▨ شعر: از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــ
از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم؟
هنگامه‌ی حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»
کوریم و نمی‌بینیم ، ور نه همه بیماریم

دوران شکوه باغ، از خاطرمان رفته است
امروز که صف در صف، خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم، آن ذات ِ گرامی را
تیغیم و نمی‌بّریم ، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم ، بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم!

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

حسین منزوی | از زمزمه دلتنگیم وز همهمه بیزاریم

▨ شعر: اینک این من، سر به سودای پریشانی نهاده
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
اینک این من؛ سر به سودای پریشانی نهاده
داغ ِ نامت را نشان کرده به پیشانی نهاده

گریه‌ام را می‌خورم زیرا که می‌ترسم ز باران
مثل برجی خسته برجی رو به ویرانی نهاده

از هراس گم شدن در گیسویت با دل چه گویم؟
با دل ــ این گستاخ پا در راه ظلمانی نهاده ــ

تا که بیدارش کند، کِی؟ بخت من اکنون که خواب است
سر به بالین شبی تاریک و طولانی نهاده

ذرّه ‌ذرّه می‌روم تحلیل ٬ سنگ ساحلم من
خویش را در معرض امواج توفانی نهاده

شاعرم من یا تو؟ ای چشمان تو امضای خود را
پای هر یک زین غزل‌های سلیمانی نهاده

حسین منزوی | اینک این من، سر به سودای پریشانی نهاده

▨ شعر: مردی که خاکستری بود
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــ
این شعر را شاعر در رثای خودش و جوانی از دست رفته، سروده است
ــــــــــــــــــــ
می‌آمد از برج ویران، مردی که خاکستری بود
خرد و خراب و خمیده؛ تمثیل ویران‌تری بود

مردی که در خواب‌هایش، همواره یک باغ می‌سوخت
آن‌سوی کابوس‌هایش، خورشید نیلوفری بود

وقتی که سنگ بزرگی‌، بر قلب آینه می‌زد
می‌گفت خود را شکستم، کان خود نه من؛ دیگری بود

می‌گفت با خود:کجا رفت آن ذهن پالوده‌ی پاک
ذهنی که از هرچه جز مهر، بیگانه بود و بری بود

افسوس از آن طفل ساده که برگ برگ کتاب‌اش
زیبا و رنگین و روشن؛ تصویر خوش‌باوری بود

طفلی که تا دیوها را مثل سلیمان ببندد
تنهاترین آرزویش، یک قصه انگشتری بود

افسوس از آن دل که بعد از پایان هر قصه
تا صبح مانند نارنجِ جادو، آبستن صد پری بود

دردا که دیری‌ست دیگر، شور سحرخیزی‌اش نیست
آن چشم‌هایی که هر صبح، خورشید را مشتری بود

دردا که دیری‌ست دیگر، زنگ کدورت گرفته‌ست
آیینه‌ای کز زلالی، صد صبح روشنگری بود

اکنون به زردی نشسته‌ست، از جرم تخدیر و تدخین
انگشت‌هایی که یک روز، مثل قلم جوهری بود

حسین منزوی | مردی که خاکستری بود

▨ شعر: لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفایی است
و چشم‌هایت شعر ِ سیاه گویایی‌ست

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود محو و رویایی است؟

چگونه وصف کنم هیات غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی‌ست

تو از معابد مشرق زمین عظیم تری
کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی‌ست

در آسمانه ی دریای دیدگانِ تو شرم
گشوده بال‌تر از مرغَکان دریایی‌ست

شَمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک تر از عطرهای صحرایی‌ست

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ ترین مبحث شناسایی‌ست

نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی‌ست

تو 'باری' اینک از اوج بی نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و مُعمّایی‌ست

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش
که دردناک ترین ساقه‌های تنهایی‌ست

حسین منزوی | لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست

▨ نام شعر: ساز من از شاخ سروی جنگلی است 
▨ شاعر: شهریار
▨ با صدای: شهریار
▨ موسیقی: بداهه‌نوازی ِ سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
__________
ساز من از شاخ سروی جنگلی است
کو به جنگل سرو چرخ افراخته است

چتر بال‌افشان و خوش‌خوان سال‌ها
بر سرش مرغان جنگل تاخته است

در خلال شاخ و برگش بلبلان
در بهاران آشیان‌ها ساخته است

شاخه گویی ضبط کرده چون نوار
هر نوا کان مرغکان بنواخته است

تا شود ساز و به دست ما رسد
تیشه و خنجر که بر وی تاخته است

گویی اکنون با نوازش‌های من
خاطرات خود به یاد انداخته است

چوب خشک است و به دل باقی هنوز
داغ یارانی که از کف باخته است

گر زند چهچه به یاد بلبل است
ور کند غوغا به یاد فاخته است
 ـــــــــــــــــــــ
سید محمدحسین بهجت تبریزی
متخلص به شهریار

شهریار | ساز من از شاخ سروی جنگلی است

▨ نام شعر: به تو می‌اندیشم (آخریم جرعه‌ی این جام تهی را تو بنوش)
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــ
همه می‌پرسند
چيست در زمزمه مبهم آب؟
چيست در همهمه‌ی دلکش ِبرگ؟
چيست در بازی ِآن ابر سپيد، روي اين آبي ِ آرام ِ بلند
که تو را می‌برد اين گونه به ژرفای خيال؟
چيست در خلوت ِ خاموش ِ کبوترها؟
چيست در کوشش ِ بی‌حاصل ِ موج؟
چيست در خنده‌ی جام
که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن می‌نگری؟
نه به ابر، نه به آب، نه به برگ
نه به اين آبی ِ آرام ِ بلند
نه به اين خلوت ِخاموش ِ کبوترها
نه به اين آتش ِ سوزنده که لغزيده به جام
من به اين جمله نمی‌انديشم
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر ِ گل ِ يخ را با باد
نفس ِ پاک شقايق را در سينه‌ی کوه
صحبت ِ چلچله‌ها را با صبح
نبض پاينده‌ی هستي را در گندم‌زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه‌ی گل
همه را می‌شنوم، می‌بينم
من به اين جمله نمی‌انديشم
به تو می‌انديشم
اي سرپا همه خوبی
تک و تنها به تو می‌انديشم
همه‌وقت، همه‌جا
من به هر حال که باشم به تو می‌انديشم
تو بدان اين را، تنها تو بدان
تو بيا؛
تو بمان با من، تنها تو بمان
جاي مهتاب به تاريکي ِ شب‌ها تو بتاب
من فدای تو، به جای همه گل‌ها؛ تو بخند
اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛
ريسماني کن از آن موي دراز؛
تو بگير؛ تو ببند؛
پاسخ ِ چلچله‌ها را تو بگو
قصه‌ی ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با من، تنها تو بمان
در دل ِ ساغر ِ هستی، تو بجوش
من همين يک نفس از جرعه‌ی جانم باقيست؛
آخرين جرعه‌ی این جام تهی را تو بنوش

فریدون مشیری | به تو می‌اندیشم (جام تهی)

▨ شعر: مرثیه‌ای برای درخت
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
تمام ِ حادثه؛ یک توده هیمه بود و شرر
و آن چه ماند ز من؛ خاک بود و خاکستر

بدل به دود شد آن هم که بود در ذهنم
از آن تناورِ پرمیوه سبزِ بارآور

وز آن پرنده‌ی آبی که آشیانش را
گرفته بود دو دستم –دوساقه ام- در بَر

از آن حروف درخشان که بر زمرّدِ من
شعاع ِ سوزنی ِ صبح می‌نگاشت به زر

بدل به دود شد آری هر آنچه بود به جا
از آن درخت که من بودم -آن منِ دیگر

و آن چه خاطره‌ی آخرین من بوده‌ست
همه کشاکش ارّه، همه نهیب تبر

نه هیچ می نگرم دیگر و نه می شنوم
نه بر گلم نظری هست و نز پرنده خبر

مرا به گردش ِ تقویم و راز ِ فصل چه کار؟
که نز خزان خطرم هست و نز بهار ثمر

درخت‌های جوان تر! مرا به یاد آرید
در آن بهار که گل می‌کنید رنگین‌تر

نسیم‌های ِجوان سر! حرامتان! جز دوست
به جای خالی من دیگری نشیند اگر

به باد می‌روم و می‌روم ز یاد شما
وزان شود چو به خاکسترم نسیم ِسحر

حسین منزوی | مرثیه‌ای برای درخت

▨ شعر: آهای خبردار (نسخه‌ی بازسازی شده)
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: مسعود گداری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
پیش تر، نسخه‌ی کلاسیک، با صدای شاعر منتشر شد. در این نسخه، صدای با کیفیت‌تر جایگزین صدای شاعر شده، البته سعی شده تا جای ممکن لحن شاعر بازسازی شود و راوی به جزییات خوانش شاعر وفادار باشد
────── ♪ ──────
آهای خبردار
مستی یا هوشیار؟
خوابی یا بیدار؟
خاله یادگار

تو شبِ سیا 
تو شبِ تاریک 
از چپ و از راست 
از دور و نزدیک
یه نفر داره 
جار می‌زنه، جار؛
آهای غمی كه 
مثلِ یه بختک 
رو سینه‌ی من 
شده‌ای آوار 
از گلوی من 
دستاتو، وردار 
▨
توی كوچه‌ها 
یه نسیم رفته
پی ولگردی 
توی باغچه‌ها
پاییز اومده 
پی نامردی 
توی آسمون 
ماهو دق می‌ده 
دردِ بی‌دردی 
▨
خاله یادگار
نمیای بریم 
شهرو بگردیم 
قدم به قدم؟ 
نمیای بریم 
چراغ ورداریم 
پرسه بزنیم 
دنبالِ آدم؟ 

كوچه‌های شهر 
پُرِ ولگرده 
دل پُرِ درده 
شب پُرِ مَردو 
پُرِ نامرده 

همه پا دارن 
همه دَس دارن 
اما بعضیا 
دورِ خودشون 
یه قفس دارن 
بعضیاشونم
توی دستشون 
یه جَرَس دارن 
▨
آره خاله جون
خاله خبردار
باغ داریم تا باغ 
یكی غرقِ گل 
یكی پُرِ خار 

مرد داریم تا مرد 
یكی سَرِ كار 
یكی سَرِ بار 
یكی سَرِ دار 

آهای خبردار
خاله یادگار
تو میخونه‌ها 
دیگه كی مسته؟ 
دیگه كی هوشیار؟ 

تو ویرونه‌ها 
دیگه كی مرده؟ 
كی شده مُردار؟ 
تو افسونه‌ها 
دیگه كی دیوه؟ 
دیگه كی دیوار؟ 
▨
آره خبردار 
خاله یادگار
می‌خوان بینِ ما 
دیوار بزنن 
میله بكارن 
خندق بكنن 

تو رو ببرن 
اونورِ بازار 
من‌و بیارن 
اینورِ بازار 
▨
از من و توها 
بازار شلوغه 
تا ما با همیم 
دیوار دروغه 

بارون نزنه 
آبت نبره 
من دارم میام 
خوابت نبره

خبر، خبردار 
خاله یادگار!
من به یادِ تو 
بیدار می‌مونم 
تو به یادِ كی 
می‌مونی بیدار؟

حسین منزوی | آهای خبر دار (نسخه‌ی بازسازی شده)

▨ شعر: آنگونه مست بودم
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
__________
آن‌گونه مست بودم
که از تمامِ دنیا
تنها دلم هوایِ تو را کرده بود
می‌گفتم؛ این عجیب است
این‌قدر ناگهانی دل بستن
از من
که بی‌تعارف دیری است
زین خیلِ ورشکسته کسی را در خوردِ دل نهادن پیدا نکرده‌ام
تب کرده بود ساعتِ پاییزی‌ام
وقتی نسیم وسوسه‌ام می‌کرد
عطری زنانه در نفسش داشت
می‌گفتم؛ این نسیم، بی‌تردید
آغشته با هوایِ تنِ توست
وین جذبه‌ای که راهِ مرا می‌زند
حسّی به رنگِ پیرهنِ توست
آن‌گونه مست بودم
که می‌توانستم بی‌پروا
از خوابِ نیم‌شب
بیدارت کنم
تا رازِ ناگهانِ مرا
باران و مه بدانند
و می‌توانستم
در جوی‌هایِ گل‌آلود
وضو کنم
و زیرِ چترِ بسته‌ی باران
ساعت‌ها، ساعت‌ها
رو سویِ هرچه هست
نماز بُگزارم
آن‌گونه مست بودم که می‌توانستم
حتی به گزمگان نامِ تو را بگویم
– آرام و مهربان و صبور
از برگ‌هایِ نیلوفر
شولایِ بی‌نیازی بر تن 
با پِلک‌هایِ افتاده
پیشانیِ درخشان
و گونه‌هایِ رنگ‌ پریده
چونان به نیروانا
تأنیثی از دوباره‌ی بودا
باری
تصویرِ تو، همیشه‌ترین بود
بانویِ شعرهایِ مه‌آلود

حسین منزوی | آنگونه مست بودم

▨ نام شعر: ای آفتاب هاله‌ای از روی ِماه ِتو 
▨ شاعر: شهریار
▨ با صدای: شهریار
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
ای آفتاب هاله‌ای از روی ِماه ِتو
مَه بر لب ِافق؛ لبه‌ای از کلاه ِتو

لرزنده چون کواکب گاه ِسپیده‌دم
شمع ِشبی سیاهم و چشمم به راه تو

کی می‌رسی به پرچم ِخونین ِچون شفق
خورشید و مه سَری به سنان ِسپاه تو

ای دل، فریب ِجادوی ِمهتاب‌شب مخور
زلفش کشیده نقشه‌ی روز ِسیاه ِتو

آنکو لهیب ِآتش از رو نمی‌برد
اندیشه‌ای کند مگر از دود ِآه تو

گر اشکِ توبه‌ات به دوات ِ مَلَک نریخت
بگذار پای من بنویسد گناه ِتو

شاها به خاک ِپای ِتو گل‌ها شکفته‌اند
ما هم یکی شکسته و مسکین گیاه ِتو

من روی ِدل به کعبه‌ی کوی تو داشتم
کآمد ندای غیب که این است راه ِتو

یک نوک ِپا به چادر ِچوپانیم بیا
کز دستچین ِلاله کنم تکیه‌گاه ِتو

آیینه سازمت همه‌ی چشمه‌سارها
وز چشم ِآهوان بنوازم نگاه ِتو

بعد از «نوای» خواجه‌ی شیراز، شهریار
دل بسته‌ام به ناله‌ی سیم ِسه‌گاه تو

شهریار | ای آفتاب هاله‌ای از روی ماه تو

▨ نام شعر: ای دوست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر، غزلی است که حسین منزوی، برای برادر کوچک‌ترش سروده است. برادرش حسن منزوی، به دلیل فعالیت سیاسی، در سوم آذرماه تیرباران شد و به ضرب چهار گلوله به دیار دیگر پرواز کرد. منزوی در چندین شعر دیگر هم به این غم بزرگ اشاره کرده؛ از جمله در غزل «آخرین دیدار» که آن هم با صدای شاعر موجود است و می‌توانید بشنوید
ــــــــــــــــــــــــ
ای دوست! ای شفق، قدح ِ خون‌فشان ِتو
وی لاله‌زار، زمره‌ی دُردی‌کشان ِتو

کی‌خوب می‌شود؟ به کدامین چهل شفا
آن چار زخم ِسوخته‌ی خون‌فشان ِتو

با سبزه‌زار ِپیرِهن و لاله‌زار ِزخم
شرمنده از بهار نیامد، خزان ِتو

از سرب و خون و آتش و ایثار و عشق و مرگ
پرداخت قصّه‌گوی ِ قَدَر، داستان ِتو

پیچیده‌شد در آتش و خون، چرخ ِ واژگون
وقتی گرفت صاعقه در ارغوان تو

آیا چه دید در دم آخر که باز ماند
وقتی نگاه کرد به شب، دیدگان ِتو

کآن‌گونه سرد و یخ‌زده هرگز نبوده بود
در چشم‌خانه‌ها، نگه ِ مهربان ِتو

چون عبهر رها شده بر دشت ِسرخ‌گل
در خون نشسته بود کران تا کران تو

می‌جویدت هنوز؛ که عادت نکرده است
چشمم به جای ِخالی ِسرو ِجوان ِتو

تا از کدام بید ِتبر خورده‌ای که سوخت
در جنگلی که نیست، بگیرد نشان ِتو

حسین منزوی | ای دوست

در بخش پلی‌لیست‌ها، شعرها رو به تفکیک شاعر ببینید
ــــــــــــ
این پروژه شامل جمع‌آوری، پالایش و انتشار شعرهای معاصر با صدای خود شاعر است و هدف آن نگاهداشت این آثار ادبی ارزشمند از گزند زمان است.
اگر مواردی از آثار منتشر شده، ناقض حقوق کپی‌رایت باشد، با اعلام مالک معنوی اثر، بلافاصله انتشار آن متوقف خواهد شد.
این پروژه از حیث  گرایش فکری و سیاسی مستقل است و از این آثار در هیچ پلتفرمی، سود مادی حاصل نمی‌شود؛

بی‌مزد بود و منّت، هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را، مخدومِ بی‌عنایت



ـــــــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. در صورتی که از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

حسین منزوی | آنگونه مست بودم

Schahrouz

Recent comments

Maliheh

Related tracks