در ستایش زندگی
قسمت اول

موسیقی و متن و تصویر : حسین کرمی

این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است 
دریاب کار ما که نه پیداست کار عمر

نون و قهوه با  تو / زود از اینجا نرو


تو رو یادم نمیره تا هست دلم تو سینه*
دستای مهربونت از خاطرم نمیره
حتی اگه بدونم دل با غمت میمیره



حیف باشد دل دانا که شمایی مشوش باشی
و امیدوارم اینطوری نباشی 


گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن
 ور تیر طعنه آید جان منش نشانه


* این قسمت آهنگ وام گرفته شده از آهنگ «تو رو یادم نمیره» از مارتیک است

صدای استفاده شده از عباس کیارستمی است که دارد شعر نیما یوشیج را می‌خواند


تابستان ۱۴۰۰

Single

In Praise of Life | در ستایش زندگی

▨ شعر: امید آمدن لغتی
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آنچه زبان می‌خورد
همیشه همان چیزی‌ست
که زبان را می‌خورد:
امید آمدن لغتی
لغتی که نمی‌آید

تو آنسوتر آنجاتر
برابر من ایستاده‌ای
برابر با من
و چهره‌ام
چیزی به آینه از من نمی‌دهد

چیزی از آینه در من می‌کاهد
و انتظار صخره سرخ
نوک زبان تو-
 امید آمدن لغتی است
لغتی که نمی‌آید....
▨
از مجموعه‌ی «در جستجوی آن لغت تنها» صفحه‌ی ۷۵
شامل شعرهای ۱۳۴۸ تا ۱۳۸۷
چاپ اول: انتشارات نگاه ۱۳۹۲
▨
توضیح شاعر درباره‌ی این کتاب:
بسیارِ این شعرها منتشر نشده هستند. شعرهایی که نخواستند وارد دیگر کتاب‌های من بشوند، و کتاب بشوند. چرا که موضوعی در خود نداشتند، و خود موضوعِ خود بودند: شعرِ لغت، شعرِ لوگوس، لوگوسِ تنها! پس اینکه این‌ شعرها توانسته‌اند اینجا کنار هم بیایند و کتاب بشوند، از تداومِ چیزی در من، و از تداومِ من در چیزی، خبر می‌دهد. و مرا به فکر می‌برَد که چرا آن «چیز»، هیچوقت نامِ خودش را با من نگفت . این فکرها را که می‌کنم بیشتر دلبستۀ این کتاب می‌شوم، کتابی که به عمر می‌مانَد، و مثل عمر غنیمت. الآن هم که به نسخۀ خطّی آن نگاه می‌کنم خطی از عمر ِرفته در آن می‌خوانم، که انگار کتاب در دست‌های من مثل من در دست‌های کتاب شده است، منی که زیرِ پای لغت له شد. و ندانست.

یدالله رویایی | امید آمدن لغتی

Playing A Lover’s Role, Still

▨ نام شعر: پاس ها از شب گذشته است
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
پاس‌ها از شب گذشته است
میهمانان جای را کرده‌اند خالی، دیرگاهی‌ست
میزبان درخانه‌اش تنها نشسته
درنی‌آجین‌جایِ خود برساحل متروک می‌سوزد اجاق او
اوست مانده، اوست خسته.

مانده زندانی به لب‌هایش
بس فراوان حرف‌ها، اما
با نوای نای خود دراین شب تاریک پیوسته
چون سراغ از هیچ زندانی نمی‌گیرند
میزبان در خانه‌اش تنها نشسته.
▨ 
نیما یوشیج
زمستان ۱۳۳۶
ــــــــــــــ
پی‌نوشت: خوانش این شعر مطابق با نظر راوی آن (آقای احمد کیایی) انجام شده و در خوانش برخی واژگان، نظر بنده (شهروز) اندکی متفاوت است.

نیما یوشیج | پاس‌ها از شب گذشته است | صدای احمد کیایی

▨ نام شعر: میراث
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نمی‌توانم گفت،
با تو این راز نمی‌توانم گفت
- در کجای دشت، نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند-

آرام!
آرام!
از کوه اگر می‌گویی
آرام‌تر بگوی!

بارِ گریه‌ای بر شانه دارم!

برکه‌ای که شب از آن آغاز می‌شود
ماهی اندوهگین می‌گردد و
رشد شبانه‌ی علف
پوزه‌ی اسب را مرتعش می‌کند

آرام!
آرام!
از دشت اگر می‌گویی
گیاهی که در برابر چشم قد می‌کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک! پیشاپیشِ گله می‌آید

آه می دانم !
اندوه خویشتن را من صیقل نداده‌ام!
بتاب، رویای من!
بر گیاه و بر سنگ،
که معراج تو را آراسته‌ام من.

گرگی که تا سپیده‌دمان بر آستانه‌ی ده می‌ماند 
بوی فراوانی در مشام دارد!

صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود.

ستاره‌ها از حلقومِ خروس
تاراج می‌شوند
تا من از تو بپرسم!
اکنون، ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهیِ جنگل است که پلکِ مرا
بر یالِ اسب می‌خواباند
و ستاره‌ای غیبت می‌کند
تا سپیده‌دمان را به من باز نماید.
میراثِ گریه، آه
در قوم من
سینه‌به‌سینه بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۱
ــــــــ
تذکر: متن خوق منطبق بر خوانش شاعر است و با متن چاپ شده در کتاب، کم و بیشی‌هایی دارد.

هوشنگ چالنگی | میراث

دو شعر از رسول یونان 

به رسول یونان که خوب است و به سیاوش سعدلو که این روزها مشغول ترجمه رسول است.
و به بوستون شهر دوستیها

#میشا مشنکا
 ----------------------------------------------------------------------------------------------



تو به بوستون می‌روی
من نمی‌دانم کجاست دلم می‌گیرد
تو به گاباتا می‌روی
من نمی‌دانم کجاست دلم می‌گیرد

تو به هر کجا که من نمی‌شناسم می‌روی
دلم می‌گیرد
نمی‌دانم چرا فکر می‌کنم
جاهای دور و نا‌آشنا
در قلمروی مرگ واقع شده‌اند!

نمی‌گویم به سفر نرو
برو
اما به تبریز به اهواز
یا به هر کجا که بتوانی با اتوبوس‌های آخر شب برگردی

نمی‌شود به هواپیماها اعتماد کرد
آدم‌ها را به پرنده بدل می‌کنند
و من به یاد ندارم
پرستویی از بوستون
یا درنایی از گاباتا بازگشته باشد.
(رسول یونان)﻿



این هم مقاله مجله اسیمپتوت راجع به 
ما
http://www.asymptotejournal.com/poetry/rasool-yoonan-six-poems/

از رسول یونان

03 Akh Leil

دیالوگ باکس ۲۳- حق کپی رایت: مهدی ستوده

می‌خواهم خوابِ اقاقیاها را بمیرم.

 

خیال‌گونه
در نسیمی کوتاه
                    که به تردید می‌گذرد

خوابِ اقاقیاها را
بمیرم.
 



 

می‌خواهم نفسِ سنگینِ اطلسی‌ها را پرواز گیرم.

 

در باغچه‌های تابستان،
خیس و گرم
              به نخستین ساعاتِ عصر
نفسِ اطلسی‌ها را
پرواز گیرم.

 

□

 

حتا اگر
        زنبقِ کبودِ کارد
بر سینه‌ام
گُل دهد ــ
می‌خواهم خوابِ اقاقیاها را بمیرم در آخرین فرصتِ گُل،
و عبورِ سنگینِ اطلسی‌ها باشم
بر تالارِ ارسی
به ساعتِ هفتِ عصر.

 

۱۸ آذرِ ۱۳۵۱

از این‌گونه مُردن | شاملو

یدالله رویایی

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی
وقتی سخن از تو می گویم
از عاشقانه
از عارفانه
می گویم
از دوست دارم

از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی
من با گذر از دل تو می کردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست

خواهم زیست
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو

خواهم خواند
ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغان در پنهان،
ما خاطره ایم از به نجواها...
من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده ی تشنه م تو دیدن باش


در آفتاب سبز نگاه او

از چشم من طنين تماشا برخاست
در چشم او طنين تماشا بنشست
موجی ز بيگناهی من پر زد
با عمق بی گناهی او پيوست
در آفتاب سبز نگاه او
تکرار نور بود و گريز رنگ
سودای جان و همهمه ی دل بود
پرواز دور زورق صد آهنگ
آن بيکرانه ظهر زمستان بود
سرشار از حرارت دلخواه
با جلوه های عاطفه در تغيير
هر لحظه از درخشش ناگاه
موجی در آن ديار نمی آشفت
آن بيگناهی ساکت را 
در ماوراهای نهان ، ليک
روييده بود رقص علامت ها
تا در من انتظاری را
ويران کنند 
و انتظار ديگر را
عريان 
اينک گريز بی خبر دل را
زنگ کدام کوچ دميده ست؟
سوی کدام جاده نياز نور
راهم به اشتياق بريده ست؟
در نقش بی قرار دو چشم من
تنهایی غريب شکسته ست
در خلوت بزرگ دو چشم او
تصوير اعتماد نشسته است
در تنگه های کوچک و دورش 
هر لحظه روشنی هایی
تکرار می شود
در دور دست ها 
از تابش اشعه ی نمناک
گودال بی نهايت
هموار می شود 
تا من نگاه می کنم 
زان بيکرانه مزرع سبز
رنگی بريده می شود
تا او نگاه می کند
بر روی قلب من ابديت
گويی شنيده می شود

وقتی سخن از تو می گویم/ یدالله رویایی

مناجات شهرام ناظری 

هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او ...


مناجات شهرام ناظری

من بسیار گریسته ام
 هنگام كه آسمان ابری است
 مرا نیت آن است
 كه از خانه بدون چتر بیرون باشم 
من بسیار زیسته ام
 اما اكنون مراد من است
 كه از این پنجره برای باری 
جهان را آغشته به شكوفه های گیلاس بی هراس
 بی محابا ببینم

 احمدرضا احمدی

من بسیار گریسته ام /شعر و صدای ِاحمد رضا احمدی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

هوشنگ چالنگی | میراث

Schahrouz Kabiri