سازمان 2

احمدرضا احمدی

vandadplaylist

ایرانی قدیمی

شبانه

سیاهکل

ترانۀ «جمعه»، یک ‌سال پس از واقعۀ «سیاهکل» که در جمعه نوزدهم بهمن ماه سال 1349 اتفاق افتاد سروده شده است. «اسفندیار منفردزاده» که از زمان دانشجویی و تحصیل خود در شهرهای «برلین» و «وین»، سری پرشور و دلی با جریانات سیاسی ـ اجتماعی روز داشت در مصاحبه‌ای از تعلق خاطرش با واقعۀ سیاهکل می‌گوید. اینکه مترصد و در پی این بوده تا این رویداد را با ترانه و آهنگی پیوند بزند و به سهم خود ادای دینی بکند.

آن‌طور که خود می‌گوید، اول سراغ هم‌محله‌ای قدیمی و دوست دوران نوجوانی خود «احمدرضا احمدی» می‌رود و با شرح احساسی که از حال و هوای عصرهای جمعه دارد از او می‌خواهد که آن را در سروده‌ای به کلام بکشد. «احمدرضا احمدی» اما به هر دلیل از این‌کار سر باز می‌زند و در عوض «شهیار قنبری» را که حالا در ترانه‌سرایی نامی آشناست به او پیشنهاد می‌کند.

و این حکایت دغدغه و بغض پنهان در غروب جمعه بوده تا عصر جمعه‌ای که آن دو را در خانۀ «اسفند»، روبروی سازمان سینما پیام، در کنار هم می‌نشاند تا ترانه ـ آهنگی برای «خداحافظ رفیق» «امیر نادری» فراهم بیاورند.

آنجا یک‌بار دیگر «اسفندیار منفردزاده» ـ بی‌آنکه اشاره‌ای به واقعۀ سیاهکل که سال قبلش رخ داده داشته باشد ـ برای ترانه‌سرای جوان، از حس خود و حال و هوای عصرهای جمعه می‌گوید. 

«شیهار قنبری» با درک این احساس و حالتی که از کلافگی به آدمی دست می‌دهد، سرودن ترانه ‌را دست می‌گیرد و از چشم و نگاه «منفردزاده»، ملالتی که در عصر جمعه است را می‌بیند: توی قاب خیس این پنجره‌ها، عکسی از جمعۀ غمگین می‌بینم. . . .؛ و استمرار خفقانی که هست را در: نفسم در نمیاد، جمعه‌ها سر نمیاد. کاش می‌بستم چشمامو، این ازم برنمیاد.

هفت سال بعد از انتشار این ترانه، ‌بار دیگر جمعه‌ای دیگر در تاریخ مبارزات مردمی ایران، رخت عزا تن می‌کند و سیاه‌پوش می‌شود. جمعه‌ای که هفدهم شهریور ماه سال پنجاه و هفت است. هنوز روزی از وقوع این کشتار نگذشته که نسخۀ دوم ترانۀ «جمعه» در تنظیم و اجرایی تازه، با ریتمی نظامی و تمی کوبنده به بازار می‌آید.

«اسفندیار منفردزاده»، در اجرای صدای چکش‌واری که در شروع نمونۀ بازخوانی شدۀ این ترانه می‌شنویم؛ از کوبش ضربه‌های بر هم دو پاره سنگ، و در ادامه از صدای «اسفندیار قره‌باغی»، خوانندۀ سرود مشهور «ای ایران»، برای بخش کورال و همسرایی بهره گرفته بود و «فرهاد» که این‌بار آن‌را با حس و حالی متفاوت از اجرای اول می‌خواند. 

این اجرای تازه با نام «جمعه برای جمعه»، در همدلی با واقعۀ جمعۀ سیاه 17 شهریور منتشر شد و بعد از واقعۀ «سیاهکل» پیوندی همیشه با آن رویداد تاریخی نیز دارد. 

 ترانۀ «جمعه»، یک ‌سال پس از واقعۀ «سیاهکل» که در جمعه نوزدهم بهمن ماه سال 1349 اتفاق افتاد سروده شده است. «اسفندیار منفردزاده» که از زمان دانشجویی و تحصیل خود در شهرهای «برلین» و «وین»، سری پرشور و دلی با جریانات سیاسی ـ اجتماعی روز داشت در مصاحبه‌ای از تعلق خاطرش با واقعۀ سیاهکل می‌گوید. اینکه مترصد و در پی این بوده تا این رویداد را با ترانه و آهنگی پیوند بزند و به سهم خود ادای دینی بکند.

آن‌طور که خود می‌گوید، اول سراغ هم‌محله‌ای قدیمی و دوست دوران نوجوانی خود «احمدرضا احمدی» می‌رود و با شرح احساسی که از حال و هوای عصرهای جمعه دارد از او می‌خواهد که آن را در سروده‌ای به کلام بکشد. «احمدرضا احمدی» اما به هر دلیل از این‌کار سر باز می‌زند و در عوض «شهیار قنبری» را که حالا در ترانه‌سرایی نامی آشناست به او پیشنهاد می‌کند.

و این حکایت دغدغه و بغض پنهان در غروب جمعه بوده تا عصر جمعه‌ای که آن دو را در خانۀ «اسفند»، روبروی سازمان سینما پیام، در کنار هم می‌نشاند تا ترانه ـ آهنگی برای «خداحافظ رفیق» «امیر نادری» فراهم بیاورند.

آنجا یک‌بار دیگر «اسفندیار منفردزاده» ـ بی‌آنکه اشاره‌ای به واقعۀ سیاهکل که سال قبلش رخ داده داشته باشد ـ برای ترانه‌سرای جوان، از حس خود و حال و هوای عصرهای جمعه می‌گوید. 

«شیهار قنبری» با درک این احساس و حالتی که از کلافگی به آدمی دست می‌دهد، سرودن ترانه ‌را دست می‌گیرد و از چشم و نگاه «منفردزاده»، ملالتی که در عصر جمعه است را می‌بیند: توی قاب خیس این پنجره‌ها، عکسی از جمعۀ غمگین می‌بینم. . . .؛ و استمرار خفقانی که هست را در: نفسم در نمیاد، جمعه‌ها سر نمیاد. کاش می‌بستم چشمامو، این ازم برنمیاد.

هفت سال بعد از انتشار این ترانه، ‌بار دیگر جمعه‌ای دیگر در تاریخ مبارزات مردمی ایران، رخت عزا تن می‌کند و سیاه‌پوش می‌شود. جمعه‌ای که هفدهم شهریور ماه سال پنجاه و هفت است. هنوز روزی از وقوع این کشتار نگذشته که نسخۀ دوم ترانۀ «جمعه» در تنظیم و اجرایی تازه، با ریتمی نظامی و تمی کوبنده به بازار می‌آید.

«اسفندیار منفردزاده»، در اجرای صدای چکش‌واری که در شروع نمونۀ بازخوانی شدۀ این ترانه می‌شنویم؛ از کوبش ضربه‌های بر هم دو پاره سنگ، و در ادامه از صدای «اسفندیار قره‌باغی»، خوانندۀ سرود مشهور «ای ایران»، برای بخش کورال و همسرایی بهره گرفته بود و «فرهاد» که این‌بار آن‌را با حس و حالی متفاوت از اجرای اول می‌خواند. 

این اجرای تازه با نام «جمعه برای جمعه»، در همدلی با واقعۀ جمعۀ سیاه 17 شهریور منتشر شد و بعد از واقعۀ «سیاهکل» پیوندی همیشه با آن رویداد تاریخی نیز دارد.

فرهاد و اسفندیار منفردزاده - جمعه (زمزمه)ا

در آوارِ خونینِ گرگ ومیش 
دیگرگونه مردی آنک، 
که خاک را سبز می خواست 
و عشق را شایسته ی زیباترینِ زنان 

که این اش 
به نظر 
هدیّتی نه چنان کم بها بود 
که خاک و سنگ را بشاید. 

چه مردی! چه مردی! 
که می گفت 
قلب را شایسته تر آن 
که به هفت شمشیرِ عشق 
در خون نشیند 
و گلو را بایسته تر آن 
که زیباترینِ نام ها را  بگوید. 

شیرآهن کوه مردی از اینگونه عاشق 
میدانِ خونینِ سرنوشت 
به پاشنه ی آشیل درنوشت. 
رویینه تنی 
که رازِ مرگش 
اندوهِ عشق و غمِ تنهایی بود. 

« آه، اسفندیارِ مغموم! 
تو را آن به که چشم 
فروپوشیده باشی!» 

« آیا نه 
یکی نه 
بسنده بود 
که سرنوشتِ مرا بسازد؟ 

من تنها فریاد زدم نه! 
من از فرورفتن تن زدم. 

صدایی بودم من 
شکلی میانِ اشکال ، 
و معنایی یافتم. 

من بودم 
و شدم، 
نه زانگونه که غنچه یی گُلی 
یا ریشه یی که جوانه یی
یا یکی دانه که جنگلی 

راست بدانگونه 
که عامی مردی شهیدی؛ 
تا آسمان بر او نماز بَرَد. 

من بی نوا بند گکی سربراه نبودم 
و راهِ بهشتِ مینوی من 
بُز روِ طوع و خاکساری نبود: 

مرا دیگرگونه خدایی می بایست 
شایسته ی آفرینه یی 
که نواله ی ناگزیر را 
گردن کج نمی کند. 

و خدایی دیگرگونه آفریدم». 

دریغا شیرآهن کوه مردا 
که تو بودی، 
و کوهوار پیش از آن که به خاک افتی 
نستوه و استوار مُرده بودی. 

اما نه خدا و نه شیطان 
سرنوشتِ تو را 
بُتی رقم زد 
که دیگران می پرستیدند. 
بُتی که 
دیگران اش می پرستیدند. 


احمد شاملو - سرود ابراهیم در آتش - فریدون شهبازیان

؛ سهراب سپهری ؛خسرو شکیبایی ؛صدای پای آب

سالها پیش وقتی نوار آفتابکاران جنگل را میشنیدیم سراسر جنون و اشک بودیم...رفقای عزیزی با شنیدن آن سرودها خصوصن سرود آفتابکاران جنگل هوایی و سرگردان شدند... سالها بعد که به مدد دنیای مجازی همه چیز چون هلو در اختیار بود دانستم خواننده آن سرودها دکتر سیاگزار برلیان بوده یا به گفته برخی ها محمد نامی که عمدن گمنامی پیشه میکرده....در آن سالها نواری بدستم رسید که از لحاظ متنی با بقیه نوارهای سرود منتسب به چریکهای قبل از انشعاب فرق داشت. آن نوار بعد از جنگ و به احتمال زیاد یا بطور واقع توسط چریکهای اکثریت اجرا شده بود...خواننده اش هم صدایش بسیار شبیه سیاگزار برلیان یا همان محمد نام بود....در این سرود که از آن نوار انتخاب کردم ملودی و لحن سرایشش شنونده را میگیرد درست به مانند سرود آفتابکاران جنگل که بسیار سحر انگیز است....اما روح این سرود روح اکثریتی و توده ای است...قصد توهین یا بازخوانی یا جدل و محاکمه ندارم....چرا اینگونه نوشتم؟...چون خوانشش از جنگ با خوانش قدرت های درگیر جنگ یکی است...رو کم کنی...مقاومت برای رو کم کنی...بدون خیال و دغدغه از ویرانی و دربدری و یتیمی و اختلالات روانی آتی...فقط برای رو کم کنی جنگ را از منظر حماسه و مقاومت و دفاع می سرایند و کاری به بازی قدرت ها و معاملات آنها ندارند.....تا جایی که گشتم این سرود بر صفحات و راهروهای این دنیای مجازی موجود نمیباشد و فکر کنم جزو اولین بارهاست که به اشتراک گذاشته میشود تا من هم به نوعی پز بدهم که آره من هم بلدم از توبره دیگران ببخشم و از این قبیل خود نمایی ها...

از سیاهکل تا جنگل آبادان و اهواز

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

سودای تورا زمانه می بس باشد

هرگوش تو را ترانه می بس باشد

در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا

ما را سر تازیانه ای بس باشد

شهرام ناظری یادگار دوست

 هفت کوه و هفتا دریا هفت جنگل ، هفتا صحرا اگه نَخوان ما با هم باشیم
 هفتا دیوار ِ سنگی با هفتا دیو ِ زنگی اگه نَخوان ما با هم باشیم 
هفت آسمون ِ تاریک هفت کوره راه ِ باریک اگه نَخوان ما با هم باشیم
 هفتا طلسم ِ جادو تو هفتا برج و بارو اگه نَخوان ما با هم باشیم 
می جنگیم باهاشون با همه هفتاشون نقاب ُ وَر می داریم
 از میدون نمی ریم هفتا جون می گیریم عشقُ به دَس میاریم 
هفتا گل ِ سرخ می شه هفت روز ِ هفتۀ ما بهار می شه لحظه لحظه ها
 وقتی به هم رسیدیم با هم بهارُ دیدیم خنده می شه گریه های ما
 هفتا گل ِ سرخ می شه هفت روز ِ هفتۀ ما بهار می شه لحظه لحظه ها 
وقتی به هم رسیدیم با هم بهارُ دیدیم خنده می شه گریه های ما
 هفت کوه و هفتا دریا هفت جنگل ، هفتا صحرا اگه نَخوان ما با هم باشیم
 هفتا دیوار ِ سنگی با هفتا دیو ِ زنگی اگه نَخوان ما با هم باشیم
 خورشیدُ در میاریم پا توی راه می ذاریم که زندگی تویِ دستِ ماست
 بازم مثل همیشه بارو دَرش وا می شه بهار ِ ما ، پشت ِ دیواراست 
تو فردای روشن ای هم غصۀ من با هم به ابر می خندیم
دستامون داغ می شه دنیامون باغ می شه به اون که رفت می خندیم 
هفتا گل ِ سرخ می شه هفت روز ِ هفتۀ ما بهار می شه لحظه لحظه ها
 وقتی به هم رسیدیم با هم بهارُ دیدیم خنده می شه گریه های ما
 خنده می شه گریه های ما هفتا گل ِ سرخ می شه هفت روز ِ هفتۀ ما بهار می شه لحظه لحظه ها
 وقتی به هم رسیدیم با هم بهارُ دیدیم خنده می شه گریه های ما

Fereydoun Farrokhzad,haft-فریدون فرخزاد،هفت

ترانه ی متن فیلم پنجره
ترانه سرا : شهیار قنبری 
آهنگساز : اسفندیار منفردزاده 
خواننده : عماد رام
کارگردان فیلم :جلال مقدم - 1349
با تشکر از کیارش فدایی برای اهدای  نسخه تبدیل شده از روی صفحه ی گرام 45 دور



ترانه ی متن فیلم "پنجره " - آهنگساز : اسفندیار منفردزاده

شبانه
با صدای: احمد شاملو
موسیقی متن: اسفندیار منفردزاده
طراح و نقاشیِ عکس: فرشید مثقالی
محصول :کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان
1351
*تبدیل شده از روی صفحه ی گرام 33 دور - منتشر شده در سال 1355

شبانه - شعر خوانی احمد شاملو با همراهی موسیقی اسفندیار منفردزاده

اسفندیار منفردزاده _موسیقی فیلم

آفتابکاران جنگل - سر اومد زمستون

Amad Bahar

برخيز اي داغ لعنت خورده                دنياي فقر و بندگي

شوريده خاطر ما را برده                  به جنگ مرگ و زندگي

بايد از ريشه براندازيم                    كهنه جهان جور و بند

و آنگه نوين جهاني سازيم              هيچ بودگان هرچيز گردند

 

روز قطعي چدال است                    آخرين رزم ما

انترناسيونال است                        نژاد انسانها (2)

 

برما نبخشند فتح و شادي              خدا، نه شه نه قهرمان

با دست خود گيريم آزادي               در پيكارهاي بي امان

تا ظلم از عالم بروبيم                     نعمت خود آريم به كف

دميم آتش را و بكوبيم                    تا وقتيكه آهن گرم است

 

روز قطعي چدال است                    آخرين رزم ما

انترناسيونال است                        نژاد انسانها (2)

 

تنها ما توده جهانيم                       اردوي بيشمار كار

داريم حقوق جهانباني                   نه كه خونخواران غدار

غرد وقتي رعد مرگ آور                   بر رهزنان و دژخيمان

در اين عالم بر ما سراسر                تابد خورشيد نور افشان

 

روز قطعي چدال است                    آخرين رزم ما

انترناسيونال است                        نژاد انسانها (2)



Sorude internazional- سرود انترنا سیونال

Bijan jazani

شعر و صدای شهیار قنبری
موسیقی: موریس ژار
سیاهکل می‌توانست نام شهر کوچکی باشد در لابه‌لای آن همه شهر و روستاهای به هم پیوسته‌ی شمالی، می‌توانست تنها نامی باشد در تقسیمات جغرافیایی مرسوم، یک نقطه روی نقشه. «سیاهکل» اما به میانجی آنچه که در سیاهکل بیش از خودِ سیاهکل رخ داد به سرنوشت و سرگذشت ما گره خورده است. سیاهکل برای تمامی روزگار ما، تا همین امروز، معنای تلاش آگاهانه و جمعی برای مداخله در وضعیت به قصد تغییر هر چیز و همه چیز را دارد. درست چهل و پنج سال پیش از این، در صبح سرد یک زمستان با صدای گلوله گسستِ قاطعی از وضعیت اعلام شد که امکان‌های جدیدی را پدیدار کرد و معنای هر چیزی را در گذشته و آینده‌ی خودش تغییر داد. به یاد آوردن سیاهکل در زمانه‌ی تسلیم هیچ نسبتی با واقعیت ندارد غیر از این‌که خودِ واقعیت را زیر مهمیز پرسش بگیرد. در کدام نکبتی زندگی می‌کنیم که حتا جسارت به یاد آوردن سیاهکل را نیز از ما گرفته‌اند؟
رسولان پرسیدند: «ایمان ما را زیاد کن!»
خداوند پاسخ داد: «اگر شما به اندازه‌ی دانه‌ی خردلی ایمان می‌داشتید، می‌توانستید به این درخت توت بگویید از ریشه در بیا و در دریا کاشته شو! پس آن‌گاه، درخت چنان می‌کرد که می‌خواستید.»
[کتاب مقدس]
و درختانِ تناور ما رفتند و رفتند تا جنگل شدند. و از این‌روست که از پسِ غیبت‌شان، جنگل، همیشه تن‌سرخ است.
به دلاوران سیاهکل
سیزده هفته‌ی پیش
سیزده موشِ سیاه
سیزده کفشِ تمامی سوراخ
در علف‌ها دیدند
و چه بی‌شرمانه
همه را بلعیدند.
فصل سنگینی بود
از خود این بی‌برکت می‌پرسید:
ـ کسی از راه می‌آید آیا؟
***
آخرین مرد جوان هم آمد
اولین مردِ جوان با او گفت:
 سیزده بار بگو
بیداری
تا بگویم
ـ آری
کول‌بارت بردار
روی گلبرگِ شقایق بنویس
سیزده بار از نو
می‌شود با هر دست
رفت
سروقتِ
درو.
داس‌ها زنگاری
وقت کم، فرصتِ صیقل هم نیست
و هوا بارانی‌ست
تا طلوع فریاد
چند ساعت باقی‌ست!
سیزده بار بگو
در تنم خونِ یهودایی نیست
تا بگویم کافی‌ست
کول‌بارت بردار
چوب‌دستت را نیز
و برادر
برخیز.
***
بیشه از خود پرسید:
ـ پس در این ساکتِ خشک
چشمه‌هایی هم هست
و درخت از ریشه:
ـ عاقبت رود به جنگل پیوست؟
بعد از این سفره‌ی تو بارانی.
غوک پرسید از مار:
ـ سیزده هفته‌ی پیش
شیر افیونی جنگل، همه‌شان را بلعید؟
مار پاسخ در داد:
ـ و چه رندانه
به نابودی و کم‌تجربگی‌شان خندید
غافل از این‌که
که برادرهاشان
اینک
از تپه روان
و به نزدیک سحر
کار او
یک‌سره سازند آخر.
ـ دست‌هاشان پُر باد
دست‌هاشان پُر باد
تا طلوع فریاد!
***
سیزده هفته‌ی بعد
سیزده موشِ سیاه
سیزده کفشِ تمامی سوراخ
در علف‌ها دیدند
و چه بی‌شرمانه
همه را بلعیدند.
اینک
آن‌جا
آن‌سو
از خود این بی‌برکت می‌پرسد:
ـ کسی از راه می‌آید آیا؟
و من، این‌جا از تو:
ـ تو، می‌آیی با ما؟

