoustic version of course will serve perfectly this summer in the known lounge clubs like, for instance, Cafe Del Mar. The intro mix stays the closest to the original and the one version that will most definitely work best in the packed clubs this season is Amurai's Yerevan Mix. The rougher arrangement will most certainly tear down the walls everywhere. Last but not least we have Daniel Wanrooy's rendition of the original, in which he once again works his trademark trance magic based on an incredible, almost orchestral arrangement with an ever so subtle but thumping big room touch. "Killing Me Inside" is a superb hit single with the words "summer slammer" written all over it! 

More Info:
www.amurai-music.com

Supported by:
Binary Finary, Ronski Speed, Pedro Del Mar, Paul van Dyk, Keith Bowden, Ferry Corsten, Daniel Wanrooy, Jochen Miller, Michael Angelo, Dirty Herz, Ernesto vs. Bastian, Andy Duguid, Judge Jules, Julius Beat, Lost Stories, M.I.K.E., Dazzle, Flash Brothers, Mike Saint-Jules, Tritonal, Steve Anderson, Blake Jarrell, Alex M.O.R.P.H., Tom Colontonio, Darko Wandem, George Acosta, Cosmic Gate, tyDi, Gareth Emery, Bobina, Giuseppe Ottaviani, B.E.N., Michael Paterson, Simon Budziszyn, Bart Claessen, Riley &amp; Durrat, Ronski Speed, Andrea Mazza, Solarstone, Lisa Lashes, Jon O'Bir, Mark Pledger, Mallorca Lee and many more.

You can buy/download this release over here:
Beatport: http://www.beatport.com/release/killing-me-inside/400202
Trackitdown: http://www.trackitdown.net/genre/trance/track/3473139.html
Juno Download: http://www.junodownload.com/products/killing-me-inside/1790886-02/
Audiojelly: http://www.audiojelly.com/releases/killing-me-inside/201053
iTunes: http://itunes.apple.com/nl/album/killing-me-inside-ep-feat./id451950809

Amurai feat Sean Ryan - Killing Me Inside (Acoustic Mix)

▨ نام شعر: آفتاب می‌شود
▨ شاعر: فروغ فرخزاد
▨ با صدای: یاسمن زعفرانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
نگاه کن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره‌قطره آب می‌شود
چگونه سایهٔ سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کن!
تمام هستی‌ام خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌برد
مرا به دام می‌کشد
نگاه کن!
تمام آسمان من
پر از شهاب می‌شود

تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی
ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها
مرا ببَر امید دلنواز من
ببَر به شهر شعرها و شورها

به راه پُر ستاره می‌کشانی‌ام
فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ‌رنگ ساده‌دل
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم

چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بی‌کران، به جاودان

کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیرپا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکن

نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره‌قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای‌لایِ گرم تو
لبالب از شرابِ خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من
نگاه کن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود
▨
از کتاب مجموعه سروده‌های فروغ فرخزاد
انتشارات شادان، چاپ اول
صفحهٔ ۲۳۰

فروغ فرخ‌زاد | آفتاب می‌شود | صدای یاسمن زعفرانلو

hoshang ebtehaj / هوشنگ ابتهاج ، در کوچه سار شب

AVAY - SO

(Ebtehaj,Huward,Amir collage)

رو به سفرم،  چمدان می‌بستم و ترک لیست تو را گوش میدادم،  رسیدم به این فایل
 قدیمی‌ شعرخوانی سایه " هوشنگ ابتهاج" ، قرار شد خاطره بازی نکنیم، این را فقط بخاطر امروز گذاشتم


"من پس از این همه سال چشم دارم بر راه ، که بیایند عزیزانم آه‌"



چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ز تو دارم این غمِ خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی
چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی
تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظرِ کدام سروی؟ نفسِ کدام بادی؟
همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی
ز کدام ره رسیدی ز کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درونِ دل فتادی
به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی
به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

insta: m0zik

Olafur Arnalds ft. Arnor Dan – So Far

نام شعر: برنمی گردند شعرها
صدا: شمس لنگرودی
تهیه: اکولالیا | آرشیو شعر جهان

شمس لنگرودی

برنمی گردند شعرها

شعر: شتاب کردم که افتاب بیاید، نیامد
صدا: رضا براهنی
تهیه: اکولالیا | آرشیو شعر جهان

رضا براهنی

شتاب کردم که آفتاب بیاید-رضا براهنی

اجرای شعر «نشانی‌ها 4» از سید علی صالحی با صدای درخشان خسرو شکیبایی

نشانی‌ها - خسرو شکیبایی

مرا نکاوید , دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی
از مجموعه دوستت دارم
آهنگساز کارن همایون فر 


مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید تال در میان گلبرگ های صدا پاسداری کند
چشمانم را گل میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی است بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا ، در مرغزارهایم بازی کنند
مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشته ام
سخنی نوشتم که دیگران با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که در زیر سایه درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست

دوستت دارم ...

باید در چشمان نگریست،
یا در گوش‌ها گفت؟
جنبش انگشتانت که به روی هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت 
دلیل بود؟
در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشه‌ای سبز ...
سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست.
بیرون خزان در کار بود.
نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه می‌آمد.

مرا نکاوید  و  دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی

خانه دل تنگ ِ غروبی خفه بود  شعر و خوانش استاد هوشنگ ابتهاج



ارغوان ــ. سايه ( هوشنگ ابتهاج ) 

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من 

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟
 
آفتابی ست هوا ٬
 
یا گرفته ست هنوز ؟
 
من درین گوشه 

که از دنیا بیرون ست ٬
 
آسمانی به سرم نیست 

از بهاران خبرم نیست 

آنچه میبینم 

دیوار است 

آه 

این سخت سیاه 

آنچنان نزدیک ست 

که چو بر می کشم از سینه نفس 

نفسم را بر می گرداند 

ره چنان بسته 

که پرواز نگه 

در همین یک قدمی می ماند 

کور سویی ز چراغی رنجور 

قصه پرداز شب ظلمانی ست 

نفسم میگیرد 

که هوا هم اینجا زندانی ست 

هر چه با من اینجا ست 

رنگ رخ باخته است 

آفتابی هرگز 

گوشه ی چشمی هم 

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است 

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده 

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده 

یاد رنگینی در خاطر من 

گریه می انگیزد 

ارغوانم آنجاست 

ارغوانم تنهاست 

ارغوانم دارد می گرید 

چون دل من که چنین خون آلود 

هر دم از دیده فرو میریزد 

ارغوان 

این چه رازیست که هر بار بهار ٬
 
با عزای دل ما می آید ؟
 
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟
 
اینچنین بر جگر سوختگان 

داغ بر داغ می افزاید 

ارغوان پنجه ی خونین زمین 

دامن صبح بگیر 

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس 

کی برین دره غم می گذرند ؟
 
ارغوان 

خوشه ی خون 

بامدادان که کبوترها 

بر لب پنجره ی باز سحر 

غلغله می آغازند 

 جان گلرنگ مرا 

بر سر دست بگیر 

به تماشا گه پرواز ببر 

آه بشتاب 

که هم پروازان 

نگران غم هم پروازند 

ارغوان 

بیرق گلگون بهار 

تو بر افراشته باش 

شعر خون بار منی 

یاد رنگین رفیقانم را 

بر زبان داشته باش 

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من 

ارغوان 

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

::  هوشنگ ابتهاج (سایه) - محمد رضا لطفی - محمد قوی حلم کنسرت بال در بال:: آلمان- کلن ::1997 ...

Arghavan - Sayeh    هوشنگ ابتهاج  ارغوان -  سایه

متن کامل شعر را از لینک زیر بخوانید
http://echolalia.ir/insomnia/

نقاشی کاور: 
Let's talk - Gregory Radionov

اکولالیا

بی خوابی / محمد مختاری

جشن چشمان تو شد اغاز

و سپس گلها

آنچنان وجد کنان خندیدند

که به منقار طلایی همه ی مرغان

خنده را از همه جا چیدند

پر زنان،رقص کنان کوچیدند

 

 

پرده خود را به کناری زد

در،درخشان شد و بگشاد،سپس

جشن چشمان تو شد آغاز

روح،چون باغ شفق،شعله کنان بشکفت

 

 

گام برداشتی از گام درون باغ

غنچه ها پرده دریدند زپرده،سرمست

وشکوفان گشتند

خارها حتی

ناگهان گل کردند

تا به چشمان تو گویند،سلام

رنگها گام تورا تهنیتی خواندند

 

 

جشن چشمان تو شد آغاز

چشمه اندام تو را در خود شست

دست سودی تو به گیسوی بلند بید

گیسوی سبز و بلند

واژگون از ته آب افشان شد

چشمه بالید به خود،رقصان شد

 

 

بازگشتی و به من گفتی:((مجنون!برویم؟))

 

 

 ((به کجا لیلی من؟))پرسیدم

((به کجا؟))پرسیدم

((به کجا؟آخر از این باغ کجا،لیلی من؟))

 

گام برداشتی دور شدی!

---------------------------
*چشم بگشادم و دیدم کس نیست

زیر یک بید سیاه خشک

در بیابانی تنها،با حرص

**خارها را چو گل میبوسم
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A M, [01.07.20 20:19]
ای دوست!
آن دست‌های کوچک عاشق را
بر روی پلک‌های کسی دیگر بگذار،
زیرا،
اکنون چو تازیانه فرو می‌آیند
و آن مخمس زیبا را
– انگشت‌های ناب بلندت را –
تعویذ بازوان کسی دیگر کن!
زیرا،
هنگام اعتراف رسیده ست:
ارواح شوم آینه‌ها را
من
احضار کرده‌ام
و اعتراف وحشت از شب را
آغاز کرده‌ام:
در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه‌ی خودم،
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی،
بر سفره‌های خالی کفترها،
بسیار بار، اما،
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها
از من شکسته‌تر کسی آیا هست
Memke و اسم موزیک Moln
A M, [01.07.20 20:21]
به #براهنی و به روزهای سرد تابستان این سال شوم

به کجا لیلی من, به کجا ؟

بخش هایی از دو شعر رضا براهنی
موسیقی از بهزاد خجسته و وهاب قریشی

لینک متن شعر اول
http://echolalia.ir/without-seeing-you/

دست‌هایی شبیه بوسه / رضا براهنی

Shamloo - Dar Astaneh (trimed)

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

بیژن نجدی | پروانگی‌های مقدس

Schahrouz Kabiri