به تصریح همسرش، بنان بهترین اثر خود را  "کاروان" می دانست و می گفت: "کاروان را برای بعد از مرگم خوانده ام"



همه شب نالم چون ني! كه غمي دارم
دل و جان بردي  اما نشدي يارم
با ما بودي ، بي ما رفتـــــــي.
چو بوي گل به كجا رفتي؟
تنها ماندم ! تنها رفتي!

چو كاروان رود،فغانم از زمين بر آسمان رود
دور از يــــــــــــــــــارم ، خون مي بـــــــــــــــــــارم
فتادم از پا به ناتوانی ، اسير عشقم ، چنان كه داني
رهائي از غم نمي توانـــم 
تو چاره اي كن كه ميتواني

گــــــــر ز دل برآرم آهــــــــــي 
آتش از دلـــــــــم خيــــــزد
چون ستاره از مژگانم
اشك آتشين ريـزد.
چو كـــــاروان رود
فغانم از زمين 
بــــــــر آسمان رود
دور از يارم خون مي بارم

نه حريفي تا با او غــم دل گويم
نه اميدي در خاطر كه تو را جــــــــوبم
اي شادي جــــان! سرو روان!كز بر ما رفتي،
از محفل ما ، چون دل ما 
سوي كجــــــــــــا رفتي؟
تنها ماندم ، تنهـــــــــا رفتي
چــــو بوي گل به كجا رفتي؟
به كجائي غمگســار من؟ 
فغان زار من بشنو و باز آ!
از صبا حكايتي ز روزگار من بشنو وباز آ !
باز آ سوي رهي! 
چون روشني از ديده ما رفتي
با قافله باد صبـــــــــــــــا رفتي
تنها ماندم ، تنهــا رفتی.......


کاروان - بنان

afshari_2000