هم می‌دونم انتهام رو هم یادمه از کجا شروع می‌شم
یک جاده‌ی پر پیچ و خم که یک تونل ازم ظهور می‌کرد
بی‌حسی سارقِ روحه
برنگشته‌ترین آب به جوبه
منم حاملِ برف
که سفیدیم زنده به گوره
از دور یک رایحه خوبه
تا این سنگینی‌ام رو بِروبه
دوست داشتن حادثه بود
چه حد از این حادثه خوبه؟
وقتی قایقت دوره
زمان در حالِ عبوره
وقتی که دل مسته به خشم
همه چیزِ سانحه جوره به عشق
گُواراترین ناگواری
بی‌لایحه بی‌قانون می‌رونه حُکم
بی‌رحمانه‌ترین جوشش ایستاده بیرونِ ظلم
لباسِ دل گیسوی لُخت
مگه می‌شه که موند بیرونِ گود؟
باخت جبره جلو نیروی بُرد
نرسیدن فکر و خیاله
و رسیدن ترسِ عظیمِ از دست دادنه
راهِ گریزی نیست از بودنل یک ورِ معادله
نامساوی‌ترین مبارزه
از تهِ تونل می‌اومد سمتم
این دردِ بی‌معالجه

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

هیکلِ ظریفی از تهِ تونل سمتم می‌اومد صلیب‌گونه
با دستهای باز
بی‌هراس از سایه‌های پریشون دل
همون مثل من‌ها
"بهتر از تو ها"
خیال بافهای نصفه شب‌ها
قصه نویس‌ها حس بخر‌ها
اون منطق‌های بی‌دلیل مونده
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
انگاری روی هوا شناور بود
مثلِ مُسَکن به طرفِ تسکینِ جراحت
می‌دونستم ایستادم رو گُسَل
ریختن
بود از این ترسم
چَشم‌ها زمین لرزنده‌اند
لرزیدم با نگاهش بنیانم سست شد
خندید گفت "آشنام برات؟"
من زبونم قفل شد
"هنوز طفلکِ ترسیده‌ای
بیش از قدیم رنگ پریده‌ای"
گفتم فوت کن زنده شم
گفت "هنوز همون نفس ندیده‌ای؟"
تو صورتم دمید
یک لایه ازم رفت
یک لایه ازم رفت
استشمام کردم تمومِ فصل‌ها رو
دوباره بوسه شکست تمومِ مرزها رو
ولی این بار
قبل از حرکتِ درِ قفسِ لذت
گفتم
بِکَن من رو از تنت
که توانِ عشق نیست
دورم کن
زشت نیست
"توانِ عشق نیست؟"
"چرا؟"

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

Aghoush Pt2

برای دوستِ خوبم
با همه نقص‌هام
باور بکنی یا نه منتظره فردام
که ما خُنکا به ارمغان آوردیم
از همین دقایقِ مُشتعلِ شب‌ها
یه دلِ سیر چه وحشیانه خندیدیم
به کُلِ زخم‌های مدفون شده
دو ستاره نوشتیم از قدرتِ زایشگری
زیرِ آسمونِ مجبور شده
برای دوستِ خوبم
تو جنگ‌ایم تنها
نگاه می‌کنن کف می‌زنن مرد و زن‌ها
گفتم خیلی خسته‌ام از این درگیری با رگبار
گفتی هر طوری هست سنگر رو نگه دار
زخم خوردیم از تهِ وجودمون
از نو ساختیم هر دفعه غرورمون
ما گدشتیم از جلوی جوخه‌های وحشت
چه مهیبِ غریوِ این لحظه‌ی وقوعمون
برای دوستِ خوبم
تو خونه آخر
اتِکا می‌کنیم باز به ارتکابِ باور
تو قفسِ ساخته شده با یاوه‌های دیروز
چه بی‌مهابانه زد انزجارِ ما پر
ما اون اوجِ خواستن‌ایم تو اوجِ بی‌میلی
تو منطقه‌ی ممنوعه‌ی آب ما خودِ سیل‌ایم
تو لحظه خوب
تو لحظه بد
همزمان آری و همزمان خیر‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

