คอร์สปฏิบัติธรรมชาวจีน

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 กันยายน 2565

จะออกจากวัฏสงสารต้องเด็ดเดี่ยวอดทน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 กรกฎาคม 2566

พยายามยกระดับจิตใจของเราให้สูงขึ้นๆ ไป 
อดทน ไม่อดทนทำไม่ได้หรอก เส้นทางนี้ มันน่าเบื่อ
ให้มันเด็ดเดี่ยวๆ อดทน 
ล้มลุกคลุกคลานไม่เป็นไร ล้มแล้วลุกขึ้นมา เดินต่อ 
ลงไปคลุกฝุ่น ลุกไม่ไหว เราคลานไป อย่าอยู่กับที่ 
แล้ววันหนึ่งเราก็จะพ้นจากความทุกข์อันมหาศาล ค่อยทุกข์น้อยลงๆ 

ครูบาอาจารย์ท่านเคยเปรียบ 
เหมือนคนหลงป่าแล้วป่านี้มืดทึบเลย 
ไม่เห็นเดือน ไม่เห็นตะวัน มืด 
พื้นก็มีแต่ทาก ต้นไม้ก็มีแต่หนาม 
เดินทางไหนก็หนามทิ่มหนามตำอะไรอย่างนี้ 
ท่านก็บอก วัฏสงสารก็อย่างนั้นล่ะ มันทุกข์ทั้งนั้น 
หันซ้ายก็ทุกข์ หันขวาก็ทุกข์ 
แต่ต้องอดทนค่อยๆ คลำทางออกไป 
ค่อยๆ ถางทางออกไป จากป่ารกทึบ มีแต่เสี้ยนหนาม 
มันก็จะเข้าสู่ป่าโปร่งมากขึ้น หนามมันก็อยู่ห่างๆ 
คราวนี้รู้จักหลบ รู้จักหลีก มีทางให้หลบแล้ว 
ตอนอยู่ในป่าทึบ หันซ้ายหันขวา โดนหมด 
แล้วต่อมาก็ออกมาที่ชายทุ่งได้ ออกมาที่บ้านที่เมืองได้ 
ท่านเปรียบเทียบอย่างนี้ 

อดทน ฉะนั้นอดทน จำเป็น 
ต้องอดทนอดกลั้น อย่าตามใจกิเลสตัวเอง 
ถ้าตามใจกิเลสตัวเอง มันมีแต่ต่ำลงๆ
แล้วบางคนตามใจกิเลสตัวเอง แต่ว่ามันฉลาด 
แก้ตัวให้กิเลส หาเหตุผลว่าอันนี้ดีๆ อันนี้ต้องทำๆ เถลไถลไปเรื่อยๆ 
อันนั้นแก้ตัวให้กิเลส 
ลืมไปว่าชีวิตของคนไม่ได้ยั่งยืนอะไร 
คนที่อายุถึงร้อยปีมีสักกี่คน 
แล้วอายุมากๆ ร่างกายเสื่อม สมองเสื่อม ภาวนาลำบาก 
ตอนที่ยังแข็งแรง รีบภาวนา 
เหมือนตอนที่แข็งแรงอยู่ รีบหาทางออกจากป่าให้ได้ 
ป่านี้ก็คือวัฏสงสารนั่นเอง มีเสี้ยนหนามอยู่รอบตัว 
ก็คือมีความทุกข์ตลอด หันซ้ายก็ทุกข์ หันขวาก็ทุกข์ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
2 กรกฎาคม 2566

CD 99

จะออกจากวัฏสงสารต้องเด็ดเดี่ยวอดทน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 กรกฎาคม 2566

เราตั้งอกตั้งใจฝึกตัวเอง 
ถือศีล 5 ทุกวันทำในรูปแบบ 
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง แล้วก็คอยรู้ทันจิตตนเอง 
อย่าเพ่ง อย่าจ้อง แค่รู้ทันจิต 
จิตหนีไปคิด รู้ จิตถลำไปเพ่ง รู้ 
เวลาที่เหลือเจริญสติในชีวิตประจำวัน 
เจริญสติในชีวิตประจำวันก็คือ 
มีตาก็ดู มีหูก็ฟัง มีจมูกก็ดมกลิ่น มีลิ้นก็รู้รส 
มีกายก็รู้สัมผัส มีใจก็คิดนึกได้ ไม่ใช่ห้ามคิด 
แต่เมื่อกระทบอารมณ์ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้ว 
จิตใจเรามีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น 
เกิดสุขให้รู้ เกิดทุกข์ให้รู้ เกิดกุศลให้รู้ เกิดอกุศลให้รู้ 
หรือจิตไปทำงานทางตาให้รู้ ไปทำงานทางหู 
ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ให้รู้ 
รู้เท่าที่รู้ได้ ไม่ต้องรู้เยอะอย่างที่หลวงพ่อบอก เอาเท่าที่เรารู้ได้

นี่ล่ะงาน 3 ตัว ถือศีล 5 ทำในรูปแบบ แล้วคอยสังเกตจิตตนเอง 
งานที่ 3 คือเจริญสติในชีวิตประจำวัน 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระทบอารมณ์ 
แล้วมีความเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้นที่จิตให้รู้ทัน 
ถ้าทำ 3 ประการนี้ได้ มรรคผลนิพพานไม่อยู่ไกลเราหรอก 
ไม่ได้อยู่ไกลแล้ว ไม่เกินเอื้อม 
ขอให้ทำให้ต่อเนื่อง อดทน 
ฟังธรรมะพอเข้าใจ พอรู้หลักแล้ว 
สิ่งสำคัญมากคืออดทน

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 สิงหาคม 2566

วันแม่แห่งชาติ

ธรรมะภาคปฏิบัติ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 ส.ค. 2566

การที่เราอ่านจิตตนเอง 
ไม่ใช่แค่จะได้สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา 
สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ 
ไม่ได้แค่สัมมาวายามะ 
แต่สติของเราจะเข้มแข็งมากขึ้นๆ 
ทีแรกต้องโกรธแรงๆ ถึงจะรู้ 
ต่อไปขัดใจเล็กๆ ก็เห็นแล้ว สติเราพัฒนาแล้ว 
ทีแรกต้องมีราคะรุนแรงถึงจะรู้ 
ต่อไปใจโลภนิดเดียว แค่อยากเห็นรูป ก็เห็นแล้ว 
อย่างเรานั่งอยู่ ได้ยินเสียงอะไรแว่วๆ 
เราอยากฟัง อยากหันหน้าไปดู เราก็รู้ทัน 
เรารู้ได้ละเอียดขึ้นๆ สติเราเร็วขึ้นๆ 
นั่นล่ะเป็นสัมมาสติ สามารถระลึกได้โดยที่ไม่ได้เจตนาระลึก
ถ้าจงใจระลึกมันเจือด้วยโลภเจตนา 
สติตัวจริงไม่เกิดหรอก เพราะสติไม่เกิดร่วมกับอกุศล 
เพราะฉะนั้นเราจงใจให้มีสติ ตั้งใจให้มีสติ สติจะไม่เกิด 
สติเกิดจากเราคอยดูสภาวะไปเรื่อยๆ 
จิตจำสภาวะได้แล้วสติเกิดเอง 
อย่างเราไปเห็นโกรธบ่อยๆ 
ต่อไปพอโกรธปุ๊บ สติเกิดเองเลย 
รู้ทันว่าตอนนี้โกรธแล้ว รู้ทันว่าโลภแล้ว 
รู้ทันว่าหลงแล้ว รู้ทันว่าอยากขยับตัวแล้ว 
รู้ทันว่าอยากโน้นอยากนี้แล้ว คอยรู้ทัน นี้สติ 
ทุกครั้งที่สติเกิด สัมมาสติเกิด สัมมาสมาธิจะเกิดร่วมด้วยเสมอ 

หลวงพ่อเริ่มที่เข้าใจสิ่งต่างๆ ขึ้นมานี้ 
เริ่มมาจากประโยคเดียว 
“อ่านหนังสือมามากแล้ว ต่อไปนี้อ่านจิตตนเอง” 
เห็นไหม การอ่านจิตตนเองครอบคลุมองค์มรรคทั้ง 8 ได้ 
การอ่านจิตตนเองนั้น คือการเรียนรู้ทุกข์นั่นเอง 
รู้ทุกข์แจ่มแจ้งเมื่อไรก็ละสมุทัย 
แจ้งนิโรธ เกิดอริยมรรคอัตโนมัติ 
ไปฝึกเอา ไปทำเอา ไม่มีใครช่วยใครได้หรอก 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
9 กันยายน 2566

CD 100

อ่านจิตตนเอง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 ก.ย. 2566

หัดดูในขันธ์ 5 ดูไปเรื่อย 
ล้วนแต่ของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา 
อย่างนี้ถึงจะเรียกว่าการปฏิบัติ ไม่ใช่นั่งคิดเอา 
นั่งคิดเอาว่าร่างกายไม่ใช่เรา 
คิดเอาแล้วก็อิ่มอกอิ่มใจว่ากูรู้ธรรมะ 
มันรู้ด้วยการคิด มันยังไม่ได้เห็นของจริง 
ต้องลงมือปฏิบัติไปจนเห็นของจริง 
ขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา 
ถ้าเราเห็นด้วยจิตใจที่แท้จริง มันจะไม่กลับมาหลงผิดอีก 
อย่างคนไหนเป็นพระโสดาบันแล้ว รู้ความจริงแล้ว 
ขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา ไม่มีตัวเรา 
ไม่มีของเราในขันธ์ 5 ไม่มีตัวเราของเราที่ไหนเลย ไม่มี 
พระโสดาบันภาวนาไปจนจิตเห็นความจริงอันนี้แล้ว 
ความรู้อันนี้ฝังลึกเข้าไปในจิตใจ 
ตายไปแล้วข้ามภพข้ามชาติไปแล้ว 
ความรู้อันนี้ก็ไม่หายไป มันฝังลงไปในจิตใจ 
แต่ถ้าเป็นความรู้จากการคิด การอ่าน การฟัง
ไม่ทันจะแก่ก็ลืมหมดแล้ว 


หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
22 ตุลาคม 2566

CD 101

ลงมือปฏิบัติจนเห็นของจริง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 ต.ค. 2566

เราภาวนา เข้ามาให้ถึงจิตถึงใจตัวเองให้ได้ 
จะรักษาศีลก็รู้เท่าทันจิต นี่จิตอยากทำผิดศีลแล้ว 
ด้วยความโลภความโกรธความหลง 
อยากทำผิดศีลรู้ทัน มันก็ไม่ผิดศีล  
เวลาจิตฟุ้งซ่านให้เรารู้ว่าฟุ้งซ่าน 
แล้วมันสงบเอง เพราะความฟุ้งซ่านเป็นกิเลส 
ทันทีที่มีสติกิเลสดับเลย จิตไม่ฟุ้งซ่าน จิตก็ตั้งมั่นจิตก็สงบ 

อาศัยการที่เรามีสติคอยรู้ทันจิตใจตัวเอง 
กิเลสครอบงำจิตไม่ได้ก็ไม่ผิดศีล 
กิเลสครอบงำจิตไม่ได้ก็มีสมาธิขึ้นมา 
อ่านจิตอ่านใจไปเรื่อย 
จิตเดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็เลว เดี๋ยวก็สุขเดี๋ยวก็ทุกข์ 
รู้เท่าทันไปเรื่อยๆ สุดท้ายมันก็ได้มรรคได้ผล 
ตั้งแต่ขั้นต้นเห็นเลยจิตไม่ใช่เรา 
โลกไม่ใช่เรา ขันธ์ 5 ไม่ใช่เรา 
ในขั้นสุดท้ายที่จะแตกหักข้ามภพข้ามชาติ 
จะเห็นเลยจิตนั่นล่ะคือตัวทุกข์ 
ขันธ์ 5 คือทุกข์ โลกทั้งหมดคือตัวทุกข์ 
เรียกว่าเรารู้ทุกข์แจ่มแจ้ง ก็เป็นอันละสมุทัย 
เข้าไปสัมผัส เข้าไปรู้เข้าไปเห็นพระนิพพาน เกิดอริยมรรคขึ้น 
นี้เป็นเส้นทางที่เราจะเดิน เป็นเส้นทางที่ลัดสั้นมากเลย 
ตัดตรงเข้ามาที่จิตตัวเอง แล้วบาปอกุศลทั้งหลายเราก็จะไม่ทำ 
กุศลทั้งหลายมันก็จะเจริญขึ้น

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 ตุลาคม 2566

วันตักบาตรเทโว

เส้นทางที่ลัดสั้น :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ต.ค. 2566

มีสติรักษาจิตไว้ กิเลสอะไรเกิดกับจิตใจรู้ไว้ 
แล้วเราจะได้ทั้งศีล ได้ทั้งสมาธิ ได้ทั้งปัญญา 
ถ้าศีล สมาธิ ปัญญาของเราสมบูรณ์แล้ว ไม่ต้องห่วง 
อย่างไรวิมุตติคืออริยมรรคอริยผลต้องเกิด 
ถ้าศีล สมาธิ ปัญญาสมบูรณ์แล้ว
อริยมรรคอริยผลก็จะเกิดขึ้น 

ฉะนั้นเรามีสติคุ้มครองรักษาจิตตนเองไปเรื่อยๆ 
คุ้มครองไม่ใช่ไปเฝ้าไม่ให้จิตกระดุกกระดิก 
มีสติคอยรู้เท่าทันจิตตัวเองนั่นล่ะ 
คอยอ่านจิตตัวเองนั่นล่ะ 
แล้วสติจะเป็นผู้รักษาจิตเอง 
เราไม่ต้องรักษาจิต รักษาอย่างไรก็ไม่ได้ 
สติจะทำหน้าที่อารักขา 
อารักขาคือมันทำหน้าที่คุ้มครองจิตใจไม่ให้ตกไปสู่ที่ชั่ว 
เพราะฉะนั้นเรามีสติอ่านจิตอ่านใจตัวเองไปเรื่อย 
จิตก็ได้รับความคุ้มครองได้รับการดูแล 
ไม่ทำผิดศีล ไม่ฟุ้งซ่าน เกิดสมาธิ เกิดความตั้งมั่น 
แล้วการที่เรามีสติ ถ้าจิตเราตั้งมั่น 
แล้วสติระลึกรู้อะไรก็ตาม อันนั้นจะแสดงไตรลักษณ์ได้

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 พฤศจิกายน 2566

สติมีหน้าที่รักษาจิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พ.ย. 2566

คุณแม่ชีน้อยอยู่หินหมากเป้ง ท่านก็เคยพูดเรื่อยๆ 
บอก “คนหลายคนกินน้ำบ่อเดียวกัน 
เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน” 
น้ำบ่อเดียวกันหมายถึงพระนิพพาน 
คนที่ปฏิบัติมุ่งไปที่เดียวกัน ไปพระนิพพาน 
เดินทางเดียวกันคือทางของเอกายนมรรค 
ทางของสติปัฏฐานนี่ล่ะ 
แต่ไม่เหยียบรอยกัน หมายถึงวิธีการปฏิบัติ
ในรายละเอียดแตกต่างกัน 
ถนัดรู้กาย ใช้กายเป็นหลัก 
ถนัดรู้เวทนา ใช้เวทนาเป็นหลัก 
ถนัดรู้จิต ใช้จิตเป็นหลัก 
ถนัดรู้ธัมมานุปัสสนา ก็ใช้ธัมมานุปัสสนาเป็นหลัก
ซึ่งตัวนี้ไม่ค่อยมีหรอก ยากมาก 
แต่ไม่ว่าจะเจริญกายานุปัสสนา 
เวทนานุปัสสนา จิตตานุปัสสนา 
สุดท้ายทุกคนจะมาลงที่ธัมมานุปัสสนาเหมือนกันหมด 
ลงมาตัดที่จิตนั่นเอง 
ก็รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
แทงตลอดปฏิจจสมุปบาทที่จิตนั่นเอง 
เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องเริ่มต้นในสิ่งที่เราทำไม่ได้ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
3 ธันวาคม 2566

เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ธ.ค. 2566

อันแรกเราเห็นตัวสภาวะ 
เช่น ความโกรธเกิดขึ้น ความโลภเกิดขึ้น 
ความหลงเกิดขึ้น ความฟุ้งซ่าน ความหดหู่เกิดขึ้น 
ความสุขความทุกข์เกิดขึ้น นี้เป็นสภาวธรรม 
แต่พอเราดูไปชำนิชำนาญ 
เราจะเห็นว่าสภาวธรรมทุกตัวเกิดแล้วดับทั้งสิ้น 
ความสุขที่พวกเรามีอยู่ 
ในชีวิตเราความสุขผ่านมาตั้งเยอะแยะ แล้วดับทั้งสิ้น 
ความทุกข์ในชีวิตของเรามากมาย 
แต่ความทุกข์ทุกชนิดเกิดแล้วก็ดับทั้งสิ้น 
กุศล อกุศล ทั้งหลาย โลภ โกรธ หลง 
เราก็โกรธวันหนึ่งหลายครั้ง 
แต่ว่ามันก็อยู่ชั่วคราวแล้วมันก็ดับ 
เห็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ 
ตัวไหนเกิดก็รู้ไป แล้วก็เห็นมันดับไป 
ถึงจุดหนึ่งปัญญามันแก่กล้า 
มันสรุปได้ด้วยตัวของมันเอง 
ว่าทุกสิ่งที่เกิดล้วนแต่ดับทั้งสิ้น 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
5 ธันวาคม 2566

