Казкі

Ветразь

У Русалкі вочы зялёныя
Валасы ў Русалкі - русыя
А ласкавай мянушкаю Русалка
Ён яе называў

Пара крылаў яшчэ ў яе была
Неба колеру былі два крыла,
Крылаў тых амаль празрыстых цалкам
Ён усур’ёз не ўспрымаў.

Крылом адштурхніся ад ветру!
Ня бойся! Трымае паветра…
Наперад давай да аблокаў!
Ляці, толькі неба навокал… Ляці!

Ён казаў ёй, “Русалачка мая,
Ну чаму ж ты такая дзіўная”
Нашто марыш аб тым, што ня можа быць? 
Нашто марыш, нашто?

Яна моўчкі праз вейкі глядзела ўніз,
Яна слухала сваіх хібаў спіс,
Потым вырвала крылы, ды так стала жыць…
Бо кахала яго.
Прыпеў

Яе подзвіг спачатку ён праслаўляў,
Потым неяк змоўк, потым раскахаў.
Ён казаў, што каханне - марскі прыліў
Адыходзіць вада…

Яна стала марскою пенаю
Яна стала яму непатрэбнаю…
Ён яе яшчэ пашкадуе, што яе згубіў…
А ёй крылаў шкада…


Kazki 02 Rusalachka

Платына фрэзуры
Золата душы
Пазнаёмся з Любай
Ёй “хэллоў” скажы
На ангельскай мове
Любіць размаўляць.
Рыбкай залатою
Люба хоча стаць!
Называлі Любу
Залатою рыбкай,
Запрашалі Любу
У клюбы ды ў кіно!
Тры любых жадання
Магла Люба выканаць.
Але ў іх жаданне
Заўжды было адно.
Каб потым жыць у Ніцу
Алігарх пазваў
Робіць інвестыцыі 
Ва ўласны капітал
Мае Люба бачанне,
Выразнае яно
Здыме тэлебачанне
Пра лёс яе кіно.
Прыпеў
Раніцай на фітнэс,
Потым манікюр
Яна ня робіць бізнэс
А робіць “усё ажур”.
Заняткі на пілоне,
Заняткі ЭнЭлПі
А ўвечары ў салоне
Пакутуй і цярпі..
Прыпеў
Праслухала ўсё курсы,
Зрабіла прыгажосць
Все ўкладзены рэсурсы
Але ж і вынік ёсць!
Люба – не бландынка,
Люба – галава!
Але для хлопцаў – рыбка,
Такая ж – як была!


Kazki 03 Zalataja Rybka

Сонца высокае над вежай ўстала
Гэтак як сотню гадоў таму
А каралеўна ўсё чакала
Таго, хто шукае яе адну
Ёй расказалі, як знайсці прынца
Трэба заснуць, тэба легчы ў труну,
Ад пацалунка яго абудзіцца,
Ёй абяцалі сто год таму

Трэба прачнуцца, бо прынц не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Трэба шукаць і трэба знайсці.

Зоры ў вокнах вежы заззялі,
Яна стамілася прынца чакаць
Каб выйсці нявестай з гэтай залі,
Дазволіць і герцагу сябе цалаваць.

Трэба прачнуцца, герцаг не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Ну а потым, яшчэ адзін.

Вежа пакрылася уся павуціннем,
Зноў паніжаецца шлюбны крытэр	
З войску яе няўжо ні адзіны
Няўжо ні адзіны не прыйдзе жаўнер?

Трэба ўставаць, бо жаўнер не прыйдзе,
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Потым, яшчэ і яшчэ адзін

Пакуль каралеўна хавалася ў вежы 
Ёй на бяду вынайшлі фэмінізм
Цяпер ад яе самой шчасце залежыць
Трэба самой ісці за ім.

Трэба прачнуцца, ніхто не прыйдзе
Трыба уставаць, трэба ісці,
Трэба уставаць – наперадзе тыдзень,
Трэба шукаць і трэба знайсц


Kazki 05 Sonya

Чорны замак

Чорны замак у нетрах лясных — 

Вежы як выспы, муры нібы хвалі.

Варта на вежах з вясны да вясны,  

Нястомна шпіёнаў варожых чакае.

 

Прамоўлю закляцце ды апрану

Аблічча імклівае рысі драпежнай, 

Паміж сумётамі я прамільгну

Да замку, як здань, за віхураю снежнай.

         Ніхто не пачуе,

         Ніхто не ўбачыць,

         Ніхто не заўважыць,

         Як я падыйду.

І Месяц ня ўсочыць, як я па мурах

Імкнуся уверх вінаграднай лазою.

Зрываецца ўніз непатрэбны мне страх — 

Я ведаю: поспех заўсёды са мною!

 

Нарэшце бязгучна я замкам іду.

Заходжу ў пакой, каб над ложкам схіліцца...

Праз сон ёй нябачна, што я ўжо тут,

Што час надыйшоў, што пара абудзіцца…

     Адчуўшы мой подых,

     Прачнуліся вочы,

     І зьдзіўлены позірк

     Спыніўся на мне

Адразу пытаньне: "А ты хто такі?!"

