220406B-4 เริ่มจากไม่มีอะไร ไม่มีตัวตน ตอนที่ 4 (ไฟล์แนะนำ)

ที่เรามาภาวนาไม่ใช่เพื่อจะเหนือธรรมดา 
แต่เราภาวนาเพื่อให้จิตใจมันเห็นความจริงซ้ำแล้วซ้ำอีก 
ความจริงในร่างกาย ความจริงในจิตใจ 
พอเห็นความจริงจนกระทั่งมันยอมรับว่าธรรมดาเป็นอย่างนี้ล่ะ 
ธรรมดาต้องแก่ พอแก่เราก็ยอมรับได้ เราไม่ทุกข์ 
ธรรมดาต้องเจ็บต้องป่วย ยอมรับได้ 
เจ็บป่วยขึ้นมาเราก็ไม่ทุกข์ ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา 
ธรรมดาจะต้องตาย ถ้าจะตายเราก็ไม่ทุกข์ ถือว่าธรรมดา 
ในด้านจิตใจ เราก็ประสบกับอารมณ์ที่พอใจบ้างไม่พอใจบ้าง 
ก็เป็นเรื่องธรรมดา 
ไม่ใช่ว่าเราจะเจอแต่อารมณ์ที่ถูกใจอย่างเดียว 
อารมณ์ที่ไม่ถูกใจเราก็ต้องเจอ 

ถ้าใจเรายอมรับความจริงได้ 
เวลากระทบอารมณ์ จิตมันจะค่อยเป็นกลาง 
กระทบอารมณ์แล้วก็สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น 
สักแต่ว่าได้กลิ่น ได้รส ได้สัมผัส ใจมันยอมรับได้ 
เสียงมากระทบหู จะเสียงชมหรือเสียงด่า 
มันก็แค่เสียงเหมือนกัน มาแล้วมันก็ไป 
เราพยายามฝึกกรรมฐานไม่ได้ฝึกเพื่อจะอยู่เหนือธรรมดา 
แต่ฝึกเพื่อให้ยอมรับธรรมดา 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
 19 มกราคม 2568

ฝึกเพื่อยอมรับความเป็นธรรมดา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 ม.ค. 2568

จิตมันก็ทำงานไปตามธรรมชาติ
แล้วมันก็ปรุงสุข ปรุงทุกข์ 
ปรุงดี ปรุงชั่ว ไปตามเรื่องของมัน 
หน้าที่เราคืออ่านจิตใจตัวเองให้ออก 
การดูจิต เราไม่ได้ดูเพื่อละกิเลส 
เพราะถ้าเมื่อไรมีสติ 
รู้ทันจิตใจตัวเอง มันไม่มีกิเลสจะให้ละ 
เพราะฉะนั้นเราเจอกิเลส 
เรื่องเล็กมากเลย มีสติรู้ปุ๊บ 
กิเลสดับเองเลย ไม่ต้องหาทางละกิเลส

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช  
วัดสวนสันติธรรม
25 มกราคม 2568


หลักของการดูจิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช  25 ม.ค. 2568

ในความเป็นจริงแล้ว
ชีวิตกับการปฏิบัติธรรมนี่มันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน 
แยกจากกันไม่ได้ 
แต่เราต้องเข้าใจคำว่าปฏิบัติธรรมก่อน 
ทุกวันนี้เราเข้าใจคำว่าปฏิบัติธรรมนี่มั่วมากเลยแคบมากไป 
คิดว่าต้องไปวัด นุ่งขาวห่มขาว 
ต้องนั่งสมาธิ ต้องเดินจงกรม 
ถึงจะเป็นการปฏิบัติธรรม 
ที่จริงธรรมะที่พระพุทธเจ้าสอน
เอาไปใช้ได้จริงๆ ในชีวิตของเรานี่ล่ะ 
อย่างฆราวาสเราก็ปฏิบัติธรรมแบบฆราวาส 
พระก็มีปฏิบัติธรรมแบบพระ 
คนที่ต้องการอยู่กับโลก
ก็ปฏิบัติธรรมแบบที่จะอยู่กับโลก
แล้วมีความสุขความเจริญ 
คนที่อยากพ้นโลกก็ปฏิบัติอีกแบบหนึ่ง 
ทีนี้เราไปคิดว่าการปฏิบัติธรรมต้องนั่งสมาธิ 
เดินจงกรม ต้องทำสมถะ ต้องวิปัสสนา 
มันก็ถูกแต่ถูกเสี้ยวเดียวส่วนเดียว 
ที่จริงการปฏิบัติธรรมกับการดำรงชีวิตเป็นอันเดียวกัน

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
2 กุมภาพันธ์ 2568

การปฏิบัติธรรมกับการดำรงชีวิตเป็นอันเดียวกัน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 ก.พ. 2568

