032. แสดงธรรม..ธัมมจักกัปปวัตนสูตร

เราดูละครเวที 
บางทีมีดารามาเล่นทีหนึ่งตั้งสิบตัว ละครเต็มเวที 
ดูจิตมันก็เหมือนกัน 
ในสภาวะอันหนึ่งๆ มีตัวละครประกอบกันจำนวนมาก 
เวลาดูละครเวที ถึงจะมีตัวละครเป็นสิบตัว 
ยิ่งถ้าเล่นโขนมีหลายสิบตัวเลย 
เราจะดูตัวที่เป็นตัวที่กำลังแสดง เป็นตัวเอกขณะนั้น 
ไม่ใช่ตัวเอกต้องเป็นพระเอก นางเอก 
ตัวเอกหมายถึงตัวที่มีบทบาทหลักในขณะนั้น
ดูละครเดี๋ยวก็ดูตัวนี้ เดี๋ยวก็ดูตัวนี้ แต่ว่าดูได้ทีละตัว 
สังเกตให้ดีเราดูทีละตัวเท่านั้น 
ดูจิตนี้ก็เหมือนกัน 
ในขณะหนึ่งๆ มีองค์ธรรมจำนวนมากเกิดขึ้นด้วยกัน 
ไม่ใช่จิตมีดวงเดียวแล้วก็มีอยู่ดวงเดียวเท่านั้น
มันมีทั้งเวทนาก็มีอยู่ สังขารก็มี สัญญาก็มี 
ความจงใจ มนสิการ ความใส่ใจที่จะรู้ก็มี 
ความเป็นหนึ่ง รู้อารมณ์อันเดียวก็มีเรียก เอกัคคตา 
ความรับรู้เรียกว่าจิต หรือเรียกว่าวิญญาณ ก็มีอยู่

เราดูจิตใจเราเล่นละคร มันเปลี่ยนตลอดเลย 
เดี๋ยวตัวนี้เล่นๆ เดี๋ยวตัวอิจฉาเล่น เดี๋ยวตัวโกรธเล่น 
เดี๋ยวตัวรักเล่น เดี๋ยวตัวโลภเล่น เล่นหมุนไปเรื่อยๆ 
เดี๋ยวตัวเศร้าโศกก็เล่น เดี๋ยวตัวมีความสุขก็เล่นขึ้นมา 
ดูใจของเราเหมือนดูละคร ตัวไหนเด่นดูตัวนั้น ไม่ต้องหา


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 กรกฎาคม 2565

CD 95

จิตคือละครโรงใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ก.ค. 2565

day8_ตัณหา108

ธรรมะมีหลายระดับ 
ระดับต้นๆ ทำให้เราอยู่กับโลกอย่างมีความสุข 
ระดับสูงขึ้นไปเป็นเรื่องธรรมะเพื่อการพ้นจากโลก 
พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้คิดว่าทุกคนจะพ้นโลกได้
ส่วนใหญ่เราก็ยังเวียนว่ายอยู่ในโลกิยะ
โลกของกาม หาความสุขความเจริญ 
ส่วนใหญ่ก็ยังเป็นอย่างนั้น น้อยคนที่คิดจะพ้นโลกจริงๆ
พระพุทธเจ้าท่านก็เข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี 
ท่านก็สอนธรรมะให้เราอยู่กับโลกอย่างมีความสุข มีความเจริญ 
อย่างธรรมะที่ท่านสอนฆราวาส 
ท่านจะสอนเรื่องการทำทาน การรักษาศีลอะไรพวกนี้ 
อยู่ในกลุ่มหมวดของธรรมะชื่ออนุปุพพิกถา 
เรื่องรู้จักทำทาน รักษาศีล 
ถัดจากนั้นก็มี คือเรื่องของสวรรค์ 
สวรรค์ก็คือเรามีความสุขมีความเจริญในทางโลกนั้นล่ะ 
ยังเป็นๆ อยู่ก็ขึ้นสวรรค์ได้ จิตใจมันมีความสุข มองอีกมุมหนึ่ง 
ทำไมท่านสอนอย่างนี้ 
อันแรกก็คือคนส่วนใหญ่ยังไม่ได้อยากพ้นโลก 
แต่อยากมีความสุข ท่านก็สอนธรรมะให้ 
ให้รู้จักทำทาน ให้รักษาศีล 
เพราะฉะนั้นเราตั้งอกตั้งใจ 
มีทาน มีศีล มีภาวนา ทำไว้สำหรับฆราวาส 
สำหรับฆราวาสและพระที่ต้องการพ้นทุกข์ 
ก็มีศีล มีสมาธิ และเจริญปัญญาด้วย 
เจริญปัญญาคือการเห็นกายอย่างที่กายเป็น เห็นจิตอย่างที่จิตเป็น 
มันเป็นอย่างไร มันเป็นไตรลักษณ์ นี่เรียกว่าเจริญปัญญา 
ไปเลือกเอา ชีวิตเรา 
อยากสุข อยากสบาย ก็ทาน ศีล ภาวนา 
อยากพ้นทุกข์ก็ ศีล สมาธิ ปัญญา 
ตัวที่ทำให้พ้นทุกข์ คือปัญญา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
25 กันยายน 2565

ธรรมะมีหลายระดับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 กันยายน 2565

C789

i'll see you in my dreams

หลวงพ่อจ้ำจี้จ้ำไชพวกเรา
ว่าต้องฝึกจนได้จิตรู้ขึ้นมาเพื่อสันตติจะได้ขาด 
สันตติขาดนั่นล่ะเราขึ้นวิปัสสนาได้ 
ถ้าสันตติไม่ขาดทำวิปัสสนาไม่ได้ 
ในอภิธรรมเขาก็สอนทำนองนี้เหมือนกัน 
ถ้าเราไม่มีจิตรู้ เราก็จะมีแต่จิตหลง 
เดี๋ยวนี้หลง ต่อไปก็หลง ในเมื่อก่อนนี้ก็หลง 
หลงๆ หลงๆ แล้วมันก็คิดว่าจิตมีดวงเดียว 
แต่ถ้าเรามีจิตรู้ มันก็จะเห็นจิตหลงเกิดขึ้น แล้วจิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดขึ้น จิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดอีก จิตรู้มาแทรก ก็ขาดเป็นช่วงๆ 

เราต้องฝึกให้ได้จิตรู้ขึ้นมา 
แล้วสันตติคือความสืบต่อของจิตจะขาด 
จิตจะไม่ได้มีดวงเดียวยาวๆ แล้ว แต่จะขาดเป็นช่วงๆ 
แล้วตรงนี้เราจะเห็นแต่ละช่วงไม่เที่ยง 
จิตรู้ไม่เที่ยง จิตหลงไม่เที่ยง 
ตรงที่จิตหลง จิตหลงไปดูก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปฟังก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปดมกลิ่น ไปลิ้มรส ไปรู้สัมผัสทางกายก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปคิดก็ไม่เที่ยง จิตหลงไปเพ่งก็ไม่เที่ยง 
จิตมีความสุขก็ไม่เที่ยง จิตมีความทุกข์ก็ไม่เที่ยง 
จิตเฉยๆ ก็ไม่เที่ยง 
เราจะเห็นทุกดวงมันไม่เที่ยงๆ ไป 
ตรงนั้นล่ะที่เรียกว่าเราเห็นเกิดดับ 
ถ้าสันตติไม่ขาดไม่เห็นเกิดดับหรอก 
สันตติจะขาดได้ จิตต้องตั้งมั่น 
ต้องได้ผู้รู้ขึ้นมาก่อนสันตติถึงจะขาด 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 ตุลาคม 2565

CD 96

สันตติขาด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ตุลาคม 2565

ถ้าเราภาวนาให้ดี 
เวลาพิจารณาจะทำอะไร มันจะใช้เหตุใช้ผล 
ไม่ใช่ใช้ความโลภนำหน้า 
แล้วมันจะเหลือเหตุเหลือผล 
ธรรมะมันจะช่วยเราเวลาอยู่ในโลก 
บางครั้งได้มา ธรรมะก็สอนเราว่า
มันอาจจะไม่ได้ตลอดไป ก็ต้องรู้จักระมัดระวังตัวเอง 
บางครั้งเสีย สูญเสีย ธรรมะก็สอนเรา 
มันคงไม่สูญเสียทั้งหมดหรอก 
ส่วนไหนเสียแล้วก็แล้วไป สร้างเอาใหม่ 
เรามาตัวเปล่าๆ เราจะไปกลัวอะไร 
เวลาเกิดความสูญเสียขึ้นมา มันคงไม่เสียตลอดไป 
ถ้าใจไม่ท้อแท้ ล้มแล้วก็ทำใจสงบ 
พิจารณา ดำเนินชีวิตต่อไป 

ธรรมะช่วยเราได้สารพัด 
แต่เราไม่เข้าใจคำว่าธรรมะ 
คิดว่าธรรมะคือการนั่งสมาธิ เดินจงกรม อันนั้นตื้นเกินไป 
การใช้ชีวิตอย่างมีเหตุมีผลก็เป็นธรรมะแล้ว 
เป็นธรรมะเพื่อการอยู่กับโลก 
พระพุทธเจ้าสอนธรรมะที่อยู่กับโลกเอาไว้เยอะแยะ 
จะดูแลครอบครัวอย่างไร 
ดูแลลูกน้องอย่างไร 
จะปฏิบัติต่อพ่อแม่อย่างไร 
ท่านสอนไว้เยอะแยะ เอาไปทำได้ก็ดี 
ถ้าง่ายที่สุดก็คือเรียนรู้ทันจิตใจตัวเอง 
ไม่ว่าจะคิดอะไร จะพูดอะไร จะทำอะไร 
อย่าให้กิเลสมันครอบงำ 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
1 มกราคม 2566

วันขึ้นปีใหม่

ธรรมะช่วยเราได้สารพัด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 1 มกราคม 2566

พวกเราควรจะมีที่พักของจิต มีบ้านให้จิตพักผ่อนบ้าง 
เวลาเราทำงานตรากตรำมาก เรายังต้องกลับมาบ้าน 
ไม่มีบ้าน เราก็มีห้องเช่า เราไปอยู่ที่โน่นที่นี่ 
ไม่มีจริงๆ เราก็อยู่ใต้ต้นไม้ มันก็ต้องมีที่อยู่ 
พอเรามีที่อยู่ จิตใจเราก็มีความสุข 
มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมา พร้อมที่จะต่อสู้กับกิเลสต่อไป 
ถ้าเป็นร่างกาย เราเหน็ดเหนื่อย เราก็พักผ่อน 
มีแรงแล้วเราก็พร้อมที่จะไปทำงานต่อ 
ส่วนจิตใจ งานของจิตใจของเราคือกรรมฐานทั้งหลาย
ให้จิตเราได้มีที่พักบ้าง 
มิฉะนั้นเราโหดร้ายกับจิตตัวเอง เคี่ยวเข็ญมันมากไป
จนมันไม่เคยมีความสงบเลย 
เหมือนเรามีทาสอยู่คนหนึ่ง เราก็ใช้มันทำงานทั้งวันทั้งคืน 
ไม่ให้มันพักเลย ไม่นานมันก็ตาย 
จิตนี้เราใช้งานมันตลอดเวลา 
ใช้คิด ใช้นึก ใช้ปรุง ใช้แต่ง 
แล้วมันก็ปนเปื้อน กระทบฝุ่นละออง คือกิเลส 
มอมแมมทั้งวัน ไม่มีความสุข ไม่มีความสงบ 
แล้วมันก็เสียธรรมชาติเดิมของมันที่มันประภัสสร 
ธรรมชาติเดิมของจิตประภัสสร ผ่องใส 
ฉะนั้นการที่เราทำสมาธิ 
เพื่อให้จิตมันรวมเข้ามาสงบ ประภัสสร 
แล้วถัดจากนั้นจิตเรามีกำลังมากพอแล้ว 
ก็จะก้าวไปสู่ขั้นการเจริญปัญญา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
16 เมษายน 2566

CD 98

ที่พักของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 16 เมษายน 2566

LINE ID: @mahaeyong
YouTube: วัดมเหยงคณ์ Official Channel
https://www.youtube.com/c/Thewatmaheyong?sub_confirmation=1
Facebook: www.facebook.com/watmahaeyong
Website: www.watmahaeyong.or.th

61-หมวดนำปฏิบัติ

23.1 นำนั่งภาวนาเรื่อง รู้อยู่เฉพาะปัจจุบัน

จิตมันเป็นตัวทุกข์ มันอยู่ในกองทุกข์ 
ในขันธ์ 5 ส่วนใหญ่เป็นตัวทุกข์ 
ยกเว้นตัวโลภะอย่างแรงๆ เป็นตัวสมุทัย เป็นตัณหา 
นอกจากนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นตัวทุกข์ 
จิตก็เป็นตัวทุกข์ 
ถ้าเรารู้แจ้งแทงตลอดว่าจิตเป็นตัวทุกข์ 
เรียกว่ารู้ทุกข์แจ่มแจ้ง 
เราก็ละสมุทัย ละความอยาก 
เมื่อละความอยากได้ เราก็ละความยึดถือจิตได้ 
เมื่อเราละความยึดถือจิตได้ 
ภพคือความดิ้นรนที่จะแสวงหาจิต 
หรือที่จะปล่อยวางจิต หรือที่จะรักษาจิต มันก็ไม่มี 
พอเราหมดความยึดถือจิต 
มันก็ไม่มีการที่จะต้องเที่ยวแสวงหาจิต 
ไม่มีการรักษาจิต ไม่มีความพยายามจะต้องปล่อยวางจิต 

เมื่อเราไม่มีความดิ้นรนของจิต คือไม่มีภพ 
จิตก็จะไม่หยิบฉวยจิตขึ้นมา คือไม่มีชาติ 
ทันทีที่ไม่มีชาติ ความทุกข์ก็ไม่เกิดขึ้น 
สิ้นชาติก็สิ้นทุกข์กันตรงนั้นล่ะ 
เพราะชาติคือการหยิบฉวยตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจไม่ใช่ของดีของวิเศษ 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจคือตัวทุกข์ 
ถ้าเราภาวนาจนเราแจ้งตรงนี้ 
เรียกว่าเราล้างอวิชชาได้แล้ว 
รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจแล้ว 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
28 เมษายน 2567

2567

รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 เม.ย. 2567

หลวงพ่อทูล ขิปฺปปญฺโญ เทศน์อบรมพระหลังปาฏิโมกข์ 16 สิงหาคม 2551 สามารถ Download เก็บไปฟังได้

2551 08 16 Wat Pa Ban Koh (After Patimok) (เกิดมาทำไม)

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง