من یه جمله‌ی ضد ام
که تو کمینمه نقطه
عددها به باد می‌رن تا بگیره نسیمَم به چُرتکه
حقیقتش رو بخوای غریب‌ام به کُلِت و جریمم به جُرمت
جوری میخِ غرورم رو کوبیدم که فرو نمی‌ریزه حتی اگه کُلِ زمین هم بجنبه
به نظرتون من عجیبم یه خُرده
شما ورثه‌های وصیتِ مُرده
یه جمله‌ی ضد ام
واسه دفع کردنِ هرچی نصیحتِ خُرده
پلِکان رو دوست دارم و نمی‌خوره سلیقم به رتبه
مثلِ باری که گذاشته شریعت به گُرده
اجازه می‌دم احساسِ شدیدم یه جوک شه
تو این بداهه بودن و وضعیتِ مُضحک
آزادیِ من کنجکاوی‌هامه
شرم اگه پا برهنه پریدم به چُرتت
یه جمله‌ی ضد ام
همون زنده‌ای که پریشبش مُرده
از چشمهای خودم
یه مژگان دادم
اینه هدیه‌م به مُژده
ببرش به دلِ طبیعتِ خوشگل
که من تنها راه و مسیرم به قطبه و پُرِ شک و تردیدم به تغییرِ جمعی
وقتی عوض نمی‌شه هیچ کسی بعدِ مشکل
کتاب می‌میره اگه قریحه‌م بِخُشکه

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

من به بدبینیم مغرورم
نیروهم رو میگیرم از نبودنِ امید
تفاله های پوچی تو من داد می‌زنن همینه ضرورتِ تولید
از درونم ببُرید
همه‌ی زیست‌ها که نتونستید رو
گفتم حتی اگه دندون‌هام زبونم رو جوئید
من چیزی به جز نوشته‌هام نمی‌شم
نقطه انتهای من نیست
 قبولم بکنید
هنوز هم سبزم تو وسط‌های پائیز
بنیانِ متنِ حرکت‌ام قبلِ جا به جایی
جلو سواره نظامِ روشن فکریِ زرد
شعله می‌سازم با نفس‌های خالیم
صدا می‌زنمتون هست‌های بی‌سبب
فروشنده های جمله های بیشرف
روی مبل‌های راحتی با حرف‌هایی واسه تختخواب
من یه فلکه مخالفت ام وا می شم روتون
جوری خوش خط‌ ام که انشاء می‌شم روتون
مبل‌های راحتی و حرف‌هایی واسه تختخواب
نه نشستم نه که خوابیدم روتون
روبروتون می‌ایستم تا ابد تمام قد
زنده باد خُشکیِ جزیره
نه به دروغِ باطراوت
آسودگی نئشگی می‌زاد
درود به سختیِ تداومِ مهارت
رَدل من رو توی ضدیت ببین
یه مستاجرِ بی‌ملیت نشین
لبریزِ علت‌ام علیت بچین
ردِ من رو از این کیفیت بگیر
من از دلِ سنگ روئیدم
شکاف می‌دم دلِ پاراگراف
به اعتراض‌هام راه می‌دم
به اختلاف‌هام، دلم خوش نیست به اشتراک‌هام
ضدیت
من نورل تویل دلِ چراهام

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

آب و هوای من هوای تغییره
که زنگ می‌ده به تمامِ زنجیرِت
تو فهرست نمی‌آم چون خرابه تحلیلش و من اون شوکِ توی صفحه‌هام
اگه بده شرایط تغییرت و صادر بشه جوازِ تخریبت بیوفتی می‌ده زمانه ترتیبت
می‌کنه جواهر تقدیمت
یا که حل می‌شی تو سوادِ جمعی که می‌کنه توی قواره تعریفت
ضدیت تو دمایِ منفیمه
گرمایِ پوشالیِ شما من رو میخواد زمانِ تحویله
من ول می‌شم کشِ همه مراحل در می‌ره
یه کابوسِ آشفته که هیچ منبعی نیست برای تعبیرش و مخالفم با توده‌ی هوای سمی که با تبلیغش
عقاید جمع می‌شه و آدمیزاد مُنکِر روی همه دقایق لم می‌ده
حواسش حل می‌شه
یه دهن که به کُلِ این شرایط نه میگه
من خبرِ دست اولم جراید تعطیله
نمایِ نزدیکِ یه ایده که با بالا پائینِ همه‌ی قواعد ور می‌ره
مقاومت پیامِ تب می‌شه
جمله‌ی ضد جایی خم شده که به کُلِ وقایع خندیده
پاره کننده‌ی فضای تحمیله

برای دوستِ خوبم
با همه نقص‌هام
باور بکنی یا نه منتظره فردام
که ما خُنکا به ارمغان آوردیم
از همین دقایقِ مُشتعلِ شب‌ها
یه دلِ سیر چه وحشیانه خندیدیم
به کُلِ زخم‌های مدفون شده
دو ستاره نوشتیم از قدرتِ زایشگری
زیرِ آسمونِ مجبور شده
برای دوستِ خوبم
تو جنگ‌ایم تنها
نگاه می‌کنن کف می‌زنن مرد و زن‌ها
گفتم خیلی خسته‌ام از این درگیری با رگبار
گفتی هر طوری هست سنگر رو نگه دار
زخم خوردیم از تهِ وجودمون
از نو ساختیم هر دفعه غرورمون
ما گدشتیم از جلوی جوخه‌های وحشت
چه مهیبِ غریوِ این لحظه‌ی وقوعمون
برای دوستِ خوبم
تو خونه آخر
اتِکا می‌کنیم باز به ارتکابِ باور
تو قفسِ ساخته شده با یاوه‌های دیروز
چه بی‌مهابانه زد انزجارِ ما پر
ما اون اوجِ خواستن‌ایم تو اوجِ بی‌میلی
تو منطقه‌ی ممنوعه‌ی آب ما خودِ سیل‌ایم
تو لحظه خوب
تو لحظه بد
همزمان آری و همزمان خیر‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

معنی دارند قصه ها
تو گوشِ شهر
هرچند ما نشنیدیم جز صدایِ اصطکاک
اون بیرون که همدیگه رو هُل می‌دن تو گور
انزوا بهایِ گزافِ ما زنده‌هاست
دوستِ خوبم ما با خونِ اشتیاق نوشتیم
تا تبعید شدیم از جایی که نبود شکلِ ما
روئیدیم از زیرِ نارُستنی‌ترین خاک
تصویرمون خط انداخت رو جدالِ جلوه‌ها
پیمویدم راه‌ها رو کرد مسیر ما رو گُم
نباشی نمی‌کنه کسی جات رو پُر
دوستِ خوبِ من 
تو این پهنه‌ی بی در و پیکر
دوباره جهان بیافرین از خیال و خود
تو با عشق نوشتی وقتی مهر گم شد تو مِه
هر چیزی که فک می‌کنی گم شد تومه
به این خمیرِ بدشکلِ زمان بخشیدیم یه معنا
ساعت تو چُرت بود
سه تا عقربه کِسل
برای دوستِ خوبم
اونجا که جفت چِشامون باریدن گرفت
بدون که بالیدم بهت
فهمیدم هنوزم زنده‌ایم حتی با شکوهِ بیشتر
بذار بذاریم مرگ شاکی‌تر بشه داداش
بذار بذاریم عصیان هُل بِدتِمون جلو
تا جایی که جریانِ بودن جاری‌تر بشه
هر دو به دنبالِ جایگزین با حذفِ دلیل‌ایم
ما خودِ نفسِ بدیل‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

Baraye Dooste Khoubam

"یک از دور می‌شه نزدیک
من نزدیک به واپسین دم
بازدم
به پشت افتادم می‌غلطم به پهلو
آهای
من راهِ آخرین‌ام
می‌بینم شده گُم
از پشتِ پلکِ خونیم
بالا می‌آرم
دست‌های استخونیم
هی
من اینجام
باید من رو ببینی
کجایِ طوفان‌های نقطه کوری؟
خاطرِت نیست؟
رشدت دادم
داد زدم هر دفعه گوش‌های کَرِت من رو
کُشتن باز هم
نجات
نجات
نجات
نجات"

بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
با خشونت
بی‌ظرافت
زُمُختی نقابِ نِگام بود
لطافت یه خطر بوده واسه من یکی
لِه کردم هر گُلی که سرِ رام بود
ابرازِ نرمِ حس و رو بودنش
واسم نقطه‌ی ضعفِ رُمان بود
هیچی پیش نرفت اونطوری که پیش‌بینی می‌شد و پهنه‌ی آسمونِ نیلی‌شون هم
تا به دست من می‌خورد قیری می‌شد
هرجا روی خوش نشونِ این روزگار می دادم
دستِ بی‌مهرش سیلی می‌شد
دل رو پرت می‌کردم هرجا درگیری می‌گفت
"چون به قدِ کافی نمی‌ارزی، از اونایی که همیشه غمگینی بیخود"
من به دنبالِ شریکِ جُرم بودم
شریکِ زندگی و لبخند به چه کار؟
مفرد ایستادم تو اوجِ سکوت
زوری پر کردنِ غم و لحظه‌ام به چه کار؟
روحِ ملیح که تاب نمی‌آره
دست خالی بدونِ طعمه رفتن به شکار
مُرده‌ی متحرک تابوت نمی‌خواد
دیگه چاله کندن به چه کار؟
بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
تو خروشم
از دور یه صدایی خورد زیرِ گوشم

