نمیشه دل به هر کس داد
نمیشه از نفس افتاد

پرنده با پر بسته
نمیشه از قفس آزاد

نمیشه در سکوت خود
صدای گریه رو نشنید
نمیشه غرق در غم بود
ولی از گریه رو گردوند
گلوی ساز دلتنگی
پر از فریاد خاموشه
دوباره سر بده هق هق

نمیشه رفت و راهی شد
رسید اما به یک بن بست
چه رسمه ناهماهنگی
همیشه رسم تقدیره
نمیشه بود و عاشق بود
واسه عاشق شدن دیره

تو"ساز تو را شنیدم که به ساز دنیا نرقصیدم"

شمس لنگرودی

Poem

آفرینه

شمس لنگرودي

poetry

♥♥♥شمس لنگرودی

و ما به شما یاد می‌دهیم
که چه چیزی را ندارید
و کدام خاطره‌یی، خوش تر است
خواب دیدن
اینطوری که شما می‌بینید
اصلا به صلاحتان نیست
اشک 
اینطورها که شما می‌ریزید
قطره قطره 
اصلا معنا ندارد
به قُل قُل ِ چشمه نگاه کنید
مگر از اندوه هست؟
و ما به شما یاد می‌دهیم
چه رویاهایی، چه زمان هایی
خوش تر است
در صورت مردودی
البته، چاره‌ نیست
به جنهم نیز می‌روید
پایان تنفس
به سلول هایتان برگردید


باغبان جهنم - شمس لنگرودی

از من بگریزید که "می" خورده ام امشب
با من منشینید که دیوانه ام امشب 
ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد
ای بی خبر از گریه مستانه ام امشب 

یک جرعه ی آن مست کند هردو جهان را
چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب 
بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی 
گر جان نرود در پی جانانه ام امشب

با صدای دلنشین گوینده رادیو و تلویزیون /فرشته ملک فرنود

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت
دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت

پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد
اما مرا به عمق درونم کشید و رفت

یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را
بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت

من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت
خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت

تا از خیال گنگ رهایی رها شوم
بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت

شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق
مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت

تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم
رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت

دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم
از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت



نه دیگه این واسه ما دل نمیشه
اجرای جدید
بسیار بسیار زیبا

نه دیگه این واسه ما دل نمیشه

http://www.facebook.com/qaradaghee

ای ساربان ای کاروان

لیلای من کجا می بری ؟

با بردن لیلای من

جان و دل مرا می بری

ای ساربان کجا می روی ؟

لیلای من چرا می بری ؟

در بستن پیمان ما

تنها گواه ما شد خدا

تا این جهان بر پا بود

این عشق ما بماند به جا

ای ساربان کجا می روی ؟

لیلای من چرا می بری ؟

تمامی دینم به دنیای فانی

شراره ی عشقی که شد زندگانی

به یاد یاری خوشا قطره اشکی

به سوز عشقی خوشا زندگانی

همیشه خدایا محبت دلها

به دلها بماند بسان دل ما

که لیلی و مجنون فسانه شوند

حکایت ما جاودانه شود

تو اکنون ز عشقم گریزانی

غمم را ز چشمم نمی خوانی

از این غم چه حالم نمی دانی

پس از تو نمودم برای خدا

تو مرگ دلم را ببین و برو

چو طوفان سختی ز طوفان غم

گل هستیم را بچین و برو

که هستم من آن تک درختی

که بر پایه طوفان نشسته

همه شاخه های وجودش

ز خشم طبیعت شکسته

ای ساربان ای کاروان

لیلای من کجا می بری ؟

با بردن لیلای من

جان و دل مرا می بری

ای ساربان کجا می روی ؟

لیلای من چرا می بری ؟

 

محسن نامجو -- ای ساربان namjoo

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای
 موسیقی : حامد حبیب زاده

حکایت بارانی بی امان است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ما باشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

دلم به بوی تو آغشته است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

بنویس و هراس مدار از آن که غلط می افتد _ شعر و صدای شمس لنگرودی

اگر اندکی پایین تر بود آسمان _ شعر و صدای شمس لنگرودی

On shab e ordibehesht

دریا
دلشوره‌ی زمین است
سبدی آب نور

مدرسه‌ای از سكوت است
كه به توفان‌ها
درس نظام می‌دهد

برگ برنده‌ی آسمان است
میهن باران

آیینه‌ی ابرهاست
كه صورتشان را می‌آرایند
پیش از آن كه ببارند

دریا !
با آن همه توفان‌ها ، گنج‌ها
از چه پای كرانه را می‌بوسی .

بر ایوانت ، سال ، جامه عوض می‌كند
و سوی درخت می‌رود

شكوفه‌ی كف
گردنبند توست

تا نقره بهایی پیدا كند
به تقلید تو برق می‌زند

تو شوره زار پرنده‌ی كوهساری ، دریا !
كه معجزه‌ات
باغ‌های ماهی است
و سلاح یگانه‌ات
نسیم سحرگاه توست

از صدای تو
نه پرنده و برگ می‌هراسد
نه ستاره ، نه من ، و نه ماهی
كه در انگشتانت خواب رفته است ،
از صدای تو
بانك‌های سیاه می‌هراسند ،
یونس می‌هراسد
كه سینه‌ی ماهی‌ها را
دفینه‌ی قاچاق كرده است

صدای تو ، شب‌ها
لالایی آسمان است ،
روز
پاسبانی كه سرانگشت رود را می‌گیرد
به دست صدف می‌سپارد

