Muhammad47 - خلیل عالی نژاد ، مستانه شو

زنده یاد سیدخلیل عالی نژاد ، مستانه شو

▨ نام شعر: پر نقش‌تر از فرشِ دلم بافته‌ای نیست
▨ شاعر: محمدعلی بهمنی
▨ با صدای: محمدعلی بهمنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
گفتم: بِدَوَم تا تو همه فاصله ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آینه پیشِ تو نشستم که ببینی
در من اثرِ سخت‌ترین زلزله‌ها را

پُر نقش‌تر از فرشِ دلم بافته‌ای نیست
از بس که گره زد به گره حوصله‌ها را

ما تلخیِ «نه» گفتن‌مان را که چشیدیم
وقت است بنوشیم از این پس «بله»ها را

بگذار ببینیم بر این جغدْ نشسته
یک بارِ دگر پر زدنِ چلچله‌ها را

یک بار هم ای عشقِ من از عقل میاندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله‌ها را
▨
محمدعلی بهمنی
از دفتر شعر «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود».

محمدعلی بهمنی | پر نقش‌تر از فرشِ دلم بافته‌ای نیست

باغ سنگی| ترانه‌سرا: ایرج جنتی عطایی| آهنگساز: چایکوفسکی| تنظیم‌کننده: محمد اوشال| خواننده: گیتی| سال انتشار: ۱۳۵۲
ای درختِ باغِ سنگیِ پشیمان تا روزِ شکفتن، بمان سُرودِ زندگی بخوان، با اسیران!  دوباره زنده ام کن بخوان که سنگِ بسته ام با صدایت بپاشد از هم... بخشکد این شکوفه‌ی زرد غم  در این باغِ سنگیِ من با دستِ مهربانت، بنشان شوقِ شکفتن!  ای؛ دیر آمده به چنگم مُردم از اینکه سنگم تو؛ ویرانم کن!  ویرانم کن، تا دیگر بار باغی باشد، سبز و خندان زیر باران...  ترسیدم چو زنده باشم بی تو غمگین با دلی خسته این چنین همچو سنگِ روی زمین، سرد و سنگین  به من بگو چه بودم، دوباره زنده می شوم زنده؛ همچون آب و نور و خاک زنده؛ همچون چشمه‌ی روشن پاک  من؛ اگر تو را نخوانم نامِ تو را ندانم تا ابد سنگی می مانم...  ای دیر آمده به چنگم مُردم از اینکه سنگم تو؛ ویرانم کن...  ویرانم کن، تا دیگر بار باغی باشد، سبز و خندان زیرِ باران

باغ سنگی- گیتی- ایرج جنتی عطایی- چایکوفسکی- محمد اوشال

▨ نام شعر: قصیده‌ی آبی خاکستری سیاه (کامل‌ترین نسخه موجود با صدای شاعر)
▨ شاعر: حمید مصدق
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________________
*این نسخه کامل‌ترین خوانش موجود از این قصیده، با صدای خود شاعر است، اگرچه با نسخه‌ی نهایی چاپ شده توسط شاعر، کم و بیشی هایی دارد در ادامه متن دکلمه شده آمده و در بخش هایی که بعدا کامل‌تر شده، سه نقطه ... گذاشته شده..*
────── ♪ ──────
من قامت بلند تو را در قصیده‌ای
با نقش ِ قلب ِ سنگ ِ تو، تصویر می‌کنم
...
در شبان غم تنهايي خويش
عابد چشم سخنگوي تو ام
من در اين تاريكي
من در اين تيره شب جان‌فرسا
زائر ظلمت گيسوي توام
...
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبی
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه‌ی عمر سفر می‌كردم
...
وای، باران
باران
شيشه‌ی پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ
من درون قفس ِ سرد ِ اتاقم دلتنگ
می‌پرد مرغ ِ نگاهم تا دور
وای، باران
باران
پر ِ مرغان نگاهم را شست

خواب رویای فراموشی‌هاست
خواب را دریابم
که در آن دولت ِ خاموشی‌هاست 
با تو در خواب مرا
لذت ناب هم‌آغوشی هاست

من شكوفايى گل‌هاى اميدم را در روياها مى‌بينم
و ندايى كه به من مى‌گويد
“گر چه شب تاريك است
دل قوى‌دار ، سحر نزديك است “

دل من در دل شب
خواب پروانه‌شدن مى‌بيند
مهر در صبح‌دمان داس به دست
خرمن خواب مرا مى‌چيند
آسمان‌ها آبى
پر ِ مرغان صداقت آبى‌ست
ديده در آينه‌ى صبح تو را مى‌بيند
از گريبان تو صبح صادق
مى‌گشايد پر و بال

تو گل سرخ منى
تو گل ياسمنى
تو چنان شبنم پاك ِ سحرى
نه
از آن پاك‌ترى
تو بهارى
نه
بهاران از توست
از تو مى‌گيرد وام
هر بهار اين همه زيبايى را
...
در سحرگاه سر از بالش خواب بردار
كاروان‌هاى فرومانده خواب از چشمت بيرون كن
باز كن پنجره را
تو اگر بازكنى پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زيبايى را
بگذر از زيور و آراستگى
من تو را با خود تا خانه‌ى خود خواهم برد
كه در آن شكوت پيراستگى
چه صفايى دارد
آرى از سادگي‌اش
چون تراويدن مهتاب به شب
مهر از آن مى‌بارد
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به عروسى عروسك‌هاى
کودک خواهر من 
كه در آن مجلس جشن
صحبتى نيست ز دارايى داماد و عروس
صحبت از سادگى و كودكى است
چهره‌اى نيست عبوس
کودک خواهر من
در شب جشن عروسى عروسك‌هايش مى‌رقصد
کودک خواهر من
امپراتورى پر وسعت خود را هر روز
شوكتى مى‌بخشد
کودک خواهر من نام تو را مى‌داند
نام تو را مى‌خواند
گل قاصد آيا
با تو اين قصه‌ى خوش خواهد گفت؟
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سَرِ رود خروشان حيات
آب اين رود به سرچشمه نمى‌گردد باز
بهتر آن است كه غفلت نكنيم از آغاز
باز كن پنجره را
صبح دميد
...
و چه رویاهایی
که تبه گشت و گذشت
و چه پیوند صمیمیت‌ها
که به آسانی یک رشته گسست
چه امیدی، چه امید؟
چه نهالی که نشاندم من و، بی بر گردید
دل من می‌سوزد
که قناری‌ها را پر بستند
که پر پاک پرستوها را بشکستند
و کبوترها را
آه کبوترها را
و چه امید عظیمی به عبث انجامید

در ميان من و تو فاصله‌هاست
گاه می‌انديشم
می‌تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداريی
تو توانايي بخشش داري
دست‌هاي تو توانايي آن را دارد
كه مرا
زندگاني بخشد
چشم‌های تو به من می‌بخشدی
شور عشق و مستي
و تو چون مصرع شعري زيبا
سطر برجسته‌اي از زندگي من هستي
...
من به بی‌سامانی
باد را می‌مانم
من به سرگردانی
ابر را می‌مانم
من به آراستگي خنديدم
من ژوليده به آراستگي خنديدم
سنگ طفلی، اما
خواب نوشين كبوترها را در لانه می‌آشفت
قصه‌ی بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می‌گفت
باد با من می‌گفت:
” چه تهيدستي مرد “
مرد باور مي‌كرد

من در آيينه رخ خود ديدم
و به تو حق دادم
آه مي‌بينم، می‌بينم
تو به اندازه‌ی تنهايی من خوشبختی
من به اندازه‌ی زيبايی تو غمگينم
ه اميد عبثي
من چه دارم كه تو را در خور ؟
هيچ
من چه دارم كه سزاوار تو؟
هيچ
تو همه هستي من، هستي من
تو همه زندگي من هستي
تو چه داري؟
همه چيز
تو چه كم داري؟ هيچ
ي تو در مي ابم
چون چناران كهن
از درون تلخي واريزم را
كاهش جان من اين شعر من است
آرزو مي كردم
كه تو خواننده ي شعرم باشي
راستي شعر مرا مي خواني ؟
نه ، دريغا ، هرگز
باورنم نيست كه خواننده ي شعرم باشي
كاشكي شعر مرا مي خواندي
...

حمید مصدق | آبی خاکستری سیاه | با صدای شاعر

▨ نام شعر: خطبهٔ اردیبهشت
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مریم کوشا
▨ موسیقی: تکنوازی کیا طبسیان در ماهور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
منشور فرودین چو زمان رد کند همی
اردیبهشت تکیه به مسند کند همی

گوید که فرودین، رضی اللهُ عَنه، رفت
تا در بهشت خانۀ سرمد کند همی

او گفته بود ابر کند حیلتی که خاک
کافورها بَدَل به زُمرَّد کند همی

فرشی لطیف گسترد و نقشهای نغز
در آن ز لعل و بُسَّد و عَسجَد کند همی

در آن شگفت‌فرش به بس نقش و بس نگار
آذین‌های دلکشِ بی‌حدّ کند همی

اشجار را به نسبت خَود سبزجامه‌ای
زینت‌فزای و نقشگرِ قد کند همی

بهر شکو‌ه‌پوشان، هم زآن نَسیجِ وَحد
جامه‌یْ دوم مهیا بر ید کند همی


جدّم بهار گفت: که بایست فرودین
«عالم بسانِ خلدِ مُخلد کند همی«

اما دریغ او نتوانست کارها
چونان‌که گفته بود بدو جد کند همی

ما آمدیم اینک و خرداد راضی است
کین سلطنت برادرِ ارشد کند همی

خرداد مَه، برادر من، کودکی‌ست خُرد
باید به کار کوشش ممتد کند همی

ما آمدیم از پس ناکام فرودین
هَوَّز مقام از پسِ اَبجَد کند همی

باید کنون سحاب شتابد به سوی بحر
چون قاصدی که روی به مقصد کند همی

وز کودکانِ بحر به دامانِ خویش در
دوشیزه بار بر سرِ امْرَد کند همی

آرد بر این بساط بپاشد به رایگان
بر کوه و دشت بخشش بی‌عد کند همی

ریزد به چشمِ اَرمدِ آلاله دُرِّ تَر
اَبيَض قرينِ اَحمَر و اَسوَد کند همی

شاید که خونِ دیدۀ آلاله کم شود
رفعِ رَمَد ز لالۀ اَرمَد کند همی

و اندر غیابِ ابر، به لبخنده، آفتاب
گیتی بسانِ زرّین مِطرَد کند همی

آید نسیم و لرزه درافتد به سبزه‌ها
چون زلفِ جویبار مُجعّد کند همی

و آن بیدبُن که طُرّه فروهشته هر طرف
طرّه‌ىْ بُلندِ خویش معقَّد کند همی

گه مفردات موی کند جمع و گاه باز
آن جمع را پریشد و مفرد کند همی

بلبل ز ره درآید و دستان‌سُرا شود
منزل به شاخِ وَردِ مُوَرَّد کند همی


سوگندها خورد که نبوده‌ست بی‌وفا
سوگندِ خود به نغمه مؤَكَّد کند همی

زاغِ پلید، گل را بر رَغمِ زندواف
با قیل و قالِ خویش مردَّد کند همی

دلْ بید را بسوزد و تهدیدِ زاغ را
اوراقِ خود چو تیغِ مهَنَّد کند همی

پوپک، مگر خبر شود، آید به سوی باغ
چون عابدی که روی به مَعبد کند همی

خواند ترانه‌ای و به بلبل دهد مدد
تأیید قول‌های مُؤیَّد کند همی

گل عاقبت بخندد و باور کند ز دوست
وز خنده بوی مشک، مُصعَّد کند همی

خندد به روی عاشقِ خود تا ز پیش بیش
او را به قیدِ عشق، مُقَیَّد کند همی

بلبل به شوق آید و خندد به روی زاغ
چون مؤمنی که خنده به مُرتَد کند همی

پوپک سرودِ خویش مکرّر کند که باز
بلبل حدیثِ عشق مجدد کند همی

ابرِ مَطير نقطه بشوید ز حرفِ ذال
گل را به عشقِ پاک خوش‌آمذ کند همی

آید صدای زَنجَره، زان‌سان که کودکی
تكرارِ حرفِ سينِ مشدّد کند همی

ُدقُد کند برابرِ دیوار، ماکیان 
حسرت خورَد چو فکرتِ فَدفَد کند همی

جغدِ پلیدِ شوم گریزد به مرغزن
تا نوحه‌های خویش به مَرقد کند همی

قمری فصیح خطبۀ اردیبهشت را
تکرار همچو مُقری و موبد کند همی

گاهی خطیب‌وار در آن خطبه کردنش
کامی ز آبِ تازه در اورد کند همی

- اردیبهشت‌ماه بهشتی‌ست راستین
رای مرا به عیش مُسَدَّد کند همی

- گویم که باده خوردنِ این ماه، واجب است
تا کیست آنکه گفتِ مرا رد کند همی؟ 

گر شیخ منکر است، بهیمه‌ست، کیست تا
فکرِ رکاب و کهنه و مِقوَد کند همی؟

شب‌های ماهتاب، به اردیبهشت‌ماه
مِی مَرد را چو روحِ مجرّد کند همی
 
گفتم من این قصیده پِیِ آزمونِ طبع
تا چون بنای شعر مُشیّد کند همی؟

گفتم چنانکه گفت هنرمندِ دامغان
«نوروز روزگار مجدد کند همی»

سالم فزون ز بیست نَه و طبعم اینچنین
قصرِ قصیده صرحِ مُمَرَّد کند همی

اورنگِ شعر بر زِبَرِ شَعریان نهد
کلکم که پایگه سرِ فرقد کند همی

داند حریف‌مرد که طبعی توانگر است
کاوراق ازین وتیره مُسوَّد کند همی

یارد «امید» نیز چنین دست و پنجه نرم
با احمدِ بن قوصِ بِن احمد کند همی

اما هنر به هستیِ مردی دهد فروغ
کاو دُرِّ پاک و تازه مُنَضَّد کند همی

زیرا متاعِ شعر چو دوشیزه بود و نغز
گوینده را به نام مُؤبَّد کند همی 
▨
مهدی اخوان ثالث (متخلص به م. امید)
کریم‌آباد ورامین - اردیبهشت ماه ۱۳۲۸
از دفتر شعر ارغنون

مهدی اخوان ثالث | خطبه اردیبهشت

▨ نام شعر: دست هامان
▨ شاعر: فریدون مشیری
▨ با صدای: فریدون مشیری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
از دل و دیده گرامی‌تر هم
آیا هست؟
- دست،
آری، ز دل و دیده گرامی‌تر:
دست!
زین همه گوهر پیدا و نهان در تن و جان
بی‌گمان دست گرانقدرتر است
هر چه حاصل کنی از دنیا
دستاورد است
هر چه اسباب جهان باشد در روی زمین
دست دارد همه را زیرِ نگین
سلطنت را که شنیده‌ست چنین؟
شرف دست همین بس که نوشتن با اوست
خوش‌ترین مایهٔ دلبستگی من با اوست .
در فروبسته‌ترین دشواری
در گرانبارترین نومیدی
بارها بر سرخود بانگ زدم :
- هیچت ار نیست مخور خون جگر
دست که هست!
بیستون را یاد آر
دست‌هایت را بسپار به کار
کوه را چون پَر کاه از سر راهت بردار !
وه چه نیروی شگفت‌انگیزی است 
دست‌هایی که به هم پیوسته است!
به یقین، هر که به هر جای، در آید از پای
دست‌هایش بسته است
دست در دستِ کسی
یعنی: پیوند دو جان
دست در دست کسی
یعنی: پیمان دو عشق
دست در دست کسی داری اگر ،
دانی، دست
چه سخن ها که بیان می کند از دوست به دوست؛
لحظه ای چند که از دست طبیب
گرمی مهر به پیشانی بیمار رسد؛
نوشداروی شفا بخش‌تر از داروی اوست
چون به رقص آیی و سرمست برافشانی دست
پرچم شادی و شوق است که افراشته‌ای
لشکر غم خورد از پرچم دست تو شکست
دست، گنجینه مهر و هنر است :
خواه بر پردهٔ ساز
خواه در گردنِ دوست
خواه بر چهرهٔ نقش
خواه بر دندهٔ چرخ
خواه بر دستهٔ داس
خواه در یاری نابینایی
خواه در ساختن فردایی
آنچه آتش به دلم می‌زند، اینک، هر دم
سرنوشت بشرست
داده با تلخی غم‌های دگر دست به هم !
بار این درد و دریغ است که ما
تیرهامان به هدف نیک رسیده است، ولی
دست هامان، نرسیده است به هم !
▨ 
فریدون مشیری
۱۳۲۹

فریدون مشیری | دست‌هامان

ملودی: سجاد عرب
تنظیم: هومن نامداری

Musicema.com

موج (wave) - سجاد عرب

uploaded by h.zamini @ facebook.com/Behtarin.Songs

Bijan Mofid - Dota Cheshme Siah Dari

بیایید بیایید که گلزار دمیده‌ست
بیایید بیایید که دلدار رسیده‌ست
بیارید به یک بار همه جان و جهان را
به خورشید سپارید که خوش تیغ کشیده‌ست
بر آن زشت بخندید که او ناز نماید
بر آن یار بگریید که از یار بریده‌ست
همه شهر بشورید چو آوازه درافتاد
که دیوانه دگربار ز زنجیر رهیده‌ست
چه روزست و چه روزست چنین روز قیامت
مگر نامه اعمال ز آفاق پریده‌ست
بکوبید دهل‌ها و دگر هیچ مگویید
چه جای دل و عقلست که جان نیز رمیده‌ست
 

بیایید - مولانا- محسن نامجو

Mahboubeh Golzari (Iran) disciple of the greatest Masters of Persian Classical singing including, Mohammad-Reza Shajarian, Hossein Alizadeh, Mohammad-Reza Lotfi, Parissa, Mohsen Keramati and Saeedeh Saeedi.  She has had the honor of singing with the prestigious vocal ensemble “Ham-Avayan” which is led by Hossein Alizadeh.  Her voice is also featured in the Lullaby track for the award-winning film “Turtles Can Fly,” which was directed by Bahman Ghobadi with music by Hossein Alizadeh.  Mahboubeh has a long history of collaboration with Iranian composer Amir Eslami Mirbadi.  She is a featured vocalist on several of his albums including the most recent two albums, “Of String’s Song and Reed’s Cry” and  “Dami ba Peer Balkh” (2017).
Mahboubeh is welcomed as featured vocalist in the Vashaan Ensemble’s 2017 project with music composed by Amir Eslami and Ali Razmi in Vancouver.

Gisoo Afshan

هم خانه / محسن نامجو
ترانه سرا: احمد اخوان

Mohsen Namjoo - Ham Khaneh

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

مهدی اخوان ثالث | خطبه اردیبهشت

Schahrouz Kabiri