my playlist

Ali Sorena - Aavaar (@alisorena)
Produced by Atour (@atour) and Ali Sorena
Mixing and Mastering Engineer: Atour
Feb 2014, Divar Records

علی سورنا - آوار
آهنگسازان: آتور و علی سورنا
بهمن ۹۲


متن
--

روي اجراي کوچيک ديوار قلبم
يه تابلوه که روش نوشته خطر ريختن
ميخواد بترسم
روي اجراي کوچيک ديوار قلبم
يه تابلوه که روش نوشته 
از پايه کج ِ
ممکن هميشه سايه نده
نوشته سر به سرش
نذاري که بناش کله خره
از همون اول مي ديدم که در به در بود و
هنوزم در به دره
خودش به تنهايي ملات ساخته
تنهايي همه چي و خراب ساخته
جلو باد ميشه جامه مي لرزه
جلو جام ميشه باده مي رقصه
روي اجراي کوچيک ديوار قلبم
نوشته،ريختن يه حس سادس
جاي خوبي نيس واسه تکيه دادن

همخوان
آوار ِ...نصيب من آوار ِ
نصيب من اوار ِ
  
قسمت دوم 

بهتر از پاکي بي احساس
عشق يه فاحشه بعد بکارت
تاريکي از نور بهتره وقتي
خورشيد قاتل محض ستارس
خيلي وقتا همين بوده
واقعيت همين ِکه بدي خوبه
از،فرداي کسي حرف نزن تا
خبر نداري از ديروزش
روي ديواراي اجر قلبم 
نوشته امشب بدجوري...
بي خيال قبلن و بي خيال بعدن
مهم اين ِ هنوزم مي خونم و هستم
روي اجراي ديوار قلبم 
نوشته از دنيا اين سهمم
حرکت دست و لبم
چندتا کلمه واسه من شدنم تا
گم شدن تو چشماي خودم
اشکم بغضم حساي گمم
مغرور تا روزي که وايسم جلو
ورقه ي شکست با امضاي خودم

همخوان 

آوار ِ...نصيب من آوار ِ
نصيب من آوار ِ

Ali Sorena - Aavaar (Prod. By Atour & Ali Sorena) | آوار

Words: Quf
Music: Mahdyar
Artwork: Hirad Sab

اینجا تهرانه یعنی‌ شهری که
هر کی‌ که چند تیکه ملک به نامش نیس، تنبیهه
دیگه ته کشیده سهمیه
باس بپیچه بره، تبعیده
تشنه‌س، همه‌‌جا ترخیصه (تر خیسه)؛
اینجا خشکتر (خشک تر) می‌شه
همه با هم می‌سوزن
جز اون که دستش دبه‌س باش گرم می‌شه
هیشکی تو لحظه نی‌
نمی‌دونن آب داره چه مزه‌ای
نمی‌دونن چه رنگه دین
واس ما که سفید
رنگین کمونِ شیش‌رنگ برا سرین
سبز برا جزایری
زرد برا ظریف، قرمز برا حریف
همه می‌خوایم از دنیا کوررنگ نریم
پس دنیا رو رنگ زدیم
از آفتاب‌پرست قدرتمندتریم
از کفتار و کرکس مفت‌برتریم
بین مخلوقات کلاً تکیم
چون بلدیم به هیشکی فرصت ندیم
حرفای بدو بمون گفتن نگیم
بابات زدت، بگو خوردم زمین
گفتن ماشین کو؟ بگو بردن تعمیر
زیرپات خالی‌ باشه مستضعفی
دروغ بگو، لکنت نگیر
ولی‌ فحش نده بذا بگن مؤدبی
حتی با خودمون معذبیم
بین اتاق و جامعه معلقیم
پیرو کوروش و محمدیم
ولی‌ تو صف اختلاس معطلیم
می‌گیم برتریم اگه مذکریم
تهران مال شما، من یکی‌ مرخصی

رو به آفتاب پشت
راه می‌رم می‌دم فحش
راه می‌رم می‌دم فحش
زندگی‌ زنده رو زنده کشت
من دیگه رو به آفتاب پشت
راه می‌رم می‌دم فحش
راه می‌رم می‌دم فحش
زندگی‌ زنده رو زنده کشت

میله در دست یعنی‌ پرچم
نه الان یعنی‌ سلفی تو قرچک
خانوم ترک، آقا تک‌چرخ
خانوم معتاد، آقا شلوارش دو تاس
ننه خسته شد انقد فحش داد
که پندار کردار رو بندا کنار ولی‌ نیک گفتار
ولی‌ کی‌ می‌خونه هشدار
تو چس فیله چشمای حضار
به یه ورشونه چراغ‌قوه‌ها
فیلم کیلو چنده؟
کی‌ بلده اسم یه نویسنده؟
فقط ببین اگه بغلی می‌خنده
دستتو دراز کن بمال
نیروی جوان، کمبود مکان
می‌شه سینمای نمناک
نیروی افغان، کمبود جواب
می‌شه این همه تل‌باز
همینه همه‌چی‌ روکوده
پس چرا در نمیاد جوونه؟
هر روز تو خونشونه
دور از جونت حلزونه
از وقتی‌ شماره‌ها شد هشت رقم
اینا دیدن ضایع‌س رو خط نرن
ولی‌ بابا نداره شبی‌ پونصد تومن
حالا همه شبیه گوسفند شدن
توورمه ولی‌ دم کاسبا گرم
هنوز پک پنجاه
فاحشه‌ها ساک صد شده هفتاد
میگن متخصص سرپاس، متولد هفتاد
از مردا متنفره اما
نیس دست‌بردار طلبکار
پس آبت می‌کنه با لب‌هاش
مایه رو می‌ماله پا درداش

رو به آفتاب پشت
راه می‌رم می‌دم فحش
راه می‌رم می‌دم فحش
زندگی‌ زنده رو زنده کشت
من دیگه رو به آفتاب پشت
راه می‌رم می‌دم فحش
راه می‌رم می‌دم فحش
زندگی‌ زنده رو زنده کشت

دختر آرنولد پوشکو جر داد
کره‌ی شمالی موشک فرستاد
منبع‌ت کجاس؟ تلگرام
بچه محلا پاک‌ترن حتی از مادر ترزا
ولی‌ جا مغز انسان
بذا قلب تمساح
محل، گنده‌ها گشنه‌ترن
کوچیکا بپان خورده نشن
محل، لشگرِ پشتِ سرم
یعنی‌ کسی‌ فحش بده مُرده طرف
محل منم منم محل
نمی‌کنمش با هیچی‌ عوض بدل
از بس کله خرم
خونواده صدا منو نباید بشنون
صدا سیما نیس که رئیس پلیس با امین آقا بره ماه عسل
ما لات اصلاً
بهتر از این چاقالاییم که پیشواز گفت‌آوز رفتن
ماحصل داستان اینه:؛
تا وقتی‌ امثال ماها هستن
نمی‌گیرن دست راست قلم
که بگیرن زیرمیزی با دست‌چپ
گاز می‌گیرن انگشت با عسل
بگو بابا احسنت
تخماشون انقد گنده‌س که حتی معلومه روی نقشه‌م
رو زمین پر بطریه
می‌دن بو سگ
دورمون پر رفیقه
با خنجر می‌شن تو رگ

رو به آفتاب پشت
راه می‌رم می‌دم فحش
راه می‌رم می‌دم فحش
زندگی‌ زنده رو زنده

Quf - Fohsh

Hichkas - Ye Mosht Sarbaz

Music: Mahdyar Aghajani
Words: Hichkas
‌
؛[قسمت ۱]؛
اون مثل داداشم بود
یعنی... اگه نگرانی داشت یا کمبود
ناهمواری داشت راهش یا کج بود
گذر ماهها سخت بود و ناراحت بود
یکی‌ کنارش تا آخر بود
حتی اگه باز باهاش قهر بود
دغدغش، دغدغم بود
خنده اش، قهقهم بود
بد باهاش حرف میزدم مصلحت بود
مشکلا برطرف بود. در حد توانم
بهش یاد دادم در حد سوادم
که اگه خیلی ها برنده نباشن
ولی پیروزن، خسته نباشن
خودش میدونه با کی‌ ام
آسمونش اگه ستاره نداشت با چراغ قوه بالا سرش بودم
اگه لخت میشدن بالها، پرش بودم
که پرواز از یادش نره، حفظ…؛
بکنه آسمونا مال مان، حتی اگه باشه سلول درش سفت
‌
؛[همخوان]؛
میدونه با کی‌ ام
تخم چشم بود، نشون میدادم کلی نکته بهش
میدونه با کی‌ ام
خوبش رو میخواستم، خدا شاهده، لعنت به منکرش
میدونه با کی‌ ام
تخم چشم بود، نشون میدادم کلی نکته بهش
میدونه با کی‌ ام
خوبش رو میخواستم، خدا شاهده، لعنت به منکرش
‌
؛[قسمت ۲]؛
اون مثل داداشم بود
چه جوری بدم توضیح بهت؟
هیچوقت فکر نمیکردم اینطوری شه
نه، نکن توجیهش. مگه جز اینه
که همه خوبیا رو واسش آرزو میکردم
که روحیه ش شه بازم شاد؟ ها؟
مرام رو اونی که از قصد باخت همش
 تا رفیقش رو برنده ببینه یادم داد. آه…؛
ببین... به مولا اگه خطری، تهدید میکردش اولین،
 کاری که باید میکرد این بود، یه زنگ به من سریع بزنه
 چند دقیقه بعد تو راه بودیم، ما وعده الکی‌ نمیدیم
خلافی دست بغلی و مابقی داستان رو هم که همه بلدین
من هنوز همونم، همون
عوض اونایی شدن که نموندن پهلوم
این که همیشه حاضر نبودم، قبول
ولی باور کن در اون حد نبود
من که دیگه انتظاری ندارم ازش جز یکی‌
که پیشرفت بکنه و ما هم پز بدیم
عجول بود، وقتی گفتم بکنه صبر
شاید فکر کرده حاجیت اونو بکنه دک
ولی‌ تقصیر اون نیست، چون کل شهر
در هم میمالن، حق میدم بکنه شک
‌
؛[همخوان]؛
میدونه با کی‌ ام
تخم چشم بود، نشون میدادم کلی نکته بهش
میدونه با کی‌ ام
خوبش رو میخواستم، خدا شاهده، لعنت به منکرش
میدونه با کی‌ ام
تخم چشم بود، نشون میدادم کلی نکته بهش
میدونه با کی‌ ام
خوبش رو میخواستم، خدا شاهده، لعنت به منکرش
تخم چشم بود، نشون میدادم کلی نکته بهش
خوبش رو میخواستم، خدا شاهده، لعنت به منکرش

Hichkas - Oon Mesle Dadasham Bood

Sellool

Shorou

میگن تو رویایی نمیفهمی چی پشتِ پرده است
نمیرزید بیوفته سیبِ بهشتی رو خاک
من بازارتونو صیادای کهنه کار
من همه یِ عقیدتونو دوره کردم
نبود جز دروغِ میله ی لا پات
جز تو کسی نخونده اون چیزی که نوشتی رو ماه
منو با رنگم علم کردی ضدِ خودت
ما با بی رنگی از این نمایش تنمون لرزید ارباب
ما با سرِ گرممون بی خبر از زور جریان
روز به روز زورمون خشکید
سودِ بالای نقشت مارو به چوب آذین تبدیل کرد
تو احتکار بازار اره
من بازارتونو صیادای کهنه کار
مشتریتون دیگه مدفوع سگ نمیخره جای غذا
نمیرزید جرقه ی تو سرِ یکی بشه لامپ
از تارا بشتابید به دام خاکستریا
ندانستنیا چیره به مغزان
از پیر برهما بپرس که آبهای جاری سیل نشد زیر درختا
پاره ترین یه بندای مقاوم به شکافِ هسته ای
وقتِ نبرد رفته زکات های صلاحیتتون همش حرفه
من بازارتونو صیادای کهنه کار
پر شد طعم طعمه از پُر قایقا
از گرگ و نمای سگ از طلا و نمادِ فقر
من تو اوجِ نمایشمم گود قلم میچرخه دورِ سرم
نمیرزید بیفتم از ارتفاع قلمِ گنگم تو حوض ورق
من آرمانتونو قاتلای ضدِ قلم
من ترستون از آخرِ قصه رو دوره کردم
نشون نشون جبر نشون قشون ایستاده از خم
کنارِ فانوسِ پیروزی به دریای جهل

Arraabeha

Paayaani

زمانی که منو ترد میکردی از عدن 
خاکیه پنهان خلق انتهای تنگ تر از روحم 
چقدر سنگینم از بی وزنیه وجودت وقتی نقش میزدی تو به این پیکر 
کالبدم این طنینو طی کرد 
من از گل تو روییدم به دیدن 
که خارای سیاهت نمیتونن ببینن 
من از ین تضمین چه بی ضمانتم وقتی یگانگی اجباری برای رویش گل نیست 
اما شاید میشد صدای آواز پرنده های وجودو از کوچه بپرسیم 
کجایی خورشید که 
گناهِ پل ریختن از صدای پای سکوتِ این سایه ها بود 
بیا به هم بتابیم تو این قبیله های حجابت که دلیل کشف ستاره ها بود 
شاید همینم دلیل خلق "نگاه" بود 
بگو اهریمن کدوم ستاره ان پلک های بسته رو دو تا کهکشان مجاورت 
شاید دل به معاشقه ی تو بسته پرنده که نمی وزن باد های مخالفش 
شاید تو خود بادی 
خالق اتفاقی 
که این جهان زاییده شده اتفاقی 
اما اِنگار تو چشم انداز طبیعت این کالبد بی حجابی 
نقاش این نگاری 
یه روزی از تارای تنیده شده ی دور بدنم بیرون میزنم به خیال خلق خودم 
زخم های تنم دست به یکی میکنن تا به علت نبودن این مرگ حمله کنن 
یه روزی حتی از سوی جهان پرتو غیر 
به معرفت روشن سخنت دل نمیدن 
اون روز چهرتو غرق میکنم تو نقاشیام وقتی چشمای ساکنم صدای برکه میدن 
یه روزی شاید ابر ها از پریدن رنگ 
تو شاهرگ شونه های طبیعت سر 
به تنهایی خمیدنت بتابونن نور 
که سایه ها تماشاچیه رقصیدنتن 
تو قدر اعتقاد من به حامیه نگاهی 
گاهی عجیب الخلقه های خوابیده به بالین درخت ها میریزن از این پاییز تکراری 
بیا تصویرمونو پشت این آیینه بکاریم
-----
چه از زبون آزادی ، چه تو روزنه ی نور پرده های پنهانی
چه تو زندونِ اربابای خیالی
درست همین جایی که ما باشیم
کلِ جهان مدحِ توئه
از ابرای متحرک تا آسمونای دورِ پُر از آتیش
همون دایره های تو خالی نقاشیت
جاری ، تو ردای باد قرمزِ کیهانی
تا غبار توی سینه ی رویای بیداری
کران به کران مدح امکانیه که
ما اونو به اسم خدا میشناسیم
ما حرکتِ پر از شوق تو بومت
به ثانیه های تو همه رنگا رو باختیم
همه رنگا رو جز .....، همون حرفای تکراری
چقدر همه پُریم از معمای تاریخ
چقدر دروغ از شد روزای پوشالی ساختیم
چه شبایی که با نبودنت نبوده راهی
با چند قطره وجود و افسانه های واهی
موندگار شدیم تو شهرِ آهن و شیشه
تو رو تو دود تکنولوژی کشیدیمت تو سینه
بهمون گفتن آدم میتونه همه جا ببینه
تو رو زیرِ بارِ قانونای سیستم نمیشه دیدت
زیر چارچوب زیر پرچم قارون
سخنِ عدالتو کشیدن رو سرِ هممون
گور معرفته مهربون منجی کجاست
سرمون زیر زورِ سرانه با کلاه بی کلاه
کلِ جهان مدح توئه
مهم نیست چنذ تا استخونِ چند تا بچه
زیرِ چرخِ ارابه های سرمایه داری میترکن
وقتی ارباب عطسه کنه
مهم نیست وقتی تو خوابِ نازی
با اشاره ی ابروی ملکه هرکی رنگِ پوستش
به قدرِ قصمرو با تحریمِ حیاتش
از خاورِ بیگانه جفت پاهای نازکشو اَره کنه
وقتی زیرِ نظرتیم همه چی دستِ توئه
فقط دیگه چرا تکرار نمیشه لوت؟
عاد و ثمود ، اقوام نوح
همشون همینجان هنوز
و فرائنه ای که پشت کردن به ستاره های آسمون
چند هزار سال قبل تر
وقتی سنگ های عظیم به اراده ی تو به حرکت درومدن
ولی الان ثابتن و علمی که دوباره ریشه کرد

Sokhan

بودنم بی جواب ، هستنم بی جواب
من لای نسیم و رقصِ ستاره های خاموش
تصورم از انتظارتون فاصله نیست
وقتی یه گلِ نایابم رو قله ی کوهِ فراموش
انحنایِ لبِ خشک فلک صورت گرفته ازم
دورم از جرقه ی جادو
یه جسمِ نامیرای اندرومدائیم
وقتی دارید بو میکشید تتمه ی باروتو
من تو هوایِ سرِ خراب چه , هر چند
عیشِ ریاضتمون نرسید به چهل
من نگاهمو قربانیِ راهِ تو کردم
ولی این راه چیزی نیست که نشه دید به دل
شاید دستی به درازای کرانِ دریا که نه
شاید نورِ ته همین تونل ترسناک
شاید فاصله ی زیادی نیست بینمون
از رازِ من ساده گذشتی لا به لای حرفات
چه بعد گردبادِ وعده کنار بگیری گل
چه وسطِ آتیش مقرر بگیری گُر
من معنیِ رفاقتِ دستایِ تو با انتهای زمینم
وقتی میسازی از سفیدی پُل
از انجماد اذهانِ بی خبر از دل
به الماسِ روحِ بعد از نگاهِ دره های گل
شرطِ نمودِ منو میخوای؟خیالی نیست
فقط باید همه ی خالی ها رو ببینی پُر
---
رو انحنای بهت زده ی سیم های لخت 
وقتی پرنده ها میزدند چرت به رسوایی بال 
از دیدگاه این نگاه رفتم 
دوربین های مدار بستت چشم به این جهان که باز کردن 
مسخ شدم از کوریه بداهه کردن 
دعوتم تو این ضیافت به انتظار نشستن 
 اما هنوز بی جوابم تو این راهه برگشت تو این سیاهه بد رنگ 
من نشعت یه درد تو اسارت یه برده ام 
من به یه مو بندم 
منو پاره نکن 
آواره نکن 
وقتی دست های سرد خورشیدم به ستاره نخورد 
بشینو نیستنمو نظاره گر شو 
که بارور کنم زمینو من صدای ریختن برگم 
لحن عاجزانه ی التهاب تارای صوتیم وقتی نطفه های فراموشی از ترس نبودشون این صدارو خفه کردن 
کجای شهرم که نقش زده به تن ِحرف 
توقع بی جای کمکم از رنگ ؟ ؟؟؟
من طبیعت لمس نشده ی بکر بودم زمانی که دستهای کوتاهه هوشه مصنوعی از وهم 
میبافتن تو سر درخت ها 
خیال زاییدن تبر جای برگ ها 
اما من به راهم ادامه میدم 
تا روزی ک ببینم 
همه خالیا پر شدن از حرف هام

Negaah

زورِ بازوی من تازیانه یِ الهه یِ
رو تنِ پر از درد تاریخِ توئه
من با آلت تاریکم که لونه ی زجره
گرفتم جلوی نورِ رو شادی گلتو
نه پای فراری داری نه صدایی رسا
نه رسانه ای به غیر بهای فروش تن
منِ متضاد تو موافقِ صدای بی‌جونت
ببین که میبینم غمتو تو غروبِ مرد
گدایی کردی غرورمو به موی سر
تا کمر از ستاره آویز عشقی و صلح
من یه عنکبوت بزرگم و تار تنیدم
دور حصار عاشقت و
اون لبای خشکِ آذین به سرخاب تر
تو معنی بزرگترین غمِ منی
که به دوش کشیدم زخم هزاره ها رو
به رخ بکش مظلومِ چشما به کهکشانا رو
به آتیش بکش دنیا رو بانو
انگار کلِ جنسِ ما رو زده طاعون
بسوزونم بسوزون
هی صدای گرفته یِ مادرِ طبیعت
گور لرزونِ مردای واقعی تر
من از سرزمینِ پیر عروسکا
یه کتاب عاشقانه ی بی الفبا ام
منو زدن به نام شومِ ابدیتت
همون دو تا چشمی که تو رو دیدنت با من
شادی گلمو و رشدِ تو تاریکی کشت
صدای منو قانونِ هم آمیزی برد
مهم نیست واقعا مهم نیست کوه
بسازید از تَن رو تنای جنس ما
ولی اگه یه روزی رسیدید به خورشید
رو تنِ گرمِ هم جنسش با من
بنویسید قتل ، بنویسید زن
بنویسید زباله ی مقدس جبر
بنویسید از بلندای لطیفه افتاد
بنویسید از ثریای غریب عشاق
بنویسید اگه به گلِ من رسیدید
این یعنی معنی روحِ بزرگِ منو یگانگی رو دیدید
میبینم همه حرکاتو
کاتوره ای صاف هرگونه کاتو
نکته یِ پنهانِ علتِ کتابو
گور ابدی ورق و لغاتو
میبینم با هم خو گرفتید
خبر دارم از ابتدا انتهاشو
از هر زاویه ای نگاهو
هم به چشمِ مکمل هم اشتباهو
میبینم گرونِ طبیعت
نیست به قدرِ این غریزه
با این که پیشتون فقط یه غریبم
دیده هاتون این محبتو ندیده
پشتِ آسمون کهربای قرمز
منِ یگانه نامه ها رو گرفته
شما هم فقط جسم بی‌ جونو دیدید
نه تنِ خورشید پره از نوشته
من نه نسبت تازیانه
نه معنی کتابای عاشقانه
نه دلیلِ آفرینش آشیانه است
نه انتخاب تون امر حامیانه
یه لکه اگه بود
ناخالصی دنیا کن فیکون میشد
جهان اگه قانونه
این همه ضدِ قانونو به وجود میکُشت
پس ورای جوابِ سوالای لا به لای کهرباها
علتی مجهوله ولی علت ناگفته ی احد من و تارا
شما عاید بایدی به دیدن شدین
نگاهِ غایتی به زیدن
تولید مثلی شاید
دیده لطیفه هایی به این آدم

Yegaanegi

دامنه قهوه ای صافمو از پاهای نازک زیرِ پرِ خونیتون نگیر
نقش باریکِ رو گِل دلمو به ستاره های منشا ما نمیدم عزیز
از طعمه های سفره ی آبمم تا میتونی قوتتو بخور و برو ولی
من از غمِ دوری تو فقط سرب داغِ حفره ی نازم
که حتی تو شبِ روشنم نمیدم جوابِ ماه هم
از آب های من به آب های دیگه نگی
من دنبالِ ایمانِ گمشده ی آدمای پاکم رو دامنم دنبالِ طراح تو
من دریای عقده ی بالم که اونم چی بشه
اگه بشه مثلِ رنگای تو ، از غازای دوره گَردِ مسیرتم
نترسی اصلا تو تیررس آدمای خام بی رحم نری
از های های بوقِ سگ دلت به رحم نیاد
منِ راکد تشنه ی آزادی رو که همه
خلقِ جهان میدونن عادت کرده به رفتنات
از آب های من به آب های دیگه
راهِ زیادی تو پنبه های بچمی
شیکم این ناخلفا رو پاره کن ولی
نبینم گوشاتو رو به نوه های خلفم بستی
که صدای اون قطره ها رو نشنوی
دِ نوک حنا زر پر ، رام رقص نر
این بومِ آبی بالامون جامِ زهر منه
میرم بالا پرت سلامت این آبی پیچ و تابِ مغز منه
منِ منِ منِ تنها اسیرِ تورِ صیاد
تو خط افق من محو نشو ناله نکن
پرواز تو دین و آیین حقِ منه
من نه بخشی از زمینم نه چیزی دستِ منه
جهان آماده ی سرود زمینیا تو خواب
این جزای وجود ماها و تشنگی لباست
الان مهم نی اصلا که تو کویری یا تو آب
پناهت زیر آواره مولتی ورسه یه لاقبا
با تو ام دوپا منم صدای بنیاد غلظ 
تو سر به آسمونا میکشی و زیرِ پات منم
مثالِ منو به وسعت کوچیکیاتون زدن
شما همه غرورید همه آلوده به خون و پر
بکن گلوله درررنده کمِ کور
جزیره چمدون ، من مسافر روز
راهِ آبی و قایق بشارت مظهر نور
بکن گلوله درررنده کمِ کور
بزن پر و استخونِ نحیفو بترکون
آره بزن تا زمین گرمه خالی شه دلتون
دِ نوک حنا زر پر ، رام رقص نر
این بوم آبی بالامون جامِ زهر منه
میرم بالا پرت سلامت
این آبی پیچ و تابِ مغز منه

Daryaa

شد از قلمش خلع 
میریخت تو جامدادی جنگ 
وقتی تراشید سرشو پایه نقاشیش 
همه بهش خندیدن 
گفت چقدر حقیرن این رنگ ها 
یه خط صاف کشید وسعتو نشناخت 
تهش نقطرو انداخت 
گفت خدا همین جاست 
که من میکنم حسش 
ما همه از همین نقطه ها میگرفتیم شکل 
شایدم این کرم تو این جهان پیله نمیشه 
وقتی شکم هوا پر از خاکه 
باید پروازو بلد باشه اون تا بشه فاتح 
چشماش که بازه اما نگاه میکنه به ساعتش میفهمه هنوز خوابه 
میکشه ۴ تا خطه صاف هی 
از همون خطایی که بهشون میسپاره باد دل 
گفت پروازو مدیونم به ایم ریسمانه پاره 
کجای اتاقت شدی پنهان که اگه نورم بهت بتابه نداره فایده 
بگذریم در کل تق تق تق 
در شد باز یکی گفت بس کن 
همه هستیم 
اما هیشکی همرنگ نیست 
من دارم خفه میشم از این تنگی 
از این تردید 
شاید ما تو دنیای بعد مرگیم 
شایدم همین جا نشستیم منتظر چرخیم 
چرخ ارابه های خاموش 
زیر جهل دریای مغلوب شده به پیروزیه فانوس 
ولی ما که از چوبیم غرق نمیشه هیچکس 
انگار شنای ساحل شناگرای خوبی نیستن که غرق میشدن تو ماهه کامل 
نه چون اونا از خاکن 
تهش همه یکی ان
تو این عالم ذر چیزی برای ترسیدن نیست که بخوام ببینم
-----
مثل ارابه ها رو من قدم بزنید
کل جهانِ سفید منو با رنگ بخرید
من همین پهنا من همین گستره ی سفید
من همون پیچی که تو موهای لیلی نمیشه دید
بزن آبی کهشکونِ پسِ آسمون
از شهر بزن بیرون روی این دنیای کاغذی
زمین صاف و بی مرزه تا وقتی با منی
من و تو رویاییم یه عالمیم

Rang'Haa

-----------------------------
08 . baraaye delam
-----------------------------
[ورس یک]
بیا برقصیم ، بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلند نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست
نه این لامصبِ بد معامله ته توانش اینه
با یه نقطه رو دیواره دلم طرف میشم
من نه طرف زمینم نه آسمون تو جنگتون
تا اینا هنوز تو فکره شو آف اندیشه ان
هنوز ریز دلم به حرف کتابه
من با یه دینِ دیگه بزرگ شدم
دیره دادا
با اینکه میدونم دلم یه جایی گیره دادا
ولی خوب عشق همون قُل و زنجیره دادا
خرافه های پسندیده آرزوی این درخته پیره
من ندیدم یه جوره دیگه
من جورم جمیعِ جمعِ جماعِ جور
از مکان آدم غریبه ها با من بلای شوق
ولش کن من که تکرار سایمه
واسه همین این کالبدو تا وجدان دادمش
آدمی وقتی طاق میشه چشماش طاقتش
دنیای بعدِ مرگ بهترین دلیلِ عبادته
کاش بلورِ ظریفِ آوای فروغ
بود کلِ این زمینِ لرزون
نه اجرت ما برده ها که از عرق تِخ میکنیم
کفِ بانیِ طبِ روز ، طبیبِ مذکور
طبیعت مجبوره خلق کرد و پهن
نماد خرگوش و گوزنم پُرِ ترس از تنفگ
دلیلش مستیِ خونه دادا
هضمم کنن یا با طبیعتِ جبرِ وارده مستم کنن دادا
تا کی نونو درارم
کی میگه بهرش؟
نمیگه این که الان جلوت وایستاده الآن یه برده است
کی میگه دردشو نکشیدم تو حبسم
[کورس]
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلند نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست نه
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
تو دنیای شما بارونِ گل میباره
تو دنیای ما بالِ شاپرکا خیسن
[ورس دو]
یارم دنبال گله گلی نیست تو باغچه دادا
فریب غروبِ گوشه ی طاقچه رو خورد
پشتِ شیشه اسیرِ پرواز فاخته
چون زندگی قشنگ نیست مثل نُتای باخ اون
زندگی های قبلیشو مثل من باخته
شعرا به شاه مینازن شاخه شاخه
من نه شاعرم دادا نه گل حاصلِ از شاخه
من یه رپ کنم که با پوچیِ زندگی ساخته
خدا همانِ همان رختِ امانمو نگرفته ازم
تا خوابم ببره دوباره
تو کتابش خوندم که همه ی جادوها تو شاخه
حتی طلسم هم نمیشه با یه بچه و پیشآبش
شُکر دادا هنوز سر به هوام
کَکمم نمیگزه با افکار زرد عوام
مسیرمو پیدا نمیکنه جهت اعداد دادا
شکر هنوز وقتِ اذان سکوت میکنم
سوت میکشه گوشم
صدای پای یه موجود وارونه رو سقف
بهم میفهمونه به هوشم
شکرش مزید نعمت افسانه است
شیزوفرنی دروغه من با پریا همسایم
جواب نمیخوام ، دلیل بیار
رهایی تاوان عشقِ زمینیاست
دنیای هم پای اندازه من تو طول راهمم و تاولمو پوشیده پام
جونم گرو ترس
راهی ندارم جز مراقبِ چرخشِ یار
بودن نبودن یه توهمه ناب
شریکِ ورقت نمیشم الهه ی ناز
توهمه اینجا فقط یه توهمه
سد انسانی شدیم تو مسیره تردد امواج
نمیکشیم همو از رو غرض دادافضا کافی نیست دلم دنبال گلِ گلی نیست توو باغچ
[کورس]
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست نه
بیا برقصیم بیا برقصیم بیا
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
تو دنیای شما بارونِ گل میباره
تو دنیای ما بالِ شاپرکا خیسن

Baraaye Delam

-----------------------------
07 . Skit (3ta harfe akhar)
-----------------------------
بی قیدو شرط بدون نیت 
بدون هیچ انتظاری از وجود سیرت 
نمونده نیازی برای دیدن 
ندیده های حبس شده پشت میله های بدون سلول چشم های خیرم 
بیاید بریم جایی که ستاره هاش تیرن 
تو رویایی دیدن کابوس خواب ندیده ام 
جایی که دهن مردمش همیشه باز نیست 
جایی که برنده بمونیم با این که باختیم 
این تفکرا که فقط غمن 
نمیدونم
یا این غما باعث افکار منن که میخونم ؟
همین مجمعم پاسخ سوال صلاح جمع نیست 
تا کی به گردنتون آویزه طلای تحقیر؟
تا کی میخوایید شورش کنید علیه بند تسبیح 
دونه ها علت پراکندگیتون پارگیه نخ نیست 
شماها فقط رعیتین پای این قلو زنجیر 
باید بدونین که اربابه که میکنه تغییر 
من سعی کردم شمارو بیرون بکشم ولی انگار فقط خودم دارم غرق میشم تو لجن 
خواستم تنهایاتونو دور کنم ازتون ولی خودم نقابشو میکشیدم رو صورتم‌
بیایید بریم جایی که نیست اثری از بودنم 
یا حتی از کبوترم 
ولی هنوزم تو سرم میبینم دونه هاش رو خاکن 
به امید برگشتنش چه خونه ها که ساختم 
چه زوزه ها که بادم میکشید اما هیچکس صداشو نمیشنید 
این چراغو نمیشه دید با این ک هوا تاره 
اما صدای سازش 
می ارزه به لرزیدن انگشتای شهنازت رو تن سیمت دنیا 
رو سر سیبت افتاد کدوم درخت فهمت ؟
ساکنین ستاره های سنگدل 
انگشت اشارتون سمت کدوم دل تنگه 
کدوم حشره طعام مدفوع سیری ناپذیر این مرگه ؟
دروغتون قشنگه 
چه آهه سردی از دل تنها میره تو کوچه ها 
هنوزم میاد روح این شهر به خواب پوکه ها ؟
شاید به جای فتحش 
دلم گرو حضم همین سه تا حرف آخره که نوشتم رو قلبش 
بیاید با هم بریم به همون جایی که بفهمه 
به همون جایی که بشه بهش بگن دل

Skit (3ta Harfe Akhar)

-----------------------------
06 . Pesar Bache
-----------------------------
یه پسر بچه که زندگیشو شروع کرده تو یه کوچه ی باریکو 
کثیفه پر از لکه 
با یه قفسه ی چوبی پر از هیچی که تکیه به دیوار زده با یه میخو چند تیکه چسب که
 دلگیر از خالقی که رنگ پوستشو سیاه آفریده شاید هیچ موقع بخشیده نشه 
سنگ فرش خیابون میده بوی آغوش مادرشو از دید اون زندگی یه تحقیر محضه 
تو حرارت شهرم اون اغلب لباسشو بیرون میاره از تن
 یه ساعت مچی بد رنگ رو مچش که همیشه خوابه انگار خسته اس 
کی میخواد عاقل شه نمیدونم من اصلا 
پدرش یه سرباز تو جنگ جهانی سوم بود که هیچ وقت به خونه برنگشت 
پس هیچکس نیست که واسه شام میز بچینه وقتی نمیدید پدرو مهمونه سرزدش 
میزنه آلبوم عکسای خونوادگیشو ورق 
معلم سر کلاس دنیا حاضریشو نزد 
با خودش گفت تو جایی که ارابه میشد قلم 
من یه جاده ی سیاهه پر از راهه پیچو خمم 
مثل درختی ک دلش لرزیدو برگهاش ریخت 
حقیقتو تو دستای مرد نجار دید 
شاید اونم میخواست یه پسر واقعی باشه 
نه یه ادمک چوبی بشه هم بازیش 
زیر آوار نگاهی که از چشماش میگذشت 
بین مردمی که برده ان و انکار میکنن 
اون پادشاهه قلمرو تنهاییاش بود 
نه سرزمین هایی ک با خون اشغال میشدن 
اون رنگ میزد به دیوارای شهر تا شاید انتقامشو از این زمین یخ زده بگیره 
اما تمام رنگ های تاریکه دنیارو جمع کنی یه صحنه از این منظره نمیشه 
میگفت با یه گل میشه بهار 
رومو میشه یه روزه ساخت 
تق تق 
کیه میزنه در پس 
دوباره یه مهمونه ناخونده 
پسرک اینو گفت تو واهمه ی مرگ 
دست نوازش کشید رو سرش راهبه ی شهر 
چشماشو بست تنش انگار شد سرد 
شد طرد رفت جایی ک نشه پیداش کنن 
گفت تو جهانی ک پر شده از کوتاهیه فکرت 
چقدر بلند تر شد قد این دیلاق جهل 
شاید دیگه نمیزنه نبض این سکوت ک این شهر زندست هنوزم به اجبار وهم 
چه کلافه میبافتمت تو منظره ی بومم 
من هنوز باید تو این زمین یخ زده بمونم 
وقتی رنگی نیست که به صورت بی روح این شهر بزنم 
چطور از دستی ک روش نقش زده بخونم 
عا پسرک من هنوزم خسته ام 
میاد از همه چی بدم 
حالمو بهم میزنه رفتن 
بعد از آخرین برف دیگ خروس نمیخوند کبکم 
تو دنیای ساخته مغزم چقدر سفیده 
با این وجود هنوزم میشه دیدت

Pesar Bache

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها 

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Noor

-----------------------------
04 . In Ghesse Ghashang Nist
-----------------------------
نظاره گرا بوسه زنان به دستِ جهل
لباسِ نوی تعفن میکنن به تن
تن ندادیم جرگه شدیم آگاهی ضدتون
حرکت میکنه با هورای لاجرَم صذا
تهش منم و یه میز و چشای بستم
فوقش یه گوره از همون کرورای لای دشت
اینجا شکسته مجنون اینجا شکسته آگاه
این شکسته کشکول کمرِ بوته ها
کل اندیشه ها حر عقیده ها راهی نیست
تا پدیداری کلِ ندیده ها
ذریه نه منم نه حکومتای باطل
پیله ی لفافم و هم صدای نقاشت
نقش ، توو تلویزیونید گله کنایِ گله چین
اینحا معرفتم تو دستِ بچه های کاره
نه خسته نمیشیم که ، خسته نمیشیم
کار میکنیم تا جایی که روح از تنمون درآد
بگیرید بکنید جون از سرمون ثواب
همش مالِ خودت یه روز جرگه میشه دریا
ما نمیشینیم پای مذاکره رو میزه دجال
باید یه روز رو سرتون کاختون بشه خراب
تو دولتِ ما همه آدما رزمنده ان
با بند بند تنشون نوشتن پرچم مباد
دولتا محاصرمون کردن رو خطه های کاغدی فرضی
خط کشیدن نوشتن مرز فقط با جنگ حل میشه
لبخند رو صورتِ مجرمتون ببینیم
همتون میرید تو بند
تو دولتِ ما همه ی آدما رزمنده ان
با بند بند تنشون نوشتن
نوشتن این قصه قشنگ نیست
وقتی پایانِ همه پوچه نوشتن ساز مطربو گرفتی
ولی طرب طبیعت نوره
نوشتن تو این تاریکی مطلق
که نگاهِ آزادی از بصیرت بشری دوره
شروعِ فصلِ جدید معاصرِ ماست
یه بنا رو جسد هر کی حال مبارزه داشت
بنا به نسبت قعر جسد به قصر و دیدِ زنده ها
به ادامه به خوابِ ابدی تبدیل شد
این همه مکتب و جناحو نمیشه تعدیل دید
یه روز رهایی هدیه داد یا اسیر زنجیر شد
من سوالی ازم باقی بمونه جای اشتیاق
پند و حرصِ هدایت واهی و نشیدنِ آه
چه معاصر بدی کجاست شنونده ی آهِ مجبور
چه کسی بیننده ی ساختِ این کاخِ اندوهه
چه وقت مقرری برای آرامش مجنونه
چه حیله ای پشتِ این حملات باهوش روی خونه های گِلیه
چه چیزی دیدن هزاران پیش از امروز
چه هدیه ای بالاتر از خونِ بدن یه کودک مقابلِ یه جغد سنگیه
رویای کمال نسبی و خیزش همه حقیقته
یه وقتی معین شده با علل سنجیده از قبل
حالِ ما هم همین که گنجیده تو پلیه واژگون
شاهده پیوندِ سرِ حیوون و آدمن
طولِ عمری ندیده شده حاصلِ این بندگی
بی چون و چرای در بست
از ارّابه ها با چرخِ برنده ترسیدید
یه بر خونه یه بر درد سربازِ خدای عاملِ جنگید
ما هم شرابِ حادثه بودیم تو ظرفِ هادی
نه زمینه سازی نه افسانه ی خیالی
انتقالِ سینه به سینه از ترس تاریخ
کتابا نوشتن اینجا فقط ماییم
وقتی اینجا هم پاچید
بهتون میگم کی روشنیه کی تاریک
میشه یه روزی این چراغ
کی ازش یه بال ساخت برای فرار
کی فهمید کی نفهمید
کی این چراغو گرفت از ما آدمای بی قرار
خلاصه نوشتن با خونشون
بکنید پا قلم میمیریم تا هدف

In Ghesse Ghashang Nist

-----------------------------
03 . Ghabr
-----------------------------
هِی کجایید قابله های منطق 
این قبر منه متولدم کنید به لمسش 
دست های پشت پرده 
مرزهای متعصب 
کائنات سر در گمِ سرای متفکر 
جنگ های تن به تن 
جای شهرِ من نقش بسته زیرِ چرخ ارابه های وهمت 
از آهنی که دل داد به نخ تا دوخته شه این زخم 
و فتوای باد به تنهای برگت 
بدون که ریختن فهم رنگ های زردِ 
و این بچه هنوزم غلت میزنه با یه توپ رو گستره ی پوچ 
چقد سفیده تو منظره ی روشن بوم 
با این وجود هموزم میشه خوند از ترس های محضش 
از چین و چروک دامن صافش 
تا صورت ماهش تو آینه 
یه عابر پیاده تو نگاهشه با یه شاخه که دائم 
میسوزه تو وزش بی مسیر بادش به مرزهای بسته 

اون چشماشو میبنده تا بخوابه 
اما بیدار میشه تو یه دنیای ساکت 
یه جایی ک همه چی اشتباهه 
تنش میلرزه از سکوتش شاخه ها برگ 
میریزن میشن ساقه ها خم 
خیابوناش پا به ماهن 
زایدن خفه خون چقد سفیده تو منظره ی بی رنگ بوم 
منظره ی رو به روم 
همین کاغذ لکه 
که دل بست به من که 
دل بستم به موی دل نازکه دامنه تنگش 
این کل ماجرا نیست 
زیر تازیانه های قلم سیاه شد سفیدش 
این کبودیارو هدیه دادم به تنش 
این کل ماجرا نیست نه 
فهم 
یه ترد شده از لباسای خالی شده از آدمای شهر 
مفسدای باسواد پست 
کاهلای متهاجم غنی از فقر متن 
به ساده ی نگاهتونه مرگ 
این کل ماجرا نیست نه 
خطبه ها بقای خون بهای صنای صور 
چشم های بسته از نمای دور 
این منم موجودیت این موجود 
تنیده شده از تارای پاره شده ی عامل سقوط 
من به کبیره ی این گناهم معترفم 
منو فریاد کن من درد مشترکم

Ghabr

-----------------------------
02 . Sarzamine Khoon
-----------------------------
من عامل ثبات نظمم
اهرم کشیده شده ی زندگیت به سمتِ مرگم
مالکِ سرزمینِ خونم ، خون قیمت جونتون
خطه ی فرصت های طلایی میشه مدیونتون
تاریخِ من مُرده پس زنده باد ملت
کیسه ی خونِ ایالاتم بنوشید از علمم
زمام زمانم پرچمم قُطبه
خلقِ هنر با جسد از آسمون ببینی کشته ها محون
من
با زره و خودم این خلقِ عجیبو دیدم
تو معنایِ زیبایی دروغِ ما رو دیدی
من توو دلم راز بود پشتِ پرده ها نه عقب تر
از آینده ی سیاهتون ، کجاشو دیدین؟
مسیرِ باشکوه افتخارمو چند باره هم میرم
دوباره آتیش میشم تو چشمای تنگ
رو کالبدایِ زرد
خسته نمیشم از عمل حذفِ این همه رنگ
نه ! من قوای علم و سپرِ جسمِ ملوان و سربازم
من وعده ی سرزمین موعودم ، سلطه ی جلادم
دنیایِ ساکن خالی از تفکر اندکی تنِ باقی مونده از
قتلِ عامِ طبیعت وحشیِ آرمانمه
شعار حقِ بشریت بازارمه
یه قطارم بی توقف یه جهانم تو توهمِ آران همه
زیرِ نظرمه هر کی هر کاری کرد
ارابه هامونَم هر جا ابرا میرن
هستن ، شدی از مقصد رصد
سر خم نکنی بنگ بنگ بنگ بنگ
این راجع به منه از تاج و تخت اقوام فیل
تا نوزادای کر و پیرِ زیرِ پایِ آهن
بوی خونِ بشریته احمقِ ویارم
من تو ارابه ام نشستم اربابای خیالی
لا اوبالی های واهی
جنونِ من عفونتِ این زخمِ که از
جعبه هاتون بشه پخش
من حکاکی سنگای مهدتون رو به سخره میگرفتم
با یه رعشه
بگو شهرای زیر زمینیتون کجای مرزن
وقتی ندارم پایِ رفتن
بهتره بشم محو تو این وادیِ بدون پرچم
نسل به نسلتون پشتِ این سنگر دفن میشن
من نورِ ستاره های خاموشتونو دیدم
بیگانه های خالقِ این چرخه
من راهِ خروج از این بدنو بلدم
اما نمیرم تا روزی که لباسم
به تنِ نوزادای کر و پیرتون تنگه
تنوع طلبِ منطقم تمدنِ پیشینتون فقط یه حرفه
بهشتِ وعده همین جهنمِ سبزِ آلوده
به منه عفونتی که میخوام به کل جهان سلطه گر شه
کدوم یکی از شما عوضیا میتونه بت شکن شه
بچه های دوره گرد کارتون امیالتون هنوز هم تحت سلطه منه حتی پروازتون
توو قفسی که منم جای این پرنده ها نیست
من حرفی از زمانم هم مکانی از تباهی
لااوبالی های واهی ، بشینید و ببافید
این خیالِ باطلو که باز میکنید گرهِ کورِ سیاهِ حاکم و
این ابرِ متراکمو یه باغچه کنید واسه گل
اسپری سیاهتون رو دیوارم بندازه تف
بنویسه صبر کنید خوبه اینجا بدونِ چوبه ی دار
بدونِ روزِ اعدام ، شاید یه روزی منجی بیاد
یه روزی میام

Sarzamin e Khoon

-----------------------------
01 . Aaghaazin
-----------------------------
اومدیم ، پخش شدیم ، تو همسایگیِ زمین
ماه از کنترل خارج شده بود
سالهاست خبری مخابره نشده
از هشاشینِ حاضر
رساله ی تاریخِ تاریکِتون رو گرفتیم پس
جنگ بود و منفعتِ غرب
فرزندانتون ، فرزندانمونَن
خواب بودید
معنیِ پروردگار نمیدونیم و اما اندکی از شما
وقتِ صُلح به روشِ ماست
یه روش سرد
احساس رو کمی فهمیدیم اما
اینجا ، نه فقط برای مرگ
سوگِتون ، زوگِ آخر ماست ولی
نه از لَم ، نه از لَم
پسربچه شاید ، انگیزه یعنی
ولی ، زوگِ آخر یگانگی نه از لَم
نگاهِ شما رو تغییری ولی نه از لَم
رنگهایی رو که میبازید اما نه از لَم
ارتباطِ عمیقی رو بینِ ما باید اما
نه از لَم نه از لَم
شاید سواله لَم اما جوابو نه از لَم
صدای چرخ ارّابه ها تو خواب اما

Aaghaazin

Words: Fadaei
Music: Mahdyar Aghajani
Artwork: Hirad Sabaghian

؛[قسمت ۱]؛
مرگ ندارن زنده می‌مونن حتی تو قبر
حرفاشون بیرون میلولن تا صد سال بعد
پس پیروزن
چون می‌دونن اگر هم تو آتیش بسوزن باس ببوسن روی ماه خدا رو
تا برعکس کنن علامت سوال رو جواب بیگیرن
بیدینم اونه که کتاب نداره
کلاس نداره زندگی‌، لابد چشات خرابه
فکر میکنی‌ هر کی‌ پراید سواره جواده
شبا اراذل می‌کشن سرک
هر از گاهی دنبال طعمه‌ن
واسه خود نه، واسه همون طعمه‌ها که گشنه‌ن
چون گلن پس بیتقصیرن اگه خار دارن
منگلم نیستن بهانه کنن، باردارن
اسم نونرسیده‌شون هم آرمانه
تا وقتی‌ بپرسم انسان دنیا رو ساخت یا هنوز داستانه؟؛
چیه مانع؟؛
بگی‌ ساخت آره (ساختاره)؛
 
؛[همخوان]؛
افکار ناجی
مرگ نداره حاجی
تو خیابونه زنده
حال میده به همه مث جنده
نه عین اونا که کام میگیرن اَ تل معطل تو طول شب نباشن
 
 ؛[قسمت ۲]؛
روحشون پُر درده، مثل دیوارای بیروته
حیرونه مثل مینی که نترکیده ولی‌ توی میدونه
ویلونه، سیلونه از آدمای‌ طماع و حیوونای حوا
هر دردی داره درمان
درد تنهایی واسه اوناس علاج
منتظر صبح نیستن شبا میکشن خورشید تو دفترا
به کمبودا فکر میکنن، مأمورا و ریخت (ریخته) کلان
آشناهاشون آشنان باشون. دنیاشون اتاقاشون
ساز مانع، فرهنگ مَخ با توم. زن هم سانسور
همه زدن به خال تور
نگو هنر نزد ایرانه کو؟ کوری؟؛
تو میرینی چون پول نیست
چون حتی پاپ پولیس، چه برسه به پلیس
پس پاتو پس بکش حاجی
آزادی مسیری کوتاس از این قفس تا اون قفس
حبس هواس تو قفسه سینه، از این نفس تا اون نفس
؛(صدای دم و بازدم)، همین فقط

؛[همخوان]؛
افکار ناجی
مرگ نداره حاجی
تو خیابونه زنده
حال میده به همه مث جنده
نه عین اونا که کام میگیرن اَ تل معطل تو طول شب نباشن

؛[قسمت پایانی]؛
حتی اگه عمر دست خدا باشه
مغزت دست خودته
دست دست نکن

my playlist

ه.ی.چ