معنی دارند قصه ها
تو گوشِ شهر
هرچند ما نشنیدیم جز صدایِ اصطکاک
اون بیرون که همدیگه رو هُل می‌دن تو گور
انزوا بهایِ گزافِ ما زنده‌هاست
دوستِ خوبم ما با خونِ اشتیاق نوشتیم
تا تبعید شدیم از جایی که نبود شکلِ ما
روئیدیم از زیرِ نارُستنی‌ترین خاک
تصویرمون خط انداخت رو جدالِ جلوه‌ها
پیمویدم راه‌ها رو کرد مسیر ما رو گُم
نباشی نمی‌کنه کسی جات رو پُر
دوستِ خوبِ من 
تو این پهنه‌ی بی در و پیکر
دوباره جهان بیافرین از خیال و خود
تو با عشق نوشتی وقتی مهر گم شد تو مِه
هر چیزی که فک می‌کنی گم شد تومه
به این خمیرِ بدشکلِ زمان بخشیدیم یه معنا
ساعت تو چُرت بود
سه تا عقربه کِسل
برای دوستِ خوبم
اونجا که جفت چِشامون باریدن گرفت
بدون که بالیدم بهت
فهمیدم هنوزم زنده‌ایم حتی با شکوهِ بیشتر
بذار بذاریم مرگ شاکی‌تر بشه داداش
بذار بذاریم عصیان هُل بِدتِمون جلو
تا جایی که جریانِ بودن جاری‌تر بشه
هر دو به دنبالِ جایگزین با حذفِ دلیل‌ایم
ما خودِ نفسِ بدیل‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

Baraye Dooste Khoubam

"یک از دور می‌شه نزدیک
من نزدیک به واپسین دم
بازدم
به پشت افتادم می‌غلطم به پهلو
آهای
من راهِ آخرین‌ام
می‌بینم شده گُم
از پشتِ پلکِ خونیم
بالا می‌آرم
دست‌های استخونیم
هی
من اینجام
باید من رو ببینی
کجایِ طوفان‌های نقطه کوری؟
خاطرِت نیست؟
رشدت دادم
داد زدم هر دفعه گوش‌های کَرِت من رو
کُشتن باز هم
نجات
نجات
نجات
نجات"

بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
با خشونت
بی‌ظرافت
زُمُختی نقابِ نِگام بود
لطافت یه خطر بوده واسه من یکی
لِه کردم هر گُلی که سرِ رام بود
ابرازِ نرمِ حس و رو بودنش
واسم نقطه‌ی ضعفِ رُمان بود
هیچی پیش نرفت اونطوری که پیش‌بینی می‌شد و پهنه‌ی آسمونِ نیلی‌شون هم
تا به دست من می‌خورد قیری می‌شد
هرجا روی خوش نشونِ این روزگار می دادم
دستِ بی‌مهرش سیلی می‌شد
دل رو پرت می‌کردم هرجا درگیری می‌گفت
"چون به قدِ کافی نمی‌ارزی، از اونایی که همیشه غمگینی بیخود"
من به دنبالِ شریکِ جُرم بودم
شریکِ زندگی و لبخند به چه کار؟
مفرد ایستادم تو اوجِ سکوت
زوری پر کردنِ غم و لحظه‌ام به چه کار؟
روحِ ملیح که تاب نمی‌آره
دست خالی بدونِ طعمه رفتن به شکار
مُرده‌ی متحرک تابوت نمی‌خواد
دیگه چاله کندن به چه کار؟
بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
تو خروشم
از دور یه صدایی خورد زیرِ گوشم

نجات
نجات
نجات
نجات

رسیدم به کودکی به حالتِ ضعف
سر بالا کرد نگاه به قامتِ من گفت:
"خیلی وقته با هم بازی نکردیما
دلم گرفت انقدر جایی نرفتیم
اینجا خشکه درخت‌هاش تیزَن دیدی؟
گل نمی‌دن انگار مریضَن
چند باری دست زدم
بُرید انگشتهام
خون اومد
شُستم
دستهام تمیزَن"
پُک زدم به سیگارم دیدم دود از دهنِ اون می‌آد بیرون
پاک گیج شدم
جایِ کتک بود روی تمومِ تنِش
"اوه انگار قراره که باز دیر کنی"
"اون دفعه پیش که قایم باشک بازی کردیم
انقدر خوب قایم شدم پیدام نکردی
چرا تا حالا ندادی من رو نشونِ کسی؟
آخه حوصله‌ام سر می‌ره بدونِ رَفیق"
وسطِ این برهوت این بچه کی بود که من رو می شناخت فراتر از مرزِ دیروز؟
اون من رو رها
یا من اون رو وِل
کرده که شدیم سرگردون و لِه؟
"می‌آی ببینی که نقاشیت رو خوب کشیدم؟
واسه اون باره که گفتی جای دور نمی‌رم"
ببین بچه من سالهاست جاری از دردم
"خب منم خیلی وقته بازی نکردم"
تا اومدم داد بزنم رنگش پرید
افتاد رو زمین و نفسش رفت
گُر گرفت وجودم از شعله‌ی گناه و دَویدم به طرفش و بدنش سرد
چطو پاک کنم دست آلوده به خون رو تو این شرِ وجود با سردرِ شوم؟
بد ریختم پائین وقتی که دیدم
گردنبندِ من گردنش بود

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

Koodak Ft. Noora

با کِشی و قوصی ظریف
می رقصید پیشِ چشمم
قلبم سینه‌ام رو شکافت
فهمیدم چیه دلبر
بیرون زدم از غار
مصلوبِ شروعِ قمار
افتادم توی چشماش
دروازه‌های خمار
دست رو نشون داد قلب رو ربود
پا رو تکون داد مغز رو ربود
چاله‌ی نافِش خورد منطقم رو
بند به بندِ من رو ربود
بهم گفت که "ازم شعر نمی‌گی؟"
گفتم از شعر که شعر نمی‌گن
خندید گفت "رنگت پریده"
گفتم فوت کنی زنده می‌شم
آروم با کمر یه چرخی زد
برگشت دید نگام یه ور دیگه‌ست
فهمید حسِ گناه می‌خوردَم
گفت "طفلکی رو ببین چه ترسیده‌ست"
تاب داد موهاش رو
گفت "کی گفته لذت نبری؟ زندگی نمی‌ارزه به در به دری، اصلاً کی گفته نازم رو کم بخری؟"
گفتم یادم نیست
مالِ قدیمه
دلیل همینه که حالِ من اینه
انگاری لطافت رشدم نمی‌ده
علتِ احساسِ لالِ من اینه
"یعنی حرفات گوش نمی‌خوان؟ آوازه‌ش توی شهرها پیچیده، هوا سردتر میشه‌ها، یعنی گرمای آغوش نمی‌خوای؟"
حرف زد
ریخت ترسم
بهم دستبرد زد در رفت
من آواره توی شهرِش
اون آوازِ نابِ مقصد

رسیدیم به یه باغ پیشِ ابرها
به درخت‌هاش تاب زیر مهتاب
با گروهِ کُری از جیرجیرک‌ها
که یه کلبه‌ی چوبیِ بی‌رمق داشت
نشست رو تاب گفت "هُلَم می‌دی؟"
بدونِ هیچ حرفی هُلِش دادم
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
با موهاش یادِ خودم افتادم
رفتم به طرفِ هیزُم با تبر
نمی‌ساختش مغزم با تنم
گفت "خوشم می‌آد کم حرفیا، به نظرت من گنج‌ام یا خطر؟"
کُلی کُنده چوب شکستم
حس می‌شد جای خالیِ تردید
از پشت بازوم رو لمس
گفت "به قدِ کافی شکستی"
سکوت شد
آتیشِ کلبه رو به راه کردم
از آینه‌ی صد تیکه‌ی روی طاقچه
از صد تا جهان نگاش کردم
گاردم افتاد
تو آرامشِ زن بودنش کُلِ داد و فریادم افتاد
جانم افتاد
اعتراضِ سازم افتاد
"تموم کن این نگرانی"
نوازشم کرد گفت "در امانی"
تا اومدم جمله‌ی بعد رو بگم
بوسه رو لبهای خامم افتاد
در هم تنیدن تنهامون
سکوت بود و نفس‌هامون
بعدِ باز شدنِ درِ قفسِ لذت
گوشم رفت روی نُتِ قلبش
گفت "حالا بگو آرزوت چیه"
گفتم اینجا زمان شه متوقف
خندید
بشکن زد
بعدش جهان نبود متحرک

"بلند شو، بلند شو بلند شو
تکون بخور
خجالت بکش
خجالت بکش
عشق که بره تو نیست
پاشو
پاشو برو بیرون
دل بکن
دل بکن
پاشو برو بیرون
دل بکن
خجالت بکش
بهش دست نزن
به درد نخور
برو بیرون"

Aghoush Pt1

"برمی‌گردیم، با شنونده‌ی بعدی صحبت می‌کنیم
سلام
بگید که از کجا تماس می‌گیرید."

تماسم از دلِ فتنه‌ست
از زمان که من رو طی کرد
خط انداخت رو این پیکر
یه خلافم پُرِ پیگرد
فشار تا حدی می‌ده سیقل
آیا باقیش نمی‌آره نکبت؟
حتی انگشت به دهنِ حیرت که
کی اومد؟
کِی موند؟
کِی بود؟
کِی رفت؟
هر دفعه بیرون می زنم از جلدم یه هیکل با تهدید ایستاده بین‌ام
یه جوری با تحقیر نگام می‌کنه که تنگ می‌شه کُلِ کشور
توی حالتی مث هیپنوتیزم می‌رم و عرق می‌باره به کُلِ چهره‌ام
یک لحظه ببخشید
چیه پای تلفن‌ام باش توی تُنگت فعلاً
من فاصله ها رو می بلعم
تنهایی از تنهایی می‌ترسم
دائماً رادیوم روشنه چون
از صدای تویِ سرم می‌لرزم
می‌خوام در برم از قصه‌ی سرزنش
به صدای خانمِ قصه‌گو می‌چسبم
سِر
چند ساعت روی صندلی بی‌حرکت
دیو می‌گه هرچی هستم غلطه
شادی و رقصم غلطه
زبونش خشک و طلبکاره
بهم میگه زبون و حرفم غلطه
غلط غلط غلط غلطه
بدنم تب توی سر جهنم
گوشم افتاده گوشه‌ی رینگ
دره‌ی قلبم دَرَکه

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

انگاری کُلِ وجودش کینه‌ست
من پُرِ نقصم اون بی‌نقص
پُرِ دست و پاست من بی‌دست
آس و پاس و بی‌کس
روحم حکمِ تقضیه‌اشه
نصفشو خورده
پیِ بقیه‌اشه
من کُلِ آپارتمان رو آتیش می‌کشم
تا بلکه بسوزه ریشه‌اش
مایوسم
مایوسم
مگه غلامِ حلقه به گوشم؟
کی چی من رو اینطوری مجبور کرد
تا از هر چیزی که دوست دارم دور شم؟
دیدی گاهی کابوس می بینی، که باید در بری هر طوری هست
می‌خوای داد بزنی و در نمی‌آد کلمه‌ات؟
توی بیداریم اینطور فلج‌ام
وای الاناست ظاهر بشه
ماه وقتی که حاضر می شه
راهِ آسمون کامل می‌شه
ایا این جادو باطل می‌شه؟
همسایه پائینی‌ها دلخورن
پائین می ره صدای دلهره‌ام
باید ماهی‌ام رو از تنگ دربیارم
زیرِ تختم قایمش کنم

جلو هر قدمم دورِ هر حس
کشیده خطِ قرمز
یه روز شکلِ پدر
یه روز پدربزرگ
یه روز جَدمه با یه نقاب
یه روز لای خط‌های کتاب

Tamas

سکوتی ممتد
کر کننده بود سوتِ گوش
بی‌رمق
زُل به دیوارِ روبرو
از زیرِ در
وارد می‌شد یه ردِّ خون
سُر خورون، کهنه، پر جنب و جوش
مارپیچ گونه
مرموز
احوالِ خونه، مثِ هر روز
گم
چاره
کاغذها
پاره
قهوه، قهوه
کافئینِ آواره
آینه‌ها رو به دیوار
لامپ‌های خونه بیکار
کف پُرِ خاکستر
سقف خاطره بیمار
اکنون روی زانو نشست، گذشته داد فتوا
تنهایی، تنهایی، تنهایی، تنها
ردِ خون داشت قد می‌کشید
بوی بلوا می‌اومد از حمله‌ی رعشه به پیکر
پوست غرقِ عرق
ساعت رو عقب می‌کشید دستِ لحظه‌ی ولگرد
هیچ جمله‌ای واسه دردِ دل نبود
تغییرِ شکل می‌داد سرکوبِ این همه نعره به دل درد
ناخوانا صفحه ی لذت
خون داشت قد می‌کشید تو اتاق
داغ، جوش، پُرِ دادِ حباب
جلو اتحادِ چاله و چاه
گلو بسته بود راهِ بُزاغ
کُلی حضورِ بدونِ بدن افتاده بودن به جونِ تنم
اون ورِ پُلِ اضطراب ایستاده
گردنم صاف به زورِ یقه‌ام
یه کلاغ با صورت خورد به پنجره
گردن رو چرخوند جغدِ سرنوشت
نزولِ رسوبِ نحسی می‌شد حس
یه قدم مونده تا شعله‌ور بشه
صدای پچ‌پچِ وِردی عجیب رقصید آغشته به سرعتِ ترس
صدتا دست معلق شد رو هوا
اشاره کردند به پشت سرِ من
برگشتم
خون شده بود تبدیل
یه هیبت
بلند قد
چهار دست
نُه تا پا
تَکیده صورت
دو تا شاخ
کرخت
لزج
بی‌چشم
بی‌گوش
بی‌دهن
ولی بدصدا
کی ... کی هستی؟
"کی نه، چی"
از کجا می‌آی، اینجا چی می‌خوای
"ماورای فعل خواستن‌ام، من خودِ دارم‌ام"
من که... من که بهت کافرم
"عه، متاسفانه نمی‌شه که بشه باورم"
از کدوم دوزخی؟ از کجا اومدی؟
"از کجا نه ابلَه، از کِی"
با چه وِردی، با چه سحری؟ تو کدوم جادو از دنیای غیبی؟
"من رو با خُرافه‌هات یکی نَدون، نیومدم از غیب"
حتما خوابم، این یه کابوسه
یک بوسه از ترسِ منحوسه
"اَه، یک نگاه به زندگیت کن
تویی اون که نحسه
ببین همه رهات کردن
گُم بی‌نقشه"
حقیقت نداره، مثلِ شومیِ خونی که جوشیده تو قعرِ سُرفه‌ی تاریخ
پس تو هم تموم کن این اذیت‌هات
"دیگه نبینم که صدات رو بردی بالا، نبینم‌ ها"
"بی‌عمل، بزدل، ترسو، بی‌جَنَم، بی‌رمق، بی‌ریخت، بدتیپ، بی‌نمک، منفور، بی‌استعداد، سربار، بی‌وجود، وصله‌ی ناجور، بی‌رگ، بیشعور، بی‌لیاقت، بازنده، افسرده، بی‌هنر، بی‌بخار، گوشه‌گیر، بیفکر، بی‌سخن، بی‌عرضه، بی‌فایده، هرچی هست زیادیته، بی‌حرکت خفه شو فکر کردی چی حالیته؟"
خشکم زد
دیو دوباره خون شد
خزید
روی تن
و رفت
تویِ من
زدم بیرون

Taskhir

[بخش اول]
شدم از لبه رد بیرون زدم از تهِ خط
گذشتم از تنِ شب
نبود هیچوقت صف بَره من
گفتم نمی‌شه رفت بی‌حس
پژواکِ صدام قهقهه زد
پهنه‌ی پوک پراکنده شد
موج برد اکثریت رو
هیچ پلکید دم‌پرِ من
مایی نبود من پاش بریزم
جایی نبود سرانجام بگیرم
نه امکانِ زندگی هست
نه دلم میخواد که الان بمیرم
رنگی بالاتر از سیاهی که نیست
چنگ می‌کشم رنگ‌هام بریزن
ترجیح می‌دم با دردهام بمیرم
تا به انتطارِ درمان بشینم
نقاشی رو حل کن
یه کم ریاضی بکش 
سیمِ آخر رو قطع
یه کم خیالی بچش
توو هیچ دسته‌ای نشدم جا
چون گفتم ندارم نیازی به اسم
هرچی از قدسیت می‌تابید گره
از بدنم می‌بارید زِره
بیارید طلسم
که من ضربه‌ی ضدِ ضربه‌هام
جلو می‌زنم از ریلِ ردِ پام
میگن توو انکار شادیه من زدم قیدِ خنده‌هام
تعیین نکرد شرایط راهم
نمی‌بندن سلایق پام
هوای تازه نمیاد از این درهای باز
توی اضطرابِ نمایِ باز


[همخوان]
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله 
آزاد شد ادامه
یه نزاعِ بی‌انتها
یه نبردِ بی‌افتخار
از توو سیاه‌چاله
دَرنده و پاره
تو ابعادی تازه
بی‌سازش ساختم چاره
از توو سیاه‌چاله
از توو سیاه‌چاله


[بخش دوم]
همیشه می‌لنگه یه جای کار
چون هزارتا چون جلو چرای ماست
ما صدای طبقه‌مون میشیم؟
یا طبقه‌مون صدای ما؟
گردن‌ها شدن نثارِ دار
تنگه حلقه اطرافِ گلایه‌ها
من وزش‌ام سلاحِ باد
چون هیچکی نایستاد کنارِ ما جز
یه روز مسلم یه روز ملحد
یه روز مبارز یه روز مهره
یه روز گلاب یه روز کوکتل
یه روز مقابل یه روز مخلص
بستگی داره کجا بماسه بیشتر
یه روز مراقب یه روز مشکل
من رنگ همه‌ی اینها رو دیدم
یه روز آبن یه روز شعله
اینا همیشه پیِ رهبر‌َن
یه روز فردَن یه روز انترِ سلطنت
می‌رن و برمیگردن هربار
جَلدَن کفترِ منطقه‌ان
نبودن هیچوقت رو صندلی عقب
عوام‌ فریب‌های برتری طلب
صُلحن با اسانسِ ترور
کمک با معنای من قوی‌ترم
گفتی بندازن لوح رو بِت چند؟
طوطی‌های مزد و قیمت
هنوز هم دنبالِ کلید میگردی
من به خودم گفتم قفل رو بشکن
هنرِ شما اونجایی مُرد که تبدیل شدید به یه سرباز تا خشتک
ترجیحمه قهرِ با عزت
با خدا، شیطان، بُت یا کشور


[بخش سوم]
توو سیاه‌چاله‌ام
منظم‌تربن هرج و مرجِ خارجِ منظومه
روبرومه
هر بُعدی که از من دوره
همیشه پیِ شناخت بودم
نه تو جهانی که شایعه مرسومه
محاسبه محبوبه
خیلی جاها ریختم فرو
نموندم نشم ساکنِ مخروبه
نکردم قبول هرکسی ساکته مجبوره
تایید واسه اونه که توی دایره محدوده
پاره کردم حد
توی جَوی که بودن همه معلق
نکشیدم دست از جایی که جاذبه مغروره
توو سیاه‌چاله‌ام
اونجا که حتی نور گیره
نونِ فعلِ نبود می‌ره
دیر زوده و زود دیره
خطِ صافِ ایستادنم
به خطِ مرگم عمود میشه
بی‌زمانی، به هر لحظه زور میگه
دیگه می فهمی خوب دیوِت
بودم قبلشون
می‌مونم حتی سالها بعدِ مرگِ این حرومی‌ها
با انبوهِ کلمه‌ها می‌کنم غرقتون
پفیوز تونستی دَووم بیار
که من احضار می‌کنم جَوونی‌هام
هم بیرونت میمیره هم درونی‌هات
طوریکه خودت سیخ صاف سر جات وایسی
جلوتر برن کتونی‌هات
من رشد کردم توو این خُرده فرهنگ و دشمن با اونا که دوره گردَن
من صحنه نمی‌خوام که شعله‌ور شم
نه تقدیر میخوام نه شوقِ پرچم
دِ تفسیر نمیخواد لخته لفظَم
و انفجار خوابیده پشتِ هر خط 
جلو "جماعتِ فَک‌های شُل"
هیچ نیازی نیست که نقطه‌زن شم
توی خلوتت منم اون جغدِ شومِ بد یُمن
روزها مرگم و شب تولد
ترکیبی از ایده و فکر و تبحر
با نگاهِ بی‌توقف
جلوم، بی‌اثره فحش و حرف و نقدِ مردم
واسه من داره حق تقدم
هم دوره‌ی وحشی‌ام هم تمدن
هم دوره‌ی جنگ‌ام هم تفکر
نشدم بُت که بتونید بِشکنیدم
غریبه و آشنا هم بهم پریدن
پشتم رو نکردم به عقیده‌م
با وجودِ کم و کاستی
همیشه موندم توی بهترین حد
الهام بخش‌ام حتی اگه بِینمون نسبتی هست
بودم و هستم و خواهم بود
بِیت بیتِ آخره شعر ولی نه

Siah Chaale

[بخش اول]
از پائین شهرِ وجودم
از زبونِ زخمهای زاغه نشینم
از بروزِ بارزِ خشم از داخلِ سینه‌م
دستِ من نیست که متولد نشدم ساده بمیرم
به جنگِ با خورشید میرم 
اینا میخوان یه جا توی سایه بگیرن
زندگی میگیره ازت
حتی هرچی نداده رو
عرف، فرهنگ می‌کِشن هر سمت
باید باز کرد این قلاده رو
می‌بَرَدت سمتِ پائین اون توده‌ای که ندید فراتر رو
ببین چیا چیدن توو این ساختمون
فقط واسه دعوتی از نما نرو
من کُشتم توو مسیر بهانه رو
وقتی دیدم می‌بُرن سرها سر رو
هر موردی اکثریت دیکته می‌کرد
برمیداشتم خلافِ رو
بودن فرساینده‌ست
اونا می‌زنن نباشن
من می‌سازم بکوبم
نمی‌زنم بمونم
من پشتم به هیچ جا نیست گرم 
جهانِ اطراف سردرگمه
نمی‌دونه کدوم وری بده هُلم
تا من نتونه بشه بلند
به قید و بند
نمیره پام
نمی‌افتم حتی بریزه جام
بی‌تکیه‌گام
یه ول شده‌ام
تو خُرد میشی اگه ولت کنن
هی میشه نگام خسته
می‌بینم بگاست لحظه
اوضاع میشه بدتر اگه بذارم تصمیم بگیره به جام صحنه
از شما بی‌مقدارها کندم و وصلم با چهار خط شعر به آینده
جزئیات بوده توو حجاب
وقتشه که بشه این لباس کنده

[همخوان]
می‌شم منتقل
از این حالِ منجمد
می شم منتقل
به فضای مشتعل
جُم نخوری کُشتنت
باید شد بیدار از این خوابِ مُمتنع
می‌شم منتقل
با یه دادِ آزادِ مستقل


[بخش دوم]
من زندگیم با جربزه بود
ظاهر نشدم جلو دوربینِ شما بزدل‌ها
بیخِ گوشم
زیر خونه‌م می‌کُشتن آدم
"میگن وایبِ رنگی نمی‌ده کارش"
آره لوده‌های خُرده پا
میخوابید زیر سفره واسه لقمه‌ها
بلنده شعله‌های رشدِ ما
که میسوزونه چشم و ابروت
نمی‌رسی چه فرم چه تکنیک
چه به گَردِ شعر و مفهوم
زندگیت هم نیست جدی
میمیره هر لحظه بلندگوت
رد میشه هر مود از روت
خنثی‌ای
نه قبولی نه مردود
همیشه زرد و محدود
این هم به زبونِ خودت
موردهای قبولِ دورت
این اصالتی که تومه قراره به نوه نتیجه‌ت هم کمونه کنه
من توو یه راه دیگه‌ام
که رد شم از سالِ پیشم
زبون رو از دهن بنداز بیرون
تویی مزه خوره میزِ حاکمیت
هنوز تاریک‌ام
ولی وایسادم پای معیارهام
بکنید جمعش
شما که سهل‌اید 
من زنده موندم لای شیطان‌هام
روبروی تخریب باید مخرب بود
همتون کور می‌لولید
آب ساکنه مُردید رو می‌مونید
کاش حداقل کُپی‌های خوبی بودید
نشخوار کُنه استفراغِ داغِ رئیس زیرِ سایه‌ی پول
میگیرید لب از لاشه‌ی سود
پسرهای بَده قانعِ خوب
نمی‌کنه چیزی انگیزه‌م رو کور
ترکشَم میخوره نزدیکم و دور
زیربنام رو ساختم محکم
تغییری نمیده اندیشه‌م رو زور
به حرکت درمیاد از پیشم سکون
بکشید شما نتیجه‌ش رو بو
بکَنید چاله
اما هر بار ما باز هم می‌کنیم زخمی‌تر شروع
پلاسیده‌ها
تهِ ظرفِ جهان ماسیده‌ها
نه مهمون‌اید نه اهالیِ ما
این زنجیره پیوسته‌ست 
خفه می‌شید لا توالیِ ما

Enteghal

[بخش اول]
خونه‌ی من نداره بالکن
ولی وقتی رنگ غروب میریزه رو ساختمون
تو توو بالکن ایستادی
دیگه صاحبخونه نیستم
من همیشه مهمونم تا تو میزبانی
نگاهت نمی‌کنم تا ببینمت
ما، چقدر دور میشیم با رسیدنت
خواستم تصویر کنم راهِ بِینمون رو
دیدم که فاصله بیشتر میشه با کشیدنش
یادم نی از دنیا کِی کندم
صدام زدی از توو شلوغی‌هام غیبم زد
گمون نمی‌کردم بیشتر از این بریده شم اما
تیزیِ خواستنت نصفم کرد
شدم دو تا
پلک می‌زنم یکی میشم
پلک میزنم یه چی دیگه‌ام
سومی دَمِ کوتاهِ بینِ این دوئه
و من هنوز نمی‌دونم که آخر به کی میرم
این احساس با نبودن موندگاره
بودنِ دائم تقلیلش میده به وظیفه
بذار اصابتِ دستهامون بمونن تازه
مثلِ برخوردِ اولِ دو تا غریبه
ما که نمی‌کنیم شروعِ ویژه‌ای
چند من و تو مُرده توی تابوتِ هم؟
هر لمسِ دوباره میشه سقوطِ دیگه‌ای
و دوستت خواهم داشت دروغِ دیگه‌ای
پلک می‌زنیم پایداری از دست میره
پلک میزنیم بودنمون عوض میشه
با وجودِ تاری هم هنوز می‌کنم ستایشت
ناخودآگاه تصویرت میشه صاف
نگو فضام رو خم می‌کنه شدتِ گرانشِت
گرفتاره این قصه توو پانتومیم
نباشی هستم
بمونی میرم
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستَت دارم
بی‌اینکه بخواهمت
مهر از من دریغ کن


[همخوان]
من رو پوسونده آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این رمانسِ آخره؟
من رو پوسوند آنچه گذشت
تو کوتاه کن شعاعِ باورت
پوسیدگی رو باید قالش رو کَند
کی فکر می‌کرد که این...

[بخش دوم]
درست جایی که انتظار میریزه فرو
توو این انزوای جمعی دیگه خاطره رو کی میده بروز؟
توی دست بلیطِ طلوع
وقتی که هر دومون میریم به غروب
توو این عصرِ بحران و خفقان که قاتلِ حسه
نبودنت از داشتنت نی جدا
من رسالتی دارم توو این اتاقِ تاریک
نمی‌تونم گیر کنم توی "آه اگه میشد‌ها"
من جدام از رسیدن
تقلا بی‌فایده‌ست
مثلِ دم مرگ و دعاهای آخرِ یه آدمِ بی‌خدا
چه طنزی
بهشتِ تو نیست واسه منِ کافرِ بی‌دعا
اعتماد جایی درونمون مُرد
من گذشته رو کندم با دست پیِ یه دلیل
تو دست زدی به دلِ یه بدیل
ببین چقدر فرق دارن دستهامون
چقدَر دورن نگاه‌هامون وقتی که میخورن به هم گره چشمهامون
ما رو روی یک بومِ مشترک کشیدن
ولی چقدر فرق دارن با همدیگه رنگِ نقش‌هامون
دیدی فرق دارن درد زخم‌هامون؟
که هیچ جاده‌ای نیست بینِ شهرِ حرف‌هامون؟
این افقِ رویدادِ یک عاشقانه‌ست
میمیره با هم نبضِ فردامون
آزادترین سرزمینم اِشغالته و امکانِ رهائیم توو انکارته
نمی‌دونم میشیم شروع یا میگیریم پایان
وقتی پیدا کنه هجوم این حس خاتمه
من یه داستانِ طولانی‌ام منتظرم تا تو بتونی به قدِ یه قصه کوتام کُنی
نباشم هستی
بمونم میری
عدمِ قطعیتِ این عشقِ کوانتومی
دوستم داری
بی‌اینکه بخواهی‌ام
مهر از من دریغ کن

Ofoghe Rouydad

[بخش اول]
می‌کنه حس غلیان
بدون هر هیجان
چکُشه هر ضربان
کوبیده میشه سفت به
روی هر قطب و خزان
رابطه‌ی ذوق و زمام
خارجه از لوح و قرار
یعنی رفتن از امنیِ نقطه‌ی صلح و صفا
معلق رو هوا
یعنی فرق دارن با همدیگه فرم و ادا
یعنی تداخلِ عمدیِ صبح و شب‌ها
تخمی که بشی حقیقت و صوت رو سوار
وسطِ این شُل شدن‌ها
صحبتِ ایستادنِ ما کِی شد خطا؟
بهتره براتون نچسب بمونم چون
فولاد بُر نمیخوره لا بُراده چُدن‌ها
هیچوقت نمی‌گم کَله شد پرواز
نمی‌شه نرم سمتِ حل معما
میشه دیکته بی نقشی درسته
ولی دست بنداز خودت نقشت رو بردار
صدایی که کَند قبرش رو صد بار
باز می‌کنه از دورِ کَله مُشَما
نه دایره میشم نه یه نقطه
میریزم به هم این بازیِ صفحه و پرگار
سَمِ جَو به من نکرد غلبه
همونم که هرگز نزد کپک قلمش
هر کی ایستاد تو طرفِ غلط غلطه
من اونم با هفت پشتِ اون طرف طرفه
که هنوز، لباسهای شرف تنمه
مروارید چیه؟
بیرون ریختنِ دل و روده‌ی همه دروغهای صدف هدفه
خودی و غیرخودی همه‌اش تلفه
قایم نکن ترست رو پُشتت
پیِ ریتم نباش واسه رقصِ درستت
میخوام برم بیرون از ساعتِ همه
تا بفهمم کدوم لحظه درشته
پام رو زمینه، بالاست نِگام
از جایی میام که نبوده زمان به کام
باور دارم هنوز میشه پرید
من این پرنده رو ساختم با نداشته‌هام

[همخوان]
شروع میشه ذوب شدنت
وقتی که آتیشم دور کندت
حتی دیگه صدات نمیاد
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش
بی‌انعطافم و بدونل خَمش 
وقتی، میشه خاموش با یه تُف رونقت
حتی دیگه صدات نمیاد 
چون میشکنه دیوارِ صوت رو جهش

[بخش دوم]
خیلی چیزها توی دستهای تو نیست
این پرنده نمیشه تو نهرهای تو خیس
ترجیحم فَوران بود
نه یه تشتَک شدن روی قتلهای پلیس
حالا تنهام تو پهنه‌ی هیچ
عبور کردم از همه‌ی مرزهای توبیخ
من به دیگران دیگه هیچ امیدی نداشتم
وقتی دیدم آلوده‌ست دستهای خودی
من شروع میشم
توی حرکت
جایی که میریزه قانون‌ها به هم
هم میترسم
هم شجاعم
هم آغوش بازه واسه زانوهای غم
میان شهاب‌سنگها خلاف جهتم
گذشته‌ام روبرومه هنوز از اون رِندهام
گذروندم دیگه همشون رو
کُلی هرمان
بعدِ هرمان
بعدِ هرمان
پرواز پُرِ تنهاییه
ولی کار نکرد رو من یکی تبلیغِ ضدِ پریدن
مثلِ سفینه‌ام تو خطر زنده‌ترین‌ام
هر جا داستانی نبود زندگیم رو فروختم قصه خریدم
نمی فهمنم اونایی که غیر همینن
یه تصویرِ شفاف که چرکِ زمینَم
ارزشم حفظه
چون خودم رو شبیه به یه سکه ندیدم
زندگی رو کردم درک از مسیرِ سختش
بی‌واسطه بی‌میونبُر
الان رو آغاز می‌کنم از دلیلِ قبلش
اطمینان حاصل میشه از طریقِ شک بهش
دنیا میشه قدِ سرزمینِ وصفت
و می فهمیمش از زمینِ دردش
و اون که همه چیز رو با هم میپذیره
خودش تبدیل میشه به جِنِ زیر تختش
رهام از تور توی راه
از دست و پا گیریِ این کوتوله‌ها
از اونا که از عمقِ تاریکی میترسن
بهشون میگم نندازین نور روی کارم
طوری می‌پرم که دودم بمونه
من نمیذارم لِه بشم لای قفل‌هام
حذف نمیشم
از دست نمیرم
توقف نمی‌کنم با یه قُلاب

Jahesh

Producer, Composer , Hip-Hop Artist Based In Tehran

Popular tracks tagged #alternative hiphop