کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان

هرچند همه کارهای منتشر شده کانون مورد قبول ما نبود، اما بهتر آن دیدیم تا از سانسور تاریخ به دور باشیم و هر آنچه در دست داریم ارائه کنیم

مهدی اخوان ثالث

Vague Recollection [Hesam Inanlou]

Bayat Esfahan, Pt. 12_256k.mp3

▨ شعر (ترانه): تهران
▨ شاعر: فاطمه اختصاری
▨ با صدای: فاطمه اختصاری
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
♪ موسیقی ابتدایی: «مشترک مورد نظر» اثر مارتین شمعون پور
────── ♪ ──────
تهران و بوی ذرّت مکزیکی و غروب
تهران و چند خاطره‌ی افتضاح و خوب

تهران و خط متروی ِتجریش تا جنوب
این شهر ِخسته را به شما می‌سپارمش

تهران ِسکته کرده‌ی از هر دو پا فلج
تهران ِوصله پینه‌شده با خطوط ِکج

تهران تا همیشه ترافیک تا کرج
این شهر ِخسته را به شما می‌سپارمش

من روزهای خونی و پر التهاب را
من سطل‌های سوخته‌ی انقلاب را

بر سنگ‌فرش ِکهنه بساط ِکتاب را
بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

من خش و خش رفتگر از صبح زود را
سیگار ِبهمن و ریه‌ی غرق دود را

من هرکه عاشقم شده بود و نبود را
بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

بلوار ِپُردرخت ِولیعصر تا ونک
نوشابه‌های شیشه‌ای و تخمه و پفک

کابوس‌های هرشبه از درد مشترک؛
یک روز می‌رسد که فراموش می‌شوند

تنهایی‌ام نشسته میان اتاق‌ها
بر بیست و هشت سالگی‌ام؛ جای داغ‌ها

گریه نمی‌کنم همه‌ی اتفاق‌ها
یک روز می‌رسد که فراموش می‌شوند

فاطمه اختصاری | تهران

...سیب

شاعر: حمید مصدق
آهنگساز، خواننده و نوازنده: نادر فولادی نسب
خواننده: بهاره قاضی
کارگردان: سامان خادم

sib
Music & Vocal:Nader Fooladi nasab
 Vocal:bahareh Ghazi
 Lyrics:Hamid mosadegh

sib. nader fouladinasab/سیب. نادر فولادی نسب

▨ نام شعر: منتخبی از رباعیات خویی - بخش اول
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
دو بیتی‌هایی که در این بخش می‌شنوید، عمدتا به افتخار مهدی اخوان ثالث (م.امید) و دیدن دوباره‌ی او سروده شده است.
ــــــــــــــــــــــــ
گفت آزادی، گفتمش میرِ من است
گفتا شادی، گفتم اکسیرِ من است
گفت آینده، گفتم آنک پسرم
گفتا که امید، گفتم او پیرِ من است
▨ 
جان‌پاره‌ی دل‌نوازی از میهنِ من
می‌آید و جان فزاید اندر تنِ من
می‌آید و من چنان به خود می‌آیم
که انگار به من باز می‌آید منِ من
▨ 
نه‌ز حشمت و نه‌ز حکمت و نه‌ز جادوی ما
کز لطفِ خود است رامِ ما آهوی ما
نومیدی ما لاف و گزاف است و دروغ
وقتی که امید خود می‌آید سوی ما 
▨ 
یک دشت مزار و جانِ غم‌باره‌ی من
آن میهن من، این منِ آوراه‌ی من
با این همه تا امید باشد، گو باش
صد خنجر زخم و دلِ صد پاره‌ی من
▨ 
خورشید اگرچه ناپدید آمده است
یک گوشه از آفاق سپید آمده است
گوید دل من که: ناامید آمده‌آم
گویم: دلِ من مگو! امید آمده است!
▨ 
نیمی بیم است زندگی، نیم امید
زاید ز امید بیم و، از بیم امید
ور زان که خلاف آمدِ این می‌جویی
بنگر که من آمدم پس از میم امید
▨
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | رباعیات | بخش اول

▨ نام شعر: دیدار
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
من او را دیده‌بودم
نگاهی مهربان داشت
غمی در دیدگانش موج می‌زد
که از بختِ پریشانش نشان داشت

نمی‌دانم چرا هر صبح، هر صبح
که چشمانم به بیرون خیره می‌شد
میان مردمش می‌دیدم و باز
غمی تاریک بر من چیره می‌شد

شبی در کوچه‌ای دور
از آن شب‌ها که نور آبی ماه
زمین و آسمان را رنگ می‌کرد
از آن مهتاب شب‌های بهاری
که عطر گل فضا را تنگ می‌کرد
در آنجا، در خَمِ آن کوچه‌ی دور
نگاهم با نگاهش آشنا شد
به یک دَم آن‌چه در دل بود گفتیم
سپس چشمان ما از هم جدا شد
از آن شب دیگرش هرگز ندیدم
تو پنداری که خوابی دلنشین بود

به من گفتند او رفت
نپرسیدم چرا رفت

ولی در آن شب بدرود، دیدم
که چشمانش هنوز اندوهگین بود
▨ 
نادر نادرپور از کتاب: شعر انگور

نادر نادرپور | دیدار

▨ نام شعر: مادری و پسری
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
در دل کومهٔ خاموش فقیر
خبری نیست، ولی هست خبر
دور از هرکسی آن جا، شب او
می‌کند قصه ز شب‌های دگر.
کوره می‌سوزد و هر شعله به رقص
دم‌به‌دم می‌بردش بند از بند
این سکونت که در آن جاست به پا
با سکوت شب دارد پیوند.
اندر آن خلوت‌جا، پنداری
می‌رسد هر دمی از راه کسی
لیک نیست، امیدی ست کزآن
می‌رود، بازمی‌آید نفسی.
مثل این است دراین کومهٔ خرد
بس کسان دست به گردن مرُدند
وین زمان یک پسرک با مادر
زآن ِاین کومهٔ تنگ و خردند.
فقر از هر چه که در بارش بود
داد آشفته در این گوشه تکان
مادری و پسری را بنهاد
پی نان خوردنی، امّا کو نان؟!
قصه می گوید مادر ز پدر
یعنی از شوی که نیست
می‌خورد از تن او فقر و رخان
زرد از او می‌شود، این است خبر
در دل کومهٔ ویران پی زیست.
روزها رفته که او نامده است
گرچه او رفت که باز آید زود
کس نمی‌داند اکنون به کجاست
روی این جادهٔ چون خاکستر.
زیر این ابر کبود
کس ندارد خبر از هیچ‌کسی
شب دراز است و بیابان تاریک
پیش دیوار یکی قلعه‌خراب.
ماه سرد و غمگین.
خرد می‌گردد در نقشهٔ آب
زیر چند اسپیدار
شکل‌ها می‌گذرند
مثل این ست که چشمانی باز
سویشان می‌نگرند.
پسر آماده هراسیدن را
بدن نرمش در ژنده خموش
گوش بسته است به حرف مادر
موی او ریخته ژولیده به گوش.
هست بر جای هنوز
زیر چشمان درشت وی و بر روی نزار
دانه اشکش کافتاده فرود
دانه لعلی یعنی
که می‌ارزد به هزار و دو هزار.
به هزار آن همه بی‌درد کسان
به هزار آن همه آدم به دروغ
در دل مردم از آن بی‌هنران
نه امیدی نه نشاطی نه فروغ.
می‌زند دور نگاه پسرک
می‌کند حرفش از حرف دگر
نگذرانیده سه پاییز هنوز
خواهش لقمهٔ نانی کرده
دِلکشَ خون و همه خون به جگر.
تا بیآرامد طفلکَ معصوم
می‌فریبد پسرش را مادر
می‌نماید پدرش را در راه
«آی! آمد پدرش،
نان او زیر بغل
از برای پسرش»
همه سر چشم شده‌ست و همه تن
ز اسم نان از لب مادر پسرک
پای تا سر شده مادر افسون
به پسر تا بنماید پدرک.
زین سبب آنچه که می‌گوید و داده‌ست به او عقل معاش
همه حرفی ست دروغ !
لیک در زندگی تیره شده
در نمی‌گیرد از این حرف فروغ.
حرفی این گونه برای فرزند
هم‌چو زهر است به کام مادر
رنج می‌آورد این رنجش خشم
چون پشیمان شده‌ای از گنهی
اشک پر می‌کندش حلقهٔ چشم.
با چه سیما معصوم
با چه حالت غمناک
پسرک باز بر او دارد گوش
او نمی‌داند مادر به نهان
می‌زداید اشکش را
که به دل دارد رنجی خاموش
او نمی داند از خواهش نان
اشکشان نیست به چشم
بچه‌های دگران.
او نمی‌داند از این خانه به در خندانند
پسران با پدران.
پیش چشم‌تر او نقشهٔ نانی که از او می‌طلبند
نقشهٔ زندگی این دنیاست
چو به لب می‌مکد او آب دهان
نان دل‌افسرده‌کنانش معناست.
می‌کشد آه چو تیر از ره زخم
می‌رود با نگه خود سوی نان
آنچه می‌بیند گر هست ار نیست
روی نان می‌باشد، روی نان.
هر چه شکلی شده تا بنماید
پدری نان در دست
به خیالش به ره پلّه‌خراب
پدرش آمده است، استاده‌ست.
لیک براین ره ویرانه به جا
کیست کاو می‌رسد از ره، چه کسی ست؟
زین بیابان که مزار من و توست
سال‌ها هست که بانگ جرسی‌ست.
از درون سوی سرا
سایهٔ مرگ فقط می‌گذرد
فقر می‌خواند آوای فنا
می‌سراید غم، آهنگ شکست.
از برون سوی، نه پُر ز آن‌ها دور
سایه گسترده بیدی به چمن
می دَوَد جوی خموش
مه تهی می‌کند از خنده دهن.
تا پر از خنده بنوشید شما
دست در دست کسی کان دانید
خوش و خوشحال بنوشید شما
غزلی را شنوید
وصف خالی و لبی
بی خیال ازهمه هست، از همه نیست
بگذرانید شبی
همچنان مرده که نیست
خبریش از زنده.
ای سراب باطل
ای امّید نه کسی را محرم
همچو بر آب حباب
که نپاید یک دم
روزها ابر بر این کشت گذشت.
روی این درّه براین دامنه بر این منظر
از پس خنده‌ی یک برق سمج
شد تن کشت به جان سوخته‌تر.
دم ابری چرکین
چرک‌تر از دلتان
چون دمل باز شد و گشت تهی
جز به دلتنگی لیکن نفزود
وز برای آنان
زندگی بود بدین گونه که بود.
کو پدر؟ کو پدرش؟ آن که ز ره می‌رسد او افسونی‌ست.
از پی آن که سخن ساز دهید
دلگشا مضمونی ست.
زن به دل خسته صدا بگرفته
می‌رود هر نگهش، می‌آید
گوئیا داده به خود نیز فریب
چشم او می‌پاید
آری این ست که او
نه به خود دست به جا می‌ساید
زیر انگشتش زرد و لاغر
جان گرفته به تکاپوی خیال
هر خیالی که نماید منظر.
چون نمی بیند چیزی به سرِ جای و درست
سوی خود آمده باز
باز می گوید آن حرف نخست:
« آی آمد پدرش !
همهٔ جانش شتاب
به هوای پسرش »
پسرک باز پی نان و پی دیدن روی پدرش
رفته او را نگه از راه نگاه مادر
هر زمان چشم بر او می دوزد
در دل کوره همان‌گونه که بود
هیمه‌ای چند به هم آمده جمع
پک‌وپک می‌سوزد
می رود دودش بالا، سوی بام.
▨
نیما یوشیج
پنجم اردیبهشت ماه ۱۳۲۳

نیما یوشیج | مادری و پسری | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: ترانه ای بر لب
▨ شاعر: ساعد باقری
▨ با صدای: ساعد باقری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بزن که هر نیش زخمت، ستاره‌ای در شبم شد
بگو، که هر حرف تلخت ترانه‌ای بر لبم شد

از آن شبِ گرمِ وحشی که شعله در خونِ من ریخت
کدام برفِ زمین‌گیر حریف تاب و تبم شد

کلیدِ قفلِ زبان تو، ترانه‌های جهان تو
تفاوت از چشمم افتاد که عاشقی مذهبم شد

ستایشِ هر چه زیبا سرودِ زیبایی‌ات بود
سرودنِ هرچه ای تو، ترانهٔ یا ربم شد

هزارها سال نوری مده فریبم به دوری 
ببین که هر سنگِ راهی به سوی تو مرکبم شد

دمیده صبحِ نگاهت هنوز باور ندارم
چه لحظه‌های عزیزی که قسمت امشبم شد
▨
ساعد باقری

ساعد باقری | ترانه‌ای بر لب

مرا تو بی سببی نیستی... بامداد

... دستم بنه این زمان تا روشن تر شود روزمان 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
شد از بیداری انقلاب 
کاخ سرمایه داری خراب 
فصل فضل بشر در رسید 
صبح آزادگی بر دمید 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
دوست می دارم تو را هم وطن 
دوست می دارم تو را ای چو من 
دست در دستم بنه این زمان 
تا روشنتر شود روزمان 
ای هم وطن دوره رنج و حرمان گذشت 
دولت پوچ دیوان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت 
گذشت آن زمانی که آن سان گذشت

گذشت آن زمانی که آن سان گذشت

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

اسماعیل خویی | رباعیات | بخش اول

Schahrouz Kabiri