نجات
نجات
نجات
نجات

رسیدم به کودکی به حالتِ ضعف
سر بالا کرد نگاه به قامتِ من گفت:
"خیلی وقته با هم بازی نکردیما
دلم گرفت انقدر جایی نرفتیم
اینجا خشکه درخت‌هاش تیزَن دیدی؟
گل نمی‌دن انگار مریضَن
چند باری دست زدم
بُرید انگشتهام
خون اومد
شُستم
دستهام تمیزَن"
پُک زدم به سیگارم دیدم دود از دهنِ اون می‌آد بیرون
پاک گیج شدم
جایِ کتک بود روی تمومِ تنِش
"اوه انگار قراره که باز دیر کنی"
"اون دفعه پیش که قایم باشک بازی کردیم
انقدر خوب قایم شدم پیدام نکردی
چرا تا حالا ندادی من رو نشونِ کسی؟
آخه حوصله‌ام سر می‌ره بدونِ رَفیق"
وسطِ این برهوت این بچه کی بود که من رو می شناخت فراتر از مرزِ دیروز؟
اون من رو رها
یا من اون رو وِل
کرده که شدیم سرگردون و لِه؟
"می‌آی ببینی که نقاشیت رو خوب کشیدم؟
واسه اون باره که گفتی جای دور نمی‌رم"
ببین بچه من سالهاست جاری از دردم
"خب منم خیلی وقته بازی نکردم"
تا اومدم داد بزنم رنگش پرید
افتاد رو زمین و نفسش رفت
گُر گرفت وجودم از شعله‌ی گناه و دَویدم به طرفش و بدنش سرد
چطو پاک کنم دست آلوده به خون رو تو این شرِ وجود با سردرِ شوم؟
بد ریختم پائین وقتی که دیدم
گردنبندِ من گردنش بود

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

Koodak Ft. Noora

با کِشی و قوصی ظریف
می رقصید پیشِ چشمم
قلبم سینه‌ام رو شکافت
فهمیدم چیه دلبر
بیرون زدم از غار
مصلوبِ شروعِ قمار
افتادم توی چشماش
دروازه‌های خمار
دست رو نشون داد قلب رو ربود
پا رو تکون داد مغز رو ربود
چاله‌ی نافِش خورد منطقم رو
بند به بندِ من رو ربود
بهم گفت که "ازم شعر نمی‌گی؟"
گفتم از شعر که شعر نمی‌گن
خندید گفت "رنگت پریده"
گفتم فوت کنی زنده می‌شم
آروم با کمر یه چرخی زد
برگشت دید نگام یه ور دیگه‌ست
فهمید حسِ گناه می‌خوردَم
گفت "طفلکی رو ببین چه ترسیده‌ست"
تاب داد موهاش رو
گفت "کی گفته لذت نبری؟ زندگی نمی‌ارزه به در به دری، اصلاً کی گفته نازم رو کم بخری؟"
گفتم یادم نیست
مالِ قدیمه
دلیل همینه که حالِ من اینه
انگاری لطافت رشدم نمی‌ده
علتِ احساسِ لالِ من اینه
"یعنی حرفات گوش نمی‌خوان؟ آوازه‌ش توی شهرها پیچیده، هوا سردتر میشه‌ها، یعنی گرمای آغوش نمی‌خوای؟"
حرف زد
ریخت ترسم
بهم دستبرد زد در رفت
من آواره توی شهرِش
اون آوازِ نابِ مقصد

رسیدیم به یه باغ پیشِ ابرها
به درخت‌هاش تاب زیر مهتاب
با گروهِ کُری از جیرجیرک‌ها
که یه کلبه‌ی چوبیِ بی‌رمق داشت
نشست رو تاب گفت "هُلَم می‌دی؟"
بدونِ هیچ حرفی هُلِش دادم
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
با موهاش یادِ خودم افتادم
رفتم به طرفِ هیزُم با تبر
نمی‌ساختش مغزم با تنم
گفت "خوشم می‌آد کم حرفیا، به نظرت من گنج‌ام یا خطر؟"
کُلی کُنده چوب شکستم
حس می‌شد جای خالیِ تردید
از پشت بازوم رو لمس
گفت "به قدِ کافی شکستی"
سکوت شد
آتیشِ کلبه رو به راه کردم
از آینه‌ی صد تیکه‌ی روی طاقچه
از صد تا جهان نگاش کردم
گاردم افتاد
تو آرامشِ زن بودنش کُلِ داد و فریادم افتاد
جانم افتاد
اعتراضِ سازم افتاد
"تموم کن این نگرانی"
نوازشم کرد گفت "در امانی"
تا اومدم جمله‌ی بعد رو بگم
بوسه رو لبهای خامم افتاد
در هم تنیدن تنهامون
سکوت بود و نفس‌هامون
بعدِ باز شدنِ درِ قفسِ لذت
گوشم رفت روی نُتِ قلبش
گفت "حالا بگو آرزوت چیه"
گفتم اینجا زمان شه متوقف
خندید
بشکن زد
بعدش جهان نبود متحرک

"بلند شو، بلند شو بلند شو
تکون بخور
خجالت بکش
خجالت بکش
عشق که بره تو نیست
پاشو
پاشو برو بیرون
دل بکن
دل بکن
پاشو برو بیرون
دل بکن
خجالت بکش
بهش دست نزن
به درد نخور
برو بیرون"

Aghoush Pt1

"برمی‌گردیم، با شنونده‌ی بعدی صحبت می‌کنیم
سلام
بگید که از کجا تماس می‌گیرید."

تماسم از دلِ فتنه‌ست
از زمان که من رو طی کرد
خط انداخت رو این پیکر
یه خلافم پُرِ پیگرد
فشار تا حدی می‌ده سیقل
آیا باقیش نمی‌آره نکبت؟
حتی انگشت به دهنِ حیرت که
کی اومد؟
کِی موند؟
کِی بود؟
کِی رفت؟
هر دفعه بیرون می زنم از جلدم یه هیکل با تهدید ایستاده بین‌ام
یه جوری با تحقیر نگام می‌کنه که تنگ می‌شه کُلِ کشور
توی حالتی مث هیپنوتیزم می‌رم و عرق می‌باره به کُلِ چهره‌ام
یک لحظه ببخشید
چیه پای تلفن‌ام باش توی تُنگت فعلاً
من فاصله ها رو می بلعم
تنهایی از تنهایی می‌ترسم
دائماً رادیوم روشنه چون
از صدای تویِ سرم می‌لرزم
می‌خوام در برم از قصه‌ی سرزنش
به صدای خانمِ قصه‌گو می‌چسبم
سِر
چند ساعت روی صندلی بی‌حرکت
دیو می‌گه هرچی هستم غلطه
شادی و رقصم غلطه
زبونش خشک و طلبکاره
بهم میگه زبون و حرفم غلطه
غلط غلط غلط غلطه
بدنم تب توی سر جهنم
گوشم افتاده گوشه‌ی رینگ
دره‌ی قلبم دَرَکه

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

انگاری کُلِ وجودش کینه‌ست
من پُرِ نقصم اون بی‌نقص
پُرِ دست و پاست من بی‌دست
آس و پاس و بی‌کس
روحم حکمِ تقضیه‌اشه
نصفشو خورده
پیِ بقیه‌اشه
من کُلِ آپارتمان رو آتیش می‌کشم
تا بلکه بسوزه ریشه‌اش
مایوسم
مایوسم
مگه غلامِ حلقه به گوشم؟
کی چی من رو اینطوری مجبور کرد
تا از هر چیزی که دوست دارم دور شم؟
دیدی گاهی کابوس می بینی، که باید در بری هر طوری هست
می‌خوای داد بزنی و در نمی‌آد کلمه‌ات؟
توی بیداریم اینطور فلج‌ام
وای الاناست ظاهر بشه
ماه وقتی که حاضر می شه
راهِ آسمون کامل می‌شه
ایا این جادو باطل می‌شه؟
همسایه پائینی‌ها دلخورن
پائین می ره صدای دلهره‌ام
باید ماهی‌ام رو از تنگ دربیارم
زیرِ تختم قایمش کنم

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

Tamas

زنجیرِ هنجار هنوزم چفتِ مچِ پام بود و من پائینی می‌رفتم و قبله پشت بام بود
می‌مُردم قدِ همه خدایانِ تاریخ
چه جمله‌ها که تو سوگِ سقطِ نقطه‌هام بود
زدم بیرون و پشت سرم موند شهرِ من به جا
پُرِ حفره‌هایی که بود جایِ قتلِ خنده‌ها
ترس بود و تردید
قرض بود و تهدید
زمان خشک می‌شد توی شک به لحظه‌ها
امید تو قحطی مُرد از فرطِ گشنگی
همه خط
من یکی، مونده پشتم رد نقطه‌چین
گرسنگی می‌گفت یالا خودتون رو هُل بدین
سفره‌ها می‌سوختن زیرِ داغیِ سُربِ دین
می‌گفتن : ول کنین این خود آزارِ نکته‌بین که جلو همه منطق‌هامون گذاشته یه خب که چی
تهفه نیست که نه
هنوز معلوم نیست که داره ذوقِ چی
مُرده از درون
زندگی با شوقِ چی؟
من که واسه‌ی رسیدن نمی‌رفتم احمق ها
من از دستِ نرسیدن‌هام فرار بودم
شما عشق می‌ورزیدین به پالون و قاطر
من سوار بودم اگه هم قطار بودم
اگه پائیز رفیقِ اشک های چَشمم نبود
زمستون علتِ یخِ قلبم نبود
اگه تابستون پوستِ منو نکَنده بود
چه می‌دونین؟
شاید من بهار بودم

