Mosaïque (2012)

L’idée principale de cette pièce est de réunir deux mondes, pour certains trop différents, celui de l’art haut et celui de l’art utilitaire.Le premier est représenté par le peintre polonais d’avant- garde du XX siècles, Wladyslaw Strzeminski. Dans son théorie d’unisme il veut éliminer toute valeur non plastique de l'œuvre. Celle-ci ne doit être ni évocative, ni émotive, ni symbolique. L'œuvre doit atteindre une certaine "pureté". Les couleurs et les lignes doivent créer une unité organique. Dans l’art utilitaire nous avons par contre l’idée de mosaique, l’art decoratif où l'on utilise des fragments pour former des motifs ou des figures pour des projets quotidiens.

Le concept commun de ces deux mondes qui est de réunir les plus petites cellules pour en faire une unité provoque l’utilisation des moyens techniques qui donnent à la pièce le caractère gestuel.Donc c’est pour cette raison que l’instrumentaliste (musicien) n’utilise pas d’archet. Son rôle est parfois d’initialiser les gestes, de réaliser les sons qui ne sont peut-être pas entendus directement mais qui provoquent les actions électroniques. La narration la musique passe progressivement d'une estetique contemporaine a un e estetique de musique de varieté. Quand nous pensons que celle-ci gagne, à la fin nous découvrons la synthèse des deux mondes que je m’étais imaginé.


Chopin’s rubato—a suspension, or musical sigh—is one of his greatest secrets, the essence of his compositional style. After almost two centuries, I look at his rubato with respect and admiration, through I am also aware it is a view from far away. That such it was, the music will never be, and cannot be. It is true that people remain the same, experiencing similar emotions, but life today goes many times faster. Today, there is often no time for reflection: we experience emotions in a nervous hurry, under pressure from the sheer volume of subsequent events. The idea of rubato is gone.

The work was premiered on 26 May 2013 at the Tokyo Opera City Concert Hall, Takemitsu Memorial.

Sighs (2008-2010, rev. 2012)

Aftersounds – une nouvelle dimension d'instrument augmentée qui ce fonde sur la captation parallèle des sons et bruits des gestes de musicians par les microphones mobiles et leur utilisation creative dans la pratique compositionelle. L'objet de cette recherche est des créer un système de captation de sons et de bruits de gestes musicaux-theatrales par les microphones place sur les mains des musicians et puis trouver en utiles qui permettent élabore ce matériau dans temps réel. L'objectif du ce projet entire était de trouver ou se rapproche d'un utile qui permet unie les performances musicales, leur visualisation et gestualité dans la manière parfaitement naturelle et cohérent e donc aiderait à créer de nouvelles approches à la composition pour la musique informatique interactive.

Aftersounds (2013-2014)

Dans cette oeuvre Stanczyk propose une nouvelle dimension de technique d'aléatoire contrôlé" de Witold Lutoslawski. Dans ces Jeux vénitiens (1961) la liberté de chaque instrumentiste est réduite au tempo, ce qui n'affecte en rien la forme ou la couleur de la composition. Dans Attorno de Stanczyk propose l'inversion de cette méthode. Il utilise des fragments fondés sur la pulsation commune pour tout le trio ou la matière sonore elle-même est instable, mais limitée à certains nombres des possibilités. Par exemple l'utilisation des clusters, mutiphonics, overblowed des sons au niveau des instruments de bois ou le changement de la pression de l'archet ne permet pas parfois de prévoir les hauteurs précises, mais reste toujours dans un certain nombre de possibilités. Tout ça, ensemble avec les moyens techniques utilisés, avec le texte de H. Michaux soulignent la théâtralité de la performance et d'expression, et fait partie de l'idée que Stanczyk décrit comme «performance totale».

Attorno(2013) excerpt_opening_part

Któregoś poranka wybrałem się do Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, gdzie rejestrowałem pracę maszyn tkackich. Ich główną cechą jest miarowa pulsacja, indywidualna dla każdego urządzenia. Spostrzegłem, że gdy słuchamy jednej tylko maszyny, jej rytm jest bardzo wyraźny, jednak w miarę uruchamiania kolejnych i nakładania się pulsacji, jednostkowe rytmy zaczynają się jakby rozmywać. W miarę upływu czasu zaobserowałem też zjawisko samosynchronizcji, niektóre pulsy zaczynały przemieszczać się w czasie i łączyć się z innymi tworząc jednolity, powoli zmieniający się "śpiew maszyn". W ten właśnie intuicyjny sposób starałem się zbudować formę utworu, której najbliżej do rapsodii, a w zasadzie jej źródłosłowu pochodzącego od słów rapto i ode, a oznaczającego "muzykę utkaną".

Oryginalne nagrania maszyn tkackich zrealizowano dzięki uprzejmości Dyrekcji Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi . 


woven music (2013) excerpt_middle_part

Solarize to opowieść o próbie przekroczenia bariery śmierci, a jednocześnie przekroczenia siebie.  Botha był jedną z najdłużej żyjących osób chorych na progerię, czyli postępujące w straszliwym tempie starzenie się organizmu, które zaczyna się już w chwili poczęcia. Fatum, które wyprzedza nawet narodziny. Był artystą naiwnym. Uciekając codziennie przed swoim losem, w pewnym momencie życia postanowił się multiplikować. Być wszędzie. Całą swoją twórczość umieścił w Internecie. W końcu pojawił się w teledysku południowoafrykańskiej grupy hip-hopowej Die Antwoord, który z miejsca obejrzało dwadzieścia milionów ludzi. Pierwsze pytanie, jakie mi przyszło do głowy, gdy oglądałem teledysk, to: kim jest ta „dziwna” postać, która pojawia się i znika. W ten sposób Leon Botha wkroczył w świat mody, popularności i Internetu. Oddał im siebie. Umarł zaraz potem, u szczytu „sławy”. Czy przekroczył barierę śmierci? Czy odwrotnie – właśnie to go zabiło? Czy uwalniając swoje suche, fotograficzne wyobrażenie „chorego dziwaka”, sam nie dopełnił swojego fatum? A może to właśnie internetowa multiplikacja, a nie choroba była fatum, które nie pozwoli mu nigdy narodzić się jako artyście? A może jednak nieśmiertelność artystyczna nie jest najważniejsza, a decyzja o oddaniu się modzie, Internetowi świadczy o odwadze i wolności wyboru Bothy jako człowieka? Rzeczywiście, śledząc poczynania Bothy, abstrahując zupełnie od wartościowania jego sztuki, miałem wrażenie, że w tym, co robił był wolny, odważny w przekraczaniu siebie i własnych ograniczeń. Pisząc operę, spacerowałem wieczorami ulicą Saint-Denis w Paryżu. Tam wrażenie wolności Bothy przybierało na sile. Tam, gdzie masa ludzi jednocześnie prowadzi swoje odrębne historie, gdzie wszystko się miesza, piękna architektura i slumsy, ekskluzywne butiki i sklepy z batatami. Tam, gdzie obok siebie spacerują wytworne damy i prostytutki, a wokół nie wiadomo, czy śmierdzi, czy pachnie. Tam zadałem sobie pytanie: czy Botha nie znalazł czasem tego, czego szukał? Nie w sztuce, ale we własnym życiu...
-------------------
C'est une historie inspirée par la vie et l’art de Leon Botha – artiste naif sud-africain, peintre, photographe et DJ qui portait le nom -  pseudonyme Solarize. Le personnage principal était malade de progeria, une maladie pendant laquelle la personne vieillit huit fois plus rapidement. Sa vie est devenue une allégorie de notre temps, temps le progrès, monde postmoderne et l'époque d’accélération dans laquelle nous vivons.D'un côté histoire d'un essaie de franchir la mort, d'autre franchir lui même comme a dit Emmanuel Mounier – « l'homme est créée pour excéder ses limites » . 

Solarize_scene_4_(intro)_reading_rehearsal

"Nibiru" for ensemble (2009)

"Geysir-Grisey" (2006)

Armance Quero - cello
31.03.2012 IRCAM Espace de projection

"Mosaïque"  for cello and electronics (2011 - 2012)

Composition evokes the atmosphere of music schools of all levels. It refers to the unique collage of sounds floating in school corridors where young musicians are masteriing their skills. Since I can remember I've been fascinated by this colourful bustle of sounds. 
The characteristic idiom of Polish folk dance - MAZURKA, used in this work, 
was very common in Polish music and was used both by F. Chopin and K. Szymanowski. 


"Esercizi" - omaggio a Karol Szymanowski (2006, rev. 2012)

Arthur Rubinstein Lodz Philharmonic Concert Hall
Łukasz Owczynnikow - double bass

"Mosaïque" for cello and electronics (2011 - 2012)

Marcin Stanczyk

Recent comments

Marcin Stanczyk

Related tracks