با قلبی از آب
عاشق بلبلی حیرانی
و نمی‌دانی نامش چیست

چه قدر در كلام تو غرق می‌شوم
تا تكلم باد را با كف‌های تهی بدانم
ترمه‌دوزی آب را بر شن‌ها

ای تخت روان
كه ابر و شهاب را به ساحل امن می‌رسانی
ستارگان كودك و نو سال را
در شب ناایمن
در بستر بخوابان !
رهزن تازه‌ای در راه است

دندان‌ها یت مهربانند
اسكله‌ها پهلویت را می‌خراشند

تو اسب مقدسی از آبی
با زینی از كف ،
سالیانی دراز می‌تازی
بی آنكه بدانی
در جا جنبیده‌ای

پاییز را
به برگ درختانت راه نیست
چرا كه زاده‌ی رویایی ،
برف
در هراس ندیدن تو چنین پیر می‌شود

آتشفشان‌های عظیم را رام می‌كنی
تا گله اسب‌های دریایی ، فوك‌ها
زغال زمستانی‌شان را مهیا سازند

تو سركش و رام خویی
بی ترحم و مهربان ،
به موسی عمران راه می‌دهی كه بگذرد از آب‌ها
و گوشه‌ی گمنامی بمیرد ،

تو كودك و پیرسالی
رازآلوده و ساده دل ،
كودكان و پرندگان با یالت بازی می‌كنند
و تو چون غولی مهربان با دندان صدف می‌خندی

كنار تو
ماه خیس خورده
نه آب می‌رود
نه چروك می‌شود

آبگینه‌ی نازكی
كه در آن سویت همه چیزی پیدا در امان است ،
ماهی
با تن ململ از شیشه عبور می‌كند
بی جراحت و قطره خونی

با دیواری از آب
شهرهایت را
چگونه چنین ایمن می‌كنی !

خانه‌های تو از آب
كوچه‌ها ، جدول‌ها ، دكان‌ها
با پول رایجی از آب و كف .
سربازان زخم خورده‌ی شیشه‌ای
در سنگر آبت شهید می‌شوند
و دوباره بر سر كف می‌جنگند

ای ماده شیر شاعر
اشكت را دیده‌ام
كه قاطی آب‌ها جرقه زنان دور می‌شود،
ققنوسی تو
ققنوس آب،
و مه
خاكستر بال‌های توست،
صبحانه‌ات تگرگ است
و برشی نور یشم.

تو خواهر مایی دریا!
بیرون ، آفتاب و
درون
دغدغه‌ها، رنج‌ها.
و سگی كوچك پایت را می‌شوید
اشك می‌فشاند
بی آن كه نام تو را بداند،
تو برادر اشك‌پوش مایی

یادم بده!
تجسد صبرها!
یادم بده!
با آن همه زخم كه بر تو فرود آورند
چگونه بر تن تو زخمی نیست.
یادم بده!
كتابخانه‌ی رازها!

©شمس لنگرودی

دریا" با دکلمه استاد شمس لنگرودی" | Shams Langrudi "Darya"


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




اشعار شمس لنگرودی | نه، نمی­توانم فرامشت کنم | Shams Langroudi

پنبه ای آتش گرفته است قلب من
کف مزن شعله ورش مکن

آهنگ: امیرحسین سام 
آواز: علی بیات

می‌دانم که می‌آیی
چه غم دارم ز تنهایی
می‌باری چو ابر بهار
می‌شویی از دل غبار
می‌تابی چون آفتاب
می‌ربایی از دیده خواب

می‌رسد با بانگ صبح از سوی او
آن نسیم جانفزای کوی او
گر دل من بی‌‌قراری می‌کند
او بهارست و بهاری می‌کند

می‌دانم که می‌آیی
چه غم دارم ز تنهایی
شب هجران شود کوتاه
رسد صبح امید از راه...




میدانم که می آیی

Arrangement & Vocal: Hani Niroo 
Alireza Karimi: Sound design

ما را همه شب

Soheil Nafissi - Maahi

آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو
شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو
میرود از فراق تو خون دل از دو دیده ام
دجله به دجله یم به یم چشمه به چشمه جو به جو
از پی دیدن رخت همچون صبا فتاده ام
خانه به خانه در به در کوچه به کوچه کو به کو
دور دهان تنگ تو عارض عنبرین خطت
غنچه به غنچه گل به گل لاله به لاله بو به بو
مهر تو را دل حزین بافته بر قماش جان
رشته به رشته نخ به نخ تار به تار پو به پو
در دل خویش طاهره گشت و نیافت جز تو را
صفحه به صفحه لا به لا پرده به پرده تو به تو


Mohsen Namjoo -  Rooberoo محسن نامجو / روبرو

بر نمی گردند شعرها
به خانه نمی‌روند
تا برگردی
و دست تکان‌ دهی
روبان‌های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می‌لرزند
روبان‌های سفید، پیچیده بر گل سرخ‌های بی‌تاب را ببین
بر نمی‌گردند شعرها
پراکنده نمی‌شوند
به انتظار تو در باران ایستاده‌اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند

هيچ چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
كوهستان‌هايي كه قيام كرده‌اند
تا آمدنت را
پيش از همگان ببينند.
اقيانوس‌ها
كه كف بر لب مي‌غرند و
به جويبار تو راهي ندارند
باد و هوا كه در انديشه‌اند چرا انسان نيستند
تا با تو سخن بگويند
و تو سوسن خاموش
همه چيزت را در ظرفي گذاشته
به من داده‌اي
تا بين واژگان گرسنه قسمت كنم .
همه چيز با تو شروع نشد
همه چيز با تو تمام مي‌شود
جز نامم

شمس لنگرودی

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

zahra.sajed