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

پوستِ لبم خشک بود
می‌کَندمش خونِ کُلِ تاریخچه‌ام می‌پاچید بیرون
خاطره چی بود؟
وقتی خشکسالی به درونت حمله کرد
چی رو می‌کاری بیرون ها؟
یک جهان از تراژدی سُر می‌خورد از گودیِ پایِ چشمم به طرفِ گودالِ گونه‌ام و چاله چوله های صورتم و تهنشین می‌شد توی کُدورتم
آه زندگی رفوزت‌ام
کرکس‌های نفرینِ منحوس بالا سرم می‌پلکیدن
تو ارتفاع
در انتظارِ مرگ
گیجِ رسیدن
یک دنیا توی سینه‌ام لونه داشت
یک جهان کشته می‌دادم اگه می‌ترکیدم
هر دستم شروع کرد به لرز کردن
توی محدوده‌ی رعشه از ترس‌های مرد افکن
برخوردم به یه دست خط
نوشته بود دری پیدا نمی‌کنی تو مسیرِ در رفتن
حسِ توی بد خطیش خشکوندم و سردم کرد
چی کشیده تو خطِ خاطراتِ بدمصب
نقشه ریخته بود؟
یا نقشه ریخته بودن روش؟
شاید اصلاً پریده بود پائین با خیالِ برگشتن
مبهوت و مات بدونِ ایده
انتهای برگه نوشته بود می‌خوام برگردم
پشت کاغذ نوشته بود که خورشید مُرده
سرم رو بالا کردم ماه بهم لبخند زد

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

BozorgRahe Matrouk

[بخش اول]
شدم از لبه رد بیرون زدم از تهِ خط
گذشتم از تنِ شب
نبود هیچوقت صف بَره من
گفتم نمی‌شه رفت بی‌حس
پژواکِ صدام قهقهه زد
پهنه‌ی پوک پراکنده شد
موج برد اکثریت رو
هیچ پلکید دم‌پرِ من
مایی نبود من پاش بریزم
جایی نبود سرانجام بگیرم
نه امکانِ زندگی هست
نه دلم میخواد که الان بمیرم
رنگی بالاتر از سیاهی که نیست
چنگ می‌کشم رنگ‌هام بریزن
ترجیح می‌دم با دردهام بمیرم
تا به انتطارِ درمان بشینم
نقاشی رو حل کن
یه کم ریاضی بکش 
سیمِ آخر رو قطع
یه کم خیالی بچش
توو هیچ دسته‌ای نشدم جا
چون گفتم ندارم نیازی به اسم
هرچی از قدسیت می‌تابید گره
از بدنم می‌بارید زِره
بیارید طلسم
که من ضربه‌ی ضدِ ضربه‌هام
جلو می‌زنم از ریلِ ردِ پام
میگن توو انکار شادیه من زدم قیدِ خنده‌هام
تعیین نکرد شرایط راهم
نمی‌بندن سلایق پام
هوای تازه نمیاد از این درهای باز
توی اضطرابِ نمایِ باز


[همخوان]
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله 
آزاد شد ادامه
یه نزاعِ بی‌انتها
یه نبردِ بی‌افتخار
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله
از توو سیاه‌چاله


[بخش دوم]
همیشه می‌لنگه یه جای کار
چون هزارتا چون جلو چرای ماست
ما صدای طبقه‌مون میشیم؟
یا طبقه‌مون صدای ما؟
گردن‌ها شدن نثارِ دار
تنگه حلقه اطرافِ گلایه‌ها
من وزش‌ام سلاحِ باد
چون هیچکی نایستاد کنارِ ما جز
یه روز مسلم یه روز ملحد
یه روز مبارز یه روز مهره
یه روز گلاب یه روز کوکتل
یه روز مقابل یه روز مخلص
بستگی داره کجا بماسه بیشتر
یه روز مراقب یه روز مشکل
من رنگ همه‌ی اینها رو دیدم
یه روز آبن یه روز شعله
اینا همیشه پیِ رهبر‌َن
یه روز فردَن یه روز انترِ سلطنت
می‌رن و برمیگردن هربار
جَلدَن کفترِ منطقه‌ان
نبودن هیچوقت رو صندلی عقب
عوام‌ فریب‌های برتری طلب
صُلحن با اسانسِ ترور
کمک با معنای من قوی‌ترم
گفتی بندازن لوح رو بِت چند؟
طوطی‌های مزد و قیمت
هنوز هم دنبالِ کلید میگردی
من به خودم گفتم قفل رو بشکن
هنرِ شما اونجایی مُرد که تبدیل شدید به یه سرباز تا خشتک
ترجیحمه قهرِ با عزت
با خدا، شیطان، بُت یا کشور


[بخش سوم]
توو سیاه‌چاله‌ام
منظم‌تربن هرج و مرجِ خارجِ منظومه
روبرومه
هر بُعدی که از من دوره
همیشه پیِ شناخت بودم
نه تو جهانی که شایعه مرسومه
محاسبه محبوبه
خیلی جاها ریختم فرو
نموندم نشم ساکنِ مخروبه
نکردم قبول هرکسی ساکته مجبوره
تایید واسه اونه که توی دایره محدوده
پاره کردم حد
توی جَوی که بودن همه معلق
نکشیدم دست از جایی که جاذبه مغروره
توو سیاه‌چاله‌ام
اونجا که حتی نور گیره
نونِ فعلِ نبود می‌ره
دیر زوده و زود دیره
خطِ صافِ ایستادنم
به خطِ مرگم عمود میشه
بی‌زمانی، به هر لحظه زور میگه
دیگه می فهمی خوب دیوِت
بودم قبلشون
می‌مونم حتی سالها بعدِ مرگِ این حرومی‌ها
با انبوهِ کلمه‌ها می‌کنم غرقتون
پفیوز تونستی دَووم بیار
که من احضار می‌کنم جَوونی‌هام
هم بیرونت میمیره هم درونی‌هات
طوریکه خودت سیخ صاف سر جات وایسی
جلوتر برن کتونی‌هات
من رشد کردم توو این خُرده فرهنگ و دشمن با اونا که دوره گردَن
من صحنه نمی‌خوام که شعله‌ور شم
نه تقدیر میخوام نه شوقِ پرچم
دِ تفسیر نمیخواد لخته لفظَم
و انفجار خوابیده پشتِ هر خط 
جلو "جماعتِ فَک‌های شُل"
هیچ نیازی نیست که نقطه‌زن شم
توی خلوتت منم اون جغدِ شومِ بد یُمن
روزها مرگم و شب تولد
ترکیبی از ایده و فکر و تبحر
با نگاهِ بی‌توقف
جلوم، بی‌اثره فحش و حرف و نقدِ مردم
واسه من داره حق تقدم
هم دوره‌ی وحشی‌ام هم تمدن
هم دوره‌ی جنگ‌ام هم تفکر
نشدم بُت که بتونید بِشکنیدم
غریبه و آشنا هم بهم پریدن
پشتم رو نکردم به عقیده‌م
با وجودِ کم و کاستی
همیشه موندم توی بهترین حد
الهام بخش‌ام حتی اگه بِینمون نسبتی هست
بودم و هستم و خواهم بود
بِیت بیتِ آخره شعر ولی نه

Siah Chaale

[بخش اول]
از پائین شهرِ وجودم
از زبونِ زخمهای زاغه نشینم
از بروزِ بارزِ خشم از داخلِ سینه‌م
دستِ من نیست که متولد نشدم ساده بمیرم
به جنگِ با خورشید میرم 
اینا میخوان یه جا توی سایه بگیرن
زندگی میگیره ازت
حتی هرچی نداده رو
عرف، فرهنگ می‌کِشن هر سمت
باید باز کرد این قلاده رو
می‌بَرَدت سمتِ پائین اون توده‌ای که ندید فراتر رو
ببین چیا چیدن توو این ساختمون
فقط واسه دعوتی از نما نرو
من کُشتم توو مسیر بهانه رو
وقتی دیدم می‌بُرن سرها سر رو
هر موردی اکثریت دیکته می‌کرد
برمیداشتم خلافِ رو
بودن فرساینده‌ست
اونا می‌زنن نباشن
من می‌سازم بکوبم
نمی‌زنم بمونم
من پشتم به هیچ جا نیست گرم 
جهانِ اطراف سردرگمه
نمی‌دونه کدوم وری بده هُلم
تا من نتونه بشه بلند
به قید و بند
نمیره پام
نمی‌افتم حتی بریزه جام
بی‌تکیه‌گام
یه ول شده‌ام
تو خُرد میشی اگه ولت کنن
هی میشه نگام خسته
می‌بینم بگاست لحظه
اوضاع میشه بدتر اگه بذارم تصمیم بگیره به جام صحنه
از شما بی‌مقدارها کندم و وصلم با چهار خط شعر به آینده
جزئیات بوده توو حجاب
وقتشه که بشه این لباس کنده

[همخوان]
می‌شم منتقل
از این حالِ منجمد
می شم منتقل
به فضای مشتعل
جُم نخوری کُشتنت
باید شد بیدار از این خوابِ مُمتنع
می‌شم منتقل
با یه دادِ آزادِ مستقل


[بخش دوم]
من زندگیم با جربزه بود
ظاهر نشدم جلو دوربینِ شما بزدل‌ها
بیخِ گوشم
زیر خونه‌م می‌کُشتن آدم
"میگن وایبِ رنگی نمی‌ده کارش"
آره لوده‌های خُرده پا
میخوابید زیر سفره واسه لقمه‌ها
بلنده شعله‌های رشدِ ما
که میسوزونه چشم و ابروت
نمی‌رسی چه فرم چه تکنیک
چه به گَردِ شعر و مفهوم
زندگیت هم نیست جدی
میمیره هر لحظه بلندگوت
رد میشه هر مود از روت
خنثی‌ای
نه قبولی نه مردود
همیشه زرد و محدود
این هم به زبونِ خودت
موردهای قبولِ دورت
این اصالتی که تومه قراره به نوه نتیجه‌ت هم کمونه کنه
من توو یه راه دیگه‌ام
که رد شم از سالِ پیشم
زبون رو از دهن بنداز بیرون
تویی مزه خوره میزِ حاکمیت
هنوز تاریک‌ام
ولی وایسادم پای معیارهام
بکنید جمعش
شما که سهل‌اید 
من زنده موندم لای شیطان‌هام
روبروی تخریب باید مخرب بود
همتون کور می‌لولید
آب ساکنه مُردید رو می‌مونید
کاش حداقل کُپی‌های خوبی بودید
نشخوار کُنه استفراغِ داغِ رئیس زیرِ سایه‌ی پول
میگیرید لب از لاشه‌ی سود
پسرهای بَده قانعِ خوب
نمی‌کنه چیزی انگیزه‌م رو کور
ترکشَم میخوره نزدیکم و دور
زیربنام رو ساختم محکم
تغییری نمیده اندیشه‌م رو زور
به حرکت درمیاد از پیشم سکون
بکشید شما نتیجه‌ش رو بو
بکَنید چاله
اما هر بار ما باز هم می‌کنیم زخمی‌تر شروع
پلاسیده‌ها
تهِ ظرفِ جهان ماسیده‌ها
نه مهمون‌اید نه اهالیِ ما
این زنجیره پیوسته‌ست 
خفه می‌شید لا توالیِ ما

Enteghal

[بخش اول]
خونه‌ی من نداره بالکن
ولی وقتی رنگ غروب میریزه رو ساختمون
تو توو بالکن ایستادی
دیگه صاحبخونه نیستم
من همیشه مهمونم تا تو میزبانی
نگاهت نمی‌کنم تا ببینمت
ما، چقدر دور میشیم با رسیدنت
خواستم تصویر کنم راهِ بِینمون رو
دیدم که فاصله بیشتر میشه با کشیدنش
یادم نی از دنیا کِی کندم
صدام زدی از توو شلوغی‌هام غیبم زد
گمون نمی‌کردم بیشتر از این بریده شم اما
تیزیِ خواستنت نصفم کرد
شدم دو تا
پلک می‌زنم یکی میشم
پلک میزنم یه چی دیگه‌ام
سومی دَمِ کوتاهِ بینِ این دوئه
و من هنوز نمی‌دونم که آخر به کی میرم
این احساس با نبودن موندگاره
بودنِ دائم تقلیلش میده به وظیفه
بذار اصابتِ دستهامون بمونن تازه
مثلِ برخوردِ اولِ دو تا غریبه
ما که نمی‌کنیم شروعِ ویژه‌ای
چند من و تو مُرده توی تابوتِ هم؟
هر لمسِ دوباره میشه سقوطِ دیگه‌ای
و دوستت خواهم داشت دروغِ دیگه‌ای
پلک می‌زنیم پایداری از دست میره
پلک میزنیم بودنمون عوض میشه
با وجودِ تاری هم هنوز می‌کنم ستایشت
ناخودآگاه تصویرت میشه صاف
نگو فضام رو خم می‌کنه شدتِ گرانشِت
گرفتاره این قصه توو پانتومیم
نباشی هستم
بمونی میرم
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستَت دارم
بی‌اینکه بخواهمت
مهر از من دریغ کن


[همخوان]
من رو پوسونده آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این رمانسِ آخره؟
من رو پوسوند آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این...

[بخش دوم]
درست جایی که انتظار میریزه فرو
توو این انزوای جمعی دیگه خاطره رو کی میده بروز؟
توی دست بلیطِ طلوع
وقتی که هر دومون میریم به غروب
توو این عصرِ بحران و خفقان که قاتلِ حسه
نبودنت از داشتنت نی جدا
من رسالتی دارم توو این اتاقِ تاریک
نمی‌تونم گیر کنم توی "آه اگه میشد‌ها"
من جدام از رسیدن
تقلا بی‌فایده‌ست
مثلِ دم مرگ و دعاهای آخرِ یه آدمِ بی‌خدا
چه طنزی
بهشتِ تو نیست واسه منِ کافرِ بی‌دعا
اعتماد جایی درونمون مُرد
من گذشته رو کندم با دست پیِ یه دلیل
تو دست زدی به دلِ یه بدیل
ببین چقدر فرق دارن دستهامون
چقدَر دورن نگاه‌هامون وقتی که میخورن به هم گره چشمهامون
ما رو روی یک بومِ مشترک کشیدن
ولی چقدر فرق دارن با همدیگه رنگِ نقش‌هامون
دیدی فرق دارن درد زخم‌هامون؟
که هیچ جاده‌ای نیست بینِ شهرِ حرف‌هامون؟
این افقِ رویدادِ یک عاشقانه‌ست
میمیره با هم نبضِ فردامون
آزادترین سرزمینم اِشغالته و امکانِ رهائیم توو انکارته
نمی‌دونم میشیم شروع یا میگیریم پایان
وقتی پیدا کنه هجوم این حس خاتمه
من یه داستانِ طولانی‌ام منتظرم تا تو بتونی به قدِ یه قصه کوتام کُنی
نباشم هستی
بمونم میری
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستم داری
بی‌اینکه بخواهی‌ام
مهر از من دریغ کن

Ofoghe Rouydad

[بخش اول]
می‌کنه حس غلیان
بدون هر هیجان
چکُشه هر ضربان
کوبیده میشه سفت به
روی هر قطب و خزان
رابطه‌ی ذوق و زمام
خارجه از لوح و قرار
یعنی رفتن از امنیِ نقطه‌ی صلح و صفا
معلق رو هوا
یعنی فرق دارن با همدیگه فرم و ادا
یعنی تداخلِ عمدیِ صبح و شب‌ها
تخمی که بشی حقیقت و صوت رو سوار
وسطِ این شُل شدن‌ها
صحبتِ ایستادنِ ما کِی شد خطا؟
بهتره براتون نچسب بمونم چون
فولاد بُر نمیخوره لا بُراده چُدن‌ها
هیچوقت نمی‌گم کَله شد پرواز
نمی‌شه نرم سمتِ حل معما
میشه دیکته بی نقشی درسته
ولی دست بنداز خودت نقشت رو بردار
صدایی که کَند قبرش رو صد بار
باز می‌کنه از دورِ کَله مُشَما
نه دایره میشم نه یه نقطه
میریزم به هم این بازیِ صفحه و پرگار
سَمِ جَو به من نکرد غلبه
همونم که هرگز نزد کپک قلمش
هر کی ایستاد تو طرفِ غلط غلطه
من اونم با هفت پشتِ اون طرف طرفه
که هنوز، لباسهای شرف تنمه
مروارید چیه؟
بیرون ریختنِ دل و روده‌ی همه دروغهای صدف هدفه
خودی و غیرخودی همه‌اش تلفه
قایم نکن ترست رو پُشتت
پیِ ریتم نباش واسه رقصِ درستت
میخوام برم بیرون از ساعتِ همه
تا بفهمم کدوم لحظه درشته
پام رو زمینه، بالاست نِگام
از جایی میام که نبوده زمان به کام
باور دارم هنوز میشه پرید
من این پرنده رو ساختم با نداشته‌هام

[همخوان]
شروع میشه ذوب شدنت
وقتی که آتیشم دور کندت
حتی دیگه صدات نمیاد
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش
بی‌انعطافم و بدونل خَمش 
وقتی، میشه خاموش با یه تُف رونقت
حتی دیگه صدات نمیاد 
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش

[بخش دوم]
خیلی چیزها توی دستهای تو نیست
این پرنده نمیشه تو نهرهای تو خیس
ترجیحم فَوران بود
نه یه تشتَک شدن روی قتلهای پلیس
حالا تنهام تو پهنه‌ی هیچ
عبور کردم از همه‌ی مرزهای توبیخ
من به دیگران دیگه هیچ امیدی نداشتم
وقتی دیدم آلوده‌ست دستهای خودی
من شروع میشم
توی حرکت
جایی که میریزه قانون‌ها به هم
هم میترسم
هم شجاعم
هم آغوش بازه واسه زانوهای غم
میان شهاب‌سنگها خلاف جهتم
گذشته‌ام روبرومه هنوز از اون رِندهام
گذروندم دیگه همشون رو
کُلی هرمان
بعدِ هرمان
بعدِ هرمان
پرواز پُرِ تنهاییه
ولی کار نکرد رو من یکی تبلیغِ ضدِ پریدن
مثلِ سفینه‌ام تو خطر زنده‌ترین‌ام
هر جا داستانی نبود زندگیم رو فروختم قصه خریدم
نمی فهمنم اونایی که غیر همینن
یه تصویرِ شفاف که چرکِ زمینَم
ارزشم حفظه
چون خودم رو شبیه به یه سکه ندیدم
زندگی رو کردم درک از مسیرِ سختش
بی‌واسطه بی‌میونبُر
الان رو آغاز می‌کنم از دلیلِ قبلش
اطمینان حاصل میشه از طریقِ شک بهش
دنیا میشه قدِ سرزمینِ وصفت
و می فهمیمش از زمینِ دردش
و اون که همه چیز رو با هم میپذیره
خودش تبدیل میشه به جِنِ زیر تختش
رهام از تور توی راه
از دست و پا گیریِ این کوتوله‌ها
از اونا که از عمقِ تاریکی میترسن
بهشون میگم نندازین نور روی کارم
طوری می‌پرم که دودم بمونه
من نمیذارم لِه بشم لای قفل‌هام
حذف نمیشم
از دست نمیرم
توقف نمی‌کنم با یه قُلاب

Jahesh

Producer, Composer , Hip-Hop Artist Based In Tehran

Popular tracks tagged #alternative hiphop