У вачах замільгала мальба паратунку,

І, не прагучаўшы, развеяўся крык,

Прыпынены жарсным маім пацалункам.

 

Праз колькі хвілінаў спытала яна:

"Ты хто? Ну, скажы. І адкуль ты узьнік?"

Выдыхваю гучна, каб чула Зіма:

"Вітаю, спадарыня, я Сакавік!"

         

     Будзем з ёй танчыць

         Мы да світання,

         А на світанні

         Пачнецца вясна!

01 - Сhorny Zamak Чорны Замак

Папялушка

Неяк Папялушка вярталася з працы, 
З трэцяй і апошняй за сённяшні дзень,
І пашанцавала ёй ля крамы спаткацца
З добраю феяй, што была з “Мэры Кэй”.
   (а тая ёй і кажа:)
«Ведаю пра твой жабрацкі заробак,
Ведаю што хочаш на баль у модны клюб! 
Будзе табе цуд – трымай пакаштоўнік,
За першую дозу грошай не бяру!»

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка стала прынцэсай танцполу,
Прынц на белым «лексусе» заўважыў яе…
Скакала Папялушка, і туфлік «Дыёра»
Згубіла падчас ламбады на стале.

Папялушка знікла, а туфлік застаўся,
Прынц не разгубіўся, яго аглядзеў…
Нарэшце над вусцілкаю нумар адшукаўся, 
У пракат на лексусе прынц паляцеў.

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка знікла – на тыдзень, ня меней,
Па мабіле нават не адказвала,
Бо добрая фэя, агент «Мэры Кэя»,
Без грошай касметыкі больш не дала!

Але хутка будзе заробак на картцы,
Зможа зноў яна прыгажосці набыць,
Пойдзе Папялушка прынцэсай на танцы…
І будзе хэппі-энд, яго ня можа ня быць!


Аддаўшы сэрца славутым брэндам,
Хоць кроплю розума ты захавай,	
І верыць, што прыгажосць твая – у гэтым,
Не дазваляй, не, не дазваляй!


04 - Папялушка - Papjalushka

Ірландская

У кожнага хлопца на гэтай зямлі
Ёсць кропля сапраўднай ірландскай крыві,
Зялёнай, як пушча вясною!
Раптоўна у сэрца патрапіць яна,
Адразу ў душы закрасуе вясна,
І ты засьпяваеш са мною!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Наш Патрык Святы – разам з намі!
Зялёная выспа – наша Айчына!
Гэй-го! Чуеш, як мы спяваем?!

За тым, каб душы тваёй стала лягчэй –
У паб завітай, выпі піва хучэй,
Пажадана, каб гэта быў “Гінэс”! 
У пену піўную ты носам нырні,
Адкрый свае чакры, ў астрал зазірні!
А ня будзе з кім піць – запрасі нас!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Хто піва не п’е — той не мужчына!
А як вып’ем — заўсёды спяваем!

Сваёй прыгажосці ня страціць Айчына,
Пакуль тут ёсць месца прыгожым жанчынам, 
Якія нам так даспадобы!
Хай будуць спачатку насамі круціць,
Мы ведаем як гэта можна змяніць:
Дзяўчаткі, паслухайце словы!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
У сябе закахаем любую жанчыну! 
Гэй-го, сцеражыся! Спяваем!

Калі ж на вайну нас жыццё павядзе
Бяда тым, хто нашых пакрыўдзіць людзей.
Бо Патрык нас не пакіне!
Чакае ўсіх ворагаў верная сьмерць,
Бо гэтак жа сама будзем мы пець,
Калі з іх апошні загіне!

Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Ад ворагаў мы абаронім Айчыну!
Ім не ўратавацца! Спяваем!
Вочы ў колер ліста канюшыны!
Гэй-го! Наш Патрык з намі!
Зялёная выспа — наша Айчына!
Гэй-го! Чуеш, як мы спяваем?


02 - Ірландская

Алена

Багацце князёўны Алены ня ў грошах 
Багацце Алены за грошы не купіць,
Ня бачыў яшчэ сьвет дзеўчыны такой прыгожай
Алена ў люстэрка глядзіць. 
І бачыць:

Валасы – светлы лён.
Вочы колеру неба
Захапіла ў палон
Мяне пані Алена

Зноў у замку баль, і зноў кавалеры
З князёўны Алены ня зводзяць вачэй.
Ёй ужо сямнадцаць, і ў князя ў намерах
Дачку выдаць замуж як мага хутчэй.

З далёкіх краін да прыгажуні сьветларусай.
Сватоў засылаюць каралі ды князі, 
А я пайду ў карчму і мёду там нап'юся
Я шляхціц беззямельны –  куды мне да іх.

Я з маленства з табой
Пад валошкавым небам.
Першы пацалунак твой
Не забуду, Алена…

Цэлы вечар князёўна Алена
Ні хвіліначкі не адпачне
І з чарговым сваім кавалерам
Праз імгненьне новы танец пачне.

Курфюст стары прыехаў, каварствам вядомы,
Што рот шмат разоў разяваў на наш край
Ён зараз за Алену дае горад ля мора
Алена… Жаніха сустракай.

Алена маўчыць, 
У вачох яе цёмна
Прыгажосць для яе 
Раптам стала пракленам

Танчыць князёўна з немцам агідным
Стала няўтульна у зале пустой,
Алене так горка, Алене так крыўдна,
Бо на чужыну заўтра ехаць ёй.

Паскакаў наўздагон на насьупным сьвітанні
І крыжакаў дагнаў каля пушчы святой.
Бачаць постаць маю яны у шэрым тумане
Яны чуюць баявы покліч мой

Адчыніліся дзверы
Ў залачонай карэце,
Гэй, крыжакі мы ўдвох, 
Падрыхтуйцеся ўмерці.

У бойцы як у танцы мы разам з Аленай
І немагчыма нас раз’яднаць
На апранахах крыжацкіх па белым
Будзем чырвоным мы маляваць

Разам у пучшы зялёнай,
Усміхаецца неба.
Я з табой назаўсёды
Буду побач, Алена.


05 - Алена

Беласьнежка

Сямёра гномаў пілі гарэлку
Ды паміналі сваю паненку,
Па куфлях ноччу разьлілі гора,
І пілі моўчкі ўсе сямёра.

Яна сур'ёзна гномаў не ўспрымала,
Яна нікога з гномаў не кахала…
Было пакутай ім жыцьцё такое.
Ды без яе ім стала значна горай…

	Гэта будзе цудоўная казка,
	Вось каб толькі на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласьнежка кахала прынца.

Кожны з гномаў пісаў ёй вершы,
Кожны з гномаў хацеў быць лепшым,
Каб спадабацца і быць ахайным,
Мурзаты тварык мыў кожны дбайна.

Сямёра гномаў варагавалі,
Было сварыліся бо раўнавалі
І кожны з гномаў ціха па начох
Зьбіраў пад коўдрай слёзы ў кулачок…
     Гэта будзе цудоўная казка,
	Толькі б неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласнежка кахала прынца.

Сем капялюшыкаў і свае сэрцы
Падаравалі гномы Беласнежцы,
Не паглядзела нават, а з усьмешкай
Пакаштавала яблык Беласьнежка.

Сямёра гномаў пілі атруту,
Сямёра гномаў пілі цыкуту,
Каго хутчэй абдыме сьмерць сівая,
Той Беласьнежку першым павітае.

Скончыцца гэта казка цудоўна
Толькі трэба на гномаў забыцца,
Вы даруйце, любыя гномы,
Беласнежка кахала прынца.

Прынц прыедзе, яе абудзіць,
Толькі гномаў ужо ня будзе.
І каб Прынцэса не сумавала.
Ёй скажа прынц: "Так ім лепей стала"


Сьветлым сумам канчаецца казка
     Трэба неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ўжо, калі ласка:
     Бо Прынцэса кахала Прынца,
	Беласьнежка кахала прынца.


06 - Беласнежка

КРЭВА

Я бачу тое, чаго даўно няма:
Прывіды сцягоў над прывідамі вежаў,
І сажалку, што высахла да дна,
Высокія муры замест каменных рэштак.
Хоць тут цяпер пусцілі карані
Ў расколінах бязлітасныя дрэвы, 
Я чую, як спяваюць камяні,
Я чую песню старажытнага Крэва.

Калючыя хмызы – не відно галавы – гэта вы.
Шыльда “Небяспека!”, як штандар баявы - гэта вы.
Бусел на вежы, нібы вартавы,
Чакае, што вернуцца зноў жыхары… 
Адгукаецца рэха з надзеяй: 
«Гэта вы, гэта вы».

Адных тут  душылі шнурком залатым,
Другім тут сваё жыццё ахвяравалі,
Тут Княскую вежу у памяць аб тым: 
Каго ў ёй забілі, перайменавалі.
У Крэве дзве дзяржавы назаўжды
Браліся шлюбам і склалі дамову…
Усё знікла. Але песню чуеш ты,
Па-над зямлёю падымаюцца словы:

У моры цаглінаў выспа травы – гэта вы.
Карэнне прабіла цэментныя швы – гэта вы
Пакінутай крэпасці жыхары – 
Нашчадкі Нальшанаў, нашчадкі Літвы… 
Адгукаецца рэха з надзеяй:
«Гэта вы, гэта вы».

Час не захопіць шэрых тых муроў
Хоць шмат гадоў трымае іх у аблозе.
Чакае Крэва сваіх гаспадароў,
Што вернуцца дадому праз стагоддзі.
Няхай пакрыліся тут мохам камяні,
Яны чакаюць. І пытаюць: дзе вы?
Спыніся, дзе б ні быў ты на зямлі,
І слухай песню старажытнага Крэва!
Напоўняць дажджы засохлыя рвы –  гэта вы.
Сярод муроў мёртвых голас жывы –  гэта вы.
Твае назаўсёды гаспадары - 
Нашчадкі Нальшанаў, нашчадкі Літвы… 
Адгукаецца рэха з надзеяй:
«Гэта вы, гэта вы».


06 - Беласнежка

Max Bai