วันพ่อแห่งชาติ

ความจริงของสภาวธรรม :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 5 ธ.ค. 2566

ทำไปตามลำดับ ถ้าทำข้ามขั้นทำไม่ได้หรอก 
เดี๋ยวจะตกเหวตายไปก่อน 
เหมือนเราจะหัดขึ้นภูเขา จะไต่เขา 
ยังไม่เคยขึ้นเขาเลย ไม่เคยปีนต้นไม้เลย 
อยู่ๆ ไปปีนภูเขา เดี๋ยวก็ตกลงมาตาย 
อย่างคนเขาจะขึ้นยอดเอเวอเรสต์ 
ก่อนจะขึ้นไปถึงยอดเอเวอเรสต์ 
เขาก็หัดขึ้นเขาเตี้ยๆ ก่อน 
แล้วก็ขึ้นไปถึงจุดที่พัก 
ก็ไปอยู่ตรงนั้นหลายๆ วันให้ร่างกายปรับตัวก่อน 
แล้วค่อยขึ้นไปอีก 
อยู่ๆ เดินรวดเดียวก็ไปตายกลางทาง 

การทำกรรมฐานเหมือนกัน ทำไปตามลำดับ 
รู้จักทาน ทานไม่ใช่จ่ายสตางค์อย่างเดียว 
อันนั้นแคบมากเลย 
คือการทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เห็นแก่ตัว 
ที่ลดละความเห็นแก่ตัวนั่นล่ะ 
มีสติคุ้มครองรักษาจิต 
ศีล สมาธิ ปัญญาก็จะเกิดขึ้นเป็นลำดับไป 
ในที่สุดเมื่อศีล สมาธิ ปัญญาบริบูรณ์แล้ว 
มรรคผลจะเกิดขึ้นเอง 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
7 ธันวาคม 2566

เรียนไปตามลำดับ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 7 ธ.ค. 2566

ทำไมบางคนเขาภาวนาได้ผลเร็ว บางคนได้ผลช้า 
ต้นทุนเขาดี เขาก็มีโอกาสได้ผลเร็ว 
หลวงพ่อใช้คำว่ามีโอกาส 
เพราะไม่ใช่ต้นทุนดีอย่างเดียว แล้วจะต้องดีเสมอไป 
ตัวชี้ขาดของเราที่ต้องพัฒนาให้ดีเลยคือกรรมใหม่ 
กรรมเก่ามันแก้อะไรไม่ได้แล้ว มันทำไปแล้ว จบไปแล้ว 
ถ้ามีกรรมเก่าที่ดีก็รับผลดีไป 
กรรมเก่าไม่ดีก็รับผลไม่ดีไป 
ถึงเราได้รับผลที่ไม่ดี บางคนรูปร่างดูไม่ได้เลย 
แต่ทำไมคนรักใคร่ คนชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ 
ครูบาอาจารย์บางองค์รูปร่างท่านไม่งาม กิริยาท่าทางก็ไม่งาม 
แต่ทำไมคนอยากอยู่ใกล้ๆ เทวดาก็อยากอยู่ใกล้ๆ 
เพราะจิตใจท่านงาม 
ที่จิตใจท่านงามได้ เพราะกรรมใหม่ท่านดี 
ตั้งอกตั้งใจทำทาน รักษาศีล ภาวนา ทำทุกวันๆ 
เพราะฉะนั้นระหว่างกรรมใหม่กับกรรมเก่า 
กรรมใหม่สำคัญที่สุด มันอยู่ในปัจจุบัน 
กรรมเก่าทำไปแล้ว มันแก้ไม่ได้ แก้ไม่ได้ก็ปล่อยมันไป 
เพียงแต่ว่าเราอย่าไปทำกรรมชั่วซ้ำขึ้นในปัจจุบันนี้เท่านั้นล่ะ 
แล้วพยายามรักษาศีลของเราไว้ให้ดี เจริญสมาธิ 
ฝึกของเราทุกวัน บางคนไม่เคยฝึกมาก่อน สงบยาก 
สงบยากก็ช่างมัน ก็ฝึกทุกวัน 
ทุกวันต้องไหว้พระสวดมนต์ ทุกวันต้องทำในรูปแบบ 
นั่งสมาธิ เดินจงกรมอะไรต้องทำ 
ถ้าอยากพ้นทุกข์จริงๆ ต้องทำ

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 มกราคม 2567

2567

กรรมใหม่เป็นตัวชี้ขาด :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ม.ค. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

สติมีหน้าที่รักษาจิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พ.ย. 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks