การปฏิบัติรู้ที่จิต เริ่มต้นที่จิต รู้ที่จิต แล้วก็จบลงที่จิต 
จิตจะไปรู้กายก็ได้ เวทนาก็ได้ สังขารก็ได้ แต่มีจิตเป็นผู้รู้อยู่ 
แล้วพอจิตมันไปรู้กาย รู้เวทนา รู้สังขาร 
เกิดปฏิกิริยา เกิดยินดียินร้าย ให้เรารู้ทัน 
รู้ไปจิตก็เป็นกลาง มีสติรู้ไป เป็นกลางด้วยสติไป 
รู้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ในที่สุดก็เป็นกลางด้วยปัญญา 
พอเป็นกลางด้วยปัญญาแล้วจิตก็รวมลงที่จิต 
อันนี้อัปปนาสมาธิเกิด จิตรวมลงที่จิต 
แล้วจิตก็พิจารณาจิต เห็นสภาวะภายในทำงานขึ้น 2 - 3 ขณะ 
แล้วจิตก็วางจิต พอจิตวางจิต จิตก็เข้าถึงธรรม 

เพราะฉะนั้นการปฏิบัติทิ้งเรื่องจิตไม่ได้หรอก 
เริ่มจากจิต มีจิตเป็นผู้รู้ เอาจิตที่เป็นผู้รู้ไปเจริญปัญญา 
เจริญปัญญามากเข้า จิตก็รวมลงที่จิตอีก เข้าอัปปนาสมาธิ 
เข้าของมันเอง เพราะมันไม่มีความยินดียินร้ายแล้ว 
แล้วมันก็มาตัดกิเลสที่จิต ที่มรรคจิต 
สัมผัสพระนิพพานด้วยจิต เรียกว่าผลจิต 
เรื่องของจิตทั้งนั้น 
ฉะนั้นจะชอบเรื่องจิตหรือไม่ชอบเรื่องจิต ก็ทิ้งเรื่องจิตไม่ได้ 
ครูบาอาจารย์ผู้ใหญ่ อย่างหลวงปู่มั่น ท่านถึงบอก 
“ได้จิตก็ได้ธรรม ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรม” 
ได้จิตก็จะได้ธรรมะ ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรมะหรอก 
ฉะนั้นจิตนั้นมันเป็นกุญแจของการปฏิบัติ 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
13 มิถุนายน 2564 ไฟล์ 640613 ซีดีแผ่นที่ 90

CD 90

จิตเป็นกุญแจของการปฏิบัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 13 มิ.ย. 2564

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

จิตเป็นกุญแจของการปฏิบัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 13 มิ.ย. 2564

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช