In the Mirror of the Sky

Choupi (feat. Pejman Hadadi)

▨ نام شعر: از آن نیمه
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
_____________
باید درست نیمه‌ی شب باشد  آنجا که چشم می‌بندد او در نمک
اکنون که چشم می‌گشایم  اینجا در برفی که از صبح افقی باریده‌است
خوابی که دیده می‌شود آن سوی زمین  در این سو قطارم را می‌برد
و همهمه سرم را انباشته است.

کی می‌رسد؟
چگونه پایان خواهد یافت
این خط که بین دو حاشیه کشیده می‌شود؟

و این زن ِ شکسته که سمت چپم نشسته
می‌بافد یکریز رج‌هایش را
و میله‌ها و انگشتانش زیر و رو می‌شوند در نمک و برف.

سر برمی‌گردانم تا ایستگاه که پیشوازی یا بدرقه‌ای ندارد
رویای وقت را تکه‌های جنگل ِ ناآشنا سوراخ‌سوراخ کرده‌است
جسم ِسپید که نی یا نیزه‌ای گُله به گُله پوستش را کنده باشد
تابیده است وسوسه در ذهن و ناگزیر روانم در خوابی که دیده می‌شود آن سو
و دوره‌ی رویا را دستی می‌چیند با مقراض
هرچند وقتی چشم برهم می‌نهم
در صفحه‌ی سپید می‌بینم مژگان اوست که بر هم قرار گرفته‌ست

می‌تابد
خواب
از ته ِ دریاچه‌های منجمد
و باد می‌سوزاند صورتش را هرگاه از نمک بیرون می‌زند تا بیامیزد با کودکانی که سطح ِ یخ را بهانه‌ی جشن و بازی کرده‌اند
رقصی که بازمی‌گردد تا عمق ِ بلور تا شب ِ آن سو

آن پیکره چگونه برون مانده است و زل زده است و دعوت می‌کند؟
انگار هرچه گم شده است آنجا در خاک
اینجا برون می‌آید از یخ
و شاهد زمین است
این صورت تکیده‌ی شفاف
با گوشواره‌ای که هنوز برق می‌زند و زخم گوشه‌ی دهانش را می‌تاباند
که قدمت جیغش را در تنهایی معین می‌دارد
و سرنوشتی را برش می‌زند تا این مسافر که هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود در خوابی که دیده می‌شود آن سو

باید درنگ می‌کردم وقتی لب‌هایم کرخت می‌شد
سرمای تازه بازوی راستم را نیز اذیت می‌کند
شاید سپیدی ِ بی‌آرام رامم کرده است
انگار چیزی دارد یخ می‌زند یا نمک می‌شود دوباره

اینجا نگاه ِ هیچ‌کس روشن نیست
باید برای دیدار همچنان چشمان قدیمی‌ام را حفظ کنم
و بازگردم رویا را تا آنجا که باید کم‌کم پایان پذیرد

وهم ِسپید در تن می‌دود
و سبزی ِ سیاه از رگه‌ها گاهی رد می‌شود
انبوهی نگاهی که ناگهان هجوم آورده ست دیدن را هولناک کرده‌است و وسوسه ی دیدن را افزوده است
در این زمین که از هر جایش سر برکرده است بلوط ِسپید یا مومیایی
یا صورتی دل ـ یخ
یا پیکره‌ای دل ـ نمک
و چشم را می‌کِشاند تا تبدیل کند
و این زن ِ شکسته که می‌بافد خود را یکنواخت تنها روبه‌رویش را می‌نگرد
می‌بیند آیا هرگز مقابلش را؟ می‌تواند اصلا ببیند؟

بیرون پنجره نگاهی‌ست که تاریکی ِ سحرگاهش را به روشنای این عصر کشانده‌است
می‌تابد خود را بر دست راستم که کم‌کم کرخت می‌شود
همچون نوشتنم از راست که سایه‌اش بر کاغذ دارد آرام می‌گیرد

باید چقدر می‌نوشتم تا چشمم بیارمد؟
باید چقدر چشم می‌گشودم، تا چشم گشاید او دوباره؟
و این زن ِ شکسته که اکنون به شیشه چسبیده است...
پلکم به هم می‌آید و دستم فرو می‌ماند در نقطه‌ی هنوز
و برف حتما باز هم افقی می‌بارد
در شیشه‌ی قطار که اکنون تاریک است.
▨
محمد مختاری
مونترال - تورنتو ، آذر و دی ماه ۱۳۷۴ 
از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۸۳
______________________
این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی ۹ ماه پیش از قتل دردناک او

محمد مختاری | از آن نیمه

▨ نام شعر: هامون (بخشی از شعر بلند «منظومۀ ایرانی»)
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: محمد مختاری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
___________________
میان‌مان صدایی تبخیر شد
و مرگ جار زد
درون خالی‌اش را بی‌تحاشی.

گذشت عمر در گذر شن و بی‌قراری خون
که پاشنه به خاک می‌کوبد
و خاک، خاک، لایه لایه‌ی هزار ساله
و خاکروبه‌هایی کز شیپوری بزرگ اکنون بر ما
می‌افشانند.

پناه بوته‌های گز
بتلخی آبی از کناره‌های عمر می‌رود
به سرنوشت شوره بر شیار برفگینه‌ی نمک
نک می‌زنند
کلاغ پیر و کبک کاهل.
رباطهای یاوه‌ی کپک زده
دهان گشوده‌اند به خمیازه
و در ردای باد تاب می‌خورد پوسیدگی
و روزنامه‌های زرد و آبدیده
گاه از پر قبایی بیرون می‌پرد.

-“زمان شکافته ست و نشت کرده است
غبار و سایه‌های نخ نما و سرداریهای بیدخورده.
خط غباری بر پوست آهو
و شله‌های رنگ و رو رفته
و چهره‌های فرسوده در قابهای کهنه
که از کنارشان بی‌تاب گذشته بودیم
و از درونمان اکنون سر بر می‌آورند
تا ما را در قابی میخکوب کنند.
-“کی اند و از کجا می‌آیند؟
که نیمی از من بوده‌اند
و مادرانم در حلقه‌ی عذاشان گریسته‌اند.

از آرواره‌ی افق بیرون می‌آید
صفی از اندامهایی
برهنه
بی‌سر
بی‌تاب
صفی دگر
که ابریشم
به زیر    کرباس پوشیده‌اند.

-“و پوستشان آمخته‌ی پرستو و باران نیست،
وز چنبر عزایم و دندان مار نفس می‌کشند.”

گشوده می‌شود طومارها
و بوی نفتالین
مشام باد را می‌آزارد
کلاهی از کناره‌ی افق فرو می‌افتد
و پوزخند خاک موج برمی‌دارد:

…

-“نگاه میهنم پیرم کرده است
چراغ ماتم است گلایل.
کسی توازن انسان و خاک را می‌خواهد برهم زند
صدای زنجره می‌گیرد
و کرم لای خط و گندم و شناسنامه وول می‌خورد
شمایل کدر مرگ
و هاله‌ای که گرداگردش بسته‌اند.

نگاه نیم بسته بر دوایر فرا رونده
گلوی آفتاب و شیشه‌ای شکسته
که برق می‌زند.
و خون روز و رودخانه در غبار و پلک‌های خسته
گم می‌شود
نمک دهان و زخم را فرو می‌بندد
و گاه گاه خش خش مدادی بر کاغذی
که مهره‌های پشت را می‌لرزاند.
غبار جای گام‌های تند
نشسته است.
و گام‌ها که باد را مهار کرده بودند
مساحت کویری حیات را اندازه می‌گیرند
▨
محمد مختاری
بخشی از شعر بلند “منظومۀ ایرانی”

محمد مختاری | هامون | پالایش شده

▨ نام شعر: گلدان آبی
▨ شاعر: محمد مختاری
▨ با صدای: مریم حسین‌زاده (همسر شاعر)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
____________
این شعر برای سرکار خانم مریم حسین زاده سروده شده
و در کتاب، به رضا براهنی تقدیم شده
____________
پروانه‌ای‌ است آنجا که بال گشوده‌ست
در وزن مردمک‌های آرام.
سایه به سایه در طلبِ آفتاب   تا لبِ این بام.
بوی سلام گل به گل آیینِ خواهش و گرایش
شکلِ دوام در حجمی ناپایدار
انگار برگ در گذر نور به خود می‌آید.

پروانه‌ای صدایت می‌کند
در فرصت صدا و خلاء.  که پیله‌وار   آهنگی را   انتظار کشیده‌ای
تا از لبی فرو تابد.
و تاب و توشت   بر ابریشم عبورش تصعید شود.

صورت و سکوت در آغوش هم
آیینه‌ای برابر آیینه‌ای
عکسی درون عکسی  واژه‌ای درون واژه‌ای
درک حضور   در نفس شبنمی که می‌لرزد
زیر نگاه نور.
آسایش است این و ثمر دادنِ گیاه است.
آزادی زمین است
تکثیر آن که می‌شنود  در گلوی آن که می‌گوید.
نقش صدا که از آب برمی‌آید   و فرو می‌رود در آب.
آبی درون چشمی و چشمی درون شب
و شب که در ماه آویخته است و
ماه که از گیسویی
گیسو که روی صندلی نیمه شب به اهتزاز در می‌آید
و می‌نوازد گل‌های مریمی را در گلدان آبی

بوی بهشت در نفس بی‌قرار
گلبرگ خواهش  در ساقۀ جوانِ پذیرش
حوا که دست می‌گشاید و  سیبی که از درون تابلویی بیرون می‌آید
و چرخ می‌خورد
و چرخ می‌خورد و ترس را به عشق بدل می‌کند.
دست شبانه
بر شانه‌ات که رو به خیابان پیر
وهمی بنفش را دنبال کرده است کز ناگهان فرو می‌افتد از پنجره
قوسی کز آن فرو آویخته است تاریکی 
و پنجره پایین می‌آید تا کف پیاده رو.

آنگاه راه می‌افتید
در سایه‌های آبی
و از بهار و تابستان می‌گذرید.
پیراهن بلند تعادل
در بارش ملایم صبح.
خود را نگاه می‌کند بیداری
در چشم خواب.
و خواب می‌رود پا به پای بیداری.

پروانه بال می‌زند و  می‌زند به آفتاب
نقشِ صدا که از آب باز می‌گردد..
این کیست.  کیست؟
کی گشته است رو به روی کی؟
پروانه‌ای که دایره در دایره
در وزن مردمک‌های بی‌تاب
تاب به تاب
در طلبت آمده است.

بالی که پلک‌های شب را
لرزانده است و حال دل آفتاب را می‌لرزاند.
نقش صدا که باز می‌گردد  می‌گردد
چندان که بر لبانی انگار کودکانه می‌نشیند
کآنجا
تابیده است بر حواشی دنیا.

لب‌ها که شادمانی را
بر بال‌های کوچک خویش سپرده است
و روی خط افق  گاه می‌رود.  و گاه می‌آید.
سر می‌نهد به بال نظر   می‌رهد
جسمی که آبروی زمین است. 
▨
محمد مختاری
از کتاب سحابیِ خاکستری
هشتم امرداد ۱۳۷۰
________
پی‌نوشت: متن منتشر شده در کتاب، با خوانش همسر شاعر، کم و بیشی‌هایی دارد.

محمد مختاری | گلدان آبی | با صدای همسرش، مریم حسین‌زاده

▨ نام شعر: تصویرِ زن (بر سردر کاروان سرایی)
▨ شاعر: ایرج میرزا
▨ با صدای: سبحان گنجی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــــ
بر سردرِ کاروان‌سرایی
تصویر زنی به گچ کشیدند

ارباب عَمایم این خبر را
از مُخبِر صادقی شنیدند

گفتند که وا شریعتا، خلق
رویِ زنِ بی‌نقاب دیدند

آسیمه سر از درون مسجد
تا سردرِ آن سرا دویدند

ایمان و اَمان به سرعت برق
می‌رفت که مؤمنین رسیدند

این آب آورد، آن یکی خاک
یک پیچه ز گِل بر او بریدند

ناموس به باد رفته‌ای را
با یک دو سه مشت گل خریدند

چون شرعِ نبی از این خطر جَست
رفتند و به خانه آرمیدند



غفلت شده بود و خلق وحشی
چون شیر درنده می‌جهیدند

بی‌پیچه‌زنِ گشاده‌رو را
پاچینِ عفاف می‌دریدند

لب‌های قشنگ خوشگلش را
مانند نبات می‌مکیدند

بالجمله تمام مردم شهر
در بحر گناه می‌تپیدند

درهای بهشت بسته می‌شد
مردم همه می‌جهنمیدند

می‌گشت قیامت آشکارا
یک‌باره به صور می‌دمیدند

طَیر از وَکرات و وحش از جحر
انجم ز سپهر می‌رمیدند

این است که پیش خالق و خلق
طلاب علوم رو سفیدند


با این علما هنوز مردم
از رونق ملک ناامیدند!
▨

ایرج میرزا

ایرج میرزا | تصویر زن

▨ نام شعر: میراث
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ـــــــــــــــــ
نمی‌توانم گفت،
با تو این راز نمی‌توانم گفت
- در کجای دشت، نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند-

آرام!
آرام!
از کوه اگر می‌گویی
آرام‌تر بگوی!

بارِ گریه‌ای بر شانه دارم!

برکه‌ای که شب از آن آغاز می‌شود
ماهی اندوهگین می‌گردد و
رشد شبانه‌ی علف
پوزه‌ی اسب را مرتعش می‌کند

آرام!
آرام!
از دشت اگر می‌گویی
گیاهی که در برابر چشم قد می‌کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک! پیشاپیشِ گله می‌آید

آه می دانم !
اندوه خویشتن را من صیقل نداده‌ام!
بتاب، رویای من!
بر گیاه و بر سنگ،
که معراج تو را آراسته‌ام من.

گرگی که تا سپیده‌دمان بر آستانه‌ی ده می‌ماند 
بوی فراوانی در مشام دارد!

صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود.

ستاره‌ها از حلقومِ خروس
تاراج می‌شوند
تا من از تو بپرسم!
اکنون، ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهیِ جنگل است که پلکِ مرا
بر یالِ اسب می‌خواباند
و ستاره‌ای غیبت می‌کند
تا سپیده‌دمان را به من باز نماید.
میراثِ گریه، آه
در قوم من
سینه‌به‌سینه بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۱
ــــــــ
تذکر: متن خوق منطبق بر خوانش شاعر است و با متن چاپ شده در کتاب، کم و بیشی‌هایی دارد.

هوشنگ چالنگی | میراث

کیهان کلهر - موسیقی فیلم لانتوری

گروه شقایق
آهنگ: ا - ب - ج -د
خواننده: ایرج
نام اعضای گروه: داود، ایرج، حمید، بهمن
تبدیل از صفحه چهل و پنج دور
کمپانی مونوگرام
.
Shaghayegh - Alphabet

گروه شقایق - ا - ب - ج - د

Barahani,Fleurine,Amir

مثل نهنگي به رنگ غايبِ مخفي 

ماه شناور به كفه‌هاي سُرينش‏ بي كه بداند 

ماهي از آن رو به شكل چشم تو باشد 

گفتن اين مردن زيبا در اوج در آن زير زير‌ِ جهان 

راز كه سبابه‌اي است بر آن لهله حلقه گوشت كه حلقه  

من كه نخواهم نوشت كه مُردَم خويشتنيدي مرا كه خوب بنوشم زير زمين را 

من كه نخواهم نوشت خانم زيبا! 

با توام ايرانه خانم زيبا! 

 

اين عدسيها دريا باران زير زمين سه 

اين عدسيها دريا را مي‌بينند 

اين عدسيها باران را مي‌بينند 

اين عدسيها زير زمين را مي‌بينند 

زيرزمينِ سه را چگونه را ببينند؟

 

دور دور دورنگر مثل باد مثل پرنده وَ زَن 

من كه نخواهم نوشت كه مي‌ميرم 

من كه نخواهم نوشت باز در آن زير زمينم 

من كه نخواهم نوشت خستگي آورده اين فضاي باز تلألؤ

چهره‌ي مخدوش‏ و خونِ نگاهت 

خنده‌ي قيقاج و خُردي لبها و بعد رَنده‌ي ليمو و ناخن انگشت‌هاي به آن نيكي 

بچه شدن مثل بال پرنده 

گريه‌ي آن زير زير زمينِ سه پس‏ چكنم گفتنت از زير 

هوش‏ درخشان لحظه لحظه‌_‌جدايي 

من چكنم بي‌تو من چكنم گفتن و آن خانم زيبا 

گفتن اين را كه هرچه تو گويي كنم 

راه ندادن به زيرزمين شكل‌هاي جدايي را 

خواستن از ته 

او به تو من با شما و ما همه با هم رو به تو تا تَه

راه به درياچه زدن ترعه‌ي سفلاي زيرزمين را زدن بوسه زدن سه 

چشم گشوده در آبهاي زير زمين تو پشت به خورشيد و ماه خفتن 

ديدن آن رنده‌ي ليمو و ناخن انگشت‌هاي نيك 

روح به دندان گرفته از جگر دوست داشتن فرو رفتن 

بعد در‌ِ نيمهِ باز را ديدن و، رفتن 

خفتن و مردن درون چشم‌هايي كه در بُراده‌‌ي خونين مژگان مي‌گريند آي وطن! 

خنجري از عشق روي ني‌ني تنها نگاه كه با من ماند زن! هاي وطن! 

پس‏ چكنم گفتن لبهاي خوب گزيده خون لثه لاي ستاره زيرزمين! زن! 

گفتن آن كلمه‌ي خونين عشق كه تنها ما،‌_ پس‏ چكنم من؟ _ توان گفتن يا شنيدنش‏ را داشته، داريم 

او به تو من با شما و ما همه با هم رو به تو تا ته 

هجّي لالاي شبنم و اعماق درزهاي جلادار 

روح سپردن به خلوت بي‌فكري 

من چكنم بي تو من چكنم وَ‌زنِ اين چكنم بي تو من چكنم را من چكنم خانم زيبا؟ 

با توام ايرانه خانم زيبا! 

 

روز كه افيوني توام شب كه تو افيوني مني جا نگدازي مرا كه مي‌دوم از خود 

موموي لب گوش‏ زير زمين باز هم 

شب كه توييدم تو را و روز منيدني مرا و خوب توييدم آنها را حال من از اين بهار‌ِ يك 

پس‏ بتوان! باز هم بتوانان! زير زمينجانِ اوشُدگي در بهار‌ِ يك 

جمعه‌ي ما لاي هفته‌ي رانها روش‏ بگويم روشَم و روشَم خانم زبيا 

خاطره‌اي از تو هيچ نيايد خويش‏ بيايي عور بيايي فكري هيچم كني هم تو كنارم 

با توام اِي . . . 

دق كه نداني كه چيست گرفتم دق كه نداني تو خانم زيبا! 

با توام ايرانه خانم زيبا! 

جا نگدازي مرا كه مي‌دوم از خود زيرزمين! آي وطن! ز

من که نخواهم نوشت, خستگی آورده این فضای باز تلالو

Mir vahid radfar Eydel

Can't Hear Your Voice|نمی شنوم صداتو

Bekhoon Negaram Bekhoon | بخون نگارم بخون

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

ایرج میرزا | تصویر زن

Schahrouz Kabiri