آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

ما بیرون زمان ایستاده ایم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

zahra.sajed