شعر

- شال - پانویس- علی بدیعی

نگاه کن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب می‌شود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کن نگاه کن نگاه کن نگاه
تمام هستیم خراب می‌شود
تمام هستیم خراب می‌شود
تو آمدی زدورها و دورها
ز سرزمین شعرها و شورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی
زابرها، زعاج‌ها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پر ستاره می‌کشانیم
فراتر از ستاره می‌نشانیم
فراتر از ستاره باز فراتر
باز فراتر...

فریدون فرخزاد - نگاه کن - فروغ فرخزاد

نسخه‌ای کامل از همنوایی احسان‌طبری و محمدرضالطفی

به شاعر شهید مرتضی کیوان -
امید-
از میان ریگ‌ها و الماس‌ها - ترانه‌ی خوابگونه-

احسان طبری

سماع حافظ
بخشی از اپرای عروسکی حافظ
آواز محمد معتمدی
آهنگساز: بهزاد عبدی
رهبر ارکستر: ولادیمیر سیرنکو
اجرا ارکستر ناسیونال اوکراین
غزل: حافظ
در نظر بازی ما بیخبران حیرانند...

محمد معتمدی-بخشی از اپرای حافظ(سماع حافظ)ا

بشنو از نی چون شکایت می‌کند.. از جداییها حکایت می‌کند-شجریان

نوای نی - شجریان

Zendeh Bash - شعر از هوشنگ ابتهاج -زنده باش

ای به سر زلف تو سودای من
وز غم هجران تو غوغای من
لعل لبت شهد مصفای من
عشق تو بگرفت سراپای من
من شده تو، آمده بر جای من
گرچه بسی رنج غمت برده‌ام
جام پیاپی ز بلا خورده‌ام
سوخته‌جانم اگر افسرده‌ام
زنده‌دلم گر چه ز غم مرده‌ام
چون لب تو هست مسیحای من
گنج منم، بانی مخزن تویی
سیم منم، حاجب معدن تویی
دانه منم صاحب خرمن تویی
هیکل من چیست اگر من تویی؟
گر تو منی، چیست هیولای من؟
من شدم از مهر تو چون ذره پست
وز قدح باده‌ی عشق تو مست
تا به سر زلف تو دادیم دست
تا تو منی، من شده‌ام خودپرست
سجده‌گه من شده اعضای من
دل اگر از توست، چرا خون کنی؟
ور ز تو نَبوَد ز چه مجنون کنی؟
دم به دم این سوز دل افزون کنی
تا خودیَم را همه بیرون کنی
جای کنی در دل شیدای من
آتش عشقت چو برافروخت دود
سوخت مرا مایه‌ی هر هست و بود
کفر و مسلمانیَم از دل زدود
تا به خم ابرویت آرم سجود
فرق نِه از کعبه کلیسای من
کِلک ازل تا که ورق زد رقم
گشت هم آغوش چو لوح و قلم
نآمده خلقی به وجود از عدم
بر تن آدم چو دمیدند دم
مِهر تو بُد در دل شیدای من
دست قضا چون گل آدم سرشت
مهر تو در مزرعه‌ی سینه کِشت
عشق تو گردید مرا سرنوشت
فارغم اکنون ز جحیم و بهشت
نیست به غیر از تو تمنای من
باقی‌ام از یاد خود و فانی‌ام
جرعه‌کش باده‌ی ربانی‌ام
سوخته‌ی وادی حیرانی‌ام
سالک صحرای پریشانی‌ام
تا چه رسد بر دل رسوای من
بر درِ دل تا اَرِنی گو شدم
جلوه‌کنان بر سر آن کو شدم
هر طرفی گرم هیاهو شدم
او همگی من شد و من او شدم
من دل و او گشت دلارای من
کعبه‌ی من خاک سر کوی تو
مشعله‌افروز جهان روی تو
سلسله‌ی جان خم گیسوی تو
قبله‌ی دل طاق دو ابروی تو
زلف تو در دَیر، چلیپای من
شیفته‌ی حضرت اعلی ‌ستم
عاشق دیدار دل‌آراستم
راهرو وادی سوداستم
از همه بگذشته تو را خواستم
پر شده از عشق تو اعضای من
تا کی و کی پندنیوشی کنم؟
چند نهان بُلبُله‌‌نوشی کنم؟
چند ز هجر تو خموشی کنم
پیش کسان زهدفروشی کنم
تا که شود راغب کالای من
خرقه و سجاده به دور افکنم
باده به مینای بلور افکنم
شعشعه در وادی طور افکنم
بام و در از عشق به شور افکنم
بر در میخانه بُوَد جای من
عشق، عَلَم کوفت به ویرانه‌ام
داد صلا بر در جانانه‌ام
باده‌ی حق ریخت به پیمانه‌ام
از خود و عالم همه بیگانه‌ام
حق طلبد همت والای من
ساقی میخانه‌ی بزم الست
ریخت به هر جام چو صهبا ز دست
ذره‌صفت شد همه ذرات پست
باده ز ما مست شد و گشت هست
از اثر نشئه‌ی صهبای من
عشق به هر لحظه ندا می‌کند
بر همه موجود صدا می‌کند
هر که هوای ره ما می‌کند
گر حذر از موج بلا می‌کند
پا ننهد بر لب دریای من
هندی نوبت زن بام توام
طایر سرگشته به دام توام
مرغ شباویز به دام توام
محو ز خود، زنده به نام توام
گشته ز من درد من و مای من


قرة‌العین



ای به سر زلف تو سودای من - صهبا مطلبی -شعر از طاهره قره العین

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن - شجریان - علی حاتمی - دلشدگان

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد	
که بدانست که دربند تو خوشتر ز جدایی

Panevis.com

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

تو را گم مي كنم هر روز و پيدا ميكنم هر شب
بدينسان خوابها را با تو زيبا مي كنم هر شب
تبي اين گاه را چون كوه سنگين مي كند آنگاه
چه آتشها كه در اين كوه برپا مي كنم هر شب
مرا يك شب تحمل كن كه تا باور كني اي دوست
چگونه با جنون خود مدارا مي كنم هر شب
دلم فرياد مي خواهد ولي در انزواي خويش
چه بي آزار با ديوار نجوا مي كنم هر شب 
كجا دنبال مفهومي براي عشق مي گردي
كه من اين واژه را تا صبح معنا مي كنم هر شب

 

Tasnif Che Atash Ha

Dang Show i close my eyes

دیده از دیدار خوبان  بر گرفتن مشگل است

http://www.panevis.com/

گفت دانایی که: گرگی خیره سر
هست پنهان در نهاد هر بشر
لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، مابین این انسان و گرگ
زورِ بازو چاره ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست
ای بسا انسان رنجور پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش
وی بسا زور آفرین مرد دلیر
هست در چنگال گرگ خود اسیر
هر که با گرگش مدارا می کند
خلق و خوی گرگ پیدا می کند
در جوانی جان گرگت را بگیر
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر
روز پیری، گر که باشی هم چو شیر
ناتوانی ، ناتوانی در مصاف گرگ پیر
مردمان گر یکدگر را می درند
گرگ هاشان رهنما و رهبرند
اینکه انسان هست این سان دردمند
گرگ ها فرمانروایی می کنند
گرگها همراه و انسانها غریب
با که باید گفت این حال عجیب
" فریدون مشیری "

داریوش - دکلمۀ گرگِ درون

دنگ شو - چشم هایم را می بندم

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

در میان من و تو فاصله هاست-حمید مصدق-دکلمه رضا پیربادیان

از میان ریگها و الماسها

شريان رودها
عضلات زمين را
بارور مي كنند ،
و در سكوت كركس ها و صخره ها
باد ، به زبان امواج سخن مي گويد .
بيشه ها آنجا از خاموشي سرشارند
و در صلح بيابان ها
چكه ي شقايق وحشي مي درخشد .
بيدبن
عروس آسا
سيل رام ناشدني گيسوان را
بر گلكف هاي موج
مي پاشد .
و از ستيز موج وسنگ
بر رشته ي گل ها و نيزه هاي ارغواني گياهان
مشتي كبوتر بلورين مي پرند .
و عطري كه ار آن بر مي خيزد
در ريشه هاي هستي ام رخنه مي كند .
زمان زاينده
زمان دگر ساز
زمان طوفان زا
هردم با پويه ي ابرها همراه است
و تارهاي سيمين باران
بر سرونازهاي هميشه جوان
و در طرقه هاي جنوبي كه بر درخت انجير نشسته اند ،
و بر فريباي رويا رنگ بوته ها
فرو مي نشيند .
شفق چشم افروز ،
آميخته با جير جير صبحگاهي
از ميان گله ي ستارگان
بر مي خيزد
همراه با باد خودسر و مستي آور
كه گياهان را
با پاي بند ريشه ها
به رقص در مي آورد .
آنگه كه روزي نو نطفه مي بندد ،
و در چوب هاي خوشاهنگ
كه زايش جوانه هاست ،
و ريشه در تاريكي زمين
استخوان هاي سنگ را از هم مي گسلد ،
( به غرور و صلابت آن تسخر زنان )
و رنگين كمان لرزان در اوج رنگ پريده ي آسمان
گام نغمه ناك خود را
بر موران راهب بيشه
و پرواز بنفشه گون پروانه ها
و نگاه گوگردي روباهان
و ديدگاه شراب آلود غزالان
و بال مهربان پرستو
مي گذارد
وتا فوج عقابان در لاژورد
و طلسم سپيده ي برف بر قله ها
و درياچه اي كه بر پيشاني زمين مي درخشد
عكس مي افتد .
در شب زمين
آنگه كه در لجن مرموز ، مارها مي خوابند ،
و كركس ، شاه آدم خواران ، در لانه مي خزد ،
و سراسر هستي در آب تيره تعميد مي يابد ،
و خاكستر فراموش را
بر سر خاك لاله و تب گل هاي زرد مي پاشد ،
به تنهايي غرورآميز قله ها مي انديشم
و به راز بارآوري ابدي عناصر
و غبار بذر هاي سبز.
آه ، روز فرا مي رسد
و ستون هاي طلايي خورشيد
بر سيم مه آلود آب
ترانه هاي شگرفي را بيدار مي كند
كه از آن تاريخي نو شكفته مي شود.
و غوغاي شهبازها به آسمان بر مي خيزد
و فيروزه ها از ظلمت معدن مي گريزند .
و كاهنان با چهره هايي به رنگ سبز
ورد خوانان
خواستار نفوذ شب ها در گنبد هاي عقيق اند .
ولي اينجا
برق شور دامنه هاست
وشتاب موران بياباني در غبار داغ
و خفتن مرجان غروب بر طلاي غلات
و انسان
چون پودي از تافته ي زمين
شمشير پولادين خود را
بر راهبان مي كوبد .
نور با اشياء در مي آميزد و ريشه ها را بلورين مي كند
و به هنگام بيدار شدن تذروان
پرتوي جهان بر نقش و نگار ترمه ها مي افتد
و مانند توازن كندوها
شهرها مي رويند
و از خُم هاي بزرگ ، شراب شادماني مي آشامند .
چون دودي كه از افق غروب بر مي خيزد
يا چون آب صافي در شب زلال
يا چون آشيانه اي تهي
از اين مرز آسمان تا آن مرز
با سينه ي گشاده
به سوي بادها كه از دريا مي آيند ،
ايستاده ام .
خزاني ناگزير از راه فرا مي رسد
و شب ديوارهاي سياه خود را
بر من فرو مي ريزد
ولي ناقوس روشن آب
و غوغاي شهرها
از زيستن سخن مي گويند ، از انقلاب .
آري رگهاي ابدي سرنوشت
از ميان ريگ ها و الماس ها مي گذرد .

طبری/لطفی

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست میدارم-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان

یقین درم اثر امشو به های های مو نیست
که یار مسته و گوشش به گریه های مو نیست

خدا خدا چه ثمر ای موذنا، که امشو
خدا خدای شمایه، خدا خدای مو نیست

نمود خونمه پامال و خونبهامه نداد
زدم چو بر دمنش دست، گفت پای مو نیست

بریز خونمه با دست نازنین خودت
چره که بیتر از ای، هیچه خونبهای مو نیست

بهار اگر شوه صد بار بمیرم از غم دوست
به جرم عشق و محبت هنو جزای مو نیست

ملک الشعرای بهار

پرویز مشکاتیان - تمنا

امشب ای دلدار مهمان توییم......شب چه باشد روز و شب آن توییم
هر کجا باشیم و هر جا که رویم.........حاضران کاسه و خوان توییم
نقش‌های صنعت دست توییم..............پروریده نعمت و نان توییم
چون کبوترزاده برج توییم...............در سفر طواف ایوان توییم
حیث ما کنتم فولوا شطره...............با زجاجه دل پری خوان توییم
هر زمان نقشی کنی در مغز ما.........ما صحیفه خط و عنوان توییم
همچو موسی کم خوریم از دایه شیر......زانک مست شیر و پستان توییم
ایمنیم از دزد و مکر راه زن.......زانک چون زر در حرمدان توییم
زان چنین مست است و دلخوش جان ما......که سبکسار و گران جان توییم
گوی زرین فلک رقصان ماست.......چون نباشد چون که چوگان توییم
خواه چوگان ساز ما را خواه گوی.......دولت این بس که به میدان توییم
خواه ما را مار کن خواهی عصا........معجز موسی و برهان توییم
گر عصا سازیم بیفشانیم برگ........وقت خشم و جنگ ثعبان توییم
عشق ما را پشت داری می کند.......زانک خندان روی بستان توییم
سایه ساز ماست نور سایه سوز......زانک همچون مه به میزان توییم
هم تو بگشا این دهان را هم تو بند...........بند آن توست و انبان توییم

با دکلمه‌ی دکتر عبدالکریم سروش

شعر

Faezeh HM