سیزده _ به دلاوران سیاهکل

همایون شجریان - هوای گریه

اردیبهشت ۱۲۹۰، تهران - ۸ اسفند ۱۳۶۴، تهران

بهار دلنشين-استاد بنان

شقایق کمالی خواننده سوپرانو، در تهران به دنیا آمده است. او تحصیلات موسیقی خود را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران آغاز نموده و سپس در آلمان و هلند به ادامه آن در رشته های آواز و تعلیم و تربیت موسیقی پرداخته است. او در کنار سیاوش بیضایی آهنگساز ایرانی از بنیان گذاران «گروه ترانه های محلی ایران» است که در سال1993 کار خود را برای معرفی و گسترش موسیقی محلی ایرا ن آغاز کرد. این گروه سپس با نام « آنسامل شهرزاد» با نوازندگان جدید (انوشا گلستانه: پیانو و اولریش پترمان: فلوت و کلارینت) به کار خود ادامه داد و تا به امروز کنسرتهای فراوانی در شهرهای اروپایی اجرا کرده است. شقایق کمالی هم اکنون در کنار حرفه خوانندگی به تدریس آواز و پیانو مشغول است.

سر اومد زمستون، شکفته بهارون
گل سرخ خورشید باز اومد و شب شد گریزون
کوه‌ها لاله‌زارن، لاله‌ها بیدارن
تو کوه‌ها دارن گل گل گل آفتابو می‌کارن
توی کوهستون، دلش بیداره
تفنگ و گل و گندم، داره می‌آره
توی سینه‌اش جان جان جان
یه جنگل ستاره داره، جان جان، یه جنگل ستاره داره
لبش خنده نور، دلش شعله شور
صداش چشمه و یادش آهوی جنگل دور
توی کوهستون ...

آفتابکاران جنگل که به سر اومد زمستون هم معروف است، نام یکی از سرودهای انقلابی ایران است که پس از انقلاب ۵۷ در مجموعه‌ای بنام «شراره‌های آفتاب» توسط سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران منتشر و از معروفیت فراوانی برخوردار شد. این سرود به واقعه سیاهکل اشاره دارد.

سر اومد زمستون - شقایق کمالی

  به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی  
به جایی که بدان سفر نکرده ام به جایی دور در ورای هر تجربه
چشمان تو سکوت خود را دارند
در ظریف ترین حالت تو چیزهایی است که اسیرم می کند
چیزهایی چنان نزدیک که نمی توان بدان دست یافت .

کوتاهترین نگاهت به آسانی اسیرم می کند
و حتی اگر همچون انگشتان، خود را بسته باشم
برگ به برگ مرا می توانی بگشایی
به همان سان که بهار نخستین گل سرخ اش را
( به لمسی رازآلود و سبک دست ) می گشاید.

یا اگر بخواهی مرا بربندی، من و زندگی ام هر دو
به ناگاه و به زیبایی بسته می شویم
به همان سان که وقتی دل گل به او می گوید:
همه جا دارد دانه دانه برف می بارد .

هیچ چیز این جهان که پیش روی ماست
به ظرافت شگفت تو نمی رسد
ظرافتی که
در هر نفس وا می داردم
با رنگ مهر،مرگ و جاودانگی را رنگی دیگر زنم.

نمی دانم چه در توست که می بندد و می گشاید
تنها می دانم چیزی در من هست که می داند
چشمان تو ریشه دارتر از هر گل سرخ است
و حتی باران هم چنین دستان کوچکی ندارد 

به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی

فریدون فروغی.تنهاترین عاشق

Samad

آب اگرچه بی صداترین ترانه بود/ تشنگی بهانه بود /من به خواب های کوچک تو اعتماد داشتم /چشم های عاشق تو را به یاد داشتم می وزید عطر سیب سمت خواب های ساده و نجیب / من به جستجوی تو/ در هوای عطر و بوی تو /رفت وآمد کبود گاهوارها ٬زیر چتر روشن ستاره ها /تا هنوز عاشقم/تا هنوز صبر میکنم/ ابر می رسد/باد مویه می کند/ چکه چکه از گلوی ناودان یاس تازه می دود/ تا هنوز تشنه ام /تا هنوز تشنگی بهانه است /آب بی صداترین ترانه است/ تا هنوز عاشقم تا هنوز صبر می کنم

هنوز تشنه ام/ صدای احمدرضا احمدی

صدای پاییز در ارتفاعات سیاهکل و دیلمان.


  صدای ناصر وحدتی و سوتک حسین حمیدی
radionavahi.com

Radionavahi.com

حمایت از رادیونواحی

پاییز در ارتفاعات سیاهکل و دیلمان - رادیونواحی

ahmad shamlou  / احمد شاملو . مرگ وارطان

مرا نکاوید , دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی
از مجموعه دوستت دارم
آهنگساز کارن همایون فر 


مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید تال در میان گلبرگ های صدا پاسداری کند
چشمانم را گل میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی است بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا ، در مرغزارهایم بازی کنند
مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشته ام
سخنی نوشتم که دیگران با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که در زیر سایه درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست

دوستت دارم ...

باید در چشمان نگریست،
یا در گوش‌ها گفت؟
جنبش انگشتانت که به روی هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت 
دلیل بود؟
در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشه‌ای سبز ...
سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست.
بیرون خزان در کار بود.
نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه می‌آمد.

مرا نکاوید  و  دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها…
مثل همیشه آخر حرفم
وحرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
دردل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درستمثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروزنیز روزمبادا
باشد!
وقتی تونیستی
نه هست های ما
چوانکه بایدند
نه بایدها…
هرروز بی تو
روز مباداست

روز مبادا/ قیصر امین پور با صدای احمدرضا احمدی

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

نامه احمد شاملو به آیدا-رضا پیربادیان

بارون/گروه سرود چریک های فدایی خلق

"‏سفره رفاقت و رخصت استکان ها از دست "
.
به سادگی همین سفره ، باید این نوا ساخته می شد تا ، استکان ها زیر یکدیگر ، بنشینند . دل به روضه ی این "عرق و ماست و بقیه شم آت آشغال" صفایی دارد .اگر پای این سفره ی درویش ، گریه کرده باشی ، بااین نوا نیز خیسیِ شور، را تجربه می کنی .سینما به این سفره می نازد و ساز به این نوا .موسیقی با "زهی"ها آغاز می شود ، همچنان که رفاقت شان با نم اشک .اما اشک که با خنده می آمیزد ،و یاد گذشته می آید ، تار و سنتور و فلوت آوار می شود . اما ! اما همچنان "زهی "ها ، اشک را می نوازند .گفته اند :"اشک رازی ست " .اما نمی توان با این نوا ، رازداری کرد . راز به پرده می آید در حرکت دستان "اسفندیار منفردزاده".ناگفته ها ، گفته می شود ، اگر دستی برای رخصت گرفتن از استکان اش باشد .آری ! اشک ما بدون این نوا ، رازی ست اما با آن ، ما همه پرده ی سفید می شویم .

قطعه ای انتخابی از موسیقی فیلم "گوزنها" اثر جاویدان مسعود کیمیائی و اسفندیار منفرد زاده

موسیقی متن اثر موریس ژار

شهیار قنبری ـ سیزده (به دلاوران سیاهکل)


به پرنیان شفق زخون شراره دمید
 زسرخی اش شرری به هر ستاره رسید
 گلوله بارد که تا برآرد ز شط آتش و خون، زصبح توده نوید
 به سرخی هر ستاره اکنون نشسته در تن شب، نشان صبح سپید
 ببین که شهر و جنگل ها، زقهر آنان خونین است
 شهاب راه آینده، زخون آنان آذین است
 شکوه روشنی فردا، زخون برآرد سر
 بگو به میهن که خون بیژن ستاره گشت و از آن، چه سان شراره دمید
 به سرخی هر ستاره اکنون نشسته در تن شب، نشان صبح سپید
 به سرنگونی شب، کنون نگر همه جا
 به خشم و کینه ی خلق، شراره گشته به پا
 به نام هر یل که از سیهکل چو تندری دمد از، سرود آتش و خون
 شهادت هر ستاره سازد زسرخ چهره ی خویش، تلاش و کینه فزون
 رهائی خلق ایران، نبرد ما را آئین است
 و کهکشان فردایش، زخون آنان آذین است
 شکوه روشنی فردا، زخون برآرد سر
 بگو به میهن که خون بیژن ستاره گشت و از آن، چه سان شراره دمید
 به سرخی هر ستاره اکنون نشسته در تن شب، نشان صبح سپید 

پرنیان شفق

خوشا فَصلی کِه دور از غم
هَمَه کَه شُنَه وا شُنَه
دَست وا دَست ، سایَه وا سایَه
شارَفتَه خُنَه وا خُنَه
.
بُدُو پیشُم بُدُو پیشُم
بُدُو اِی نوشُم و نیشُم
بُدُو اِی آخرین عشقُم
دوادار دل ریشُم
خَزُن زَرد ایسالُن نُوبَتی تَمُنِن
بَهار از راه اَرسیدِن زندِگی چه جُنِن
.
بیاین وا هَم بَشیم یاور
هَمَه هَمراه و هَم باور
دِلُن راه شُبَشِه وا هَم
جُدا نَبُوتْ دِل از دِلبَر
.
خَزُنِ زَرد ایسالُن نُوبَتی تَمُنِن
بَهار از راه اَرسیدِن زندِگی چِه جُنِن

منبع:
http://goo.gl/DzbHi

ابراهیم منصفی - لبخند

با صدای رفتنت ستاره افتاد و مرد
ترس تنهایی اومد همه فکرمو خورد
آخه عادتم نبود بتونم تنها باشم
طاقت آوردن من کار سختی شد واسم
می‌دیدم با رفتنت چشم بارون صفتم
واسه یک لحظه شده نمیذاره راحتم
دیو تنهایی من عاشق گریه‌هامه
دیدنت وقتی بیای کمکی به چشمامه
سختی راهو نذار با ادامش واسه من
کاری کن فاصله‌ها از میون ما برن
با تو آسون میشه رفت هرجا راهمون بره
می‌تونه اومدنت مددی بمن بده
چیزی مثل تو نبود تا تو شعرم بیارم
با حروف بی‌صدا دیگه جرئت ندارم
کوه و دریا و علف واسه گفتنت کمه
کمر شعر منم پیش قامتت خمه
با نوشتن نمیشه همه حرفامو بگم
روی کاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اینه واسه من همیشگی
خبر اومدنو کی می‌خوای بمن بگی
با نوشتن نمیشه همه حرفامو بگم
روی کاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اینه واسه من همیشگی
خبر اومدنو کی می‌خوای بمن بگی

https://www.facebook.com/pages/Fereydoun-Farrokhzad-%D9%81%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D9%88%D9%86-%D9%81%D8%B1%D8%AE%D8%B2%D8%A7%D8%AF/454218101263003

فریدون فرخزاد،با صدای رفتنت

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

روی دیوار سفید خونه مون 
من با رنگ سبز یه جاده كشیدم 
جاده ای پر از درخت و گل و یاس 
جاده ای پر از بهار و عطر یاس 
رنگ سبزم كم اومد 
باد اومد پاییز اومد 
روی جاده قشنگ 
ابر اومد بارون اومد

من نوشتم بارون 
من نوشتم بارون

روی دیوار سفید خونه مون 
من با رنگ آبی دریا كشیدم 
توی دریای قشنگ رو دیوار 
من با رنگ آبی قایق كشیدم 
رنگ آبیم كم اومد	
موج اومد بارون اومد 
روی دریای قشنگ 
ابر اومد بارون اومد

من نوشتم بارون

من نوشتم باران /ترانه سرا احمدرضا احمدی / موسیقی فریبرز لاچینی / صدا سیمین قدیری

قتیل راضی هست اما قاتل راضی نمیشود..

فرهاد و اسفندیار منفردزاده - جمعه (زمزمه)ا

Alef EHtesham