นั่งสมาธิได้ครั้งละหลายๆ ชั่วโมง 
แต่ไม่มีสติรู้กายรู้ใจของตัวเอง 
นั่งแล้วเคลิ้มๆ ก็นั่งทรมานตัวเองเปล่าๆ 
ไม่มีประโยชน์อะไร 
หรือเดินจงกรมหามรุ่งหามค่ำ 
แต่ไม่มีสติรู้กายรู้ใจ ก็เดินเหนื่อยเปล่า
เพราะฉะนั้นตรงอัตตกิลมถานุโยค 
ทรมานตัวเอง ไม่ได้นับที่เวลาหรอก 
แต่นับที่มีสติในการปฏิบัติหรือเปล่า 
ถ้าขาดสติในการปฏิบัติ 
แล้วก็ไปนั่งกำหนดลมหายใจ 
ดูท้อง ดูมือ ดูเท้า ดูลม 5 นาที 
มันก็คือทรมานตัวเอง 5 นาที 
แต่ถ้าเรามีสติอยู่ เห็นร่างกายหายใจ 
เห็นร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน 
เห็นร่างกายเคลื่อนไหว ร่างกายหยุดนิ่ง 
ใจเป็นแค่คนรู้คนดูอยู่ทั้งวัน 
ก็ไม่จัดว่าเป็นการทรมานตัวเอง 
แต่เป็นการปฏิบัติ

เพราะฉะนั้นตัวที่จะชี้ขาดว่า
ที่เราทำอยู่นี้เป็นการปฏิบัติธรรมจริงหรือเปล่า 
อยู่ที่เรามีสติจริงหรือเปล่า 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
8 กุมภาพันธ์ 2568

การปฏิบัติธรรมไม่ใช่การทรมานตัวเอง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 ก.พ. 2568

โยนิโสมนสิการ พวกเราทิ้งไม่ได้ 
โดยเฉพาะในยุคนี้คนพูดธรรมะ 
คนเผยแพร่ธรรมะเยอะแยะไปหมดเลย 
แต่ละแห่งแต่ละที่ก็พูดถึงธรรมะอันเดียวกันทั้งนั้น 
แต่ถ้าเรามีโยนิโสมนสิการ 
เราจะรู้ว่ามันไม่เหมือนกันหรอก 
บางคนพูดเหมือนกัน 
บอกให้มีสติรู้กายรู้ใจ 
ปรากฏว่าแทนที่จะมีสติรู้กายรู้ใจ 
กลับไปเพ่งกายเพ่งใจ 
เกือบร้อยละร้อยของคนปฏิบัติคือพวกนักเพ่ง 
ไม่ใช่พวกที่จะรู้กายรู้ใจด้วยสติจริง 
แต่มันเป็นสติที่เจือด้วยโลภะ 
เป็นการบังคับตัวเอง ทำอัตตกิลมถานุโยค 
ไม่ได้เดินในทางสายกลาง 

ฉะนั้นถ้าเรามีโยนิโสมนสิการเราต้องสังเกตตัวเอง 
อย่างน้อยเราก็ต้องสังเกตได้ว่าที่เราปฏิบัติมา 
อกุศลที่มีอยู่ลดละลงไปไหม 
อกุศลใหม่ เกิดยากขึ้นหรือเปล่า 
กุศลเกิดขึ้นบ่อยไหม 
อย่างสติเกิดบ่อยไหม 
ความเข้าใจคือปัญญา 
ความรู้ถูกเข้าใจถูกในสภาวะต่างๆ มีมากขึ้นไหม 
กุศลเกิดขึ้นหรือเปล่า 
กุศลที่เกิดแล้วพัฒนาขึ้นหรือเปล่า 

เพราะฉะนั้นโยนิโสมนสิการเป็นเรื่องสำคัญมากเลย 
ยิ่งในยุคนี้เราไม่รู้ว่าท่านผู้ใดคือกัลยาณมิตร 
ต้องใช้คำนี้เลย เราไม่รู้หรอกว่าท่านใดเป็นกัลยาณมิตร 
เพราะว่ายุคนี้พระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว 
ไม่มีใครออกใบเซอร์ได้ว่าคนที่ผ่านแล้ว 
คนนี้เป็นพระอริยะชั้นนั้นชั้นนี้ 
เชื่อถือได้อะไรอย่างนี้ เชื่อไม่ได้ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
9 กุมภาพันธ์ 2568

ทิ้งโยนิโสมนสิการไม่ได้ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 ก.พ. 2568

ในสติปัฏฐาน 4 
ไม่ว่าเราจะทำหมวดใดหมวดหนึ่ง 
จะทำกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน 
หรือเวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน 
หรือจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน 
หรือธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน 
ทั้ง 4 ฐานนี้ มันรู้ทั้งกาย รู้ทั้งจิต 
เพราะฉะนั้นทำเพียงฐานใดฐานหนึ่ง 
สามารถทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ 
เริ่มต้นทำจากฐานใดก็ได้ 
แล้วถึงที่สุดแห่งทุกข์ได้ทุกฐาน 
ทั้ง 4 ฐานนี้ ไม่ใช่ว่าต้องทำทีละฐานให้ครบ 4 ฐาน 
แต่บางท่านทำ 4 ฐานเลย แล้วแต่จริตนิสัย 
ถ้าเราไม่ได้แกร่งกล้าขนาดนั้น 
ฐานเดียวทำให้จริงก็จบได้เหมือนกัน

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
12 กุมภาพันธ์ 2568 (ช่วงเช้า)

สติปัฏฐานเริ่มจากฐานไหนก็ได้ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 ก.พ. 2568 (ช่วงเช้า)

หัดรู้สภาวะไปเรื่อยๆ  
เริ่มต้นเรารู้คู่ใดคู่หนึ่งก็พอแล้ว 
เช่น จิตโกรธกับจิตไม่โกรธ 
จิตโลภกับจิตไม่โลภ 
ตอนนี้อยาก ตอนนี้เฉยๆ อย่างนี้ 
หัดดูสิ่งที่เป็นคู่ๆ 
ตอนนี้สุข ตอนนี้ทุกข์ 
ตอนนี้สุข ตอนนี้เฉยๆ 
อันนี้ก็เป็นเซ็ตหนึ่งมี 3 ตัว สุข ทุกข์ เฉยๆ 
หัดเรียนกรรมฐานเรียนเซ็ตเดียวพอ คู่เดียวพอแล้ว 
อย่างเห็นจิตโกรธกับจิตไม่โกรธ 
ทั้งวันก็มีแต่จิตโกรธกับจิตไม่โกรธ 

ถ้าเราดูตัวอยากทั้งวัน
ก็มีแค่ตอนนี้อยากตอนนี้ไม่ได้อยาก ก็มีแค่นี้เอง 
หัดดูอย่างนี้เรื่อยๆ
แล้วเราจะเห็นว่าจิตเราเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา 
เดี๋ยวเหวี่ยงซ้าย เดี๋ยวเหวี่ยงขวา 
เดี๋ยวอยาก เดี๋ยวไม่อยาก 
เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวไม่โกรธ 
ตรงที่มันเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา 
มันกำลังสอนไตรลักษณ์เรา 
จิตอยากก็ไม่คงที่ จิตไม่อยากก็ไม่คงที่ 
เห็นไหมจิตโกรธก็ไม่คงที่ จิตไม่โกรธก็ไม่คงที่ 
ฉะนั้นเวลาเรียนธรรมะ 
เรียนเป็นคู่ คู่เดียวก็พอแล้ว 
ไม่ต้องเรียนเยอะหรอก

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
บ้านจิตสบาย
16 กุมภาพันธ์ 2568

เรียนธรรมคู่เพื่อรู้ธรรมหนึ่ง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 16 ก.พ. 2568

อ่านจิตอ่านใจตัวเองได้ เราถึงจะฉลาด
อ่านใจตัวเองยากไหม 
ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย 
จิตมีความสุขรู้ว่ามีความสุข 
จิตมีความทุกข์รู้ว่ามีความทุกข์
 จิตไม่สุข จิตไม่ทุกข์ รู้ว่าไม่สุขไม่ทุกข์ 
จิตเป็นกุศลรู้ว่าเป็นกุศล 
จิตโลภ จิตโกรธ จิตหลง จิตฟุ้งซ่าน จิตหดหู่ 
รู้อย่างที่มันเป็นไปเรื่อยๆ 
จิตมีความสงบก็รู้ จิตไม่สงบก็รู้ 
จิตเจริญปัญญาก็รู้ ไม่เจริญปัญญาก็รู้ 
อันนี้ต้องละเอียดแล้ว 
ถ้าหัดเบื้องต้นยังไม่เห็น 

ถ้าเราภาวนา เราจะรู้เลย 
ช่วงนี้จิตเจริญปัญญา 
ช่วงนี้จิตมุ่งไปที่ความสงบ 
ช่วงนี้ไม่มีทั้งสมาธิ ไม่มีทั้งปัญญา 
ช่วงนี้จิตฟุ้งซ่าน 
เราจะอ่านตัวเองออก 
หัดอ่านจิตตนเองให้ออก 
แล้วเราจะพัฒนาในทางธรรมะได้อย่างรวดเร็ว 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
26 เมษายน 2568

หลวงปู่พาดูจิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 เม.ย. 2568

250615A-2 ความไม่ทุกข์มีอยู่จริง ตอนที่ 6(1)

200620A1-1 เส้นทางแห่งปัญญา ตอน 4 (ไฟล์แนะนำ)

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง